Als iemand normaal gesproken in zijn huis altijd rookt, en het dan toevallig niet doet omdat er een kindje is waar ze op moet passen... blijft die rooklucht toch echt hangen hoor! en dan zal je kindje er hoe dan ook naar ruiken, ook al zou ze niet roken... Ik heb dit al als er iemand die net heeft gerookt met mijn dochter knuffelt... daarna ruikt ze er ook naar! misschien een hele scherpe neus, maar geef mij die zwitsal geur van een pasgewassen baby maar
Oh een net gewassen baby mmmm! Als er dna iemand met z'n sigarettentengels aan komt, ga ik écht over m'n nek hoor! Bahbah!
Hihi, ja die zwitsal geur is wel heerlijk! vriendin van mij smeerde altijd de haartjes in met een of ander van zwitsal: heerlijk! Ga ik ook doen, geloof ik Hmm, laatste nieuws: m'n man vertelde dat zwagerlief vertelde dat m'n schoonouders zich door ons afgewezen voelen, nu we wat gezegd hebben over het roken. Tja, over egoistisch gesproken: blijkbaar is het stuk dat ik er kotsberoerd van word, helemaal niet belangrijk, alleen maar dat zij zich in hun kruis getast voelen. Ze hebben ook nog steeds niet laten weten wanneer ze kunnen komen praten, (manlief had eens nagedacht over het telefoontje en zei toen dat ie de indruk had dat z'n moeder het maar raar vond dat ze naar ons toe moesten komen om te praten daarover). Zucht... Nouja, als zij niets doen, wij in ieder geval ook niet en we hebben besloten dat we gewoon afwachten tot zij iets laten horen. Doen ze dat niet, dan maar niet, dan is de boodschap naar ons wel duidelijk: roken is belangrijker dan de kinderen en kleinkinderen... Voelen zij zich afgewezen, nou, volgens mij hebben wij meer reden om ons afgewezen te voelen! Nog eens zucht... Maar ben benieuwd of we nog wat gaan horen...
Ik ben gestopt, maar ik zal je eerlijk bekennen dat ik het voorheen echt niet snapte als mensen klaagde terwijl ik buiten rookte. Als roker rook ik de geur echt niet, en vond ik het vaak aanstellerij of gezeik... Het was geen onwil, maar ik kon het echt niet begrijpen. Zou het niet kunnen dat ze jou nu zo'n zeikerd vinden omdat zij hetzelfde hebben als ik had, dat ze het gewoon echt niet snappen? (overigens rookte ik niet bij anderen die er last van hadden, ook niet in m'n eigen huis, dat dan weer niet) Bij deze alsnog excuses aan alle niet-rokers voor de overlast die ik heb veroorzaakt
Echt ongelooflijk hoor hoe zij reageren! Jullie hebben helemaal gelijk dat je nu hun reactie afwacht en anders weet je genoeg...
Ja, ik geloof ook wel dat zij niet zo goed snappen hoe erg ze stinken, maar ze zullen toch heus wel snappen dat ik nu last kan hebben van de rook? En daarnaast; alle onderzoeken zijn toch glashelder: 't is superslecht voor ongeboren en pasgeboren kindjes, (en grotere kindjes ook trouwens). Dan denk ik echt: je wilt gewoon er geen rekening mee houden! Bleh! Maar idd, we wachten af. Doen zij niets uit, dan gaan we ze lang niet spreken, ben ik bang. Nouja: hun keuze. 't Zou mijn keuze niet zijn....
Ik word ook erg misselijk van geuren. Ik kan er niet tegen als iemand in mijn bijzijn deo of parfum opspuit. Maar hoe vaak ik het ook zeg, er blijven mensen bij die gaan staan sprayen voor mijn neus... Dan denk ik (ook hardop): snap je het nu echt niet of wil je het niet snappen? Sigaretten zijn dan weer anders omdat die ook nog eens superongezond zijn. Maar je hebt er lui tussen die nog steeds zeggen: ah opa is er ook 90 mee geworden, ik heb ook geen astma etc. Om gek van te worden! Respect en begrip voor andere mensen is blijkbaar ver te zoeken. Het zit je wel dwars he, dat ze er zo mee omgaan en dat dit het contact kan verstoren? Ik heb dat ook met mijn schoonmoeder. Dat mens is gewoon onuitstaanbaar en ik heb al meerdere keren gezegd: nu is het genoeg, ik hoef haar niet meer te zien! (ze is echt zwaar getikt, maar dat bleek al uit eerdere berichtjes over doorroken omdat ze lichtere kindjes wilde). En mijn vriend was het daar ook mee eens. Genoeg is genoeg. Maar dat zit me dan elke keer zo ontzettend dwars, heb er echt last van. Grrr waarom niet gewoon rekening houden met een ander en een beetje schikken? Kan zoveel problemen voorkomen! Maar je staat echt in je recht en ik vind het zo egoistisch van hen dat ik denk dat je zo beter af bent hoor...
