Ik moet eff mijn verhaal kwijt. Zoals jullie in mijn andere berichten hebben kunnen lezen is op dit moment mijn kinderwens erg groot, nu denk ik er elke dag aan en zit ik op deze site om mijn gevoel een plekje te kunnen geven. Want zoals jullie hebben kunnen lezen wil mijn vriend niet, en hij weet ook niet of hij het ooit wil. Hij heeft bepaalde angsten waarmee ik hem wil helpen om die weg te halen. Zoals: Kan ik de verantwoording aan, Wordt ik niet hetzelfde als mijn vader, Kan ik het alles geven. Ik vraag dan aan mensen die al vader zij hoe dat voor hun was, zodat mijn vriend inziet dat die angsten niet hoeven te bepalen voor wel of geen kinderen. Ik zit gewoon met mijn gevoel in de knoop, ik wil heel graag kinderen nu (mijn gevoel) maar mijn verstand zegt ook dat ik het nog niet moet doen omdat we nog niet helemaal een basis hebben, en die is wel belangrijk. Toen wij vanmiddag bij een kennis waren vroeg ik hem hoe het voor hem was(zijn angsten omtrend kinderen), Mijn vriend werd daarop kwaad en zei: ik ben toch al duidelijk geweest.(ja, maar heb ik geen recht om te weten waar ik aan toe ben). Ik heb hem later nog aangesproken en gezegt: ik probeer je alleen maar te helpen en niet om jou voor gek te zetten, ik hoop dat dat duidelijk is. en hij zei weer dat hij zich dan voor de gek gehouden voeldt. Nou goed het houd voor mij op, het lijkt wel of hij altijd zijn zin moet hebben in alles, niet alleen in het kinderen gedeelte maar ook in huis. Ik heb nu zoiets (en dat heb ik hem ook gezegt) ik hoef NOOIT geen kinderen meer, wat mij betreft laat ik me daar ook voor helpen. Want iedere keer dat gezeik er over is het niet met hem dan is het wel zijn moeder die bang is dat ik de pil niet meer zou slikken,(WAT IK GEWOON DOE EN BLIJF DOEN). Ik heb zoiets laat allemaal maar als het zo moet. Ik voel me erg klote daardoor. Sorry voor dit lange verhaal. Gr scootermuis.
Ach meisje, het is ook allemaal niet niks he! Dat je NOOIT meer kinderen wil moet je natuurlijk niet zeggen. Ik wil niet uit de hoogte doen, maar jullie zijn nog heel jong en en mijn man wilde 2 jaar gelden nog niet eens kinderen (en die was toen al 32 jr). Als het voor jou een zodanige issue is dan vraag ik me af of je wel in deze relatie moet en kan blijven... Anders zul je geduld moeten hebben, want ik denk inderdaad als iemand nu echt niet wilt dat je door er elke keer over te beginnen enorme bonje krijgt en het er naar maakt dat die ander een nog grotere afkeer van het onderwerp krijgt dan daarvoor.... Ik wens je veel sterkte en wijsheid!
jeetje joh, das echt balen... het lijkt me ook niet leuk als je vriend er zo over denkt. wat zijn moeder denkt, daar moet je je niet mee bezig houden. das haar probleem. je moet er met je vriend uitkomen. dat hij nu zo reageert kan ik wel een beetje begrijpen, want hij voelt het waarschijnlijk alsof je hem wilt overhalen en das ook niet ok, want anders kom je straks in een rotsituatie waarin hij kan zeggen: je hebt me gedwongen. is nooit goed. maar ja nu zit jij er nog mee.....ik zou er eens rustig over na denken wat je wilt. als jij het zo graag wilt en hij pertinent niet, dan is dat echt wel een probleem. je kunt het ook even de tijd geven en er even over op houden en kijken hoe het dan loopt (je bent nog best jong), maar ja als hij dan nog niet wilt...dan moet je er over na denken of je samen verder kunt (maar das wat voorbarig hoor!!). anders wordt 1 van jullie nooit gelukkig. wat een rotsituatie joh, wat je ook doet...denk er eerst over na en doe niets in een kwade bui. daar krijg je spijt van. je zult ongetwijfeld veel goed bedoelde adviezen krijgen, maar doe wat je hart zegt en laat je niet gek maken.....veel succes!
