Ik kan mij voorstellen dat dit cognitief nog wel op te lossen is; zeker als het kind genetisch van de wensouders is (wat bij een homostel niet gaat lukken, dan zit er altijd één ouder van buiten de relatie bij). Bijvoorbeeld als ik een kind zou dragen voor een familielid, of een heel goede vriendin, dan zou ik er wel voor willen kiezen dat het kind weet dat ik het gedragen heb (al is het maar omdat mijn kinderen dit ook zullen weten), maar dat het voor de rest helemaal bij de moeder hoort die het als moeder heeft leren kennen. Dat gezin moet ook de mogelijkheid hebben om hun leven te leiden zoals zij dat willen; als zij bijvoorbeeld willen emigreren moet ik (als draagmoeder) niet degene zijn die dat tegenhoudt. Maar of het heel basale gevoel van veiligheid dat een pasgeborene bij z'n moeder voelt, ook op te lossen is, en geen sporen achterlaat, dat is een van de dingen die mij weerhoudt. Voor mij is dat toch wat anders, dan het probleem dat je met je vraagstelling schetst. Of snap ik je nu verkeerd? (of ben ik niet duidelijk?)
Ik zie hier trouwens ook een aantal vrouwen zeggen dat ze eiceldonatie we zouden willen doen, maar beseft iedereen hoe zo'n pijnlijke proces dat eitjes oogsten is? Vroeg ik me even af....
Nou, ik kaartte beide problemen eigenlijk aan, achter elkaar Ik denk dat een kind hoort bij z'n biologische ouders, (ik ben om die reden dus tegen elke vorm van eicel of spermadonatie ook), omdat een kind vrijwel altijd op zoek gaat naar z'n biologische wortels en eigenlijk pas bij het vinden van de biologische ouders, zegt: NU weet ik wie ik ben, (ik heb in mijn werk als hulpverlener met enige regelmaat hiermee te maken). En ik denk dat als een kind gedragen wordt door een andere moeder, en teruggaat naar de biologische ouders, het altijd dat trauma van die scheiding met zich mee zal dragen, want het heeft immers een band opgebouwd met de draagmoeder. Haar hartslag leren kennen, haar ademhaling. Haar bloed horen ruisen, haar stem gehoord.... Ik zou dat een kind niet aan willen doen, 'enkel' maar omdat ik zelf een kind wil hebben. Ik vind dan dat ik mijn wensen en verlangens daaraan maar ondergeschikt moet maken... Dat is overigens niet iets wat ik zomaar even gemakkelijk zeg, want we zitten momenteel juist in een situatie waarin we over dit soort dingen wel nadenken: hoe ver gaan we voor een tweede kindje? Voor ons is alles waarbij bevruchting buiten mijn lichaam om plaatsvindt, geen optie. Gewoon omdat we niet willen dat een kind op welke manier dan ook beschadigd raakt door een vroeg trauma.
Dat zal misschien wel moeilijk worden inderdaad, maar denk dat ik daar toch een beter gevoel bij heb dan dat ik geen idee heb hoe het kindje opgroeit. En voor het kindje, ik zou niet willen dat hij/zij gelijk weet wie zijn/haar moeder is. Misschien als het kind op een gegeven moment op en leeftijd komt en vragen gaat stellen dat het verteld wordt. Maar dan is het kindje denk ik wel oud genoeg om te begrijpen hoe het in elkaar zit. En als de papa's het nooit willen vertellen, ook prima. Het is en blijft hun kindje.
Dat was ook mijn eerste gedachte, maar met mijn onderschrift durfde ik t eigenlijk niet te posten.... Ben dr ook benieuwd naar... Spuiten, controles, lichamelijke klachten van de groei van de follikels, de bijwerkingen, en dan de punctie zelf, en het herstellen daarvan.
Rozemarijke, dank voor je posts. Ik denk dat je echt wel een punt hebt, maar ik heb ook het gevoel dat het wel geredeneerd is vanuit de positie van mensen die wel zelf een kindje in hun buik kunnen laten groeien. Mijn baarmoeder is niets meer waard en dat zal ook nooit meer wat worden vrees ik en ja, dan ga je andere opties overwegen, opties die je nooit hebt overwogen, adoptie en idd ook draagmoederschap, maar dat laatste is een vreselijk moeilijk en gevoelig onderwerp en daarom vind ik het wel fijn dat er op deze manier eens over gesproken word. Wij zouden overal voor in aanmerking komen ook hoogtechnologisch draagmoederschap, alleen die draagmoeder he? Vreselijk moeilijk allemaal...
