Hi allemaal, Wij zitten er aan te denken, en het proces is al redelijk vergevorderd, om voor een lange tijd naar het buitenland te gaan. Ik ben zwanger van de tweede, komt in september en heb een dochter van 17 maanden. Zijn er meer mama's in het buitenland (wij zullen dan zelf naar Sydney gaan verhuizen..)? Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen! groetjes Loes
Beste Loes wat een onderneming ! Dapper hoor. Hoe komt dit zo ? Mijn man zou wel naar usa willen, al jaren, maar ik vind dit niet eerlijk tegenover mijn ouders en de kleine meid en nr 2 op komst. Als ze mee zouden gaan vind ik het een ander verhaal. Groetjes
Hi, Wij hebben een aantal jaar geleden door australie gereisd en altijd gezegd we gaan terug om te wonen en dus heeft mijn vriend uitzicht op een baan. Tijdstip is een beetje ongelukkig met de tweede opkomst maar we kijken er wel heel erg naar uit. Ik zal mijn ouders ook hel erg missen en vind het verschrikkelijk om de kleintjes bij ze weg te halen en dat is ook echt de enige "maar" in dit verhaal... Maar het is onze droom en gelukkig is iedereen gezond en kunnen ze allemaal ons opkomen zoeken en wij kunnen ook wel 1 x per jaar terug dus dat scheelt maar een onderneming is het wel ja! Maar jullie gaat puur niet vanwege je ouders? Tja als ze niet mee willen dan wordt het lastig
Hoi, ik ben dan wel geen mama maar woon wel in het buitenland We gaan voor ons eerste kindje en wonen in de USA. Mijn ouders zullen het ook zeker niet leuk vinden, maar ik weet dat het tijdelijk is (max 3 jaar). Hoe lang blijven jullie daar of is dat niet bekend?
Niet geschoten is altijd mis. Als het jullie een uitdaging lijkt, probeer het dan gewoon. Ik vind dat ik mezelf niet op hoef te zadelen met schuldgevoelens over ons kindje dat geen opa en oma om de hoek heeft, en dat ik het kleinkind van mn ouders afpakt. Je hebt een gezin, je eigen leven, en dat staat nu op nummer 1. Dat neemt niet weg dat ik wel begrijp dat het voor mijn ouders best pittig is soms. Bedenk je eens dat je kind voorgoed op een andere continent gaat wonen. HELP. Maar elke ouder weet dat je op een gegeven moment je kind zijn/haar eigen leven moet gunnen en los moet laten. Ik woon nu 8jr in Afrika. Dacht dat het tijdelijk zou zijn, maar ik ben hier inmiddels getrouwd en we hebben een kleine van 4. Familie leven op afstand gaat prima hoor. Je zult ervan opkijken hoe jonge kinderen een video skype call ervaren als echt contact met opa en oma. Nieuwe generatie Bedenk je ook dat een bezoek zo eens per jaar of per 2 jaar nu heel bijzonder wordt, met de volle aandacht voor elkaar. Vrienden op afstand is een ander verhaal is mijn ervaring. Vriendschappen zijn toch veelal gebaseerd op gedeelde interesses, zelfde levensfase, zelfde omgeving etc. Familie stukken minder. Persoonlijk werk ik me niet suf om vriendschappen op afstand hecht te houden, dat vind ik niet realistisch. Vrienden komen en gaan, als je de grens over gaat. Dat is soms erg balen (bij afscheid weet je dat dat het einde is), maar het haalt de druk van het in leven houden van die vriendschap ervan af. Het is niet verkeerd denk ik, maar wel een andere benadering van vriendschap. Ik heb 3 goede vrienden over de grens (wonen ook allemaal op andere continenten trouwens , wel nederlanders ). Verder spreek ik zo af en toe nog eens iemand, maar omdat dat meestal blijft steken bij "wat doe jij tegenwoordig en oh, waar woon je ook alweer?" stop ik daar niet te veel energie in. So be it. Maar dit is bekeken vanuit mijn perspectief - wij hebben geen plannen naar NL te gaan, dan alleen voor vakantie.