Hallo, Het moment dat ik van me af moet schrijven is gekomen. We zijn nu 2 jaar en 7 maanden bezig met zwanger worden. Was zo blij dat mij vriend er ook klaar voor was en dat hij voor een kleintje wilde gaan. Ik verloor mijn werk en kwam in de uitkering, vrij snel had ik weer werk en ging dat leventje ook weer door. Bijna 6 jaar geleden ben ik door de pil heen zwanger geraakt. Het was heel lastig. Ik moest sochtends overgeven en daarna was er niets meer aan de hand. Toen ik voor de derde keer over moest geven in 1 week dacht mm misschien maar een testje doen. Deze was negatief. Na een week moest ik nog steeds overgeven en heb afspraak bij de huisarts gemaakt. Deze gaf aan testen te blijven doen, en als die negatief zijn, dan is het negatief. Oké ik dat dus doen. Ik bleef spugen. Ik weer naar de huisarts. Hij bleef het zelfde zeggen. Ik zat daar elke week omdat ik bleef spugen. Elke week deed ik ook een test.( voor de rest had ik nergens last van en omdat de dokter aangaf elke week een test te doen, deed ik dit. Ook werd ik ongesteld. Dus toen dacht ik weer nee het is niet zo. En ik weer naar de dokter. Maar die herhaalde zich. Uiteindelijk werd de test positief. Afspraak gemaakt bij het ziekenhuis en was toen al 11,5 zwanger. Ik raakte in paniek. Ik woonde nog bij me ouders waarvan het geen goede situatie was en mijn vriend woonde ook nog bij zijn ouders en was er totaal niet aan toe. Ik moest haastig beslissen arts gaf aan dat het na 12 weken lastiger werd om weg te halen. Helaas heb ik de beslissing genomen om het weg te laten halen. Per direct had ik heel veel spijt en raakte een beetje van het padje( om het zo te zegge) Ben ook bij psycholoog geweest om dit te kunnen verwerken. Waarom had de dokter niet een bloed test gedaan, waarom had de dokter überhaupt niet iets gedaan waardoor ik het misschien eerder wist en over na kon denken en bekijken wat ik had kunnen doen. Heb hier lang last van gehad en veel later was het goed zo. Ik had toen vrij weinig te bieden. Net een relatie, geen huis, geen zkrheid. Ik was erg enthousiast toen we samen aan het avontuur begonnen voor een kleintje. Ik was zo enthousiast dat ik gelijk een kinderwagen kocht en stokjes, dekentjes ben gaan breien. Ook als ik heel eerlijk ben omdat we beide dachten dat het niet zo lang zou duren voordat we zwanger raakte. Vorige keer was door de pil heen dus... Dachten we toen. Ik was er volop meebezig al kinderkamer uitzoeken. Bedenken hoe je het je familie gaat vertellen. Na een tijdje was het nog niet gelukt. Er ging een jaar voorbij. De kinderwagen weer verkocht( misschien omdat ik zo snel al gekocht had dat het niet lukte, ja je had alles in je hoofd) Ik had deze maanden overal last van gehad. Elke maand dacht ik weer ja ik ben zwanger. Elke maand was het ook iets anders. Ik kon er geen peil op trekken. Me vriendinnen zeiden dat ik op een geve moment wel naar de huisarts kon gaan. Maar ik verzinnende van alles om dat uit te stellen. Na me verjaardag, maar de zomer komt er aan, na de zomer. Uiteindelijk toch na iets minder dan 2 jaar naar de huisarts gegaan en door verwezen naar het ziekenhuis. Daar was een wacht tijd. Ik was voorbereid en had op internet gezicht was ze nodig hadden zodat het niet nog langer ging duren. Gelukkig voel ik me eisprong dus dat scheelt al een hoop. Ik had temperatturkaartjes klaar en al me cyclussen opgeschreven. Alles netjes bijgehouden. De arts deed gelijk wat onderzoeken ik moest aantal keer me bloed laten prikken en mijn vriend mocht zijn zaad inleveren. De uitslagen waren allemaal goed alleen konden ze zien dat ik ooit chlamydia had gehad( nog nooit wat van gemerkt ) Dus ik kreeg een onderzoek zodat ze konden zien of me eileiders goed waren en ik geen stolsels had. Verschrikkelijke operatie. Ik heb het idee dat ik tussendoor even bij ben geweest en de na pijn was verschrikkelijk. Ik kon amper lopen, en als ik liep had ik het gevoel of me buik eraf viel. Het deed erg veel pijn. Uit dit onderzoek kwam gelukkig ook alleen maar positief nieuws. Ze gingen nu kijken hoeveel kans we maakte. Dit was genoeg procent dat ze ons nog een half jaar naar huis stuurde. Ik werd hier boos van omdat we ( toen zeggende AL) 2 jaar bezig waren. Ze heeft er toen vijf maanden van gemaakt dat we weer