Sinds wij in MMM zitten, ben ik zo ontzettend emotioneel. Ik ben normaal een behoorlijk optimistisch persoon. Ik ben ook totaal niet iemand dat snel weent of haar hoofd laat hangen. Maar nu heb ik het echt zoooo lastig Sinds ik weet dat ik vruchtbaarheidsproblemen heb, voel ik mij gefrustreerd, lastig, droevig en teleurgesteld. Ik ben amper 24 jaar en niet eens vruchtbaar? Ik heb al die jaren alles gedaan om niet zwanger worden en nu kan ik het niet eens? Ik kan mijn verloofde geen kind schenken, mijn (schoon)ouders geen kleinkind... Mijn grootste droom gaat moeilijk in vervulling. En als ik al zwanger raak, is het mij niet eens zelf gelukt. Ik heb hulp nodig gehad van hormoneninjecties, behandelingen,... Dat doet mij zo slecht voelen. Mijn lichaam schiet tekort, mijn lichaam faalt mij. Ik durf ook tegen niemand iets zeggen over mijn vruchtbaarheidsproblemen, alsof ik mij schaam... En hoe hard ik ook mijn best doe (gezond eten, veel bewegen, vrolijk blijven,...). Het helpt niets. Sorry voor mijn gezeur, maar ik heb het emotioneel zeer moeilijk momenteel. Allicht ook door de hormonen die mij nog emotioneler maken. Jullie tip hoe ik mijn knopje kan omdraaien?
Ik voelde me precies zoals jij. Nadat ik hoorde dat mijn beide eileiders verkleefd waren vond ik dat ik faalde. Ik kon niet mezelf niet eens voortplanten. Ik heb in een emotionele bui zelfs tegen mijn vriend gezegd dat ik het best begreep als hij bij me weg wilde omdat iemand anders zijn wens wel in vervulling kon laten gaan. Gelukkig was hij op zon moment heel nuchter en zei dan alleen maar.. ' ja, doe normaal'. Voor mij een bevestiging dat onze relatie toch goed zat ondanks alle vruchtbaarheids ellende. Probeer er samen over te praten, neem iemand in vertrouwen. Ik ben zelf naar een psycholoog geweest waardoor ik enigszins beter over mezwlf ben gaan denken en waardoor ik weer hoop heb. En ja, ik had ook liever spontaan zwanger willen worden maar dat is nou eenmaal niet gebeurd. Ik ben blij dat er nog andere mogelijkheden zijn. Uiteindelijk gaat het er om dat wij (en vele anderen) uiteindelijk een kleintje in onze armen mogen houden en hoe dat tot stand komt maakt me nu niet meer zo veel uit.
Dankjewel Moess voor je hoopvolle woorden. En je hebt helemaal gelijk we gaan voor een kindje en hoe dat dat er is gekomen, maakt niet uit eens het er is. Ik heb gelukkig ook een super partner die mij steunt. Misschien dat ik wel eens met psycholoog ga praten om alles op een rijtje te krijgen... Dankjewel!
Ik herken heel veel in je verhaal. 24 pcos, clomid resistent en de injecties leken ook niet aan te slaan. Jaren lang veel last gehad van menstruatie maar dan riep ik ach dat moet maar want later wil ik echt mama worden en nu lukt t niet vanzelf. Soms het besef dat andere stellen alle ziekenhuisbesoeken niet hebben en niet zoveel teleurstellingen als wij moeten verwerken, oneerlijk. Toch is er bij mij maandag een wonder gebeurd ik had bij kaatste meting ineens een ei en heb woensdag iui gehad. Needs draaide hele wereld weer op zijn kop, hoop. Natuurlijk kan ik je niet aan een ei of eisprong of zwangerschap helpen maar ook ik heb psychologische hulp gezocht, nu 1 gesprek gehad en dat voelde erg nuttig. We krijgen vervolg gesprekken. En het helpt om tegen iemand ff lekker alles uit te schrijven of vertellen Kom op meid!o