hallo allemaal... ik ben 1.5 jaar geleden bij de vader van mijn kinderen weg gegaan en woon sindsdien in een leuk huis met de kinderen. Mijn ex en ik hebben geen ruzie, en de scheiding is heel soepel verlopen. sinds een klein half jaar heb ik en vriend en ook dat gaat allemaal heel goed. rustig aan begonnen en er is sprake van volledige acceptatie door de kinderen. dat denk ik althans wel. op school ging het ook allemaal helemaal goed. yinthe had ontzettend veel zin om naar de basisschool te gaan en was blij toen ze eindelijk 4 was. (was 2 ochtenden psz gewend) wegbrengen is nooit een probleem geweest, tot ze ruim een week ziek thuis is geweest. sindsdien huilt ze iedere ochtend. of ik haar breng of papa, maakt geen verschil. als de juf haar dan even bij zich heeft is het ook binnen no time over als wij uit het zicht zijn. afgelopen week hadden we flip de logeerbeer te gast. heel leuk maar vanaf dag 1 dat ze hem mee had was het al paniek want hij moest ook een keer terug en dan zou ze hem missen. vandaag was het dan zo ver en ze heeft een uur liggen huilen in bed omdat ze flip miste. ook heeft ze erg moeite met kiezen. als ze wat drinken vraagt weet ze niet wat ze moet kiezen en daar kan ze ook erg verdrietig door zijn. heeft iemand tips .... is er iemand die mee wil 'brainstormen' om op ideeen te komen om haar te helpen?
Ik herken je verhaal wel een beetje. Onze oudste zoon is momenteel ook weer wat 'verlatingsangstig'. Het speelt niet bij het naar school brengen, maar wel bij het slapen gaan. Ook is hij erg gehecht aan hele kleine dingen (een blaadje, een steentje etc). Onze thuissituatie is wel anders dan bij jou, geen echtscheiding o.i.d. Na wat gepuzzel, gepraat en denkwerk van mijn kant denk ik dat het gaat om het gevoel van controle. Mijn zoontje kan ineens boos/verdrietig worden als er iets gebeurt dat hij anders had gewild. Hij zegt dan ook letterlijk 'ik wil dat zelf beslissen' en 'dat wil ik niet'. Kinderen van deze leeftijd weten steeds beter wat ze willen/niet willen. Maar het overzien van gevolgen is natuurlijk lastig. Wij proberen momenteel om onze zoon een aantal zaken zelfstandig te laten beslissen/doen en dit expliciet te benoemen: - welke kleren hij aan doet - wat hij op z'n brood wil eten - welke schoenen hij aan doet etc. En we zijn er heel bewust mee bezig dat we hem zoveel mogelijk betrekken bij wat er gaat gebeuren. Zo wordt hij niet 'overvallen' door ogenschijnlijk kleine dingen. Zou dit bij jouw dochter kunnen spelen? En dan bij jouw dochter vooral de gevolgen van bepaalde keuzes: 'als ik X kies, heb ik Y niet'. Dat heeft natuurlijk ook met controle te maken.
Heeft het te maken met dat ze er aandacht voor krijgt ? Mijn dochter was vorige jaar ook een week ziek en daarna betrapte ik haar er op dat ze ineens veel vaker " zielig deed" eerst dacht ik steeds dat er echt wat was tot ze zei; " maar toen ik ziek was mocht ik dat wel " ze had in dat weekje ziek zijn ervaren dat als je zielig bent je meer aandacht krijgt en dat vond ze wel wat. Geen idee hoor. Maar ze zijn op deze leeftijd wel gevoelig hiervoor. Een dochter van een vriendin zelfde leeftijd werd s`nachts steeds wakke met pijn in haar been. Huilen en het enige wat hielp als haar moeder haar been een beetje masseerde. Dus uiteindelijk toch naar de dokter. Zegt de dokter. Probeer vannacht ipv haar been haar arm eens te masseren kijk of de pijn in haar been ook over gaat. Moeder geloofde er niets van maar het werkte.. haha.. Aandacht dus. Maar ik wet natuurlijk niet of dat bij jullie ook zo is.. het is maar een optie..