Ruim een half jaar geleden ging mijn leven op zijn kop. Nieuwe vriend die niet hier woont klikte super dus al snel hakte we een knop door: ik ga naar hem toe. Ben nu dus druk bezig alles te verkopen en te regelen. Veel dingen zijn nog zo onzeker en dan voornamelijk waar we heen gaan. Dit maakt mij soms bang ook de plannen die we hebben zijn groot ben toch niet jong meer en als ik nog kinderen wil moet ik wel opschieten. Alles is zeer ingrijpend mijn huisje waar ik zoveel zelf aan verbouwt hebt staat te koop en iedere keer bij kijkers heb ik het gewoon moeilijk. Twijfel schiet door mijn kop DOE IK DIT GOED?. We willen graag kinderen als al een tijdje ik pas sinds hem. Het houdt mij bezig zit mij dwars. Hij komt uit een lange relatie waar het allemaal niet lukte nu hoopt hij meer geluk te hebben. Wat als het niet lukt?. Echt kans hebben we nog niet gehad en hou mijn lichaam streng in de gaten voel mij anders als eerst ben ik eraan toe?. Verhuizen betekend een nieuwe land een nieuw leven het is allemaal best ingrijpend en echt een plekje geven kan ik nog niet. Soms slaap ik goed soms niet we zitten zo ver uit elkaar en dat maakt mij bang, bang hem kwijt te raken. De toekomst ziet er goed uit maar wel kompleet anders dan wat ik nu heb gedaan. Ik kijk er niet echt tegenop ik wil juist graag, wil dat nieuwe leven, draaide hier in een rondje en vond ook niet mijn rust en geluk. Veel vertrouwde dingen zullen weggaan en nieuwe voor terug komen. Afscheid van mijn paarden ik weet ze hebben het beide nu goed maar ga ze wel missen. Mensen om mij heen vinden het knap wat ik doe al mijn schepen verbranden en weggaan maar de meeste begrijpen niet dat ik juist dit nodig heb. Ik vlucht niet echt want het voelt goed erg goed soms lijkt het wel zo omdat ik zo graag wil. Ik wil nu eens geluk vinden en vooral rust. Ik weet dat hij het kan geven en geeft mij alle ruimte om mij daar weer opnieuw te ontwikkelen. Geduld hebben is moeilijk tel iedere dag af weet dat ik het niet moet doen maar ik mis hem zo. Zijn stem alleen doet al wel goed maar heb meer nodig. Moest dit ff kwijt er waren weer kijkers vandaag en best enthousiast maakt het gelijk moeilijk. Hebben jullie ook zulke intensieve veranderingen doorgaan?. Hoe ging je daarmee om. Ik ben best nuchter van mezelf maar merk toch nu dat ik emotioneler aan het worden ben (stoppen met de pil oorzaak???).
Ik heb hele andere dingen meegemaakt de laatste jaren, maar je emotionele reactie en de rataplan daaromheen ken ik maar al te goed. Ik zou zeggen: neem ook veel tijd voor jezelf (doe iets waar je ook lekker rustig van wordt) en probeer soms gewoon even je hoofd leeg te maken. Succes met alles!
ook ik ken je gevoelens van liefde in verweggistan alleen was bij mij de uitkomst mistroostend maar goed das geweest maar kan je me je onzekerheid heel goed voorstellen en zeker die vraag doe ik hier wel goed aan? meis daar kan niemand je antwoord op geven de tijd zal je dat leren ik wens je veel sterkte met je verkoop van je woning wat ook niet meevalt vandaag de dag en zeker niet als je zulke onzekere gedachten er ook nog bij hebt succes meis
Ik ben op zich niet onzeker over zijn gevoelens maar toch af en toe gaat het door je hoofd als je hem probeert te bellen en hij neemt niet op enz.. Heb er wel vertrouwen in daarvoor heeft hij er al teveel energie (en geld) in gestoken. Het huis loopt goed heb altijd wel kijkers dat maakt het zo moeilijk bang dat het idd verkocht is morgen. Mijn huisje mijn ding waar ik veel aan heb gedaan eigenlijk bijna alles zelf. Het is als afscheid nemen van mijn 2 paarden.
