Depressie

Ik ben in april bevallen van een zoon en heb helaas ook te maken met een depressie.. Achteraf gezien is dit al begonnen tijdens de zwangerschap alleen wilde ik er zelf toen geen gehoor aan geven.

 

Ik zelf ben bevallen in september en ben vrij snel erna depressief geraakt dit alles heeft niks te maken met mijn dochtertje waar de psychologen en huisarts het wel over hadden.
Wij zijn 3 maanden voor de bevalling mijn man zijn baan kwijt geraakt plus onze woning dus zouden op straat komen te staan.
Hebben tot de bevalling alleen maar rechtzaken gehad en na de bevalling kreeg ik te horen ook mijn baan kwijt te zijn en toen ben ik volledig ingestort.
Artsen gooien het op postnatale depressie en ik ben het daar niet mee eens.
Kreeg ook volledig hulp thuis terwijl ik dat zelf niet nodig vond.
Ook kwamen wij erachter gelijk weer zwanger te zijn na de bevalling dat was ook wel even schrikken.
Het gaat nu beter met me heb geen hulp meer omdat ik het gevoel had er juist slechter van te worden en begin steeds meer te genieten van deze zwangerschap gelukkig
Je mag mij altijd een PB-tje sturen hoop dat je er snel weer boven opkomt.

Knuffel

 

Je mag mij uiteraard ook altijd een pb-tje sturen hoor. Ik wil best mijn verhaal hier vertellen maar ik kan me voorstellen als jij het liever 'prive' houdt @colindah

@brenda1987 ik kan me heel goed indenken dat je niet denkt aan een postnatale depressie als je zoveel dingen hebt meegemaakt! Dat is ook allemaal niet niks.. Gelukkig kun je genieten van je 2e zwangerschap! Hoeveel maanden zit er dan straks tussen je 2 kindjes?

 

Ik ben 1 dag na mijn dochter haar eerste verjaardag uitgerekend. dus 12 maanden.
Maar had al een positieve test toen onze dochter 2,5 maand oud was ben 1,5 week achteruit gezet bij de echo

 

Hallo,
Ik heb vorige week de stap genomen naar de dokter te gaan, hij dacht ook aan een depressie of p.depressie.
Ong. 4 weken na de bevalling van onze tweede begon het wat op te komen, ik wuifde het eigenlijk weg want wist dat ik na de geboorte van onze eerste ook een periode had waarin ik me niet lekker voelde en vol voornamelijk schuldgevoelens en dat is gewoon over gegaan zonder dat ik me echt depressief heb gevoeld.
Nu is het helaas anders... ik herken mezelf niet meer terug. Kan momenten van intense geluk ervaren, maar het volgende moment ontzettend neeslachtig zijn.
Ik een ruimte vol mensen (familie) ligt er ineens een baksteen in mijn maag en moet ik me beheersen niet in huilen uit te barsten en zit ik vervolgend trillend.
Ik heb het gevoel alsof ik opgesloten zit in mezelf en niet meer weet hoe ik er uit kom.
Het is zo moeilijk als je je vinger ook niet op de pijnlijke plek weet te leggen...
Ondanks dat ik me zo voel, heb ik gelukkig nog wel geniet momenten met mijn kinderen.. ben nu even niet de spontane, gekke moeder die mijn dochter kent.. maar dat komt hopelijk weer snel terug.
Morgen weer naar de dokter en mijn lieve man gaat mee, dan gaan we een behandelplan o.i.d. opstellen.

Ik zou het ook erg fijn vinden contact met moeders te hebben die in een soortgelijke situatie zitten en mijn pb staat altijd open!!

 

hallo meiden,

Even een vraagje,
Ik heb vandaag een vewijskaart gehad voor de psycholoog en kan dinsdag gelukkig al terecht.
Nu ging ik mijn zorgverzekering nakijken en dacht dat ik toch best wel en goede had... niet dus.
De eerste 5 worden vergoedt... nouja eigenrisico en eigen bijdrage zelf betalen dus uiteindelijk betaal je een groot deel zelf, maar daarna zo en zo niks meer....
Dit is toch niet normaal... ik hoop dat ik het bij 5 gesprekken kan houden anders wordt het een duur geintje toch?

