hallo dames, het onderwerp zegt het al, staat er misschien een beetje gek, bedoel dat niet zo. Alleen vroeg me af of hier ook Alleenstaande moeders zijn die tijdens de zwangerschap ook al alleen waren zoals ik? dus helemaal geen papa in beeld etc. lijkt me leuk om mee te kletsen en ervaringen en tips te delen
Ik kwam er pas achter dat ik in verwachting was van mijn eerste toen de relatie al over was. Ex maar 1x gezien toen ik 3 maanden was en daarna nooit meer. Enigste tijd dat ik een partner gemist was, was op de pufcursus waar iedereen met een man zit en jij met je moeder. Wat eerder confronterend, dan een echt gemis. Maar verder niks gemist en heb heel veel gehad aan me mams, net als dat ik nu heb (doe de 2e als BAM) En moet eerlijk zeggen, als ik vele "partner" verhalen hier lees van stellen op het forum, dat ik soms ook veel geluk heb. Je kan alles zelf beslissen en doen hoe jij wil. Je hoeft met geen enkele vent rekening te houden
Ik heb mijn zwangerschap vanaf 12 wk alleen gedaan..ik had altijd een vriendin of mijn moeder mee naar echo's of afspraken bij de gyn. Ex is wel in beeld gelukkig, want dat is voor de kindjes zo fijn. Maar die zwangerschap heb ik alleen gedaan en dat was heel naar omdat we de eerste zwangerschap juist alles samen deden. jij hebt nog maar een heel kleintje..wat leuk, red je t allemaal nu een beetje?
hey hey, ik heb idd nog een hele kleine, 12 juli ben ik bevallen. En vanaf de dag dat ik zwanger was al alleen, de vader ontkend dat hij de vader is. dus dan houd het snel op. Heb ook altijd vriendinnen mee naar de echo gehad, en bij de bevalling ook. Heb er bewust voor gekozen om uiteindelijk voor de kleine te gaan, het is zijn verlies niet die van mij en heb er echt van genoten, nog steeds trouwens natuurlijk! vind het echt heeeerlijk! liever alleen dan met een man. nu heb ik wel het geluk dat het een scharrel van me was, dus had geen relatie, dus ook geen gevoelens. ik weet niet hoe het is om een kind van iemand te hebben van wie ik hield. dat zou het waarschijnlijk een stuk moeilijker maken. maar ik heb dat gelukkig niet. maar het lijkt me leuk om met vrouwen te praten die in dezelfde situatie zitten. helemaal zonder man in beeld, dus geen bezoeksregeling geen alimentatie etc. heb bijna niemand om me heen die net als ik echt helemaal alleen is, er is altijd nog wel een papa in beeld. en dat maakt het toch anders. Ik ben gewoon erg nieuwschierig hoe het zulke vrouwen afgaat hoe ervaren jullie het?
hoi ik ben nu zwanger 12 weken van een donor. bewust alleen voor gekozen dus. doe het dus ook echt alles helemaal alleen, heb al zoontje van dec 2008 waarbij ex met 6 maanden zwangerschap is weggegaan. daarna is er contact geweest maar nu al tijden niet meer en hierbij probeer ik nu juist alles ongedaan te maken omdat ik het allemaal alleen doe en hij dus niet in beeld is. dat er een vader in beeld is geweest betekent dus niet automatisch dat die er nog is of dat je het niet alleen doet. in mijn geval dus voed ik mijn zoontje alleen op zonder contact en is deze 2e nu bewust alleen gekozen en bevalt me prima ook !!! geniet van mijn kleine jochie en ook van de 2e op komst. !!!
Ik ben ook alleen sinds het begin van mijn zwangerschap. Heb er alles aan gedaan om de vader toch papa te laten zijn maar hij wil het gewoon echt niet. Hij heeft mijn zoontje ook nooit gezien. Mijn familie woont ook aan de andere kant van het land maar moet zeggen dat het me tot nu toe allemaal wel meevalt, maar ja.. mijn zoontje is ook nog heel jong, misschien ga ik het straks nog wel zwaarder vinden!
