O ik moet echt mijn gevoel even van mij afschrijven. Ik kan mezelf wel wat doen zo shit dat ik mij gedraag. En heb het gewoon niet onder controle. Dit is de laatste 2 weken wel tot een max gekomen maar hoop hier een beetje herkenning te vinden. Ik doe zo ontzettend lelijk en kan binnen 10 sec van 0 naar 100 gaan. En daarna gruwelijk janken. Mijn lontje is.... Nou ja heb eigenlijk geen lontje meer. Ik knal gewoon. Voel me zo zwaar onbegrepen en voel dat die hormonen een dik loopje met mij nemen. Ik reed afgelopen weekend gewoon bijna 2 vrouwen omver met mijn winkelwagentje omdat ze snel even wilde voor dringen. Mijn blik staat dan ook op standje gevaarlijk. Iemand stak niet snel genoeg over en honkte nog even 6 x op de toeter. Pfff En iemand bleef maar drentelen voor een schap en zette geen stap opzij waarop ik zeg "ja mag ik er ook nog even bij of moet ik er moeite voor gaan doen" Kind wil voor de zoveelste keer zijn eten niet waardoor ik spontaan begin te huilen. Waarna ik mijn man de volle laag geef dat het allemaal zijn schuld is (absoluut niet waar natuurlijk) en so on... Kleine discussies zijn vanaf het begin direct een oorlog. Laat staan de dingen die ik er dan zo uitflap wat je normaal gesproken echt niet je strot uit durft te krijgen. En dat terwijl ik normaal echt geen ruziezoeker ben en juist een softie als het gaat om de mensen naast mij. Maar op de momenten zoals nu voel ik dan ook geen schaamte maar achteraf wel Schaam me dood. Vind mezelf een hork en evil vanaf de bovenste plank. Maar ik kan het gevoel niet stoppen. Komt dit nog goed?
Ik mep mijn vriend de hele dag door, ik doe hem niet echt zeer maar ik heb wel constant de neiging om uit te halen gelukkig kan hij er om lachen. #huiselijkgeweld
Heel herkenbaar, ik had dit met mijn tweede zwangerschap. Kort (niet bestaand) lontje, werd heel snel boos, etc. Kwam weer goed na de geboorte, maar wat had ik af en toe medelijden met mijn man en dochter. Sorry zeggen, tot 10 tellen, jezelf uit de situatie halen: dat hielp bij mij goed. Ik wist dat ik onredelijk was.
Ik heb dit tot 16 weken zwangerschap gehad. Ook geweldadige dromen waarvan ik het dan jammer vond dat ik iemand in mijn droom helemaal verrot had geslagen ipv in het echt. Boos in het verkeer, boos in de supermarkt, boos op mijn vriend. Gelukkig is dat nu wel een stuk beter
Hahaha ja hier kan er ook nog wel om gelachen worden. Zelfs als hij mij bijna 2 dames aan ziet rijden met mijn karretje O ik doe zo mijn best om weg te vluchten uit de situatie maar tjee het lijkt wel of iedereen (ja iedereen is natuurlijk heeul vervelend) achter mij aan huppelt om er nog een schepje boven op te doen Lucky you! Ik heb het de hele zwangerschap al wel een beetje maar de laatste 2 weken echt de exorcist is er niks bij uhu
Hier begon dat bij 8 weken tot 38 weken(bevalling), was echt een onuitstaanbaar kreng die ook mepte. Vond mezelf echt niet leuk. Geen tips hier, wel herkenning.
Wow, wat heftig meiden! Totaal niet herkenbaar hier, ik voel me juist al acht maanden alsof ik non-stop xtc in mijn bloed heb: ik vind iedereen lief en aardig, wil met wildvreemden tongen en kan niet van mijn man afblijven. Dat is weer het andere uiterste en ook heel irritant. Misschien helpt het om je te realiseren dat het puur de hormonen zijn? Dus dat je op zo'n heftig moment even diep in- en uitademt en tegen jezelf zegt: 'Dit ben ik niet echt.' Sterkte hoor!
Hahahaha briljant, met wildvreemden tongen hahahahaha. Ik wil wel met mijn man tongen maar zodra hij te hard ademt wil ik hem slaan. Heel schizofreen
Dat agressief dromen herken ik ook heel erg hahaha K vind t lekker om met dat idee in slaap te vallen en er over te dromen. Dat er een inbreker binnenkomt bijv die ik betrap en compleet tot moes mep heerlijk
Ik schrijf mep maar eigenlijk steek ik hem neer en schop ik al zn lucht uit zn longen.. Maar ik vond het wat luguber om te schrijven.. A fijn, het staat er nu toch.
Hahahahahahaa dat heb ik ook gehad bij 2 andere zwangerschappen. Echte hippie love... Jaaa heerlijk die dromen ik in mijn dromen ook niet te houden hahaha
Ik heb er deze keer ook heel erg last van. Mijn man is elke dag wel een keer de sjaak. Hij is stom, hij doet niks goed en ik heb al een keer gezegd dat ie een ander kan gaan zoeken. Maar dan na 5 minuten is het weer de liefste man ooit en wil ik hem nooit kwijt en kruip ik lekker tegen hem aan. Hij weet waardoor het komt dus hij accepteerd het maar geeft wel aan dat het in April klaar moet zijn met dat gekke gedoe
Kan het me zo goed voorstellen! Ik heb dit al zonder hormonen door wat dingen uit het verleden die ik heb meegemaakt. Maar bij mij helpt het heel erg om mijn eigen ding te hebben. Sporten, met de hond wandelen. Of gewoon dingetjes maken(Naaien). Gewoon even alleen jij. En jou ding. Zoals ik het lees zijn het bij jou met name de hormonen en zal het dus wel overgaan. Maar toch wens ik je veel kracht toe in deze periode die gewoon ook gekke dingen met je lichaam en hoofd doet! Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal en evt tips. Lieve groetjes.