Ik ook. An sich begrijp ik dat wel, maar ik vind het een oneerlijke gedachte om maar meteen aan te nemen, dat je niet belangrijk genoeg bent voor iemand, als het daar helemaal niet om gaat! Sterker nog, als die vriendin NIET belangrijk was geweest voor TS, dan had ze hier niet dit hele verhaal geschreven. Toch? TS geeft aan, dat ze heel graag naar de bruiloft WIL. Maar zonder baby kán moeilijk zijn. Ze geeft nog niet eens aan, dat het niet kan, maar dat ze dat NU nog niet met zekerheid kan zeggen. Misschien kan het wel, maar misschien gaat het helemaal niet goed met de baby tegen die tijd en is het een flesweigeraar of zo, waardoor TS maar 2 opties heeft: Thuis blijven OF de baby toch meenemen. Aangezien ze haar vriendin WEL heel belangrijk vindt, wil ze in dat geval graag haar baby toch meenemen. Control freak dus? Is nergens voor nodig om dit op de cent nauwkeurig definitief te hebben. Als haar vriendin haar erbij wil hebben, dan rekent ze haar mee als daggast. Blijkt tegen die tijd, dat TS toch niet kan, en ze geeft dat op tijd door aan de locatie (meestal is 2 weken voldoende), dan worden die kosten ook niet in rekening gebracht. Is dan weer een meevallertje. Als dit het echt is, dan denk ik dat de vriendin op zoek is naar excuses om mensen (misschien nog niet een specifiek) van de daggastenlijst te laten vallen. Dát is voor mij dan ook weer een teken, dat TS voor haar helemaal niet zo belangrijk is. Dit topic is het bewijs, dat het niet prima is. TS zit hier heel erg mee. Heeft die vriendin nu rust? Wat fijn voor haar! TS zit ondertussen in zak en as. TS geeft overigens niet aan, dat ze niet weet of ze wel zonder kind kan komen. Ze heeft aan, dat ze - als ze niet met kind mag komen - nu nog niet kan zeggen of dat dan lukt. Ze kan geen toezegging doen over haar eigen aanwezigheid. Volgens mij heeft ze nergens aangegeven misschien toch wel met kind en al op te komen dagen, tegen de wens van het bruidspaar in.
Dat jij de wensen van de bruid en bruidegom accepteert is natuurlijk heel netjes. Maar jij verwacht dat TS alles accepteert van haar vriendin maar waarom mag zij niet verwachten dat die vriendin zich ook wat inleeft in TS dr situatie? Is het serieus zo '' Ikke, Ikke, Ikke, en de rest kan stikken? '' als je zo'n mentaliteit hebt dan spoor je echt niet. Ik zou uberhaubt al niet op zo'n bruiloft aanwezig willen zijn.
Ik heb het ook geprobeerd maar ik kan het ook nog steeds niet begrijpen. Word ook steeds onbegrijpelijker. Alsof de bruidzilla God is ofzo en alles moet wijken voor haar
Het gaat niet om mij want ik zou geen problemen hebben met kinderen op mijn huwelijk. En ik lees nu dat ts totaal geen keus heeft gehad en dat vind ik ook niet helemaal eerlijk. Maar het punt waarbij kinderen totaal geweerd worden van een bruiloft zonder concessies te doen kan ik wel begrijpen.
Sowieso geen daggast meer. Ik had haar pret in de huwelijksvoorbereidingen een beetje verpest door mijn verzoek gaf ze aan. Ik was mij echt van geen kwaad bewust en had nooit gedacht dat ze hier zo resoluut in zou zijn. Ik heb eigenlijk geen idee wanneer ik nu wel nog uitgenodigd ben, ik gok op de ceremonie.... rest weet ik niet. Daarvoor moet ik wachten op de uitnodiging.
Laat ik het zo zeggen. Als de bruid haar niet onmiddelijk had benoemd tot avondgast. Maar wel duidelijk aan had gegeven echt geen kinderen te willen hebben op haar bruiloft. Dan had ik dit helemaal begrepen. Nu is de situatie toch wat anders, en vind ik dat de bruid zich inderdaad wel laat kennen.
Ja dat is wel heel resoluut. Als ik haar was geweest dan had ik gewoon aangegeven niet aan je verzoek te willen voldoen. En het verder voor nu te laten wat het is, totdat er meer duidelijkheid zou zijn.
Echt, ik begrijp jou zeker en ik zou het zelfde willen. Ook de oplossingen zijn wat mij betreft heel goed. Ik snap echter ook dat het echt je beste vriendin is en dat in dit stuk in jullie leven ver uit elkaar liggen. Ik hoop toch voor je dat jullie dit overwinnen, en bekijk het op het moment dat jullie levens misschien iets meer raakvlakken hebben (als zij ook aan kinderen begint) of de vriendschap weer opnieuw leven ingeblazen kan worden. Een ander hoofdstuk... De reden waarom ik misschien je vriendin zo goed begrijp is dat ik ook zo'n vriendin heb. Met nadruk op heb. onze vriendschap heeft een aantal jaar op een laag pitje gestaan, ik kreeg kinderen terwijl zij nog aan het feesten was, geen relatie. Ik samenwonend met een kind. Zij vond het ook lastig, wist überhaupt niet of ze kinderen wilde, ze vond er in ieder geval niks aan en vond het ook lastig dat de aandacht vanuit mij minder werd. Ik snapte dat. Ik vond het ook heftig met een kind en miste wel het 'vrije' gevoel. Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en is ze getrouwd en heeft inmiddels 2 kleintjes. Het contact bloeit weer helemaal op, zij heeft ineens meer begrip voor mijn situatie (logisch) en doet echt moeite om de vriendschap te behouden. Kortom, het hoeft niet per se het einde van de vriendschap te zijn.