Hier ook alles alleen vanaf het begin. Maar het was een bewuste keuze en net als bij t.o. was het een scharrel en niet iemand van wie ik hield. De kleine is nu wel al bijna 2, maar ik geniet er nog steeds volop van en ik vind het nog steeds allemaal meevallen. Eigenlijk ervaar ik het bijna nooit als zwaar. Ik zou nooit meer zonder willen en die vent mis ik ook absoluut niet. Ook niet tijdens de zwangerschap gemist hoor! Ik ging ook altijd met mijn moeder of vriendinnen en moet er niet aan denken dat hij mee was gegaan! Het was vanaf het begin en het is nog steeds een heerlijke tijd.
Hier ook alleen vanaf 16 weken zwangerschap. Ik vond vooral de pret echo en de bevalling zelf het verdrietigste Voor mezelf. Eerste omdat je zit te wachten totdat je naar binnen mag met allemaal blije mama en papa's om me heen die elkaar liefdevol aankeken en vaders die de buiken van hun partner streelde(zat ik daar dan auw slik). Bevalling ja gewoon het gemis ...weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen. Ik kan niet zeggen dat ik het fijner vind zonder man om me heen kan me behoorlijk eenzaam voelen vooral in de avonden als de kleine ligt te slapen.
Hoi! Hier ook een alleenstaande mama. Vader was ook een scharrel. Toevallig is ie gister wezen kijken bij der maar verder hebben we weinig contact. Van mij hoeft het helemaal niet maar doe het voor m'n dochter. Zodat ze me dat niet kan verwijten als ze ouder is. Heb ook wel dingen gemist tijdens m'n zwangerschap... De eerste schopjes enzo.. Maargoed, ben ontzettend blij met m'n meisje en zou der niet willen missen
Ik ben bewust alleen staande mama via donor. dochtertje is nu 4 maanden. het bevalt me allemaal prima zo. ik vindt het tot nog toe ook niet zwaar. ik hoop dat het zo blijft.
ik ben een bam van me 3de wonder, me 3de wonder is van een donor, me andere 2 kids zijn voort gekomen uit relatie, de vader van me oudste 2 is al jaren niet meer in beeld, en het alleen zijn met me kids bevalt me goed zo, heerlijk genieten van me 3 wonders en geen gezeik van een vent
Ik weet nog niet of ik er echt alleen voor sta wat de vader betreft.. dat klinkt een beetje vaag.. ik know Maar hij weet het nog niet, het was hier ook een scharrel en omdat het nog maar zo pril wacht ik nog even met het te vertellen. Stel dat het toch nog mis gaat is mijn gedachte hierover... Over een week of vier ga ik het hem vertellen, weet natuurlijk zijn reactie niet, hij zal uiteraard schrikken, maar ik denk wel dat ie er bij betrokken wilt zijn.
