Hoi, Graag wilde ik even de dames bedanken die op mijn topic hebben gereageerd dat ik bang was/ben voor een PND. Jullie lieve reacties en bemoedigende woorden hebben mij veel goed gedaan. Door alle reacties ben ik goed gaan nadenken en heb ik afgelopen week de stap naar de huisarts gemaakt. Via dit topic wil ik jullie bedanken, maar ook vertellen dat het inmiddels een stuk beter gaat! Ik weet niet of ik zonder dit forum die stap had genomen/durven nemen. Bij de huisarts heb ik mijn verhaal gedaan en zij zag aan mij dat het me echt te veel aan het worden was. Na een heel gesprek en het evalueren van hoe de dagen gaan, en hoeveel ik slaap, heeft ze aangeboden dat ik 2 dagen in het ziekenhuis bij mocht komen. Dus 2 dagen volledig weg thuis en bijtanken. Snel overleg gehad met mijn man, en besloten om dit te doen. Ik vond het enorm moeilijk en voel me er nu nog een beetje schuldig om dat ik 'zomaar' 2 dagen mijn man en kinderen achtergelaten heb, maar het heeft me enorm veel goed gedaan! Ik voel me stukken beter en vrolijker, kijk overal weer positief tegenaan en het beste van alles is.. Thuis gaat het ook allemaal soepeler, het geeft me nu energie om bezig te zijn met de kinderen en ook het hectische rond de avond verloopt makkelijker. Mijn man en ik slapen zowaar weer samen in 1 bed, ZL heeft besloten in de nacht heerlijk door te slapen, en daar zijn wij natuurlijk erg blij mee Zeker in deze periode! Ik merk dat de (negatieve) spanning op onze relatie eraf is, we lachen meer samen en mijn man is meer betrokken. We hebben achteraf nog gesproken over zijn moment van verstandsverbijstering en wat hij tegen me heeft gezegd. Hij heeft me hier, onbedoeld, enorm mee gekwetst. Maar ik begrijp, na dit gesprek, ook van hem uit dat hij het ook allemaal niet meer wist. Gelukkig hebben we dit uitgesproken, ik vond dat zeker nodig. Komende week heeft mijn man een gesprek met zijn opdrachtgever om minder uren te werken. Hij is goed geschrokken door wat de huisarts hem vertelde, namelijk dat dit een PND had kúnnen worden als ik niet aan de bel getrokken had en ze het heel goed vond dat ik dat voor ben geweest. We hebben betere afspraken gemaakt en als hij thuis is doen we meer verdelen qua zorg. Misschien had dit allemaal voorkomen kunnen worden, maar ik ben blij dat het alsnog goed gekomen is (tot nu toe dan, ergens ben ik op m'n hoede natuurlijk). Ik zal niet zeggen dat het nu helemaal 100% is, er zijn heus nog momenten dat ik het even heel zwaar vind maar kan het beter relativeren. Ik kan meer ontspannen en merk dat daardoor het veel soepeler verloopt in huis, wat me ook weer goed doet. Het slapen scheelt natuurlijk ook, en besef me heel goed dat dit niet altijd zo zal zijn. Maar ik hoop die periodes nu met meer positiviteit te kunnen bekijken! Nogmaals dank je wel aan alle dames die de moeite hebben genomen mijn verhaal te lezen en te reageren. Ik hoop dat wanneer andere vrouwen dit verhaal lezen en zich hierin (deels) herkennen zich net zo gesterkt voelt door de reacties als ik. En ook de stap durven te nemen om naar de huisarts te gaan. Ik had een bepaalde vorm van schaamte hiervoor maar besefte me dat dat nergens voor nodig is. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit forum, en de reagerende dames, mij geholpen heeft het toch te doen en hiermee heb ik misschien erger kunnen voorkomen. Vooralsnog ziet het er in ieder geval wel naar uit!
Fijn om te lezen dat het goed is gekomen, of ik heb gereageerd op je topic kan ik me niet herinneren maar heb het in ieder geval wel gelezen. Ben erg blij voor je en ik wens je heel veel succes en veel geluk.