Ja, dat roken slecht is dat weet bijna iedereen wel. Maar bijv. mijn moeder vind het toch een beetje gek dat mijn man nu buiten rookt, zelfs als we bij hen op visite zijn. Er rookt bij mijn ouders niemand (meer) maar visite mag bij hen wel in huis roken. Mijn man doet dat niet, die gaat naar buiten sinds ik zwanger ben. Ook in ons eigen huis. Nou, dat vind ze toch raar... Zelfs al is mijn moeder al jaren gestopt, ze vind eigenlijk dat mensen niet zo moeilijk moeten doen over roken. En net als met roken onder de afzuigkap en in de bijkeuken, ik zal je eerlijk vertellen dat ik nooit heb geloofd dat je dat in huis blijft ruiken. Stom, maar 't is toch echt zo. Niet om je schoonouders goed te praten hoor, maar misschien dat de wetenschap dat ze het gewoon echt niet snappen scheelt in hoeveel je van ze kan hebben.
Rozemarijn, ik kan hier maar heel kort over zijn. Jij bent verantwoord bezig en wil je kindje zo gezond mogelijk ter wereld laten komen. Dat jou schoonouders daar geen respect voor hebben dat is gewoon ronduit schandalig. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar het lijkt er inderdaad op dat ze maar iets te zeiken moeten hebben... Ik heb ook zo'n schoonmoeder! Sterkte ermee!
Nouja, het zijn geen zeikerds, dat beslist niet, maar ze hebben wel een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokio, dat wordt wel weer eens schrijnend duidelijk... En ze kunnen het feit dat wij ze vragen niet hier in huis te roken, en niet in de tuin als ik daar bij zit, niet los koppelen van hun zelfbeeld/eigenwaarde, schijnbaar. We doen ze blijkbaar iets verschrikkelijks aan door dat van hen te vragen. Tja... Maar idd, ik vind dat ik in m'n recht sta hoor, ik mag toch verdorie in m'n eigen huis vragen van mensen wat ik graag wil? Ik verbied het ze toch niet om dat in hun eigen huis of op openbaar terrein te doen? Wat dat betreft ben ik blij dat we sinds vrijdag een auto hebben: nu hoef ik niet meer op stations in de rook te staan of in treinen naast te zwaar geparfumeerde mensen te zitten, (Want idd, Vlinder: ook daar ga ik van over m'n nek!). Toen ik de auto ging halen vrijdag waren ze nog niet helemaal klaar en mocht ik wachten in de kantine. Begon er eentje te roken daar, terwijl die lucht er toch al hing. Dan zit ik dus echt heel oppervlakkig en vooral door m'n mond adem te halen, (terwijl ik dan eigenlijk vind dat ik door m'n neus zou moeten ademen, omdat er dan tenminste nog wat gefilterd wordt). Vervolgens moest ik met een monteur meerijden naar het postkantoor om het kenteken over te zetten. Asbak vol met peuken, zwaar stinkende auto... Ik dacht echt dat ik ging huilen, maar gelukkig gooide hij zijn raampje gelijk open.... Maar goed, dan ben ik dus weer een paar dagen erger beroerd vervolgens, (en ik was vrijdag al helemaal niet lekker). Mijn ouders weten dat wel, maar mijn schoonouders hebben me eigenlijk, nu ik er over nadenk, weinig gevraagd hoe het met mij ging... Tja, die vatten alles wat ik er alsnog over probeer uit te leggen waarschijnlijk op als dat ik overdrijf om hen te dwingen te stoppen ofzo... En idd Vlinder, het zit me toch dwars. Ik weet dat zij onredelijk en egoistisch zijn, en toch... Vind het vooral erg vervelend voor mijn man ook. Stel nou dat ze zo blijven doen, en het contact zou verbroken worden, of in ieder geval op een heel laag pitje? Zij hebben hun best nu wel gedaan om mij het gevoel te geven dat ik de schuldige ben, en ergens werkt dat toch door ofzo... Voel ik me dan toch schuldig naar m'n man, dat we hierdoor straks misschien dikke ruzie in de keet hebben. (Nouja, dat hebben we nu al, eigenlijk). Maar goed... we wachten nog even af. 3 dagen geleden dat m'n mannetje ze gebeld heeft en gevraagd of ze willen laten weten wanneer ze kunnen komen praten, en nog steeds niks terug gehoord....
