De eerste ouder die perfect is moet nog geboren worden. Het valt me ook vaak op dat sommige mensen zo met zichzelf te doen hebben als ze ouders hebben gehad die het om de één of andere reden moeilijk hadden ect en daardoor niet helemaal volgens het boekje of zoals ze het hadden willen krijgen, opgevoed hebben. Ouders uit de oorlogtijd hebben zo hun problemen, die kinderen hebben daardoor ook weer hun problemen. Allemaal krijgen we een leven om ons te ontwikkelen en problemen te overwinnen. Daarmee wil ik zeggen, dat we allemaal onze strijd moeten leveren, de ene harder dan de andere. Niet alleen kinderen van een (heftige) borderliner krijgen een negatieve erfenis van hun ouders mee, de meeste kinderen krijgen dat om de één of andere reden. Je kunt jezelf in een uitzonderingspositie zetten door te denken dat het in het ene geval veel erger is dan in het andere geval (wat in bepaalde situatie ook zeker zo is). Ik denk dat je daar dan vooral jezelf mee hebt. Je staart je blind op wat beter had kunnen zijn ipv er zelf voor te vechten om het beter en leuk te maken. Iets wat we allemaal moeten, borderline of niet, je moet op zn tijd je bed uit, goed eten, drinken, bewegen en er wat gezelligs van proberen te maken. Dat is voor de ene harder werken dan voor de ander, maar moeten we allemaal om een bepaalde kwalitiet van leven te kunnen houden. enne, goed van je dat je je eigen leven bent gaan leiden. Soms is dat ook de enige manier om het rustig te krijgen.
Wat een mooi stukje suenne. Alhoewel ik niets met borderline van doen hebt, treft me dit in mijn hart. Dankjewel!
Daar ben ik het helemaal niet mee eens. suenne geeft hier eigenlijk dezelfde boodschap als mora. Ik vind het totaal niet relevant dat iedereen ergens tegenaan loopt; dat maakt ieder geval op zich niet minder moeilijk. Dat jantje een ouder heeft die zelfmoord heeft gepleegd, is nog geen argument dat pietje daarom het niet moeilijk mag hebben omdat ie misbruikt is. Het 1 staat naar mijn mening los van het ander. Dat we allemaal een strijd moeten leveren, kan dingen niet goed praten vind ik.
Ook hier iemand met borderline. Ik was vrij jong toen ze bij mij de diagnose vaststelden, 18/19. Op het begin had ik alle symptomen in heftige vorm en mijn familie is daar bijna aan onderdoor gegaan, vooral mijn moeder bij wie ik op dat moment woonde. Uiteindelijk heb ik een aantal jaar intensieve therapie gehad en heb na die therapie stapje voor stapje alles op mijn eigen leven weten toe te passen. Mijn vriend merkt grote verschillen en ziet alleen nog maar hele lichte borderline trekjes. Als we bijv. ruzie hebben kan ik nog weleens uit mijn dak gaan, maar dat is niet meer dan 1 keer in de 2 maanden en niet langer dan een uurtje. Vind het erg moeilijk om uit te leggen hoe ik het ervaren heb omdat er dan zoveel dingen tegelijk spelen. alle symptomen kunnen in 1 keer opduiken en je helemaal gek maken, het is dan zo druk in je hoofd. Maar (zoals ik al zei) bestaan er genoeg therapie soorten om je te helpen. Misschien heb ik het allemaal zo heftig ervaren, omdat ik naast borderline ook ptss heb... heb het gevoel dat dat alles nog eens extra versterkte.
"Niet alleen kinderen van een (heftige) borderliner krijgen een negatieve erfenis van hun ouders mee...." AUW!!!!!!
nee, zo is het niet bedoeld. Je mag het zeker moeilijk hebben met dingen die verdrietig zijn! Sterker, ik denk zelfs dat als je dingen die pijn doen weg stopt het je gaat opbreken. Met een strijd voeren bedoel ik ook niet dat je goed kan praten wat er fout is gegaan of fout gaat. Het tegenovergestelde zelfs. Ik vind juist dat je af moet rekenen met nare dingen, het verwerken moet en proberen moet er weer wat beters van te maken, zonder daarbij wrok te koesteren tegenover de veroorzaker, want anders heb je het in mijn ogen niet verwerkt. Ik geloof daarnaast dat het iets is wat helemaal bij het leven en het mens zijn hoort. Daarom geloof ik ook niet dat je elkaar en je kinderen kunt beschermen voor dingen die moeilijk zijn. Daar hoort ook bij dat iemand die een 'stoornis' heeft slecht zou zijn voor zijn kind. Ik geloof namelijk niet in perfect, ik geloof dat we allemaal ergens wel een stoornis hebben of hoe je dat ook noemen wil. Geef het beestje een naam. Het is altijd verdrietig als we door onze 'inperfectie' anderen beschadigen/pijn doen of een negatieve ervaring mee geven. Het is wel weer aan de ander wat het daar op termijn mee doet. Dat geld ook voor wat je in je opvoeding mee krijgt (extreme gevallen daargelaten) je kan daarin blijven zitten of je kan er door groeien en ermee verder leven. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, maar ik hoop dat duidelijker wordt wat ik bedoel. Ik laat het hierbij, anders krijgen we zo weer een nieuwe discussie en dat wil ik niet.
