Nou dat lijkt me toch ook het belangrijkste? Dat je weet waar het vandaan komt? En dan kun je daarna eventueel naar een oplossing toewerken. Ik zou zeker hulp inschakelen, klinkt idd niet als standaard gedrag én dan ben je er op tijd bij. Dikke kans dat dit gedrag namelijk niet gaat verbeteren tijdens de puberteit en dan kun je het maar beter nu alvast aanpakken of leren ermee om te gaan.
Probeer het op zn minst (hulp)! Hoe kun je nu zonder geprobeerd te hebben zeggen dat het niet werkt? Ik vind dat het een kans verdient, in het belang van jullie dochter (en daarmee van jullie allemaal). Wat heb je te verliezen? En al kom je alleen de oorzaak te weten (al past bij vrijwel alles ook een behandelprogramma), daar kun je vaak al heel veel mee. Maar bij een diagnose als ASS zijn er zeker tips en trics, zowel voor de omgeving als voor het kind zelf. En acceptatie is, denk ik, ook een hele belangrijke. Houd er rekening mee dat de wachtlijsten vaak (erg) lang zijn. Als je hulp vraagt, dan heb je dat niet meteen. Wacht dus niet net zo lang tot de nood echt hoog is, want dan ben je te laat.
Hoewel het huilen irritant is, zou ik trouwens stoppen met er om straffen. Ik vermoed dat ze het niet doet om haar zin te krijgen, maar omdat ze dingen op een bepaalde manier ervaart en dan gewoon moet huilen en/of geen andere manier weet om te reageren. Met straf bereik je, denk ik, het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken. Iemand schreef het volgens mij al, het geeft haar waarschijnlijk het gevoel niet begrepen te worden. En hoewel je haar misschien ook niet begrijpt, zou ik toch proberen te voorkomen de ‘druk’ nog erger te maken. Ze doet dit waarschijnlijk niet expres, als je daar vanuit gaat wordt het vaak een stuk makkelijker er begrip voor op te brengen (ook zonder dat je het echt begrijpt) en daarmee vaak ook makkelijker om er mee om te gaan. (Ik herken overigens veel in je verhaal mbt mijn beide dochters, een deel zit hier in de een, een deel in de ander. )
Ik herken mijn dochter in wat je schrijft! Ze is 8 en heeft al een hoop meegemaakt waardoor we altijd dachten dat dat de oorzaak was. (Veel operaties sinds haar geboorte al). We zijn al 2 jaar bezig voor passende hulp maar het komt nog niet op gang. En toen kwam ik op het boek ‘temperamentvolle kinderen’ van Eva Bronsveld. Nouuuu alsof het over haar is geschreven. Ik ben niet zo van de labels en halfzachte aanpak maar ben dus begonnen met het boek en pas het gelijk toe in de praktijk. Of nou ja, door haar boek kijk ik anders naar wat dochter nodig heeft en het is echt een wereld van verschil. Hier wat meer uitleg, misschien heb je er wat aan. https://temperamentvollekinderen.nl/ Waar wij nu vooral nog tegenaan lopen is die kleine heftige ontploffingen, ze gaat echt van 0 naar 100 in een seconde met haar boosheid. Maar ook met verdriet en vreugde. Ene moment huilt ze extreem en andere moment staat ze keihard te lachen. Ze moet echt leren hoe ze haar emoties beter kan reguleren, met name haar boosheid.
Labels zijn niet altijd fijn misschien, maar waarom niet vraag ik me af. Wat zou er gebeuren als je haar weer laat onderzoeken (ze is nu ook groter en Kan zelf vertellen wat ze voelt en ervaart). En stel daaruit komt Ass. En dan? Dan weten jullie waar het vandaan komt. Gevolg 1: als ouder meer begrip en rustiger denk ik, omdat je weet dat het is zoals het is. Gevolg 2: je dochter krijgt tips en handvatten en inzicht dmv gesprekken zodat ze zich lekkerder in haar vel voelt. Gevolg 3: dochter relaxter, rustiger in huis Gevolg 4: zelf verdiepen en lezen wat het is. Begrijpen en accepteren dat iets gaat zoals het gaat. Gevolg 4: daardoor meer rust in huis in ieders hoofd, weten van elkaar wat werkt en wat niet werkt...
Ik zou het inderdaad een kans geven. Je man zegt dat je dan 'alleen maar' de onderliggende oorzaak weet. In eerste instantie klopt het ook wel, dat je op zoek gaat naar de oorzaak. Maar dat is niet 'alleen maar'. Dat is echt een belangrijke eerste stap. Van daaruit kun je om te beginnen werken als acceptatie. Dat is al heel waardevol! Maar er zijn wel degelijk altijd nog bepaalde handvatten. Zowel voor dochter als voor jullie zelf. Het is vaak een lang traject, met kleine stapjes vooruit. En soms ook weer stappen achteruit. Maar uiteindelijk zorgt het wel voor verbetering.
Je omschrijft haar als slim en dat ze voorloopt. Daar past het gedrag ook bij. Wij hebben een zoon die wel jonger is maar heel intens in zijn emoties. Hij ziet en hoort alles, hij moet zich constant op school aanpassen en dat kost enorm veel energie. Dat zien we weer terug in gedrag. Dus boos is ook echt boos, verdrietig is ook echt brullen, blij is ook echt een stuiterbal. Ook bij hb meisjes verloopt het anders, misschien ook daar eens naar kijken. Ik zou in ieder geval ook hulp zoeken. Voor dat je aan de beurt bent en bent gestart ben je al maanden verder. Met wat geluk heeft ze handvaten voor ze naar de middelbare gaat.
Vergeten bekijk de website ieku daar staan verschillende artikelen op onder andere die van hb bij meisjes