 

Ik heb ook een grote bijdrage voor de psycholoog die ik zelf had opgezocht. Nu ben ik ook doorverwezen door mijn psychiater van de lentis naar een psycholoog binnen lentis zelf (ivm medicatie) en daar moet ik zelfs een eigen bijdrage betalen omdat dat niet meer onder de crisisdienst valt.. Het wordt inderdaad een duur geintje, ik hoop maar dan dat je er dan in ieder geval wel baat bij hebt!

Knap dat je zelf de stap hebt durven nemen! Ik had een hele goede kraamhulp die het aan mij zag. Daardoor waren we er gelukkig op tijd bij maar ik vind het nog steeds erg lang duren
Tm wordt maandag 12 weken en ik vind het nog steeds allemaal erg zwaar en voel me echt nog niet goed...

 

Spannend! Ze kunnen dus ook nog op dezelfde dag geboren worden
Zien jullie er erg tegen op dat er nog een 2e komt qua financiële situatie? Sta je verder nu nog onder behandeling of gaat het wel weer met je?

 

Jojo1986, het is toch niet normaal, kan me voorstellen dat mensen die het nodig hebben terug krabbelen i.v.m. de kosten.
Ik heb die gedachte zelf ook gehad "Laat maar, ik kom er zelf wel uit".
Maar goed ben ook wel zo realistisch dat ik er niet helemaal zelf uit kan komen.

Wat een goede kraamhulp had je dat ze het aan je zag.
De kraamhulp die ik had bij mijn eerste had het ook wel doorgehad denk ik, maar deze was erg aardig.. maar zou dat nooit door hebben gehad!
Weet je... elke dag duurt lang, elke minuut zelfs... je wilt je gewoon niet zo voelen en gewoon weer je oude ik terug.

Ik heb gelukkig nog momenten dat ik lekker kan genieten, maar dat kan zo omslaan.
Ik kijk met verlangen terug naar de oude ik, spontaan, onbevangen en positief het leven door... snap gewoon niet waarom dat zo heeft kunnen omslaan.
Heb vrijdag ook bloed laten prikken B12 B6 en hb, heb de stille hoop dat ik alles daar aan kan wijten..

Vanmiddag eerste gesprek met de psycholoog (afspraak was verzet), ben erg benieuwd hoe dat nou gaat.
Het is een man en dan denk ik meteen weer... snapt hij het wel of zal hij in zijn hoofd hebben "weer zo'n zeikvrouw" haha.

 

Brenda1987, wat erg zeg wat je zoal in korte tijd moest doormaken.
Ik denk dat een mens veel kan hebben...maar uiteindelijk is bij iedereen de grens bereikt en dan is het niet raar dat je in elkaar stort.
Maar pittig nu je weer zwanger bent, wel lekker dat je nu wel begint te genieten ervan.
Ik zou het me niet kunnen indenken nu weer zwanger te zijn, maar denk ook.. mocht het je overkomen dat je het gewoon doet en alles ook goed komt!

 

@naat85 hoe ging je gesprek gistermiddag? Denk je dat je er wat aan gaat hebben? Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Mijn dagen duren ook enorm lang en zoals vandaag is Tim naar de crèche en ik juich van binnen omdat ik hem een dag niet hoef te verzorgen... Ik vind dat geen normale reactie

Ik ben vanmorgen weer naar de psychiater geweest en heb antidepressiva gekregen. Moet van de diazepam af...

 

@jojo1986; het ging wel, het was inderdaad een wat oudere man en eigenlijk was het het hele gesprek een beetje vertellen over van alles en nog wat en dan is het na een aantal gesprekken een beetje bekijken of er een rode draad door het hele verhaal loopt.
Ik heb er zelf ook wel wat bij nagedacht waar het nou vandaan zou kunnen komen en denk het wel te weten...weet alleen niet hoe dat op te lossen valt..

Ik snap je reactie helemaal en nee ik vind het ook niet echt normaal, heb het zelf ook.
Het weekend ging eigenlijk wel goed, vrijdag voor het eerst sinds tijden met mijn man savonds weg geweest, zaterdag een lekkere dag gehad en zondag ook.
Zondag avon/nacht kon ik niet slapen omdat ik tegen maandag op zag, dan is mijn man natuurlijk aan het werk en sta ik er alleen voor met de kids.
Op dinsdag zijn ze beide bij mijn ouders en dan ben ik ook blij!

