Ik ben zelf niet gelovig opgevoed maar ben opgegroeid in een klein dorpje waar je heel erg goed het verschil zag tussen kinderen die wel christelijk opgevoed werden en de kinderen die dat niet meekregen vanuit huis. Kinderen die een christelijke of andere gelovige opvoeding kregen waren beleefder en hadden respect voor elkaar. Ze waren dankbaar als je hun iets gaf en vonden dat niet vanzelfsprekend. Ook in mijn werk als gastouder zie ik dat verschil heel erg duidelijk en heb daarom besloten om er zelf ook iets mee te doen in de opvoeding. Ik ben zelf niet gelovig en van mij hoeft m'n dochter ook niet te geloven in god of wie dan ook maar ik wil wel dat ze even stil staat bij het feit dat ze eten op haar bord heeft liggen en dat dit niet voor iedereen zo normaal is. En dat ze even dankt voordat ze begint met eten. Ook de dankbaarheid die de kinderen hebben bij speelgoed en de kinderen snappen het heel goed als ze een keer niets krijgen, gewoon omdat mamma het niet heeft op dat moment. Of dat het mogenlijk is dat ze dingen hebben die hun vriendjes niet hebben en andersom, dat hun vriendjes speelgoed bezitten dat zij weer niet hebben. ze beginnen niet direct te zeuren dat ze dat dan ook moeten hebben. Ze zijn zich bewust van de mensen in landen die het slechter hebben en schenken hun oude speelgoed en kleding daaraan. via school of speciale winkels die we daarvoor hebben. Bij 1 gastouderadres waar ik kom zijn ze ook christelijk en bidden de kinderen even voor het eten. m'n dochter herhaalt het dan als "dank! AAAA" ("danku, amen") Nu heb ik dit overlegd met mijn vriend en hij voelt hier dus heeelemaal niets voor... Hij vind dit belachelijk en ze begrijpt het toch niet. ik moest hier maar later mee beginnen als ze naar school ging. Maar ik vind dat je niet van de een op de andere dag ineens kan zeggen tegen een meisje van 4 "we gaan vanaf vandaag bidden" Dat moet erin groeien. Maar vanaf welke leeftijd? Moet ik dit alvast thuis gaan doen ookal snapt ze er nu niets van? Ik kan het toch altijd later uitleggen als ze erom vraagt? En op school krijgt ze ook genoeg mee, ik wil haar namelijk zowiezo naar een christelijke school doen. Mijn vriend woont niet bij ons samen, we wachten nog op mijn vaste contract zodat we een goede hypotheek kunnen nemen. Hij weigert hieraan mee te doen. Ik heb hem wel overgehaald om in iedergeval het respect op te brengen om te wachten met eten en even stil te zijn zodat wij dit wel kunnen doen als ik hiervoor kies. Maar hoe komt dat over op mn dochter als ik het wel doe en haar vader niet? Wat is jullie mening hierover? Mijn dochter is overigens 27 september 1 jaar geworden.
Ik vind het heel goed dat je je kleine wilt opvoedingen met deze manieren, echter, wie moet ze bedanken als ze niet in God gelooft? Hoe ga je dat dan weer uitleggen? Ik denk sowieso dat het op deze leeftijd niet echt werkt als zij bijv. moet danken voor het eten. Als jij gewoon zorgt dat jij het doet, dan leert ze ook dat het hoort. Daarnaast, andere manieren bij pappa dan bij mamma is niet zo raar denk ik.
Ik vind eigenlijk dat je alleen kunt bidden als je daadwerkelijk in hem geloofd en dat je het je kind alleen dan moet leren. In dat geval groeit je kindje ermee op en wordt het een soort automatisme op te bidden voor het eten. Ik geloof ook niet echt en mijn dochter wordt dus niet gelovig opgevoed, maar ik vind wel dat ze mag weten dat niet alle kinderen het net zo fijn hebben als zij en dat ze niet alles hoet te krijgen. Ze mag gewoon dankbaar zijn als ze iets krijgt en niet dat ze roept dat ze er .... ook nog bij had willen hebben. Ik denk ook niet dat het iets uitmaakt met geloven of niet. Ik ken associale gelovige kinderen die wel bidden maar alleen omdat paps dat verplicht en hele beschaafde kinderen die niet geloven. Ik ben zelf niet gelovig opgevoed, maar moest wel blij zijn als ik iets kreeg en niet alles maar gewoon vinden.
Das wel een goede vraag ja... Zoiets als "Voor ik begin wil ik toch even stilstaan en mijn dankbaarheid tonen" ofzo. ( heb het nog niet helemaal uitgedacht) Maar in dat geval hoeft ze niemand te bedanken. Het gaat hier niet om het bidden, dat doet ze op school wel. Puur even stilstaan en dankbaar zijn voor het feit dat je elke dag weer eten op je bord krijgt en nooit honger hoeft te hebben.
