Hallo allemaal, Ik ben sinds 2 dagen van zwanger worden gedeelte naar zwanger gedeelte overgestapt, iets dat normaal gesproken iets heel moois en fijn is.. Ik leef samen met mn twee kids van 8 en 5, mn vriend en om de twee weken een weekend met zijn twee kinderen van 7 en 4, dat gaat heel goed samen en ondanks we soms met zn zessen op een klein flatje zitten zijn de vooruit zichten geweldig, eerdaags een huis met tuin, financiel alles op de rit.. Ik ben nu 38 en hij 39, een kindje samen was een grote wens en nu is het zover, wil hij ineens toch niet omdat hij het niet meer ziet zitten, het niet leuk vind dat zijn kids opgroeien met een broertje of zusje dat ze maar om het weekend zien en zijn kinderen net zoals nu een kamer moeten delen in het andere huis omdat de baby anders geen plekje heeft... Ik ben helemaal in schok nu en heel erg boos, hij wil nu toch dat de zwangerschap word afgebroken.. ik in paniek de kliniek gebeld en omdat het nog pril is kon ik volgende week woensdag terecht en kon het nog met de abortuspil... Het even laten bezinken maar ik ben helemaal de weg even kwijt, ik kan dit niet eens doen, ik ben 7 jaar geleden mn dochtertje van 2,5 maand oud verloren dmv een syndroom waardoor ze is overleden en dan nu dit.. pff ik weet niet meer wat ik moet maar waarschijnlijk kan ik eerdaags van hier overstappen naar het kopje alleenstaande moeders... Ben ik nou gek dat ik zo boos ben geworden of zijn het de hormonen waardoor ik het bij het verkeerde eind heb??
Hij wil het ineens niet meer....tja dat had ie eerder moeten bedenken. Zomaar een zwangerschap afbreken alsof het niets is...hoe is het met zijn hoofd?!? Niet doen als jij daar niet voor 100% achter kunt staan. In mijn wereld was zo'n "voorstel" van mijn man echt het einde van onze relatie geweest. hij had meteen kunnen vertrekken.
Eens met Panter.. het is geen spelletje!! Niks mis met je reactie. Ik vind het nog knap dat je hebt gebeld.
Wauw wat heftig! Het lijkt me niet echt logisch om je in een keer te bedenken. Het is wel jullie kind. Misschien is het een idee om er eerst rustig over te praten voordat je overhaaste beslissingen gaat nemen? En denk er goed overna wat je wil. Vooral als je al een kindje bent verloren. Ik wens je heel veel sterkte en welke beslissing je ook maakt, het is de juiste beslissing als je er achter staat.
Tja ik ben zelf ook helemaal bedust hiervan, eerst besproken dat we gingen wachten tot we een groter huis hadden ivm de kleine ruimte hier, hij had nog gezegd dat als het toch zo was het altijd welkom zou zijn en ineens is alles anders.. En dan ook nog zeggen zal ik met je meegaan naar die kliniek.. ik dacht echt meen je dat nou echt???!!! Ik sta er zeker zelf niet achter maar raak in paniek van de gedachten alleenstaande moeder van drie te worden, ik ben afgekeurd en heb alleen een wia uitkering hoe moet ik dat doen?? De paniek is zo hoog op het moment en vind het fijn dat ik hier mn ei even kwijt kan want ik kan nergens anders terecht hiermee..
Ja dit zou niemand verwachten denk ik! Het is nog heel pril dus hopelijk kan hij nog van gedachten veranderen. Verder vind ik het heel moeilijk wat ik er verder over kan zeggen. Ik kan alleen zeggen hoe vervelend ik het voor je vind en dat ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen. Gelukkig is er hier altijd iemand die naar je verhaal luistert! Lucht je hart en hopelijk wordt de paniek daardoor wat minder!
Jeetje samen2005 dat is nogal wat. Maar goed hij wist toch ook wat er kon gebeuren bij onbeschermde gemeenschap!!! Even serieus zeg! Ik zou echt nooit van mijn leven een zwangerschap afbreken ook al zit je dan alleenstaand met 3 kinderen op een flatje... blijf met elkaar praten maar zo te lezen zul je onwijs spijt krijgen als je abortus doorzet! En de kinderen die dan om de week een broertje of zusje zullen zien... denk dat ze daar geen moeite mee hebben, ze zullen het juist super leuk vinden en er naar uit kijken... Heel veel sterkte!!
Uhm... is het niet gewoon koudwatervrees??? Jullie hebben toch gezamenlijk besloten om te gaan voor een kindje van jullie beiden? Dan vind ik het van hem wel een beetje kortzichtig om dan nu maar ineens terug te krabbelen. Een abortus zal altijd tussen jullie blijven staan en al helemaal wanneer jij het eigenlijk niet wilt.