Ik ben donor en van mij mogen ze alles hebben. Ik heb liever dat iemand er nog iets aan heeft en ik misschien iemand kan helpen dan dat het verloren gaat na mijn dood.
Ja ik ben donor en heb daar geen voorbehoud in gemaakt. Ik vind het een mooi idee dat ik na mijn overlijden een ander misschien kan helpen een beter leven te krijgen. Mijn lief is ook donor om dezelfde reden. Ik ben een voorstander van automatisch donor zijn en het specifiek aangeven als je dit niet wilt. Omgekeerd kan ik me ook voorstellen dat mensen het zoiets privé vinden dat ze juist zelf en heel bewust die keuze willen maken. Ik vraag me alleen af in hoeverre mensen, en dan met name jonge mensen, hier over nadenken en een zelfstandige keuze in maken. Zelf ben ik pas toen ik 25 was donor geworden omdat mijn moeder het absoluut niet wilde hebben. Dat hield mij echt tegen destijds.
Oh ja, en idd gaat het in veel gevallen om mensen die hersendood zijn verklaard. Dus dan heb je nog hartslag e.d. Voor mij is dat een overweging (er zijn er meer) om geen donor te willen zijn. Eigenlijk kan je lichaam dan niet helemaal zelf 'sterven', want als dat gebeurt zijn je organen niet meer bruikbaar. Ik zou het wel overwegen als je echt na overlijden nog organen af zou kunnen staan (maar er blijven bezwaren hoor). Maar mijn idee is dat ik meer ben dan mijn hersenen, en dat 'ik' dus ook pas echt weg ben als mijn lichaam echt helemaal gestorven is. Pas dan zou ik organen af willen staan, en niet eerder (want dan 'ben' ik er toch nog een beetje)
Overigens ben ik ook tegen automatisch donorschap omdat ik vind dat het lichaam principieel aan mensen zelf toebehoort. In mijn optiek is het ethisch verkeerd om te zeggen: je bent donor, tenzij je expliciet iets anders vast legt. Het hoort andersom te zijn: jouw lichaam wordt ook na je dood gerespecteerd, tenzij je aangeeft er geen bezwaar tegen te hebben om donor te zijn. Maar dat is echt puur principieel. Meer praktisch vraag ik me altijd wel af hoe zo'n regel dan uitgewerkt zou worden voor kinderen en mensen met een (verstandelijke) beperking: zijn zij ook automatisch donor, en beslissen voogden dan of dat aangepast moet worden?
En dat vind ik dan toch weer fijn om te horen . Ik merk namelijk dat niet iedereen mijn keuze begrijpt/respecteert. Ik hoop natuurlijk het nooit mee te maken, maar vooral als het om mijn kinderen gaat lijkt het me vreselijk moeilijk om organen af te staan, als ze nog ademen en warm aanvoelen bijvoorbeeld. Zelf twijfel ik nog wel eens, maar voor de kids niet...
Ik ben al sinds mijn 18e donor. De kans dat je daadwerkelijk donor kan zijn is zo klein en hangt van zoveel omstandigheden af, dat ik die keuze ook bewust gemaakt heb. Mensen die geen donor zijn om een goede rede kan ik alleen maar respecteren, het gaat toch om je lichaam en ook de keuze geen donor te zijn is een bewuste keuze. Vrienden van mij willen geen donor zijn omdat ze daar geen zin in hebben, al dat gedoe. Dat vind ik dan minder, denk er dan gewoon goed over na. Maar als zij iets nodig hebben verwachten ze boven aan de lijst te staan. Maarja, mijn mening.
Ik twijfel er al zooooooo lang over. Heb tot nu toe NEE ingevuld, maar ik weet haast zeker dat ik t binnenkort laat veranderen.
Ik ben al sinds mijn twaalfde donor. Mijn moeder had een donorcodicil (was toen nog een papieren kaartje dat je met de hand moest invullen) en nadat ze uit had gelegd waarvoor dat was wilde ik dat ook. Helaas heb ik nu MS en zullen ze weinig van me kunnen gebruiken, maar ik stel mijn lichaam ook ter beschikking aan de wetenschap, dus zo kan ik toch nog iets bijdragen.
Ik zou mijn lichaam wel aan The Body Farm willen geven denk ik. Vind dat zo'n bijzonder en geweldig iets.
Maar op deze manier blijf je mensen houden die wel donor willen zijn maar het telkens vergeten of het zo'n gedoe vinden om zich in te laten schrijven. Door de regel in te brengen dat iedereen automatische donor is heb je die mensen dus al mee, mensen die het niet willen kunnen zich dan gewoon uitschrijven, je word dus niets verplicht.
Ik ben geen donor ivm mijn geloof. Ik kan daar voor mezelf niet achter staan. Overigens vindt ik het wel mooi dat het kan, wanneer het nodig is, maar voor mezelf, nee....
Geen donor. Dit omdat ik gewoon compleet begraven wil worden of gecremeerd. Ik wil niet dat familie beslist.
O maar ik weet ook vrijwel zeker dat ik niet de organen van mijn dochter af zou staan als ze overlijd (minderjarig). Als ik zou weten naar wat voor kindje het zou gaan en met welke reden misschien wel. Maar het zou me teveel verdriet doen op dat moment denk ik.
Wij zijn ook donor... En al heel snel zullen wij ook echt een orgaan gaan afstaan aan onze jongste zoon... Weliswaren donatie bij leven... Het is dus ook zo dat het bij ons heel dicht bij leeft, transplantatie en donatie. Vroeger vond ik het eng om over na te denken, in principe mochten ze alles hebben maar wilde er niet over nadenken... Nu weet ik dat sommige mensen het heel hard nodig hebben durf ik me erover uit te spreken dat ik donor ben... Ik wil ook dat mijn zoon op latere leeftijd nog in aanmerking kan komen voor een donornier als de eerste niet meer zou werken... en dat hij dan niet zoals nu weer moet dialyseren...