En nu ga ik jullie allemal bang maken : Ilse is 2 jaar en 8 maanden en af en toe een echte drama-queen! Dan gilt ze en schreeuwt ze, huilen en krijsen, snot uit de neus, bijna overgeven, gooien met spullen. Dit doet ze sinds ze ongeveer 14 maand is. Ik probeer zoveel mogelijk het te negeren en geen aandacht te geven. Als ze echt letterlijk over de rooie gaat, dan pak ik haar nog wel eens stevig vast (=houdgreep, zodat ze mij ook geen pijn kan doen. Ook haar hoofd want een peuterkopstoot is ook zo gebeurd) ik tel dan (zo) rustig (mogelijk) tot 20 en dan vraag ik: als ik je los laat, ben je dan weer kalm en ga je lief luisteren? Bij ja, maak ik haar gezichtje weer schoon en zeg dat ik het wel begrijp dat ze zo boos is maar dat het nu weer over is. En bij nee zeg ik (weer zo rustig mogelijk) dat ik haar nog eens 20 tellen vasthoud. Dit doe ik net zolang tot ze kalm is. Tot nu toe heb ik maar een paar keer tot 20 moeten tellen, 1 a 2 keer is voldoende geweest. Bovendien helpt het mij ook om weer kalm te worden, want dat driftkikkergedrag heeft ze niet van een vreemde, ik ben zelf helaas ook nog wel eens een strijker. Even aanraken en BOEM! Wat ik nog wel heel moeilijk vind is wanneer de bui in een winkel komt, ik pak haar dan op een zelfde manier aan als thuis, maar ik moet wel oog en oorkleppen opdoen om me niets aan te trekken van het commentaar van andere mensen. Dan moet ik me echt beheersen om niet te gaan schelden of uit mijn vel te springen. Groet van Kiki PS En met Leo ga ik over een jaartje weer hetzelfde doen.
@Kiki: dit is een goeie tip, die ga ik zeker onthouden. Want binnen een jaartje zal ik die ook wel nodig hebben voor Serjenka, zeker als ze iets van mij meeheeft.
Ojee, driftbuien Toen de oudste een jaar of 2 was, had ze hier ook dagelijks last van. Zij liet zich steeds op de grond vallen (tegelvloer ) en dan bonken met haar hoofd op de grond. In het begin was ik natuurlijk heel bang dat ze zich nog eens een gat in haar hoofd zou bonken en pakte haar dan steeds op, maar daar werd ze alleen nog maar giftiger van. Tot ik het op een gegeven moment zooo ontzettend zat was, als het dan weer zover was, legde ik steeds een kussen onder haar hoofd en liet haar gewoon haar gangetje gaan, schonk er totaal verder geen aandacht meer aan. Dit heeft denk ik een weekje geduurd en toen vond ze er niets meer aan en heeft ze ook geen driftbuien meer gehad. De jongste heeft het nooit zo in die mate gehad, gelukkig af en toe eens een klein buitje, maar bij haar is het na een streng woordje meestal alweer over, die huilt dan eventjes en dan is t weer goed. Ben benieuwd hoe het met nummertje 3 zal verlopen Liefs Angela.