Hoi scootermuis Het is erg sneu dat het zo allemaal moet lopen maar ik denk dat jullie eerst samen op een lijn moeten zitten (ook die andere dingen waar jij je aan ergert) kinderen krijgen is dus iets voor het leven en als ik jou verhaal zo begrijp dan zit het tussen jullie niet zo erg lekker en dat moet toch wel goed zitten anders moet je niet aan kinderen beginnen. Ik hoop dat alles nog bijdraait bij jullie en wens je veel succes en praat veel met elkaar dat is alleen maar goed. Ik hoop dat ik niet te hard overkom want dat is ook weer niet de bedoeling. Ik wil alleen maar helpen waar ik kan. Veel succes en liefs Joyce
Een lastig probleem. Zoals ik het nu zie liggen de kaarten vrij duidelijk op tafel. Of je bent gelukkig met je vriend, de relatie en waarsch geen kindertjes in het vooruitzicht of als je kinderwens heeeeeel groot is...zul je eens moeten overdenken wat je eigenlijk zelf het allerliefste wilt, naar verlangt. Het klinkt heel bot, maar zo bedoel ik het niet.., maar ik denk niet dat je iemand kunt veranderen (wat de reden van "nog" niet willen/of helemaal niet willen is!) Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten. Ik had een relatie met een enorm fantastische man waar ik helemaal dol van was. Vanaf dag 1 is hij vrij duidelijk geweest:Geen kinderen. Hij had zich ook laten steriliseren voordat hij mij leerde kennen. Ik dacht: Ach, het loopt zo'n vaart niet...tegen de tijd dat..bla bla bla Kortom : Ik deed aan struisvogel politiek. Was gelukkig, maar in m'n achterhoofd knaagde er wel iets, want stel dat de relatie ooit over zou gaan....en het dan te laat zou zijn, ik geen kinderen meer zou kunnen krijgen!!?? Om een lang verhaal iets korter te maken, we hebben gesproken en gesproken en ik heb uiteindelijk (hoe moeilijk ook!! ) TOEN voor mijn wens/droom/leven gekozen. Het was moeilijk maar voor mij de juiste beslissing. Ik moet er niet aan denken om geen kindje te mogen krijgen. Kijk als de natuur het bepaalt is het anders dan dat je partner geen kinderen wil. Toen ik m'n huidige partner leerde kennen hebben we dit onderwerp ook vrijwel gelijk besproken om daar geen misverstanden, vraagtekens etc te kunnen krijgen. Ik wens je veel succes! Mirre p.s. Je bent wel een stuk jonger dan ik..dus hebt nog alle tijd om een kindje te krijgen (staat los van je wens, maar bedoel medisch gezien )
Hoi scootermuis, Ik begrijp best dat het frustrerend is als je gevoel schreeuwt om een kleine en jij er klaar voor bent, maar je vriend niet. Ik snap ook dat jij het alleen maar goed bedoelt als je hem duidelijk probeert te maken dat hij het heus wel aankan. Maar hij ziet dat niet. Hij is er dus nog niet klaar voor. Zoals de meeste meiden wel weten duurt dat bij mannen meestal langer (Vooroordeel?) De mijne wist al toen ik hem ontmoette dat hij kinderen wilde, maar pas nu hij 31 is ziet het ineens helemaal zitten. Ik hoop dat je heel gelukkig bent met je vriend en dat jullie samen wel een leuke tijd hebben. Als jullie ooit een kleine krijgen komt die tijd niet meer terug dus daar moet je nu van genieten. Om zijn moeder zou ik me niet al te druk maken. Het gaat tenslotte om jullie twee. En ik moet je wel zeggen dat ik het goed van je vind dat je wel gewoon de pil slikt (heb