Mijn zusje is een alleenstaand moeder, ze vind het jammer, ze heeft de zwangerschap alleen moeten doen, de bevalling was hij wel aanwezig, maar daarna heeft hij nooit meer van zich laten horen, ze vind het niet jammer dat hun relatie voorbij is, en hij haar niet ziet, nee dat niet, maar ze vind het jammer dat ze geen partner heeft, ik bijv, als mijn man avonddienst heeft en de kids slapen maak ik een foto van de kids en sms, kijk papa wij zijn heerlijk in dromenland, ga maar lekker werken en vergeet je ons straks niet een dikke kus te geven voor je zelf gaat slapen dikke kus, namen van de kids, of als ze zich helemaal ondergescheten hebben : nou papa, we hebben mama weer lekker tuk gehad. etc etc, en dat wil zij ook... een partner om de leuke rare vreemde vieze heerlijke geweldige momenten mee te delen, qua opvoeding vind ze het niet heel moeilijk, vooral nu haar dochter bijna 2 is ... het is een makkelijk kindje... maar de eerste maanden waren zwaar... het was een huilbaby en huilde de hele dag door, ook in de nacht... ja als je dan alleen bent.... kun je niet zeggen : schat ga jij maar even...... maar des ondanks vind ze het moederschap geweldig en zou ze het zo weer doen,
wat fijn om jullie reacties te lezen. ook dat ze voornamelijk allemaal positief zijn. ik ervaar het tot nu toe ook niet als zwaar, vind het heerlijk! ben al aardig gewend aan het moeder zijn. heb ook niks gemist tijdens de zwangerschap of geboorte etc. zoals ik al zei ben ik zwanger geraakt van een scharrel die ik wel al jaren kende trouwens, maar goed hij ontkend dus dat hij de vader is. ik weet nu ook wel waarom denk ik, want heb te horen gekregen dat meneer al die tijd gewoon een relatie had. hij hd altijd wel geroepen dat hij een dna test wilde. dus ik denk dat ik hem daar vroeg of laat nog wel mee ga confronteren, en nogmaals de situatie uitleggen etc, ook aan die vriendin desnoods. dan heb ik dat iig gedaan zoals ik sommige van jullie ook zeggen. dat je kleine het je later niet kan verwijten. ik had dit gevoel eerst helemaal niet, maar de laatste week denk ik er wel aan. misschien ook omdat ze natuurlijk ook wel op hem lijkt. werken jullie ook? of studeren?
Ik werk 20/24 uur in de thuiszorg. Ik heb me heel lang, en soms nog wel, schuldig gevoeld tegen over mijn zoontje. Dat ik zijn vader "ontnomen heb" omdat ik de keus heb gemaakt om weg te gaan, dit omdat zijn vader, loog en loog en loog.. En achteraf nog meer loog, hij is een paar keer langs geweest, maar loog weer... Ik heb voor mijn zoontje alles wat er is gebeurd, en waarom ik keuzes heb gemaakt opgeschreven, ook heb ik anderen dingen voor hem op laten schrijven, zodat het zo objectief mogelijk is. ook zitten er fotos bij van zijn vader, zodat hij later toch wel een beeld heeft.
jeetje dat lijkt me ook een moeilijke situatie! maar vind het supergoed van je dat je voor je zoontje hebt gekozen. en ook heel goed dat je van alles hebt bijgehouden, dat zal hij later vast en zeker waarderen! ik ben nog een beetje aan het uitzoeken hoe ik het ga aanpakken. ik heb helemaal geen contact met de vader dus. maar ik denk dat ik eerst een brief ga sturen. waarin ik hem voor de keus laat staan. omdat het toch echt een feit is dat hij de vader is! en dan doe ik er idd ook een foto bij. dat is stap 1 voor nu, en dan zie ik daarna wel verder. fotos van hem heb ik eigenlijk niet eens, want ik vond jouw idee ook erg goed. maar kan amper wat over hem vertellen eigenlijk, aangezien we dus geen relatie hadden, en ook niet echt diepgaande gesprekken. pfff best wel lastig hoor ineens.ben er zo mee bezig de laatste dagen, weet ook niet wat het is. maar ik vind het supergoed van je hoe je gehandeld hebt!
@droebeltje, leuk ik ook red je het 30 uur? klinkt zoveel @lilia, elke keer dat er contact is geweest kwam het vanuit mij. en kwam hij 1 of 2 of soms meerdere keren langs, en dan ineens bleef hij weg en liet niks meer horen.. zo is t gegaan tot coll 1,5 was.. met periode van 6/8 maanden geen contact.. toen was ik er klaar mee, omdat coll er erg negatief op reageerde. En zolang ik geen contact zoek, doet hij dat ook niet blijkt..... De laatste keer contact liep uit op het feit dat coll zijn vader mij eigenlijk wel weer in bed wilde krijgen, probeerde te zoenen, zijn gevoelens uitte... en het in mijn ogen hem helemaal niet om coll te doen was.