Wat mooi dta je dat kan. Nu zeg ik dat ik dat niet kan doen. Puur al voor het gevoel dat ons gezinnetje misschien zelf nog niet compleet is. Ik zal nu ook niet kunnen indenken dat een kind dat ik 9 maanden heb gedragen, af zou kunnen staan. Ik vind het prachtig dat er vrouwen zijn die dit willen en kunnen. Ze maken een ander stel/papa/mama erg gelukkig
respect dat je dit wilt doen in de toekomst. zelf vind ik zwanger zijn ook geweldig maar vooral de band als moeder/kind vond ik erg mooi. die 1e trapjes bijv, de echos om naar uit te kijken, dromen over de toekomst zelf heb ik een tijdje gedacht aan eiceldonatie. na wat speurwerk heb ik besloten dit niet te doen ivm hormomen. ik ben erg gevoelig voor hormonen en de pil is voor mijn al een hormoon die zorgt voor een emotieachtbaan. ik ben bang dat die dosis van verschillende opwekkende hormonen mijn meer ellende geeft dan vreugde dat ik iemand blij maak. dit zou ik bijv enkel overhebben nu voor mijn zusjes omdat het gewoon niet niks is. het is de 1e en 2e stap van ivf en ja als het moet oke maar op het moment zeg ik hier nee tegen. misschien over een paar jaar als de kids wat groter zijn en ik denk de schommeling van hormonen denk aan te kunnen. zou dan wel willen dat de eitjes gebruikt worden in andere kant van nederland. dit om te voorkomen dat mijn kinderen een relatie krijgen met een kind wat biologisch voor de helft gelijk is. Als ik besluit hier voor te gaan ben ik 100% bereid om mijn gegevens bekend te maken en de kinderen die uit mijn eicellen geboren zouden worden later als ze willen wel naar hun bologische afgrond kunnen vragen. niet als hun moeder maar als informatie van hun erfelijk matriaal.
o wauw!!!! ik hoop echt van harte dat je heel gauw een draagmoeder mag vinden. was het zo geweest dat ik nu niet bezig was met mijn studie dan had ik mezelf a la minute aangeboden. ik had het echt met ontzettend veel liefde voor jullie gedaan. ik ben tot volgend jaar juli bezig met mijn studie, daarna ben ik klaar mochten jullie dan nog opzoek zijn mag je altijd bij mij aankloppen.
Wij hebben serieus een tijd overwogen om een draagmoeder te zoeken. Het klinkt hier allemaal vrij rooskleurig en als een goede oplossing / vanuit een mooie gedachte, enz,enz. Maar in de praktijk loopt het allemaal heel anders. Juridisch gezien heb je als draagmoeder geen enkel recht, ook niet bij hoogtechnologisch draagmoederschap (waarin je zelf je eicel "meeneemt") Daar komt bij dat dat kindje de naam van de biologische moeder en haar man (!) krijgt. Als de draagmoeder niet getrouwd is, kan de wensvader het ongeboren kind erkennen, maar als de draagmoeder getrouwd is niet..je moet dan als wensvader een "nauwe betrekking" hebben met je kind; maw. je kan als wensouders het beste scheiden, zodat een rechter daar geen uitspraak over hoeft te doen. Veel ziekenhuizen in NL gaan niet met je in zee wanneer je meer dan een kind hebt, zo zijn er nog duizend en een obstakels waar je tegen op loopt..denk aan de medische kant waarbij een zwangerschap mis kan gaan en de kosten daarvan, verzekeringen.. Dan heb ik het niet eens over de emotionele kant van draagmoeder/wensouders.. Dit blog vertelt de strubbelingen van een stel: Bericht uit het VUmc « OVER TWEE MOEDERS Ik heb diep respect voor ze, want waar zij doorheen moeten gaan, dat is niet niks. In ons geval hebben we besloten om te genieten van ons samengesteld gezin, met 2 kinderen van mijn man en eentje van ons tweeen. Als je die lange weg wil bewandelen, heeft dat ook effect op je gezin en met 2 bijna pubers en een peuter wil ik ons geluk nu niet op het spel zetten. Dat is onze keuze natuurlijk en ik heb echt respect voor mensen die die stappen wel willen/gaan nemen, maar in ons geval is het het beste om een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt.
