Hallo dames, Ben even benieuwd naar jullie ervaringen wat betreft de beleving van een zwangerschap bij mannen en vrouwen. Ik ben ondertussen 16 weken zwanger, en heb heel erg het idee dat dit meer mijn ´ding´ is dan dat van mijn vriend. Niet dat hij het niet leuk vindt hoor, want hij is er echt wel heel blij mee! Maar hij heeft het er nooit over en is er totaal niet mee bezig... Nou snap ik ook wel dat het in mij groeit, er is nog weinig te zien, dus voor mannen zal dit toch anders zijn. Alleen vind ik het wel jammer, ik had gehoopt dat het meer iets van ´ons´ zou zijn. Hoe ervaren jullie dit? N.B. Dit is geen klaagzang over mijn vriend hoor, dat is een schat! Ben alleen even benieuwd hoe het bij jullie is.
heel veel mannen hebben dat hoor! hier begint manlief nu pas wat meer intresse te tonen en ik heb toch al behoorlijk buikie al zeg ik het zelf... Maar het is nog wel meer "mijn ding" dan "ons ding"
Voor mijn vriend werd het volgens mij meer 'echt' toen hij rond de 19 weken onze baby voor het eerst zelf kon voelen. Inmiddels vertelt hij iedere avond hele verhalen of zingt liedjes voor de baby (zo lief). Hij is er wel mee bezig en vind het heerlijk dat hij papa word. Soms vind hij het wel nog een beetje eng. Verder is hij super lief natuurlijk voor mij.
Voor mijn vriend werd het na de 15 weken (bij 1e zwangerschap) pas een beetje echt, toen hadden we een echo en wisten we al dat het een meisje werd. Daarna ook fanatiek tegen de baby gekletst haha.. Deze zwangerschap leeft het al veel eerder bij hem, in het begin zelf meer dan dat het bij mij deed... Nu zitten we er echt samen in. Denk dat het toch wel een beetje een vrouwen-ding is, jij voelt alles (van je kindje tot alle lichamelijke en hormonale veranderingen) en hij kan zich alleen maar voorstellen hoe je je voelt. maar hier is het toen helemaal goed gekomen hoor, dus komt vast nog!
voor mijn man is het vanaf het begin af aan al echt geweest. toen ik midden in het centrum ( kon het niet voor me houden ) vertelde dat ik zwanger was.... begon hij van blijdschap te huilen dat we samen een kindje zouden krijgen, bij de eerste echo stond manlief vol verwondering naar het scherm te kijken, elke avond kusjes op de buik,tegen de baby zeggen hoe meer dan welkom hij/zij is, verhaaltjes vertellen, en de baby vertellen hoe papa en mama elkaar ontmoet hebben, en hoe gek hij is met de mama van ons kindje, en mijn voeten masseren want met een dikke buik lopen moest wel pijnlijk zijn voor de voeten toen we te horen kregen dat we een zoon ( en later een dochter) kregen... rende hij al eerste naar de winkel om leuke pakjes te kopen voor de kinderen. hij kwam zo weleens weer met een leuk broekje of rokje, hij is mee gestopt met roken voor mij en de kleine, hij bracht voor mij zo nu en dan eens even wat lekkers mee omdat hij me goed genoeg kende dat ik er wel zin in had maar hem er niet mee lastig wou vallen de babykamer ging hij helemaal klaar maken en inrichten, zodra hij de baby kon voelen trappen moest hij ook voelen, en soms werd hij ook wel even jaloers dat hij dat gevoel van zwanger zijn niet kan ervaren, het lijkt hem zo ontzettend mooi. maar het schijnt dat vele mannen pas echt intresse tonen wanneer de baby geboren is.....
mijn man is wel minder betrokken dan ik, maar ik draag het kindje ook natuurlijk. Maar ja, dat vind ik eigenlijk niet zo raar... een vriend van ons heeft helemaal last van de kwaaltjes van zijn vriendin... das pas raar... Maar bij deze baby, een cadeautje, riep hij wel meteen dat hij de babykamer wilde doen deze keer!
