Twee jaar geleden dacht ik een knobbeltje in mijn linker borst te hebben. Ik naar de huisarts, maar die voelde niets bijzonders. Op aandringen van mijn kant (ha vond het onzin) toch een mammografie gemaakt, en inderdaad niets te zien. De tijd tussen de mammografie en de uitslag (4 dagen) duurde een eeuwigheid en in mijn gedachten was ik al mijn begrafenis aan het regelen en alles wat ik nog wilde voor de kinderen etc. Hoewel de mammografie goed was, ben ik altijd ongerust gebleven. Dagelijks mijn borsten controleren en mijn oksels. Door het drukken voelt het soms gewoon beurs. Nu heeft mijn vader sinds kort de diagnose slokdarmkanker, en zijn mijn "klachten" en mijn angsten nog heviger geworden. Mijn oksel links doet erg pijn en als ik hard druk lijk ik een knobbeltje te voelen. Maar door mijn overgewicht is het slecht te voelen door al het vetweefsel dat ook bobbelig aanvoelt. Nu doen sinds een week of twee mijn linker ribben pijn en heb ik ook pijn in mijn onderbuik dat uitstraalt naar mijn rug. Ik ga dan googlen (weet dat ik dat niet moet doen) en kom de meest vreselijke dingen tegen. En nu ben ik dus bang dat mijn borstkanker uitgezaaid is naar mijn baarmoeder... Mijn man zei vanavond voorzichtig dat ik naar een psychiater moet... aan de ene kant kwetst me dat, maar aan de andere kant heeft hij misschien wel gelijk... Aan de ene kant weet ik dat het waarschijnlijk allemaal spanningen zijn door de situatie met mijn vader, maar dat hoofd van mij draait overuren... De pijn in mijn borst zit er niet de hele dag. Als ik ergens mee bezig ben en afleiding heb, dan is er niets aan de hand en voel ik niets. Maar zodra ik even stil zit bijv een broodje eten of even computeren, dan voel ik overal pijntjes... De huisarts heeft vorig jaar wel een krakende schouder geconstateerd, maar daar was niets aan te doen. Dat doet wel pijn en ik heb het idee dat die pijn soms uitstraalt naar mijn schouderkom en oksel. Wat moet ik hier nou mee? Ik word gewoon gek van mezelf!
In je verhaal laat je merken dat je zelf ook eigenlijk weet dat er niks aan de hand is. Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van hypochondrie. Heb t nu tijdens mijn depressie soms ook kleine poosjes. Het komt echt door spanning en drukte, dat je nu meer last hebt. En het feit dat je al 2 jaar door dit hebt, betekend dat je niks ernstigs mankeert, anders had je al veel meer klachten gehad. Een psycholoog is geen schande, en kan je heel goed helpen. Ze geven je tips hoe je er mee om kunt gaan als die gedachtes weer eens overheersen. Sterkte, ook met je vader.
Jeetje meis, wat vervelend dat je je zo voelt! Ook veel sterkte met je vader! Wbt je vraag..Ik ben wel iemand die denkt dat je pijn met gedachten kunt creëren. Vooral omdat je zegt dat je er geen last van hebt als je er niet mee bezig bent. Ik zou in ieder geval naar de huisarts gaan om dit gewoon te bespreken. Niet per se over je klachten, maar wel over dat je je continu zorgen maakt dat je wat hebt. Je kunt aangeven wat je klachten zijn en samen met de huisarts kijken wat hij/zij voor je kan doen. Sterkte meis!