Je leert een kind niet dankbaar te zijn alleen door te bidden/danken volgens mij. Wij zijn totaal niet gelovig, maar je kunt je kind zo opvoeden dat ze dankbaar worden/zijn zonder te bidden oid.. Als ze iets aangereikt krijgen leer je ze dank je wel te zeggen. En als je niet gelovig bent kunt je denk ik ook niet "doen alsof". Ze mag jou dan bedanken dat je hebt gekookt, daar kun je dan bij stilstaan voor het eten.....
Volgens mij heeft 'dankbaar zijn' niets te maken met wel of niet christelijk worden opgevoed. Het heeft met de normen en waarden (get, wat heb ik eigenlijk een hekel aan deze woorden...) te maken die je meekrijgt. Ik ben van huis uit niet christelijk opgevoed. Toch heb ik echt wel van huis uit meegekregen dat je dankbaar mag zijn voor de dingen die je hebt en dat niet iedereen het zo goed heeft. En dat besef krijg je niet door te bidden of te danken tijdens het eten. Ik denk dat je je kindje beter kunt leren netjes 'Dank je wel' te zeggen als ze iets krijgt en als ze ouder is ook kennis te laten maken met mensen in de samenleving die het minder goed hebben. Open staan voor wat er in de wereld om je heen gebeurd. Verdraagzaam en vriendelijk zijn. Dit zijn volgens mij veel belangrijkere dingen. Begrijp me niet verkeerd; er is niets mis met christelijke opvoeding als jij daarvoor kiest. Maar dan moet je er hélemaal achter staan en er volledig voor gaan. Niet half of maar een paar dingen. Bovendien, je vriend staat er totaal niet achter. Ik neem toch aan, als je op de lange termijn samen wilt gaan wonen, dat je 1 lijn wilt trekken w.b. de opvoeding.
Ja eerst dacht ik dat ook, gewoon je normen en waarden. Maar je ziet het verschil gewoon ZO goed in dit dorp, dat ik bijna het idee krijg dat er geen andere opvoeding is... Ik wil er best helemaal in mee gaan en inderdaad bidden ipv danken voor het eten, dit gaat ze op school ook meekrijgen. Maar kan ik haar dan duidelijk maken dat ik zelf niet in god geloof of moet ik dat voor mezelf houden. Mijn oppas kinderen vragen dan ook vaak aan me of ik in de bijbel of in god geloof en ik antwoord dan altijd, ik geloof niet in god, wel in heel veel dingen die in de bijbel staan. En dan krijgen we vanzelf een gesprek onder het eten. Ik vind de normen en waarden van de bijbel namelijk heel erg goed. Ik geloof alleen niet dat de namen die ze noemen in de bijbel ooit bestaan hebben of zoals "god" nog bestaan. Ik ga elk jaar naar de kerk met kerst. Verder nooit, was dit ook niet van plan. Hoe moet ik een tussenweg vinden hierin? Ik wil niet dat ze opgroeid als de kinderen die hier in de buurt aan jan en alleman rare dingen vragen zoals drinken en of ze even bij de buurman naar de wc mogen. Die elkaar uitschelden voor ziektes waarvan ze zelf niet eens weten wat ze inhouden. En de enige reden die kinderen hier hebben om daar niet in mee te doen is omdat god hun dat "verbied". Ik weet gewoon niet echt goed een tussenweg te bouwen hierin. Omdat het verschil zo duidelijk is. snap je?
Dergelijke verschillen komen in het algemeen voort uit verschil in sociale klasse. Dus: kinderen worden niet beleefd omdat ze geloven, maar gelovige mensen zijn vaak beleefd omdát ze in een beter mileu (lees: met ouders met meer geld, goede opleiding) opgroeien. Misschien de moeite waard om na te gaan of dit in jouw dorp ook het geval is.
Nee dat is het niet, Het dorp heeft wel de klassieke "rijkeluis wijkjes" en de wat minder bedeelde wijkjes. Maar JUIST de rijkelui kindjes zijn van die verwende kindjes die verwachten dat alles maar hun kantje opkomt behalve als mamma of pappa erbij is, dan weten ze wel wat beleefdheid is... De beleefde kinderen zijn juist de kinderen die in rijtjeshuisjes wonen en de ene keer is er wel geld voor wat leuke dingen en de andere keer is dat geld er niet. Dat respecteren ze. En speelgoed dat ze niet meer gebruiken gaat via scholen of winkels naar de kinderen die het slechter hebben. Of het word gegeven aan families hier in de buurt die het niet kunnen betalen. Ook de kinderen van arme gezinnen die een christelijke opvoeding hebben zijn zo beleefd en respectvol. Veel rustiger en vriendelijker.