Mijn man is erg lief als het erom gaat hoe het met mij en de kleine gaat. En ook meer dan normaal met onze zoon aan het spelen aangezien ik daar minder energie voor heb. Bovendien doet ie veel in het huishouden. Dus ik heb niets te klagen. Maar als ik vraag of ie de kleine in mijn buik wil voelen aangezien deze op dat moment erg druk is dan heeft ie niet zoveel geduld om rustig te wachten tot de kleine weer beweegt. Zo zullen de meeste mannen wel zijn
Mijn man was hier de 1e die over kinderen begon. Al een jaar of 4 geleden maar ik was er toen niet klaar voor. Toen we besloten om er voor te gaan was het ook in 1x raak. Vanaf dag 1 is hij er juist heeeeeeel erg mee bezig. Zelfs meer dan dat ik er mee bezig was. Bij mij begon het pas met 17 weken. Toen voelde ik pas wat en toen begon je het lichtelijk te zien en toen was ik er zelf ook wel iets wat meer mee bezig. Ik kreeg van hem ook een nijntje rammelaar toen ze test positief was was hij 's middags gelijk gaan halen. Was natuurlijk ook wel een goed excuus om de speelgoed van binnen weer eens goed te bekijken edit// hij praat ook iedere avond tegen mijn buik
Hier ook een man die veel minder betrokken is dan ik zou willen soms. Ook al heeft hij tijd genoeg gehad om te wennen toch vind hij het nog moeilijk. Het houdt hem gewoon veel minder bezig dan mij. Daarbij, hij voelt er niets van IN zijn lijf! En daarbij het is een man.... zucht Dnee hoor, ben heel blij met hem, maar op dit vlak soms gewoon iets minder...)
Over het algemeen is het echt 'ons' ding. Mijn vriend is er ontzettend mee bezig en heeft soms nog meer nesteldrang dan ik! Zeker vanaf het moment dat hij de kleine kon voelen bewegen is 'ie helemaal verliefd. Maar ik merk wel dat ik op bepaalde momenten gewoon meer heb met de zwangerschap. Dat zijn de momenten dat ik bijvoorbeeld 's nachts in bed lig en het kleine mannetje de hik heeft. Daar kan ik zo van genieten, en daarvan vindt mn vriend dat ik een beetje zweverig ben haha! Nou ja, ieder z'n ding toch?
Mijn vriend heeft het al wel gehad over de praktische zaken zoals de kraamzorg, en hij dacht dat het voor mij wel prettig zou zijn om te verhuizen. We hebben een huis gekocht dat pas volgend jaar april klaar is, en we wonen nu op een flat, 4 hoog, 7 trappen, zonder lift... Dus dat vind ik dan wel weer lief dat hij daaraan denkt. Ik heb het trouwens nog wel even besproken. Hij heeft me ook even gerustgesteld dat het heus nog wel komt bij hem, maar hij kan het zich gewoon allemaal nog niet zo goed voorstellen (Ik ook niet hoor, spannend en gek, zo´n eerste!). Hij is al wel iets ´actiever´ geworden trouwens.
Mijn man is er ook echt wel bewust mee bezig. Vanaf het moment dat de test positief was, mocht ik geen enkele boodschappen tas of iets zwaar dragen. Bij de eerste echo was hij gewoon aan het huilen, omdat we al zoo lang bezig waren. Ook bij de 2e echo zag je hem echt glunderen. Hij: Ooooh, zie ik een been!!! En.... ook een arm!!!!!! WOW!!! 's Avonds in bed heeft hij me ook altijd even bij mn buik vast. Als ik me even niet lekker voel, dan is hij gelijk bezorgd en bijna iedere morgen krijg ik een lekker warm kopje thee op bed. Vorige week had hij voor zich zelf broodje frikandel gemaakt en ik rook het al van ver af. Ik wordt echt misselijk van sterkte etens geuren. Ik heb hem "verplicht" om het in de keuken op te eten en dat doet hij dan ook braaf Maar ook met de praktische dingen bijv. kraamzorg! Daar zit hij ook al een week over te zeuren. Terwijl ik zo iets heb... hmm dat komt wel! Dus ik moest het vanavond van hem aanvragen, dus heb net braaf het formulier ingevuld. Vanaf de eerste dag heel erg betrokken! Met de babyspullen heeft hij zoiets van; dat laat ik aan jou over! Jij hebt een goeie smaak, dus dat mag jij allemaal doen. Dat vind ik heerlijk, lekker mezelf uit leven! Hij gaat wel mee als er iets gekocht word, maar ik bepaal!