Wat is diazepam?
Helpt antidepressiva een beetje?
Ik wil daar niet aan beginnen, maar weet wel dat er snel een verbetering moet komen... wordt af en toe gewoon bang van mezelf.

 

Als je het wilt vertellen waaraan je denkt mag je me best een pb sturen als je dat wilt? Misschien herken ik er iets in? Had je al kort pbtje terug gestuurd met een korte uitleg maar wik best nog wel wat meer vertellen. Tim heeft net zijn prikjes gehad dus was een beetje jengelig.

Diazepam staat ook wel bekend als valium, een kalmeringsmiddel.
Ik ben vanmorgen begonnen en merk meteen de bijwerkingen weer. Je klachten worden eerst ergen vooral de eerste 2 weken en dat begin ik te merken en last van droge mond, misselijk. Hopelijk wordt het minder erg dan de vorige keer! Heb namelijk al een keer eerder geprobeerd en toen waren de bijwerkingen zo heftig dat ik bang werd dat ik mezelf en Tim wat aan zou doen. Dus ben ook best bang om de medicatie in te nemen, maar tja... Zo gaat het ook niet langer hè.

Weet precies wat je voelt!

 

Ik had je toch een pb gestuurd, dat ik even terug ging lezen kwam ik die niet tegen.

Hoe is het met Tim, beetje goede nacht gehad na de prikjes?
En hoe is de rest van je dag gister verlopen?

Ik krijg vrijdag de uitslag van de bloedtest (b6,b12,hb), maar heb eergister toch voor de zekerheid b12 gehaald en merkte gister op dat ik eigenlijk geen dipje had, normaal moet ik tegen 2 uur echt even liggen/zitten en ben ik zo moe en nu de hele dag niet en moet zeggen dat ik opzich een goede dag had gehad.
Zal het er toch mee te maken hebben..

 

Ja, ik heb gister ook een pb terug gestuurd. Die ook niet ontvangen?

Tim was een beetje jengelig van de prikjes en heeft niet super geslapen. Hopelijk gaat het vannacht beter!

Ik ben benieuwd wat uit je bloedtest komt. Ik slik ook een vitamine b-complex alleen uit mijn bloedtest kwam helaas niks. Had eigenlijk toen een beetje de hoop dat er lichamelijk iets niet goed zat maar is toch echt iets psychisch.

Het gaat met mij niet zo goed. Heb erge last van de bijwerkingen van de antidepressiva.. Voel me lichamelijk niet goed en ik ben ontzettend bang. Zelfs bang voor Tim... Heb alle hulptroepen maar weer ingeschakeld zodat ik niet alleen met hem ben de komende dagen. Hopelijk verdwijnen de bijwerkingen snel maar dat duurt vaak wel 2 weken.

Hoe was jouw dag vandaag?

 

