bang:(

Heb ik ook gehad toen ons kindje kleiner was. Maar dat had meer betrekking op wiegendood. Ik heb toen een sensormatje aangeschaft voor in bed, en dat was maar goed ook.

 

Nee je bent zeker niet de enige.
Ik ben al mijn hele leven bang voor de dood.
Pas na het overlijden van mijn dochter kwam ik er achter dat de dood ansich niet eng is. Het is het vreselijke verlies wat er aan vastzit.
Daar blijf ik bang voor maar ik probeer het nu te dimmen.
Mijn moeder en Veel mensen zeggen, je gaat niet zomaar dood.
Nou, daar ben ik het niet mee eens. Je kan wel zomaar dood gaan.
Sorry, dit maakt je angst niet beter. Ik denk alleen dat het je zal helpen als je accepteert dat de dood bij het leven hoort.
Kinderen krijgen is fantastisch. Maar intens houden van brengt ook heel intense angsten mee voor verlies.

Tja, wij leven nu. Ik probeer van nu te genieten en er niet te vaak bij stil te staan. Echter, met de overlijdensberichten hier ook op het forum wordt je er toch mee geconfronteerd. Dan ben ik ook wel altijd van slag.

 

Herkenbaar.... Denk ook dat iedere moeder het gevoel wel herkent, helemaal na een ingrijpende gebeurtenis in je omgeving.

Het kindje van mijn beste vriendin is overleden toen ze 1 week oud was, kindje was helaas niet gezond.... Een week na de crematie kwam ik erachter dat ik zwanger was van onze 2e. Ik denk niet dat je hoef te vertellen dat mijn zwangerschap allesbehalve een roze wolk was

En nog steeds speelt de het overlijden van haar kindje een grote rol, zowieso natuurlijk voor haar, maar ook bij oms thuis.

Ik kan dit soort dingen ook altijd moeilijk loslaten, daarom blijf ik ook weg uit de vlinderlounge, ik lig echt nachten wakker van de ellende die mensen daat meemaken.....

 

Ik denk zodra je moeder wordt ben je daar je hele leven bang voor..
Volg je gevoel, als je denk dat er echt iets mis is en je kindje kan nog niet praten gewoon naar de dokter of eerste hulp gaan, beter een keer voor niks dan een keer te laat. Zelf was ons zoontje (toen bijna 1)ook een keer zichzelf niet en bleef maar huilen, we zijn naar de eerste hulp gereden op zaterdagochtend en hij moest gelijk blijven omdat die hersenvliesonsteking had. Heb 3 dagen moeten blijven dus we waren ook maar net op tijd.

 

Helaas herkenbaar
Ik heb het al sinds de zwangerschap, een naar gevoel wat af en toe opspeelde, alsof ze er ineens niet meer zou zijn
En nu nog steeds. als ze lang in dezelfde houding in bed ligt (beeldbabyfoon) en ik hoor niks dan komt het wel eens voor dat ik vanuit het niets als een gek naar boven ren om bij haar te gaan kijken.
dan ineens krijg ik het gevoel van, zou het..
echt verschrikkelijk. je wilt er niet mee bezig zijn, niet eens dat het in je gedachte opkomt maar ik denk dat het altijd blijft bij je kinderen

 

Ik herken het ook maar probeer het van me af te zetten en te genieten van nu, maar toen mn meisje vannacht wakker werd heb ik haar lekker geknuffeld en tussen ons in gelegd. En toen ze vanmorgen te vroeg naar beneden wilde ben ik zonder mopperen meegegaan ipv de discussie met manlief voeren wie eruit.moest, idd in mn achterhoofd dat ik blij ben dat mn kleine meisje gezond en wel bij ons is.