Hebben je man en jij hier ruzie over? (omdat jij zegt dat er ruzie in de keet is). Hoe komt dit? Hij is het toch met jou eens? Of zit het jullie zo dwars dat jullie er steeds opnieuw over beginnen of iets dergelijks? En voel je niet schuldig meid! Ik weet het, het is makkelijker gezegd dan gedaan en ik weet precies hoe het werkt. Mijn schoonmoeder weet het ook altijd zo te draaien, dat ik me schuldig ga voelen en me af ga vragen of ik echt zo'n verschrikkelijk mens ben. Maar ze levert de laatste tijd weer 'bewijs' dat het toch echt niet aan ons ligt hoor. Ze heeft weer een nieuw vriendje (ze heeft al drie huwelijken achter zich gelaten en het was altijd de schuld van haar man, niet van haar) en ziet haar (klein)kinderen niet meer staan. Eerst was het 'baby dit, baby dat'. Nu belt ze nooit meer, want ze zit bij haar nieuwe aanwinst. Ach, jammer voor haar denk ik dan maar.
Nee, m'n man en ik hebben geen ruzie, gelukkig niet. Met ruzie in de keet doelde ik op hoe de situatie tussen mijn schoonouders en ons nu is... Die van jou kan er idd ook wat van... Mijn schoonmoeder is verder een lief mens hoor, echt waar. Kon altijd hardstikke goed met haar overweg, Maar nu hebben we dat roken aangekaart en ineens... Zal nog wat worden: mijn zwager en schoonzusje zijn ook van plan dit onderwerp aan te kaarten: die gaan vanaf september pleegkindjes opvangen, namelijk, en kunnen natuurlijk (zeker met het kind van een ander) niet zo'n rookhol binnenstappen... Maar goed, juist dat we prima overweg konden, maakt het zo raar. We wisten wel dat roken een lastig onderwerp was... Wij zijn namelijk christelijk en zijn ouders ook, allemaal evangelisch, en binnen die kerken is het nogal eens not-done om te roken. Als kerkmensen naar mijn schoonouders toe toespelingen maakten dat ze eigenlijk zouden moeten stoppen met roken, dat het eigenlijk niet OK was, (redenatie is dan: God heeft je je lichaam gegeven, dan moet je er ook zo goed mogelijk voor zorgen). Maar goed, daar gingen ze ook altijd al van over de rooie, zaten dan ook direct in de afwijzing, (alsof wij geen goede christenen zijn omdat we roken! PFFF). Dus we wisten wel dat het lastig zou gaan worden om dit te gaan bespreken en mijn man heeft ze toen erover gebeld en gevraagd of het mogelijk zou zijn dat zij er in hun huis rekening mee zouden houden. Hij zag er toen vooraf heel erg tegenop, maar hun eerste reactie viel erg mee: Geen probleem, dan gingen ze wel in de bijkeuken roken. Nouja, ik geloof best dat ze hun best willen doen, maar dat is gewoon niet genoeg... M'n man heeft dat wel proberen duidelijk te maken, maarja, als rokers die zichzelf en hun huis niet ruiken, snapten ze dat niet. Mijn man heeft toen gezegd van: Nouja, dan wachten we wel af, of dat werkt, maar als het te erg is, zullen we weer weg moeten gaan... We (mijn man en ik) hebben toen afgesproken dat we het wel zouden zien dan en idd weg zouden gaan als het te erg was. Niet uit boosheid, maar gewoon van: ja, als zij tot op die hoogte rekening willen houden, maar het is niet genoeg, ja, dan zien we ze wel als ze bij ons komen. Maar tot nog toe ben ik steeds zo beroerd geweest dat ergens heen gaan sowieso er weinig van is