wel eens andere verhalen gehoord van meiden die zo probeerden zwanger te raken en dat loopt meestal niet goed af). Probeer het samen gezellig te hebben en te houden dan komt de rest vanzelf. Je ongeduldige eitje moet gewoon nog even geduld hebben of je moet een vriend zoeken die nu kinderen wil, maar dat is toch niet het enige waar het in een relatie om gaat? Hoop trouwens dat je je vriend niet te veel gekwetst heb door te zeggen dat je met hem nooit kinderen wilt. Dat vindt 'ie vast niet leuk om te horen. Niet zo ongeduldig scootermuis jouw tijd komt! Liefs, Velobabe
Wat ik uit je verhaal opmaak zijn jullie beide nog niet toe aan een kind . Je zegt dat het lijkt of hij altijd zijn zin wil hebben in alles en niet alleen in het krijgen van kinderen..als jullie samen al niet met andere dingen op 1 lijn zitten is het niet goed om op basis daarvan ook nog eens samen aan kinderen te beginnen, daar begin je aan als je er samen klaar voor bent Je kunt in dit geval niet anders dan of wachten tot hij er (ooit) wel klaar voor is of de relatie verbreken en hopen dat je iemand anders tegen het lijf loopt waarmee het wel in veel dingen met elkaar klikt en bovenal ook in die zo gewilde kinderwens . Dingen als ik laat me helpen zijn antwoorden waar je alleen jezelf maar mee hebt, zo voel je het nu maar wat schiet je daarmee op???? De wens is er die is niet nu ineens weg..alleen tis aan jou om of bij hem te blijven en met hem erover te praten dat het toch een heel belangrijk iets is waarin je toch van hem antwoord wil of hij later toch ook kinderen wil, blijft hij stellig antwoorden dat hij nooit geen kinderen wil ja meid dan zit er niks anders op als je bij hem blijft en het is straks te laat dan blijf je hem dat verwijten en wat ook nog wel eens wil gebeuren is dat de relatie uiteindelijk over gaat en hij straks bij een ander wel ineens een kind heeft en dan heb jij het nakijken omdat je dan misschien alweer zoveel jaar verder bent.. Maar goed vooralsnog ben je (cliche) nog heel jong (22) dus je hebt nog even de tijd Ik zou zeggen praat met hem, en kijk wat groter is of je liefde voor hem of de liefde voor een eventuele kinderwens zijn allebei heel belangrijke dingen . Heel veel succes meid..
Ik begrijp hem heel goed, Maar ik ben naar mijn gevoel niet belangrijk. En dit gevoel(en zo sterk)komt allemaal door mijn verleden en daar wordt ik erg boos om. Soms haat ik mezelf wel eens ooit, alleen maar omdat ik dit gevoel heb, en ook zo sterk. Maar ik wil over mijn gevoel praten om het een plekje te geven, maar dat gaat dus niet meer. met niemand meer in mijn omgeving.
Halloa scootertje ... Mijn man en ik wilde beide nooit kinderen. Ook ik moest er niet aan denken. Mijn man heeft zelf geen fijne vader gehad en ook hij had dezelfde angsten als jouw vriend. Inmiddels zijn we 9 jaar samen en sinds 2 maanden willen we ineens wel een kindje. Het is iets waar je "klaar" voor moet zijn. In jullie geval zijn jullie dat niet beide op hetzelfde moment. Dat is jammer ... maar als je relatie verder goed is dan komt dit vast op zijn pootjes terecht. Hij wil ze nu niet en durft geen beloftes te doen voor de toekomst omdat hij dat nu ook echt niet weet máár het is geen nee voor altijd ... Veel sterkte !!!