Ik zoy het alleen kunnen als het niet biologisch van mij us, dus een andere eicel die bevrucht wordt en terug geplaatst word.
Wij staan momenteel in het traject waarin gekeken wordt hoe mijn baarmoeder er aan toe is, nadat bij Thirza's bevalling de placenta eruit getrokken en geduwd is, om maar niet naar het ziekenhuis te moeten. Vervolgens een miskraam afgelopen januari, waarbij het vruchtje manueel verwijderd is, wat ook niet bepaald zachtzinnig ging, en een paar dagen later nog een curettage, omdat er restweefsel zat. 5 weken terug hebben we opnieuw een miskraam gehad, terwijl bij 7 weken het hartje klopte, waarna opnieuw nacurettage nodig was. Ik ben, vanwege een totaal andere cyclus, naar het spaarneziekenhuis gegaan, om daar te laten beoordelen of er ook bij mij sprake zou kunnen zijn van asherman. Daarvoor krijgen we eind november een hysteroscopie, omdat de arts daar het zeer waarschijnlijk acht dat er idd sprake is van asherman. Na eenmaal een gezond kindje te hebben gekregen, is het ook voor ons nu dus de vraag of een zwangerschap er nog weer in zal zitten. Maar hoe graag ik nog een kindje wil: draagmoederschap zal voor mij, vanwege alle argumenten die ik al genoemd heb, nooit een optie zijn. Wij zijn daarover na gaan denken voordat ooit alle emotie van het willen hebben van een kind, ter sprake was. En daar ben ik ook blij om, want als ik nu een afweging zou moeten gaan maken, zou mijn eigen wens al gauw de boventoon gaan voeren, en dat wilden we nu juist niet. Ik vind dat bij de wens voor een kindje altijd het belang van dat kindje bovenaan moet staan. Dat betekent overigens niet dat ik jouw keuze veroordeel hoor. Maar ook in onze keuze is wel degelijk het stuk "wat nou als het nooit meer lukt" onderdeel. En ook bij ons dus inmiddels een optie die niet zo heel onwaarschijnlijk meer is, helaas. Wat jij dus als een natuurlijk proces beschouwd, omdat je andere opties gaat overwegen dan die je ooit overwogen hebt, is vooral jullie proces dus, en niet zozeer een proces dat je op natuurlijke wijze inrolt als je komt te staan voor de vragen en mogelijkheden wanneer een eigen kindje krijgen (misschien) niet meer lukt. Wij hebben altijd gezegd dat als het krijgen van eigen kinderen niet zou lukken, we dan juist voor pleegzorg zouden willen gaan. Dat is voor ons dan juist weer de natuurlijke kant die we dan oprollen...