gekomen, ook niet naar m'n schoonouders dus. We hebben een beetje het idee dat ze denken dat we hun in het bijzonder aan het mijden zijn, maar als ik in m'n agenda tel waar we de afgelopen tijd heen zijn geweest, zijn dat niet zoveel verschillende plekken en gelegenheden. Bruiloft van een goeie kennis al overgeslagen, aantal lesdagen van school gemist, verjaardag van m'n beste vriendin niet geweest, verjaardag van de opa van mijn man ook niet (was achteraf maar goed ook, want toen manlief terugkwam, stonk hij toch een partijtje naar rook!), enzovoort... Maarja, zij willen het perse in de persoonlijke afwijzing trekken en geloven volgens mij dat het schoonouders-pesten is, dat we met onze verjaardagen gevraagd hebben of mensen niet in de tuin wilden roken. Ja, nouja... en nu met m'n zwangerschapshormonen trek ik me alles dubbel en dwars aan Helpt ook niet echt dus... Wat dat betreft hoop ik maar dat m'n zwager en schoonzus het binnenkort ook aan gaan kaarten, (zal toch wel, als ze in september hun eerste pleegkindje gaan krijgen). Misschien dat m'n schoonouders dan snappen dat het probleem echt breder ligt en dat de keuze bij hen ligt. Ik bedoel: ik ben echt niet boos als zij in hun huis willen blijven roken. Ik zal er dan alleen niet komen, en ons kindje ook niet. Mijn man heeft nog wel zoiets van: ach, voor zichzelf wil hij er nog wel overheen stappen. Nou, prima, ik houd hem niet tegen, (zou het niet willen en als ik het toch niet met hem eens zou zijn, zou ik wel wijzer zijn dat dat ik hem tegen zou houden in contact met zijn ouders). Nouja, en ik krijg het idee dat er nog wel wat meer meespeelt dan alleen deze situatie. Weet alleen niet wat, en zolang zij niet in gesprek met ons gaan, komen we daar natuurlijk ook niet achter...
Oh meid, ik herken het helemaal hoor! Ik kom bijna niet meer buiten ivm bekkenklachten en ga dus ook niet meer naar verjaardagen, feestjes e.d. Elke dag pijn en net als jij nog steeds misselijk en dan voel je je al zo beroerd. En dan zijn er nog mensen die daar beledigd over zijn, dat je niet komt! Ze snappen het echt niet idd. En ik snap dat jij daar weer onzeker van wordt en je afvraagt of je nu echt zo'n zeikerd bent en of je niet beter gewoon erheen moet gaan en dan maar door je mond ademen etc. Je bent al wat 'labieler' omdat je zwanger bent, maar je voelt je ook nog eens helemaal niet goed. Dan is het logisch dat alles dubbel zo hard aan komt, dat heb ik ook. En je kan het niet uitleggen aan een ander, want zij voelen niet wat jij voelt. Je kunt slechts hopen dat ze wat empathischer reageren...
Ja, gelukkig heb ik verder erg begripvolle mensen om me heen, Een vriendin die ook zo beroerd is geweest tijdens de zwangerschap, andere vriendin die het gewoon snapt, nog eentje die vanaf week 20 bij beide kids in de ziektewet heeft gezeten... En mijn familie begrijpt het ook goed, en zwager en schoonzus ook, dus dat is wel fijn. Wat dat betreft leef ik met je mee dat er zoveel mensen dan zijn die boos worden dat je niet komt... Sjonge! Alsof je voor je lol beroerd zit te zijn. NOT! Jij zit dan ook nog met die bekkeninstabiliteit he? Je had nu toch een speciale fysio aan huis? Begint dat een beetje te helpen?