hopelijk komen jullie er wel samen uit,je moet toch je gevoel kwijt dus zal je er toch met hem over moeten praten. want ik heb al menig relatie hierdoor kapot zien gaan
Je kunt je gevoel niet wegstoppen die is er nu eenmaal. Maar wat jij in je verleden hebt meegemaakt moet je dan misschien een plaatsje kunnen geven en anders met een goede vriendin erover praten als die er vanaf weet. Wij kennen je verder niet maar proberen je toch zo goed mogelijk advies te geven en je kunt je verhaal hier altijd kwijt. Dat is ook iets waar je je daarna een stuk beter van voelt. Veel sterkte!!!
Jeetje meis,...wat een moeilijke situatie.... Ik kan me alleen maar aansluiten bij wat er al gezegd is.....en je een hele dikke knuffel geven!!!! Ik hoop dat jullie er samen uit zullen komen....
Meis, mijn man wou ook nooit kinderen ik had al 2 jaar een kinderwens. Hij zei iedere ik kan de verantwoording niet aan en hij zat dan alleen maar aan het financiele plaatje te denken maar....De avond dat we getrouwd waren zei hij tegen me zullen we aan kinderen beginnen? Nou toen was mijn dag natuurlijk helemaal compleet had net de laatste pil van de strip ingenomen. En zie we zijn nu 3 maanden bezig. Misschien draait hij nog wel bij. Ik hoop het voor je meis. Liefs
Dat is hem nu juist, ik heb geen vriendin waar ik er mee over kan hebben (en dat wil ik wel). ik heb alleen de vrienden van mijn vriend. daar heb ik het eerst mee gesproken en dat is heel fout uitgelopen. Ik weet het gewoon niet meer, maar het doet wel hartstikke veel pijn. Gr scootermuis
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat je dit soort gevoelige onderwerpen niet moet bespreken bij een kennis, maar gewoon lekker thuis onder vier ogen.... Ik denk dat je vriend dan rustiger reageert en je er dus een uitgebreider gesprek over kunt voeren. Succes ermee.
Ik weet niet of je je verhaal verder (verleden) hier wilt vertellen. Misschien kunne wij je helpen of raad geven. Je moet wel positief proberen te blijven al zal dat best moeilijk zijn maar dan ben je wel het sterkst. liefs joyce
Meis, als je er iets over kwijt wil lucht je hartje hier toch lekker wij zijn er allemaal voor je. Ik weet het is niet hezelfde als een vriendin maar bij mij helpt het ook en het lucht echt op.
Misschien lucht het op om je hart hier te luchten? Vaak is het fijner om je verhaal aan vreemden kwijt te kunnen omdat je er dan later weer makkelijker afstand van kan nemen. Ik denk dat jij met veel onverwerkte gevoelens en verdriet uit het verleden zit, en misschien is het beter om eerst aan jezelf te werken (mss. dmv professionele hulp?). Het kan zijn dat je vriend er echt nog niet aan toe is en er over een paar jaar wel aan toe is, maar het kan ook best zijn dat hij nooit kinderen wil en als hij daar nu al zo zeker van is, dan is aan jou de keus of jij hiermee zou kunnen leven. Misschien kan je het beter voorlopig even laten rusten en er op een rustig moment samen over praten, zonder verwijten te maken, gewoon vragen hoe hij jullie toekomst ziet en langzaam aan richting kinderen gaan. Hij heeft blijkbaar een nare jeugd gehad door zn vader en is bang dat hij ook zo word, praat met hem over deze angsten, en hoe jij hem straks als vader ziet (positieve dingen opnoemen). Ik hoop dat jullie er uit komen, veel sterkte.