Niet om je te kwetsen, maar misschien heeft je vriend gelijk. Psychiater is misschien een stap te ver, maar een psycholoog is raadzaam. Ik kan me voorstellen dat je na zo'n heftige boodschap over je vader best schrikt. Je kan jezelf ook mind tricken door jezelf symptomen aan te praten en dan ga je inderdaad van alles voelen. Het kán. Ik denk eerder dat je heel erg gestresste bent, en lichamelijk eist dat ook z'n tol. Ik ben soms ook lichtelijk hypochonder. Als ik lang hoofdpijn heb, denk ik ook dat ik binnenkort doodga. Als ik dan ga Googlen... Omg daar staan idd vreselijke verhalen. Zo Googelde ik laatst 'baby 8 maanden veel zweten' Als ik al die verhalen moest geloven bleek dat ze een ernstige hartafwijking heeft en dat ik zsm naar de cardioloog met d'r moest voordat ik haar levenloos in d'r bedje tref. Relaxed! Vraag een second opinion en ontspan. Heel veel sterkte!
Veel sterkte met je vader, wat een naar bericht. Ik denk dat je vriend het het beste met je voor heeft, en waarschijnlijk gelijk heeft dat je hier hulp bij nodig hebt. Ik heb twee keer een depressie gehad en heb daarbij wat dwanggedachten ontwikkeld die over zijn gegaan in een angststoornis. Door cognitieve gedragstherapie heb ik voldoende handvatten gekregen om dit te kunnen kanaliseren maar ik heb voor mezelf geaccepteed dat het een zwakke plek zal nlijven. Maar ik herken volledig wat jij beschrijft, dat een gedachte zich in je hoofd nestelt en dat helemaal niets wat je doet ervoor kan zorgen dat die gedachte weg gaat. Hoe vaak jij je ook controleert, hoe vaak je ook een mammografie laat maken, de gedachte dat je kanker hebt zit in je hoofd en die gaat er niet uit door naar de dokter te gaan of je er overheen te zetten. Daar heb je echt hulp bij nodig. Dus geef je vriend een knuffel, bedank hem voor de goede tip en bel morgen de HA voor een verwijzing. Het is logisch dat die gedachtes erger worden in deze periode van strss.
Beetje typisch dat je in een ander topic schrijft hypochonder te zijn en hier vraagt of je het bent. .....
Ik denk dat TS wel al weet dat ze hypochonder is, maar zich vooral de vraag stelt of ze hier hulp voor moet gaan zoeken. OT: ja ik denk dat je baat zult hebben bij een psycholoog. Je schrijft dat 'jouw borstkanker uitgezaaid is naar je baarmoeder'. Maar je hebt toch helemaal geen borstkanker? Laat staan in je baarmoeder. Ik zou echt hulp gaan inschakelen want dit kan je helemaal kapot maken.
Jeetje, echt een opmerking waar ik iets mee kan Natuurlijk weet ik dat ik een "probleem" heb. En de ene dag is het heftiger dan de andere dag. Vooral op dagen wanneer ik het niet echt druk heb of weinig afleiding, dan voel ik van alles. Ik weet dat mijn man het beste met me voor heeft. En ook voor hem is het natuurlijk soms moeilijk om met iemand als mij te leven. Ik vind het gewoon zo moeilijk om toe te geven dat ik een probleem heb. Voor mijn eerste burnout was ik zo'n sterke vrouw. Had mijn leven goed op de rit, zag de toekomst vol positiviteit tegemoet. En nu ben ik alleen maar deep, down en depri. Zie overal beren op de weg. Zit thuis omdat ik, na al 6 jaar werkloos te zijn, niet meer durf te solliciteren en mezelf heb aangepraat dat de kinderen niet zonder mij kunnen na schooltijd etc. etc. Ooit eens in therapie, zei de maatschappelijk werker dat ik moeilijk te behandelen was, omdat ik zelf heel goed in zag waar mijn zwakten zitten. En dat is ook zo. Ik weet heel goed wat er mis is en waar het mis gaat, maar er iets aan doen vind ik gewoon lastig... Morgen de ha maar bellen...