 

Nou, ik heb nog niet eens kinderen maar ik maak me nu al druk over alles wat er kan gebeuren en ik denk dat dit de aanleiding is:

Toen ik zeventien was ging ik bij een bloemenzaak werken en om te kijken of ik mijn rouwtakken goed opbouwde, moest ik er eentje maken. Het was wel een kleine tak maar ik dacht dat dat was omdat als ik het dan niet goed deed, ik niet zoveel materiaal verspilde.
Toen hij af was zei mijn baas dat die tak voor zijn zoontje was die is overleden toen hij zes was. De dag erna was zijn sterfdag en de tak die ik net had gemaakt was voor de jaarlijkse herdenking bij zijn graf. Ik ben er echt niet goed van geweest dat ik net zoiets beladen had staan maken en denk er nu nog dagelijks aan, de reden van zijn dood was ook zoiets "stoms"..

Als het zo in je hoofd blijft zitten en je er écht heel erg van in paniek raakt, zou ik inderdaad met iemand gaan praten. Je zorgen maken is één ding, maar echt in paniek raken; Ik denk niet dat dat heel goed is. Mij helpt het heel erg om te praten met iemand die er een nuchtere kijk op heeft (mijn psycholoog dus)

 

Herkenbaar jou angst. Het verliezen van een kind lijkt me het aller ergste wat er is. Ik ben ook altijd super bezorgd en voorzichtig als ze ziek is hoor

 

Me zoontje is ontzettend verkouden gaat nu beter.. maar inderdaad.
Ik heb die angst ook.. dat hij vergeet te ademe door zn mond omdat zn neusje dicht zit.

 

Ik heb het zelfde hoor, denk iedere moeder je eigen kind verliezen is verschrikkelijk. Ons meisje maakt als ze slaapt weleens zucht geluidjes en als ik even die geluidjes niet hoor dan ben ik gelijk naast haar bedje om te kijken of alles wel goed is. Mijn vriend zegt ook dat ik maar niet de berichten bij vlinderlounge moet lezen want ik ben dan gewoon een hele dag van slag. Vind het zo klote voor de ouders want een kind hoort zijn ouders later te begraven etc en niet andersom. Echt verschrikkelijk gewoon!

 

Ik heb het ook heeel erg hoor pfff ik maak me soms ook helemaal gek evan...
Als me zoontje ziek is slaapt hij naast me op bed en dan zet ik zelfs me wekker een paar x om snachts wakker te worden om te kijken of ie geen rode plekjes heeft en ze koorts opmeten.
En voor het slapen gaan laat ik hem ook eerst alle kanten opgaan met zijn nek en vraag of dat niet zeer doet.
Als ie bij me schoonouders of ouders slaapt pfff kan ik amper slapen omdat ik dan niet nog ff kan kijken en dan stelt 1 ding me gerust, ik weet dat ie bij hun allebij op bed slaapt en niet alleen in een kamertje dus als er wat is merken ze het gelijk.
Ik wordt echt soms helemaal gek Van.

Ik heb dat van mezelf zoizo al heel erg overal bang voor zijn wat kan gebeuren, maar sinds dat er een nichtje van me man met 3 jaar is overleden aan hersenvliesontsteking is het helemaal erg.

En vroeger als kind had ik het zelf ook heel erg met nekkramp want mijn buurmeisje van 9 heeft het gehad ouders allebij verpleegkundigen en nog hadden ze niks door tot he bijna te laat was toen hebben ze savonds de ambulance gebeld en dat duurde heel lang toen heeft me vader dat meisje in de auto gelegd en is als een gek na het ziekenhuis gereden en toen waren ze net op tijd de arts had gezegt als je 10min later was geweest hadden we er niet veel meer aan kennen doen.
Sinds dat ben ik heel bang geworden voor dat en als ik mezelf niet lekker voelde zat ik de hele dag met me nek te draaien om t kijken of het niet stijf was......

 

Herken t enorm!!!

Elke x als ze slaapt kijk ik of ze ademt...hoopte dat naarmate ze ouder werd dit ook minder werd maar zeker niet....


Gewoon t idee dat t 'kan'

Als ik mijn gedachte laat gaan (wat ik nog wel eens kan) wordt ik echt lichamelijk ziek misselijk etc....

 

chipje,dat moet je gewoon doen. Ik heb dat dus ook gedaan. Ben net zoals jou. Anders stuur je maar een pm