Dit heb ik dus ook. Ik ken ook een situatie met een homostel, waarbij het lijkt alsof ze kinderen haten. Echter vinden zij het erg moeilijk te verkroppen dat het in hun leven alleen om hun draait en dat de rest door gaat. Bij hun staat het stil. Ze vinden het lastig dat ze vrienden verliezen omdat deze kinderen krijgen, zij hebben het gevoel dat ze er dan niet meer bij passen en dat alles verandert. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Maar voor hun voelt het wel zo, zij zien kinderen als een soort van obstakel. En eigenlijk is dat best wel triest maar ik kan er wel begrip voor opbrengen. En als de bruid bijvoorbeeld ook dit soort gedachtes heeft dan kan ik me heel goed voorstellen dat zij gewoon echt geen kinderen er bij wil hebben op die ene dag waar zij in het middelpunt staan.
Dit. Sjaan, heb jij eigenlijk zelf wel kinderen? Want ik mis bij jou het inlevingsvermogen. Een baby van 6 weken is echt nog heel klein en hulpeloos. Zwangerschapsverlof is niet voor niets tot het kind minstens 10 weken oud is. En dat is nog erg vroeg, want in de meeste andere Europese landen, krijgen moeders veel langer betaald zwangerschapsverlof. Het consensus is, dat een moeder in elk geval de eerste 10 weken bij haar kind moet kunnen blijven. Náást het zwangerschapsverlof nemen veel moeders ook extra verlof op, om nog langer bij hun kleintje te kunnen zijn. Daarnaast is er echt een groot verschil al tussen baby's van 6, 10 en 14 weken oud. En dan is er ook nog eens een groot verschil per kind. Sommige kinderen weigeren de fles. Of ze mankeren iets fysiek, waardoor alles niet zo makkelijk gaat. Dan ben je ook een 'zwaan-kleef-aan', maar door noodzaak dus. Dan kán je niet eens weer gaan werken. TS geeft helemaal niet aan, dat ze per se haar kind erbij wil hebben, maar dat ze - omdat ze niet weet wat de situatie t.z.t. is - niet nu al definitief kan toezeggen dat ze er als daggast bij kan zijn. Dat kan niemand, want iedereen kan iets overkomen, maar voor een jonge moeder is het helemaal niet vreemd, dat ze wat minder flexibel is. En dat is geen keuze dus.
En ik denk dat het voor vele echt wel te begrijpen is dat mensen geen kinderen op hun bruiloft willen hebben en ik weet ook wel zeker dat heel veel mensen daar gewoon mee in zullen stemmen, het is alleen wel een heel groot verschil tussen een kind en een pas geboren baby'tje. Een kind kan je makkelijker onderbrengen en een pasgeboren baby'tje heeft gewoon wat meer aandacht van zijn/haar moeder nodig.
Ik zit zelf ook niet zo in elkaar van, nou hier loopt het op stuk ik hoef je nooit meer te zien. Maar de vriendschap even op een laag pitje zetten is wel waar mijn voorkeur nu naar uitgaat. Ook dat heb ik eerder bij haar aangegeven maar dat vond zij niet fijn. Ze wil heel graag haar best doen om het werkend te maken tussen ons... beetje tegenstrijdig.
Dan zou ik dat echt wel aan haar teruggeven: ze kan niet aan de ene kant de deur open willen houden en dan vervolgens aan de andere kant dichtgooien. Ik denk ook echt dat je hierover nog 1 of meerdere goede gesprekken kunt hebben (persoonlijk, niet over de mail oid), waarin jullie allebei jullie gevoelens kunnen bespreken. Als jullie allebei afgekoeld zijn Ik hoop dat zij ook inziet dat het niet gaat om wel/niet daggast zijn of de baby, maar jullie vriendschap die verandert door de levenssituaties van jullie beiden. Heel veel succes!
Dat begrijp ik, maar ik kan ook begrijpen dat er mensen zijn die echt geen kinderen op hun bruiloft willen, ook geen kleine pasgeboren baby's. Dat is een keuze, en dan kan de gast zelf bepalen of het wel gaat lukken of niet.
Mijn keuze zou dan zijn, als het om MIJN beste vriendin zou gaan, dat mijn man de kleine dan mee naar buiten zou nemen. Andersom, als het de beste vriend van mijn man zou zijn, zou IK de baby mee naar buiten nemen. In elk geval in de kerk en bij de huwelijksvoltrekking. Daar hoort m.i. geen huilende baby of jengelend kind bij. Kwestie van fatsoen. Ik heb me op een andere bruiloft een keer mateloos gestoord aan vervelende kinderen. Ik was ook een filmpje aan het maken, maar op momenten kun je de ambtenaar en het bruidspaar niet eens verstaan. Exact mijn gedachte. Of van kinderen in het algemeen. Dat is niet helemaal duidelijk. Eerste bericht waarin ik het 100% met jou eens ben. MAAR wie laat haar kind al achter voor haar werk als het nog geen 10 weken is?
En ik denk persoonlijk dat je daar heel goed aan doet. Niet alleen jouw vriendin is nu gekwetst ( wat ik overdreven vind maar goed ) maar jij bent ook gekwetst om wat zij nu doet. Probeer het even te laten rusten en kijk of er over een tijdje nog plaats is voor een gesprek met ze tweetjes. Succes in ieder geval!
Ik zou mijn vriendin er gewoon bij willen hebben. Punt. Een newborn hoort gewoon bij de moeder. Punt. Als die zgn 'vriendin' niet eens de baby IN EEN ANDERE RUIMTE wil hebben, waardoor ze de baby de hele dag niet hoort en ziet is ze gewoon een egoïstische doos. Punt.