Gelukkig is het alleen de familie van mijn vaders kant die er moeilijk over doet en aangezien we toch al niet zo'n geweldige band hebben, stoort het me niet echt. Het ging om een feest in Duitsland, waar we 3 uur voor moesten rijden, er dan 4 uur zouden zijn en dan weer 3 uur terug rijden. Dank je de koekoek! Wel fijn dat je mensen om je heen hebt die het goed snappen of zich in elk geval in kunnen leven. Dat heb je best nodig op zo'n moment! Ik heb BI en ischias bluhhh! Maar ik heb idd fysio aan huis nu en ze komt twee keer in de week en dan martelt ze me even. Moet zeggen dat er nu ook steeds meer goede momenten tussen komen. Dat ik zomaar even zelf naar de wc kan lopen zonder door m'n benen te zakken Ja, ben wel trots op mezelf!
Super, dat dat dan weer lukt, of niet? Ben je ineens weer blij met kleine prestaties... Gisteravond mijn ouders even gebeld over de hele situatie. Mijn moeder zei al, (met knipoog): wacht maar, ik kom wel even die kant op, (ze woont helemaal aan de andere kant van het land)... Maar goed, we wachten deze week maar eens even af. Kan zijn dat ze gisteren wel hebben proberen te bellen, (m'n schoonoudres), maarja, ik zat de hele avond aan de foon, (Niet alleen maar over de hele rooksituatie, probeerde m'n vader ook uit te leggen hoe hij zich voor msn aan moet melden, LOL Dat had ff tijd nodig...
Ja, elke stap is (letterlijk) een overwinning. Vandaag zelfs een bijzonder goede dag, heb helemaal zelluf de was naar boven gedragen! En vaders uitleggen hoe msn werkt, dat zal idd even tijd gekost hebben Ik had gisteravond ook weer even gezeur met mijn schoonzusje. Lang verhaal, maar ze zou dus eind augustus met haar vriendje hierheen komen. Dat kwam goed uit, want dan is mijn vriend ook vrij en het is toch wel leuk als hij tijd met zijn zusje door kan brengen (ze woont in het buitenland). Maar nu heeft ze dit dus zonder te overleggen vervroeg naar half augustus en nog door de weeks ook. Gevolg is dat mijn vriend niet thuis is en aangezien ik dan druk ben met afstuderen, wil ik haar niet 24/7 om me heen hebben. Maar ze vond dat mijn vriend z'n baas een zeikerd was dat hij hem niet effe eerder vrij wou geven... Toen ik vroeg of haar vriendje niet later vrij kon krijgen (zoals afgesproken was) kon dat écht niet. Dus zit ik weer met een rotgevoel. Is toch niet eerlijk dat zij zo even bepaald wanneer ze komt als he tons niet uitkomt? Pffff word af en toe echt stapelgek van die lui! Maar ik ga geen ruzie maken, weet hoe dat gaat. Ik heb het bij mijn vriend neergelegd en hij mag het oplossen...
Nou, zou het ook lekker bij je vriend laten, zeg! Maar daar moesten ze bij mij niet mee aankomen. Mijn schoonmoeder zei een tijd geleden, (bezig met rijbewijs halen): O, als de baby er dan is, kan ik lekker vaak langs komen, zo gemakkelijk dan met de auto! Tja, ik weet niet wat voor beeld zij heeft, van hoe vaak ze dan langs wil komen, maar (zoals mijn vader van de week ook al zei): Wij zijn niet zo van het bezoekerige. We zien mijn ouders denk ik een keer of 6 per jaar, m'n schoonouders denk ik even vaak en ik vind het wel prima hoor! Hoeft echt niet vaker. Van mijn moeder vind ik het niet erg, als die rond de bevalling wat vaker komt. Heeft nu al beloofd dat ze een paar dagen komt helpen als de kraamhulp weg is, mijn vader komt dan mee en dan gaan ze 's avonds eens langs bij een broer en schoonzus van mijn moeder en broer en schoonzus van mijn vader, die hier in de buurt wonen. Ze hadden zoiets van: zitten we jullie niet de hele tijd op de nek en als we toch in de buurt zitten, kunnen we daar ook eens gemakkelijk langs... Dat vind ikw el best. En dat m'n schoonouders dan wat vaker komen, ook wel even prima. Maar na een paar weekjes is het nieuwe er hopelijk wel af... Vind het ook wel lekker om met onze kleine meid straks rustig onze eigen gang te kunnen gaan en te kunnen wennen aan een nieuw ritme... (ben sowieso benieuwd hoeveel behoefte ik heb aan visite: dat is me al gauw teveel als ik moe ben enzo). Dus ja, ook dan zal ik wel duidelijk zijn over wat ik wil of niet. Irritant alleen als mensen zich daardoor beledigd voelen: alsof het iets persoonlijks tegen hun is... Vriendin van mij had na de bevalling zoiets van: OK, we maken een afspraak, maar houd er rekening mee dat we die ook af kunnen zeggen als ik me niet lekker voel. Zij was een beetje voorzichtig met dat te vertellen. Ik had echt zoiets van: prima, ik kom ook liever langs op een moment dat jij lekker in je vel zit hoor! Ze heeft dus idd de eerste keer dat we zouden komen afgebeld. Nou, prima, zijn we later langs gegaan!