Hoi meiden

hier nog een met een depressie verleden. bij dochter moeilijke zwangerschap gehad baan verloren huis toen te duur .. bekken instabiliteit vanaf 13 weken. relatie die niet lekker liep. zat vaak hele dagen binnen.. na de bevalling merkte ik meteen dat het me allemaal teveel werd al dat bezoek geen rust.. maar als ik dat aangaf aan vriend werd het afgedaan met hoort erbij.. na een paar maamdem barstense bom tussen ons en riep hij dat ik maar eens bij de ha moest gaan praten over een pnd. ik werd boos want dacht dat hij vond dat ik gek was ofzo.. na zelf wat boeken te hebben gelezen en op inet onderzoek te hebben gedaan moesr ik wel toegeven aan mezelf dat ik me idd zo voelde. pas na weken durfde ik t uit te spreken tegen hem en toen zei hij had t maar gezegd. ja dat heb ik.. oh ja zei hij.. dokter wuifde het helaas nogal af eveneens als uwv had een draak van n vent daar. dat maakte alles nog erger geen zw meer niet in staat omte werken en hoop gestress ivm financiele plaatje dus helaas ook relatiestress.. ook nog rug en bekken klachten die niet over gingen. maar goed uiteindelijk ist over gegaan. al heb ik sinds die tijd nog steeds dat ik niet tegen drukte of vreemd gezelschap kan verjaardagen zit ik gerust n maand tegen op te hikken en nog steeds merk ik datik snel depri word als er wat tegenzit. toen ik weer zwanger bleek ging het eindelijk weer beter had ook eindelijk na 2.5 jaar een leuke baan gevonden.. deed me echt goed. tot mn vriend het niet meer zag zitten en ik zo depri raakte dat die baan niet meer ging werken.. geweldige timing dus weken later toch samen door gegaan.. was wat positiever we hadden veel gepraat en ik was eindelijk rustig in mn hoofd iets wat ik lang niet meer had gehad.. maar nu de laatste tijd kan ik niet anders zeggen dan dat t een grote zwarte blur is in mn hoofd.. pieker me suf zie t allemaal niet zitten .. relatie gedoe omdat ik me alleen voel en niet begrepen door hem.. hij is amper thuis.. loop echt over en ga zometeen alsnog de pop poli bellen voor n afspraak die ik in eerste instantie af had gezegd toen we weer samen waren.. moet t ergens kwijt er is zoveel waar ik me druk om maak ik heb werkelijk geen id hoe ik alles weer rustig moet krijgrn in mn hoofd.. ik hoop dat ik er goed aan doe deze keer het niet te negeren en nu aan de bel te trekken en dat het niet echt weer een pd of pnd word.. zwanherschap verloopt trouwens tig keer beter dan de eerste.. geen bi en enkel cts wat goed te doen is .. dus daar ligt t niet aan..

 

hoi

ik heb na de geboorte van sam helaas ook een postnatele depressie gehad, toen hij 10 maanden was ben ik medicijnen gaan gebruiken en daar ben ik nu sinds een maand of 3 van af.

pb-en mag!

 

@Jojo1986 heb je pb gestuurd.

@Stampvamp, jij hebt ook het nodige te voorduren gehad en nog steeds wel natuurlijk!
Zijn er verder niet mensen om je heen die je kan bellen wanneer het even niet gaat.
Misschien wel lekker (mits je die mogelijkheid hebt) om oppas te regelen o.i.d. en een dagje er even tussenuit te gaan alleen of met een vriendin.
Ik ben vorige week met mijn hond lekker naar het strand gegaan, moest mezelf wel verplichten de auto in te stappen, maar eenmaal daar vond ik het wel lekker en kwam er wel wat rust in mijn hoofd.
Nu je zwanger ben gieren de hormonen helemaal door je lijf en het laatste wat je nodig hebt is spanning ect.
Is het ook niet een optie om samen met je vriend met iemand te praten.
Het is voor jezelf al moeilijk te begrijpen wat er af en toe allemaal door je heen gaat, laat staan voor hem en wellicht dat hij dan beter beseft hoe jij je voelt en wat hij dus ook voor jou kan betekenen.
Hij heeft er voor gekozen met jou door te gaan, dan moet hij er ook wat voor doen toch?!
Sterkte en je mag altijd pben als je je verhaal kwijt wilt!

@Elsie22, goed dat je van de medicatie af bent, vond je het moeilijk?
Ik werk zelf in de zorg en heb ook veel ervaring met clienten die aan de ad zitten, waardoor ik zelf hoop ze nooit nodig te hebben!

Ik heb vandaag een gesprek op mijn werk gehad, was van te voren erg misselijk maar was een goed gesprek en ik hoef me absoluut nergens zorgen over te maken en krijg alle tijd hier doorheen te komen en mezelf weer te worden.
Ben wel opgelucht.
Uitslag bloedtest was goed alles boven de norm, maar slik alsnog elke dag b12 en daar lijk ik wel baat bij te hebben.
Het redelijk goede dagen achter de rug, ben ook druk aangezien mijn man een bedrijfongevalletje heeft gehad en daardoor sta ik bijna alleen voor met de kids en heeft hij ook af en toe hulp nodig.
probeer momenten voor mezelf te nemen en alhoewel het echt mezelf verplichten is, merk ik wel dat het me goed doet!