Aangezien ik mijn dochter zolangzamerhand meer peuter dan dreumes vind, plaats ik mijn topic hier. Ze zit in een 'bang'fase... Ineens is ze bang voor dingen. Vooral voor beestjes, 'eng' noemt ze dat. Ze ziet beestjes in haar krentenbol en beestjes in de vensterbank. Voorlopig helpt het dat we zeggen dat beestjes alleen buiten zijn, maar hoe we dat straks doen als er weer tig vliegen hun intrede hebben gedaan? Vanmorgen was ze ineens bang voor de stofzuiger terwijl ze altijd wil helpen, nu ging ze huilend op de bank zitten en toen ik haar later per ongeluk in het hoekje van de hal had gedreven raakte ze nog net niet in paniek.. Vorige week werd ze nog boos omdat ik de stang niet snel genoeg aan haar gaf... Is dit een normale fase? Ik probeer er heel relaxed mee om te gaan, vertellen dat ze niet bang hoeft te zijn, dat beestjes niks doen en dat zij veeeeel groter is (dat ik zelf als de dood ben voor spinnen hoeft ze dus nog even niet te weten) en dat ik haar echt niet op zal zuigen Verder zoveel mogelijk negeren, iig niet groot maken.
Ik lees even met je mee. Mijn dochter is bijna 2,5, maar die is sinds een paar weken ook ineens bang voor sommige dingen. Vooral geluiden en onverwachte situaties, dan zegt ze ook dat ze ervan schrikt of het eng vind terwijl het voorheen nooit een niet probleem was. Geen idee waar het vandaan komt.
Mijn dochtertje heeft dit ook sterk. Nog steeds met beestjes die onverwachtse dingen kunnen uithalen. Ook in bad met een 'dingetje of pluisje oid' raakte ze helemaal over de rooie. Het word al wel wat minder.
ik lees ook even mee. Mijn zoontje heeft het ook, maar meer in de zin van schrikken van iets en dan hard naar me toe komen en praktisch in me willen kruipen. En maar omkijken naar dat waarvan hij schrok (terwijl ik vaak niets zie)
Mijn dochter is ruim 2 en heeft deze fase ook, al een tijdje. Soms gaat het wat beter, maar bijvoorbeeld gister lag er een pluisje op de grond. Ik hoorde ze al steeds zeggen; beetje bang, beetje bang. Ze kwam helemaal tegen me aanstaan in de keuken en wilde de kamer niet meer in. Pluisje weggehaald en toen was het goed Ik zeg gewoon maar steeds dat ze niet bang hoeft te zijn voor zulk soort dingen, maar het zal vanzelf wel weer over gaan
Ik hoop dat er tips komen want mijn dochter is bijvoorbeeld bang voor wapperende gordijnen Erg onhandig, hoop steeds maar dat dit een fase is en het snel weer overgaat
Ik probeer de angst weg te halen door het 'tastbaar' te maken. Als ze een spin schrikt omdat ze een spin ziet vraag ik: oh, is dat Karel? Die zit lekker daar! Of nee wacht, het is Sjakie. Dan gaan we even kijken wie het is (hoewel ik zelf ook bang ben voor spinnen ). Andere dingen probeer ik uit te leggen: 'je mag best bang zijn hoor, maar ik ben het niet want ... <de stofzuiger maakt zoveel herrie omdat de motor aanstaat en anders kan ie geen stof opzuigen>/<kijk, een pluisje, hoe vind je dat ie eruit ziet?>/ etc. Ik wuif het in ieder geval niet weg, want het is iets wat ze écht zelf voelen.
Leuk om te lezen dat meer kindertjes hier last van hebben! Het is wel grappig, als we zeggen dat er geen beestjes zijn dan kijkt ze ook met zo'n ondeugend koppie alsof ze heel goed weet dat het niet zo is. Terwijl als we het bevestigen er meteen blinde paniek ontstaat! Doen we dus maar niet meer.. Ze is nu ook bang voor modder.. Afgelopen weekend liep ze achter in de tuin door de modder, iets te snel en flop, voorover handjes vol in de blups.. Vond ze al niet erg leuk, maar tot zover ging het nog. Toen bleef ze met een laarsje steken in de blups, laarsje ui... Nou brullen! En sindsdien weigert ze om over zwarte grond te lopen, tille! Tille! Zelfs aan de hand wil ze niet... Onze dame...
Aiden heeft er sinds kort pas last van. Gingen laatst naar de kinderboerderij. Was mijnheertje opeens doodsbang voor pauwen en kippen. Geen idee waar die angst zo plots vandaan komt. Moesten door een hekje waar een pauw bovenop zat. Aiden gillen "nee, nee!". En bij de kippen even later sprak hij zichzelf moed in "kip doet niks!". Zelfs in de auto op weg naar huis zei hij nog steeds "kip doet niks". Er is nog nooit iets gebeurd met een kip en hem, dus snap totaal niet waar die angst vandaan komt.
Ja hier ook herkenbaar hoor. Ik vind het voor haar wel heel vervelend dat ze bang is, maar moest laatst toch wel een klein beetje lachen. Dieren zoals honden, katten,koeien,schapen etc. vindt ze hartstikke leuk. Alleen zat er dus ineens een hele kleine vlieg op haar plafond in de slaapkamer.. en begon ze dus echt hysterisch te krijsen omdat ze zo bang was van die vlieg.
Volgens mij een fase. Hier zaten er ineens allemaal leeuwen, krokodillen en dinosaurussen in alle kamers. Werd vanzelf minder en nu is het geen issue meer. Hoewel we laatst een dikke worm in de tuin vonden, die vond ze heel griezelig van dichtbij.
Gelukkig meer 'bange' kindertjes. Volgens mij leert zo momenteel echt de betekenis begrijpen van bepaalde emoties. Als we bijvoorbeeld waarschuwen dat ze iets niet mag doen dan zegt ze: "oooh... boos!" Ja dan worden we boos, zeggen we dan. Ook benoemt ze dat als ze in een boekje iemand of een dier ziet die boos kijkt. Daarnaast begrijpt ze soms emoties niet en heel veel "grapjes" ook nog niet en kan dan soms best overstuur raken. Als iemand bijvoorbeeld net iets te streng tegen haar zegt dat iets niet mag, of ze deed het niet bewust dan verschijnt er direct een pruillipje en wil ze naar mij toe. Of vanmorgen bracht ik haar naarmijn schoonouders, eerste wat ze doet is een rondje door het huis met zo'n loophondje, na het rondje ruimde ze het hondje keurig weer op. Dus ik zei voor de grap "nou kunnen we wel weer naar huis" en mijn schoonvader "ja, ga je weer naar huis?" Nou.. helemaal van slag! Ze snapte er niks van, want ze zou toch de hele dag blijven? Ik vertellen dat het een grapje was en dat ze natuurlijk nog niet naar huis ging, toen was het ook wel weer goed.
Emoties herkennen inderdaad. Als Aiden boos is, doet hij zijn armpjes over elkaar en zegt: Aiden boos! Als hij een kindje of baby op een foto ziet die wat treurig kijkt, zegt hij: kindje drietig.