Ja precies, zo wil ik het ook. Mijn schoonmoeder zei ook meteen: dan kom ik vaker langs! Maar als ze dus langskomt, zit ze hier meteen een week. En toen ik net zwanger was, deelde ze even mee dat ze net voor de bevalling zou komen, want ze heeft een goede videocamera om de bevalling te filmen en dat ze daarna nog 2 weken zou blijven. Hallooooo?! Ik heb meteen gezegd dat dat dus niet ging gebeuren, we hebben er lang ruzie over gehad. Nu mag mijn vriend haar bellen wanneer ik bevallen ben en dan mag ze komen en dat max. een week. En dan ook bij mijn ouders slapen, NIET bij ons. Echt, ik snap niet hoe mensen zo opdringerig kunnen zijn hoor. Zo duw je mensen alleen maar verder weg en krijg je niks. Maar idd, zij was beledigd, terwijl het om mij en mijn nieuwe gezinnetje gaat in mijn kraamweek. Niet om haar. Bleh kan er nog boos om worden wanneer ik eraan denk. Jij klinkt wel wat assertiever dan ik ben overigens. Ik probeer het altijd voorzichtig te brengen, maar zij ontploft dan direct, word er gek van.
Ja, ik ben wel redelijk assertief, Komt mede door m'n werk als hulpverlener hoor, heb ik echt assertief van leren worden: dan moet je ook grenzen stellen om niet dol te draaien op momenten, (mensen kunnen met hele redelijke verzoeken komen, maar asl dat er 10 in een week zijn, kan ik ze echt niet allemaal aan en dat zal ik ze wel duidelijk moeten maken dan...) Maar goed, juist door m'n werk heb ik wel geleerd dingen zo te brengen dat mensen snappen dat het niets persoonlijks is... veel ik-boodschappen geven. Als mensen dus ook zeggen: dan kom ik langs, reageer ik met: OK, ik vind het echt gezellig als je komt, maar gezien hoe ik me nu al voel, wil ik niet al afspraken maken voor na de bevalling en tegen die tijd rustig even zien hoe ik erbij zit/lig, OK? Dat wordt over het algemeen wel geaccepteerd, net als met dat roken. En ach, er zijn dus altijd mensen die het toch persoonlijk pakken en zich perse afgewezen willen voelen, zoals nu mijn schoonouders. Merk dat ik, ondanks dat ik nog steeds boos ben, inmiddels m'n schouders er ook wel over op kan halen. We hebben nog steeds nis terug gehoord en ik heb echt zoiets van: Nou, als jullie dan niet willen, dan maar niet hoor! Graag of niet! Maar mijn schoonmoeder bracht het idd ook zo van: dan kom ik... was geen vraag meer, maar een mededeling. Ik ben er toen maar niet op ingegaan, heb het maar gelaten. Had echt zoiets van: zien we dan wel en als je onverwachts voor de deur staat, en ik heb er echt geen trek in, wimpel ik je wel weer weg: dan moet je vooraf maar even bellen of het uitkomt hoor! Mijn moeder was juist heel voorzichtig: zou je het een leuk idee vinden als wij dan een paar dagen zouden komen, zodra de kraamzorg weg is? Ja, super! Lijkt me heerlijk dat ik nog even niet zoveel hoef en mijn moeder lekker de stofzuiger pakt, (hoeft m'n mannetje dat ook nog even niet te doen en kan dan op z'n vrije dag ook gewoon lekker wat rondlummelen, Dat vond ik dus weer heel fijn: geeft je de ruimte om te kiezen, die kreeg ik van m'n schoonmoeder niet...