Hey meis,.. Jeetje wat moet dat heftig zijn.. maar ik denk idd dat een psychiater wel uitkomtst kan bieden.het komt natuurlijk wel hard over omdat je man het zei, maar hij zegt het met de beste bedoelingen! Je zegt hierboven namelijk : En nu ben ik dus bang dat mijn borstkanker uitgezaaid is naar mijn baarmoeder... Terwijl je uitslagen allemaal goed waren en er niets in de borst te zien was!!dus er ook niets zit, het is moelijk dan te geloven dat weet ik wel, maar ze hebben echt niets gezien. en gezien de klachten hetzlefde blijven is er echt niets ernstig aan de hand, geloof me , anders was het echt al vele malen erger geweest. Ik denk dat je er goed aan doet dat je morgen de ha gaat bellen, En dat vind ik al heel knap van je ! want het is natuurlijk niet gemakkelijk! Heel veel sterkte en Succes ermee!
Dat is eerder een teken van onmacht aan de kant van de maatschappelijk werker dan de waarheid. Dat iemand (en, sorry voor de denigrerende opmerking, maar ik heb iets tegen maatschappelijk werkers, precies vanwege dit soort uitspraken) jou niet kan helpen, zeg meer over het niveau van opleiding en van kunde van die persoon dan over jou. Het is grote BS dat je niet geholpen kunt worden omdat je weet waar je zwakten zitten. Het hele (naar verluidt zeer succesvolle systeem) van Anonieme Alcholisten, Drugs- en Gokverslaafden berust op stap 1: erken dat je een probleem hebt. Juist als je dat niet weet, ben je niet te helpen. Kortom: laat je daar niet door weerhouden, zoek iemand met kennis van zaken (juist fijn dat je aan kunt geven bij een intakegesprek dat je last hebt van hypochondrie en dwanggedachten, zelfs de HA heeft daar iets aan, die weet misschien al iemand die daar gespecialiseerd in is) en dan kun je absoluut vooruitgang boeken.
Weet je, mijn psycholoog zei dat ik juist zo goed te behandelen was omdat ik in zag waar mijn zwaktes zitten. Dat zorgt ervoor dat ik geleerd heb op tijd in te grijpen en bij te sturen. Dat dat jou nog niet lukt betekent niet dat je slecht te behandelen bent, maar dat je slecht behandeld bent. Ik sluit me aan bij gitta, heb ook geen hoge pet op van maatschappelijk werkers die denken dat ze psycholoog zijn. Ik zou zeggen, laat je verwijzen naar een eerstelijnspsycholoog die veel ervaring heeft met angst en depressie. Niet meer lopen modderen met maatschappelijk werkers en psychologen die bij de HA in de praktijk zitten en weet ik wat nog meer. Dit is prima behandelbaar en als je actief mee kunt senken over je ziektebeeld en waar je valkuilen zitten kun je actief meewerken aan je genezing. Dat kan nooit slecht zijn.
Hey bibaboe, moeilijk hoor, pfff anderen kunnen makkelijk zeggen dat je misschien hypochonder bent, maar jij voelt het wel. Wat ik je nog mee wil geven is het volgende: Toen de vader van mijn moeder onverwacht!! aan een hartstilstand overleed, kreeg mijn moeder 's nachts erge pijn op de borst etc. Zelf zegt ze als ze dit vertelde ik voelde het ECHT!!!!! Zij de huisarts gebeld, die kwam om haar te onderzoeken.. (ja in die tijd kwam de huisarts nog gewoon langs..) Hij kon niets vinden. Ging rustig bij haar zitten en vroeg of er iets gebeurd was. Mijn moeder het verhaal verteld. Dokter heeft rustig geluisterd!!! (Lief he?) en toen uitgelegd dat ze om die reden het zelf dus ook voelde. Zij was gezond. Nu heeft jou vader kanker, hypochonder of niet, dan is het bijna logisch dat je ook echt!! klachten voelt. Zelf ben ik niet een type die ook van alles voelt, maar mijn moeder wel. Het engste lijkt me dat je het met rust laat omdat je denkt het zit in mijn hoofd, en het straks echt wat is. Vreselijk moeilijk... succes. Denk dat ik me als ik in jou schoenen zou staan eerst goed medisch liet onderzoeken, en dan pas naar de psychiater zou gaan...