Ik geloof nooit dat je alle mensen met borderline over 1 kam kunt scheren. Dat jouw relatie met je moeder er heel erg onder heeft geleden, betekent niet dat dit voor iedereen zo is. Er zitten hier veel mama's die zich bewust zijn van hun problemen en die er alles aan doen om hun kinderen te beschermen tegen hun eigen negatieve gedachtes e.d. Kun je je voorstellen dat iemand hier stinkend haar best doet en een geweldige moeder is, en dat jij even komt zeggen dat je medelijden hebt met kinderen van borderliners? Dat vind ik keihard en absoluut niet netjes.
even een stukje; Vrolijk doen tegen de buitenwereld terwijl je van binnen bijna dood gaat van verdriet. Mensen haten terwijl je ze niet eens kent, maar ook de moeite niet wilt nemen en achteraf gezien ze best aardig zijn. Dit heb ik gelukkig niet, ik ben erg sociaal. Heel zwart / wit denken. Je bent of geweldig of je bent waardeloos, kansloos en niets waard. Boos worden om de kleinste dingen, je bent een wandelende tijdbom, er hoeft maar 1 ding te gebeuren en de ontsteking wordt gebruikt.Jezelf niet kunnen beheersen .. En als je boos bent de ergste dingen eruit gooien en achteraf niet meer weten wat je hebt gezegt ..Mensen kwetsen, niet wetend waarom en niet wetend wat je hebt gezegd.. Hevige huilbuien, overspoeld worden door blijvende woede en dagen van somberheid, kapot ga je op die dagen. Je leeft in je eigen wereld en je vertrouwt niemand .. Niet over je problemen kunnen praten, want je hebt toch geen probleem? Of toch wel .. Wat is mijn probleem dan? Kwaad worden als mensen je alleen maar willen helpen.Al bedoelen ze het nog zo goed, je wilt het niet. Laat me, ik kan het alleen, laat me met rust. Mensen begrijpen je niet .. Continu die angst dat mensen je gaan verlaten, je klampt je vast aan die mensen, maar ze snappen het niet, ze voelen zich bedreigt, beknepen en niet prettig. En jij snapt niet waarom ze dan hard wegrennen.Niet meer houden van jezelf, nergens meer tegen kunnen en mensen naast je moeten uitkijken met wat ze zeggen.. .. Elke dag worstelen met je gevoelens en continu een gevoel va leegte, soms wou je dat je er gewoon niet meer was, lekker makkelijk, opgelost, de wereld is beter af zonder jou, achteraf heb je geen idee waarom je dat hebt gezegd of gedacht, impulsiviteit. Leegte, verdriet, nervositeit, dagen van somberheid. Al zijn er miljoenen mensen om je heen. Dat is mijn grens, en dus mijn borderline.
nu je dit stukje neerzet begrijp je dan niet hoe dat voor een ander overkomt om met zoiemand te leven?? is toch best heftig... je kunt een kind van veel onthouden maar je gevoel niet... kinderen voelen dit haarfijn aan... als ik eens een rotdag heb waar ik niet lekker in mn vel zit en dat natuurlijk probeer te verdoezelen wat dan goed lukt, merken mijn dochters dat echt wel hoor...
natuurlijk begrijp ik dat, duh. Maar dat betekent niet gelijk dat het "naar is voor de kinderen" dat is maar net hoe je ermee omgaat en hoe je het in perspectief brengt op je kinderen. Dat heeft niets te maken met "naar" zijn.
@ devilschase; en dat is jouw borderline. Een goede vriendin van mij heeft borderline en hoewel er dingen overeenkomen, is het weer heel anders, elk persoon is anders. Met of zonder borderline. Iedereen wil het beste voor haar kind en zal er ook alles aan doen om dat te kunnen waarmaken! Met of zonder.. wat dan ook! @ iedereen; niemand is perfect en kijk alsjeblieft naar de persoon ipv een stom naampje.