LennyLenn, ik kan alleen maar denken wat een groot hart heeft die vrouw! Rozemarijke, excuses, ik was me niet bewust van het feit dat er medisch wat bij je speelde, dan neem ik mijn kort door de bocht reactie voor een deel terug. Maar weet je, ik denk dat het allemaal in stapjes gaat. Wij hebben een prachtige dochter van 3 jaar oud maar daarna is dus alles helemaal mis gegaan. Het verdriet dat we haar geen broer of zus zullen kunnen geven is heel groot geweest en tot op de dag van vandaag groot. Ik weet nog toen ik net de diagnose had, ik er nog niet op die manier mee bezig was en ik redeneerde ook met : Ach, ik heb toch al 1 gezonde dochter mogen krijgen?", maar naarmate de jaren zijn verstreken en het aantal operaties is toegenomen wordt het verdriet en gemis alleen maar groter laat staan dat we in de buurt van acceptatie komen. Ik vind het tot op heden een vreselijke gedachte dat ze alleen zal blijven en alhoewel ik weet dat het niet zo hoeft te zijn, voel ik echt dat ons gezin niet compleet is. Je blijft er tegenaan lopen, waar je ook gaat... overal lijken gezinnen met twee kinderen of meer te zijn. En tuurlijk ben ik ook rationeel genoeg te bedenken dat ik in mijn handen mag knijpen met 1, maar toch blijft de pijn. Het meest wrange van dit alles is dat alles is veroorzaakt door 1 lullige fout van de verloskundige, nooit geweten dat dit hier zou eindigen. Gut het begint een beetje langdradig te worden en een beetje sneu verhaal, dus ga zo maar even stoppen. Nogmaals, diep respect voor vrouwen die dit kunnen. Door alles wat we nu mee hebben gemaakt zou ik (als mijn baarmoeder tenminste gezond zou zijn......) willen dat ik ook zoiets zou kunnen betekenen al denk ik dat ik dan eerder zou open staan voor familie
Ik heb niet alle berichtjes gelezen Maar ik vind draagmoederschap een ontzettend mooi en lief gebaar. Er zijn zoveel mensen die goede ouders zouden zijn en geen kindjes kunnen krijgen. Dan is zoiets toch een mooie oplossing. Ikzelf zou het niet kunnen trouwens..zou me teveel aan het kindje hechten en het niet kunnen achterlaten bij andere mensen dan bij mezelf...ja eerlijk antwoord al blijft het een supermooi gebaar~!
Ja, daarom zou ik het dus ook alleen voor goede bekenden doen, niet zomaar. Laat staan alle hormonen die je toegediend krijgt en alle gevolgen daarvan . Maar ik zou het verschrikkelijk vinden wanneer ik hier rondloop met mijn 5 koters en iemand zou geen kinderen kunnen krijgen terwijl ik ze wel kan helpen om een kindje te krijgen.
@Vlindertje: ik snap het proces wel hoor Maar juist om daar niet in terecht te komen, in een proces dat jarenlang door blijft slepen, hebben wij die keuze gemaakt en zal, als blijkt dat het medisch niet meer mogelijk gaat zijn om een kindje erbij te krijgen, het voor ons einde verhaal zijn om Thirza nog een biologisch broertje of zusje te geven. Dat vind ik evengoed ook heel erg verschrikkelijk, helemaal omdat ook zij al bijna 3 is en we de afgelopen 15 maanden het leeftijdsverschil tussen haar en een tweede kindje dus langzaam aan op hebben zien lopen van dik 2,5 naar straks minimaal 4 jaar, (het wordt op z'n vroegst januari volgend jaar voor we er weer voor mogen gaan). Maar als het medisch gewoon niet lukt, dan lukt het niet en dan is het gewoon klaar. En weet je: dat geeft ook rust, naast dat het ontzettend pijnlijk en verdrietig is om die mogelijkheid onder ogen te moeten zien. Want ik merk nu al wel hoeveel impact dingen op Thirza hebben, die heeft echt wel last gehad van ons verdriet en zeker ook van mijn fysieke toestand na beide miskramen. Dat wil ik ook niet eindeloos voort laten duren, hoe graag ik ook zou willen dat ze op kan groeien met een broertje of zusje. Want ook voor mij voelt dat heel erg als incompleet. Maarja.... soms is het leven niet anders dan dat je nu eenmaal moet accepteren dat je krijgt wat je krijgt en daar genoegen mee moet nemen Dat doe ik zelf liever dan jaren de onrust van allerlei mogelijkheden onderzoeken. Maar dat laatste is uiteraard zeer persoonlijk en geen waardeoordeel
heb dat stukje in Eenvandaag gezien(vanavond) vind het draagmoederschap echt knap.. zou het zelf niet kunnen,maar heb diepe respect voor vrouwen die het wel kunnen maar dan wel met de reden dat ze een ander gezin dit gunnen en misschien een kleine vergoeding krijgen.. want wat er bij Eenvandaag was vind ik echt verschrikkelijk, mensen willen gewoon een draagmoeder zijn om van schulden af te zijn.. gewoon een makkelijke oplossing om van je schulden af te zijn en denken er verder volgens mij helemaal niet bij na.. en de prijzen die je dan hoort.. 20.000 dan is het gewoon gebruik maken van de wens van een ander die jammer genoeg geen kind kan krijgen.. 'je kind' verkopen..