Ach meissie.. Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn vriend wil ook geen kinderen....althans dat heeft ie van het begin af aan geroepen. Maar hij wilde ook geen langdurige (langer dan 3 maanden) relatie en never nooit niet samenwonen (zijn 5 jaar (weer) samen waarvan 3 jaar samenwonend.) Mijn vriend zei altijd dat hij gewoon niet wil maar bij hem zijn het zeker ook bepaalde angsten (hij begint bijv. dan over hoe we de studie van ons kind moeten betalen...... of dat ie zn vrijheid kwijt raakt en niets meer kan (zijn grootste hobbies zijn computeren en thuis zitten...) etc.) De laatste tijd begint hij een beetje te ontdooien. Hij is nu zover ontdooit dat hij nu nog steeds geen kinderen wil maar misschien wat later wel en ik mag stoppen met de pil. Maar goed, ik heb al 2 jaar last van kriebels. Steeds met vlagen. Nu dus weer heel sterk. Dus ik begrijp heel goed hoe vervelend het is. Helemaal als de toekomst zo onzeker is. In mijn geval houd ik zielsveel van mijn vriend en ik wil samen met hem een kind. Ik wil geen andere man en geen andere papa voor mijn kinderen. Dus wat dat betreft moet ik geduld hebben en hopen dat het goed komt. Pfff, heel verhaal. Het zal je ook niet veel helpen maar je weet in elk geval dat je niet alleen bent wat dit betreft. Advies kan ik je helaas niet geven, follow your heart en probeer op een goed moment eens voorzichtig met je vriend te praten. Wil hij echt nooit kinderen of misschien later wel? Misschien heeft hij wat ruimte nodig? Heel veel sterkte en ik hoop dat de tijd er voor zorgt dat alles goed komt!! Kweenie
Ik ben op mijn 7 jr leeftijd tot mijn 11de misbruikt door mijn broer (hij heeft ook een keer mijn been gebroken). Op mijn 9de is mijn vader blind geworden en op mijn 12de gingen mijn ouders uit elkaar. Op mijn 13e heb ik een crissis gehad met mijn moeder die zich nog 2 keer herhaald heeft (mijn moeder sloeg me tot op de grond toe). Mijn moeder is voor mijn gevoel geen moeder. ze beld me nooit ze is nooit bij mij geweest toen ik opgenomen werd enz. enz. Op mijn 13e ben ik dan ook uit huis geplaatst en na 2 weken geplaatst bij mijn stiefvader, die kreeg 2 jaar later een vriendin die zich altijd ziek dronk aan de drank, en dan ik zat dan altijd tussen de kotsbakjes(sorry voor detail) toen ging het met mij ook niet goed op school kon de lessen niet meer biijhouden en werd al vanaf de lagere school gepest op school. Toen hebben ze mij opgenomen op kinderpsychiatrie, waar ik ook nog misbruikt en mishandelt werd tot mijn 16e. Uiteindelijk ben ik weer naar huis gegaan, ik was er erger aan toe dan voorheen. In 2003 weer opgenomen in de psychiatrie. daar werd ik van afd. naar afd. geslingert het deed er niet toe wat ik wilde, daar heb ik ook nog een keer anderhalve week rond gelopen met een galsteen die dwars zat, want zij zeiden dat het stress was en wilde mij niet doorsturen (heb er zelfs voor in de isoleer gezeten)ze geloofde me pas toen ik geel werd en steeds magerder omdat ik niets binnen kon houden. Uiteindelijk mijn vriend tegengekomen en die is heel lief voor mij. maar soms denk ik dat ik hem niet gelukkig kan maken omdat ik nu anders reageer omdat mensen mij zo gemaakt hebben. Zo dit was in het kort even mijn verhaal, want zit nu op mijn werk. Ik woon nu wel samen met mijn vriend en 2 honden en werk als beveiliger. (had op die instelling de studie beveiliger gedaan. daar waren ze niet mee eens maar heb het toch gedaan). Nu weten jullie het een beetje hebben jullie nog vragen dan hoor ik het graag. (of evt via een pb) Gr scootermuis.