Als wij kinderen mogen krijgen dan beginnen wij er mee als ze na een aantal maanden beginnen met wat ''vast'' voedsel. En 's avonds als het kindje naar bed gaat bidden en danken (maar gelijk als het geboren is) Maar het wil niet zeggen dat als je bidt en dankt voor je eten dat je dan wel dankbaar enz bent hoor zie ook genoeg andere dingen voorbij komen waar geen waarden en normen aan te pas komen
Sorry maar rijk of arm heeft er absoluut helemaal niks mee te maken. Ik woon in een dorp waar heel veel Christelijke mensen wonen van heel rijk naar heel arm maar het is absoluut niet zo dat rijke mensen dankbaarder zijn juist helemaal niet die zijn gewend dat ze alles kunnen kopen en krijgen en vinden dat heel normaal.
ja klopt, dat is hier ook zo. Tot mamma of pappa erbij is, dan kunnen ze wel doen alsof ze beleefd en dankbaar zijn...
Doen alsof inderdaad... Ik denk zelf dat als je alleen gaat bidden of danken om ervoor te zorgen dat je kinderen dankbaar zijn, je het net zo goed niet kunt doen. Dankbaarheid leer je niet aan door een riedeltje dat je elke dag opzegt. Bedankt zeggen staat niet garant voor dankbaar zijn.
Normen en waarden kunnen ook bijgebracht worden zonder geloof in God. Bidden voor 'de vorm' vind ik een beetje raar. Steek de tijd en energie in het bijbrengen/aanleren van hetgeen wat je beoogt.
wij zijn christen en hebben dus ook echt iemand om te bedanken Wij zijn begonnen met danken voor het eten toen ze iets anders dan de fles kreeg. Ik dank gewoon heel simpel, soms vanuit haar (dank u voor mijn lekkere pap, en wilt U zorgen dat ik er Groot en sterk(met gebaren) van zal worden) en soms vanuit mezelf. We bidden gewoon zoals we ook met elkaar praten, dus geen standaard zinnen. 's avonds voor het slapen gaan zingen we wel altijd hetzelfde liedje..
Waarom zou je gaan bidden terwijl je helemaal niet gelooft? Waarom wil je je kindje iets meegeven waar je zelf niet in gelooft? Even offtopic hoor, maar waarom ga je met Kerst wel naar de kerk? Ik ken heel veel mensen die dat doen hoor, maar ik vraag me altijd af waarom... Ik denk dat jij voor jezelf heel duidelijk op een rijtje hebt hoe je je kind wil opvoeden. Ik denk ook dat je daar dan niet persé God voor nodig hebt. Ik bedoel: je kunt zelf ook wel je normen en waarden meegeven zonder je op God te beroepen.
Is het niet een idee om voor te gaan lezen uit een kinderbijbel? Om haar op die manier in contact te brengen met normen en waarden? Je kan aan je kindje later aangeven (als je dat wil) dat het verhalen zijn. Belangrijke verhalen omdat er een belangrijke boodschap in zit. Als je kindje nog klein is, zal die boodschap niet overkomen, maar als het de verhalen al wel kent van het horen, zal het als je kindje wat ouder is, gemakkelijker zijn om te zeggen: Nee, je kan niet altijd dit of dat.. dat kon die en die toch ook niet? Weet je nog? Maar je kan wél ... etc...
Ik denk ook dat de dingen die je beoogt te leren aan je kindje meer komen door hoe je zelf in het leven staat. Dus tonen dat het geld kost om dingen te kopen en dat dat niet altijd kan, zelf dankbaar zijn voor de dingen die je hebt en krijgt. Zeker niet altijd toegeven als ze ergens om vragen. Laten zien dat anderen het soms slechter hebben en daar dan samen iets tegen doen (meedoen met acties etc). En ook alsjeblieft en dankjewel tegen je kindje zeggen als je wat geeft of krijgt. En dankbaarheid tonen voor het eten op je bord kan ook zonder dat je daar voor bidt of dat je daar god voor nodig hebt. Denk ook dat het niet werkt als je je kindje over een god leert waar je zelf niet in gelooft. Misschien moet je gewoon samen je eigen ritueel bedenken?
Ik denk dat het idd niet nodig is om God erbij te betrekken en te bidden als je er zelf niet in gelooft. Ik denk dat het belangrijker is om haar te leren alstublieft en dank je wel te zeggen. Wat je zou kunnen doen, wat ik hier al wel eens gelezen heb, is degene die gekookt heeft bedanken... Ok, dat ben je meestal zelf, maar toch... Dankbaarheid is mijns inziens niet iets wat je kunt aanleren door bijv te bidden voor het eten. Ik denk dat het echt iets is waarbij ze leren doordat jij het goede voorbeeld geeft. En daarbij snapt een jong kindje nog helemaal niet dat er mensen zijn die het met minder moeten doen. Mijn moeder had het altijd over de kindjes in Afrika als ik mijn bord niet leeg at. Pas toen ik een jaar of 8-9 was snapte ik wat ze bedoelde.... Overigens weet Jelle met zijn 2 jaar heel goed wat bidden is. "Bimmen" zoals hij het dan zegt. Oma bid altijd voor het eten en Jelle doet dan altijd mee, hij buigt zijn hoofdje en vouwt zijn handjes en moet daarna heel hard lachen...
Misschien kan je tijdens het eten de aarde en de dieren bedanken voor het lekkere eten. Dan leer je haar dankbaarheid te tonen, zonder expliciet God te noemen.