Ik wil dit toch even kwijt: Ik heb enorme bewondering voor missym hoe ze omgaat met zo'n moeilijke beslissing. Als je zoiets leest dan denk je wel eens: waar zeuren wij met zijn allen over? Je schaamt je dan bijna dat je over die relatief kleine ongemakken nog zeurt, terwijl er ook mensen zijn die zoiets als haar mee moeten maken.
Helemaal mee eens Lientje... wat kunnen ons die paar kwaaltjes nu schelen..! Maar dan ook de meiden erbij betrekken die onder (andere) omstandigheden ook hun kleintje(s) zijn kwijtgeraakt. En wij lopen idd maar te zeiken over kleine dingetjes.
Mijnimeel en Gulay. Lees t verhaal over de monochoriale monamniotische tweeling anders (ff)... dan snappen jullie wel waar dit over gaat.
Helemaal mee eens. Ik had het verhaal vanaf het begin gevolgd en dat greep me behoorlijk aan. Je gaat er vaak vanuit dat alles OK is. Pas als je dit soort verhalen leest, realiseer je je hoeveel geluk je eigenlijk hebt.
Ja idd... soms zeuren we om "kleine" dingen maar om zo'n beslissing te moeten maken als Missym heeft moeten doen... pfff... heel erg moeilijk!
Dank jullie wel zeg! Ik had niet zoveel steun verwacht, bij de andere forum topic zal ik verder vertellen hoe het is verlopen.
Ik sluit me bij jullie aan meiden. Het lijkt vaak allemaal zo vanzelfsprekend, en dat zou het ergens ook wel moeten zijn maar zulke verhalen doen je wel weer beseffen hoe bizonder het is.
ik ben het helemaal met iedereen eens. Soms heb ik het idee dat ik het zwaar heb, maar als je dan zo iets hoort sta je weer gelijk met beide benen op de grond. Het enige wat we kunnen doen voor haar is haar steunen en naar haar luisteren en dat doen we masaal. Liefs Tascha