Ten eerste: Je hebt geen borstkanker, want dat is niet aangetoond. Dus dan moet je jezelf ook niet aanpraten dat je het hebt. En ten tweede zaait borstkanker niet uit naar je baarmoeder. Het is heel logisch dat je bang bent. Helemaal niet vreemd dat je zelf van alles meent te voelen. Als je dan ook nog gaat Googlen, kom je automatisch op de ergste dingen uit. Iets wat je dus niet moet doen. Ik zou zeker hulp vragen, want het is zo niet te doen voor je. Je komt in een cirkel terecht, waarin stress klachten oproept, die klachten veroorzaken weer angst & stress, waardoor je nog meer klachten krijgt, enz. Pijn in je ribben, schouderbladen, oksel, buikpijn uitstralend naar je rug kunnen komen doordat je door de stress constant al je spieren aanspant. Dat kan pijn opleveren, die uitstraalt. Het kan zeurend zijn, stekend. En het kan soms voelen alsof het uit je buik, longen of lever komt. Ga er eens op letten of je inderdaad de hele dag je spieren aanspant. De pijn kan inderdaad ook met je schouder te maken hebben, dat je een verkeerde houding hebt, verkrampt en spieren aanspant, wat in pijn resulteert. Vraag in elk geval hulp van een psycholoog, zodat je dit onder controle krijgt. Elke dag je borsten en oksel controleren, zodat alles beurs is, klinkt niet helemaal gezond. Schrijven dat je borstkanker hebt, die uitgezaaid is, komt ook niet zo gezond over. Dus ik vind dat je man wel een punt heeft. Sterkte & succes.
Wat vervelend voor je zeg dat je je zo voelt en dat je vader deze diagnose heeft gekregen. Ik denk ook dat jij dingen creëert. Door stress en gedachten kun je allerlei dingen gaan voelen die niet echt zijn. Ik zou dan ook zeker een psycholoog (geen psychiater) bezoeken. Sterkte!
Een maatschappelijk werker is ook geen therapeut of psycholoog en moet dus ook geen gesprekstherapie geven... Die kan je begeleiden bij psychosociale problemen, maar is niet opgeleid om therapie te geven, (al denken sommigen helaas van wel). Ik denk dus ook dat het gewoon de ondeskundigheid van de mw-er was, en niet jouw ingewikkeldheid of wat dan ook. Ik zou je wel adviseren om hulp te zoeken. Die hulp zou ik wel ook richten op verwerken van alle heftige dingen die er nu in je leven gebeuren, en niet enkel symptoomgericht op je hypochondrische klachten, want ik zou denken dat alle verdrietige dingen je gewoon dusdanig uit je evenwicht hebben gebracht dat je dat uit in je zorgen maken over je lijf.
Ik zou gewoon hulp zoeken meid, laat je doorverwijzen via je huisarts. Als je zulk soort dingen gaat posten ''En nu ben ik dus bang dat mijn borstkanker uitgezaaid is naar mijn baarmoeder...'' lijkt dat me echt beter. Als het je een moeilijke stap lijkt, denk dan aan de rust die eventuele therapie op zal leveren. Verder, sterkte met je vader!
hier sluit ik mij volledig bij aan, zoek een goede psycholoog en ja omdat je je probleem weet ben je zeker te helpen..
Ik heb er ook last van merk ik nadat er bij mijn vader kanker is geconstateerd ik merk dat ik steeds denk dat ik vaak denk dat ik wat ergs mankeer word hier erg onrustig van. Na geboorte van mijn zoontje een postnatale depressie gehad met angst en paniekklachten, het ging heel lang heel goed, maar nu dus even niet. Na het lezen van dit topic besloten een psycholoog te bellen, ben toch best trots want ik wilde het wel maar durfde niet. Heb alles gezegd wat ik voel enzo en blij dat ik dat gedaan heb.