Hoi Urban, Ik herken het gevoel waar je over schrijft, verhuizen en alles opnieuw instellen in een andere land. Als het niet lukt om daar je draai vinden en het is toch niet wat je verwacht, kan je altijd weer terugkomen naar nederland toch? Ik ben zelf vanuit Nieuw Zeeland gekomen om hier mijn grotere familie te leren kennen en wou in principe maximaal 2 jaar blijven. Eenmaal hier heb ik een goede baan gevonden, en ben ik verliefd geworden op een nederlandse jongen. Wij zijn nu getrouwd en ga nu elke 2 jaar naar mijn familie op bezoek. Ik ben in wezen dan ook verhuizd naar nederland toe, en vroeg me in begin ook af, wil ik dit wel, en doe ik het wel goed. Ik kon altijd wel weer terug naar Nieuw Zeeland, maar ik wou het toch goed proberen om hier een leven op te bouwen. Al mis ik de plaats waar ik opgegroeid ben, en mis ik mijn ouders verschrikkelijk, de maatschappij is ook heel anders hier, de klimaat (daar beginnen wij niet eens over) voel ik me toch gelukkig. Samen met mijn man ben ik overtuigd dat ik overal thuis kan voelen. Het is inmiddels alweer 7 jaar geleden sinds ik vanuit Nieuw Zeeland ben vertrokken, en ik heb er helemaal geen spijt van. Ik kan je alleen zeggen, je moet er echt gewoon ervoor gaan, doorzetten en zo snel mogeljk je draai vinden. Maar wees vooral jezelf, en probeer altijd van alle situaties te genieten. Sterkte en veel success met de huisverkoop. Liefs Sal
Hallo Urban, Is volgens mij niet zo vreemd hoor, een beetje angst voor het onbekende. Ken het gevoel, maar dat wordt zo'n lang verhaal... Ik zou zeggen, geef je over aan je gevoelens, laat het over je heenkomen en probeer er niet tegen te vechten. Als je eenmaal een poosje bij hem bent en wat gewent bent aan je nieuwe leventje lach de toekomst je vast tegemoet. En mocht het niet zo gaan....dan heb je in elk geval je hart gevolgd en zal nooit de gedachte 'wat als...' bij je opkomen. Flink inademen en springen... Liefs, Kweenie
afscheid nemen van het vertrouwde is en blijft moeilijk urban en dat niet opnemen hmz dat gevoel ken ik ook maar al te goed en dan die stemmetjes in je achter hoofd bah bah wat had ik een hekel aan die dingen maar goed meis als jij vertrouwen hebt in je toekomst dan staat je nog 1 stap te doen go girl en voeg je samen met je geliefde wat de toekomst je gaat brengen is voor ons allen een grote ? maar soms moet je risico's nemen voor je geluk alleen is jouwe wel heel groot alles achterlatend en in een nieuw land opnieuw beginnen ik wens je alle kracht meis en veel geluk natuurlijk met je lover
Ik kom oorspronkelijk uit Utrecht en mijn man uit de kop van Noord Holland. Destijds (toen ik 19 was) was het een onmetelijke afstand voor mij. Hij is 10 jaar ouder en had zn leven eigenlijk nog niet eens op de rit, had een baan die eigenlijk meer als n verijdelde hobby was en werkte met zo'n karig salaris niet eens full time, dus financieel geen vetpot. Mijn familiebanden zijn heel heftig. Nu jaren later zie ik in dat het eigenlijk zelfs wel heel bijzonder is. Ik had mn eigen leven met mn eigen echte vrienden en eerst mn studie en vervolgens mn baan waar ik voor mn leeftijd serieus mee verdiende. Mijn vriend (nu man) kreeg een hele oude boerderij aangeboden op het platte land en verhuisde daarheen. Ik ben hem toen achterna gekomen. Wat een onwijze stap zeg! Het was helemaal niks voor mij. De mensen hier hebben zo'n andere mentaliteit en mijn man leefde zijn leven gewoon verder. Hij hoefde zich nergens aan aan te passen, maar t was makkelijker geweest om te aarden, wanneer we allebei niet uit deze streek waren gekomen, want dan klamp je meer aan elkaar. Dat was nu dus niet het geval. In de loop der tijden zijn mijn vrienden vervaagd en eigenlijk zie ik ze niet eens meer. Ik heb zelf op eigen houtje mn eigen vriendenkring hier opgebouwd. Die vrienden van mijn man zijn nauwelijks vrienden, waarvan 1 vriend mij altijd als een sta in de weg heeft gevonden vaan hun vriendschap. Dus daar had ik geen plezier van. Daar op t platteland werkte het zo: mn buurman hield alles in de gaten en vertelde me daglijks alles wat m niet aanstond. Hij vroeg me es iets persoonlijks en toen ik hem dat vertelde, kreeg ik zo'n rare sneer van hem, dat ik klaar met dat gelul was. Vervelende kabouter Plop! (daar leek ie op) Alles wat ik gewend was in sociale contacten, dat miste ikhier. Geen praatje met de cassiere die je elke week een paar keer ziet, geen praatje met onbekenden op straat. Niet zomaar bij iemand in de wandelwagen kijken, want mensen zijn hier ontzettend op zichzelf. Maar ze weten wel alles van je,ongelooflijk. Ook financieel was t een stap terug. Want ik kon hier in de buurt geen leuke baan meer vinden. Heb allerlei baantje gehad, maar moest fors in salaris terug. Nu zijn we verhuisd naar een dorp op steenworp afstand van die boerderij.Ik ging hier al steeds vaker de boodschappen doen vanwege de vriendelijke mentaliteit. Ik heb een zoontje inmiddels en ik werk nu helemaal niet meer en kan je vertellen dat ik steeds minder het idee heb, dat ik hele grote offers heb gebr8. Ik ben nu happy met mn leven en ben blij dat ik gedaan heb wat gedaan heeft moeten worden. Heel veel succes wat je ook allemaal van plan bent.