mochten bellen. Ze vertelde dat ons slagingspercentage te hoog was om een behandeling te krijgen en dat het zelf wel ging lukken. We zaten op dat moment boven de 50. Helaas was de vrouw erg optimistisch en dat raakte me verkeerd. Ze zei heel op gewekt nou lkkr om de dag sex hebben. En niet eenmaal toen we opstonden herhaalde ze dit nog keer. Ik ben me ervan bewust dat het het zaad bevordert alleen ben ik van mening dat je dat niet zo opgewekt kunt zeggen. Ondertussen ging ik me realiseren dat het misschien helemaal niet ging lukken en dacht ik misschien in het beter als ik me dat idee voor houd. Marja dat gaat niet echt. Vorige maand had ik een week voor mijn nod wat druppels bloed verloren. Dat was apart en ja hoor daar gingen bij bellen weer rinkelen het kon wel weer zo zijn.. Maar nee. Deze maand heb ook na me eisprong wat roze afscheing gehad. En op de dag van de eisprong sex gehad( ook andere dagen haha niet alleen deze dag) Morgen gaan we naar het ziekenhuis en ik hoop dat een gesprek te voeren over bepaalde behandelingen. Eerst was ik niet nerveus, maar sinds vanmorgen wel, vandaar dat ik het beter van me kan afschrijven. Mij ongesteldheid is vrij weinig met 3 dagen ben ik er vanaf waarvan 1 dag dat ik denk ja ben ongesteld en die laatste dag ben ik amper ongesteld tweede dag zit er tussen in. Alleen op de eerste dag van pijn. Wel heb ik nu een keer over 3 een menstruatiegehad die wat heviger was en ook een dag langer duurde. Het was zo hevig dat ik elke keer flink doorlekte. Soms denk ik miss was het toen wel raak. Marja heb me zelf aangeleerd niet te snel te testen was elke keer een negatieve test is ook geen pretje. Dus had de afspraak met mezelf om min 4 dagen te wachten. Het is een superlang verhaal dat besef ik me. Maar soms is het nodig om het even van je af teschrijven. Bedankt als je het gelezen hebt.
Wat een lange periode! Pittig hoor. Zwanger worden is ook niet een leuke tijd (oké das een slechte zin). De eerste 6 maanden vond ik leuk, daarna was er geen bal aan en dat werd iedere maand erger. Dus ik kan me amper voorstellen hoe 2,5 jaar voelt. Sterkte! Hopelijk kunnen ze iets voor je betekenen.
Wat lijkt me dit verschrikkelijk. Al zo lang bezig zijn en dan (krijg ik het idee) van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Jeuk krijg je ervan! Hopelijk heb je morgen goed nieuws, ik hoop zo dat je a.s.a.p. heerlijk zwanger zult zijn! Laat je weten hoe het is afgelopen in het ziekenhuis?
Ja ik zal het laten weten, Ik vind dat ze me eerder een behandeling moesten geven. Had al langer gewacht met naar de huisarts gaan. En toen ze me melden dat ik nog thuis moest proberen viel dat verkeerd..
Wat een heftig verhaal! Vervelend dat ze je eigenlijk niet serieus nemen.. In het ziekenhuis hanteren ze bepaalde cijfers waarop wel of niet behandeling geïndiceerd wordt, ik denk niet dat zij zich zullen afvragen wat dit voor jou inhoudt.. frustrerend is dat wel natuurlijk als je zo hoopt op een zwangerschap! Succes in het ziekenhuis, ik hoop op een positieve uitkomst!
Klopte hun moeten ook een bepaald protocol volgen en dat begrijp ik ook wel. Had ik nu maar gewoon gelijk naar een jaar gegaan. Dan was ik misschien nu wel verder. Hoop alleen nu op een goed gesprek morgen met hopelijk afspraken voor een behandeling. Ben ook bezig geweest met een homeopaat, die ook paranormaal begaafd is. Deze heeft alleen een patiëntenstop, ze gingen kijken of ik er nog bij kon. Deze week krijg ik dit van hun te horen. Anders opzoek naar een ander.
Wat heftig allemaal joh. En dat ze je zolang laten wachten, omdat jullie niet aan hun 'cijfertjes' voldoen..echt onbegrijpelijk. Veel sterkte ermee en ik hoop dat jullie snel zwanger mogen zijn
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen , en ik duim voor je dat je snel een positieve test in handen mag hebben!
Kan ik me heel goed voorstellen. Kop op morgen, laat zien dat je er klaar mee bent! Hoe laat moet je er heen? Zal aan je denken
De update van vandaag. Eindelijk gaan we van start met behandelingen. We hebben groen licht gekregen Eerst moesten we een voorlichtingsbehoeftepatroon, hiervoor moesten we een aparte afspraak maken. Opgelucht dat het nu eindelijk van start gaat volle moed naar de Bali voor afspraak. 9 juni kon het gesprek zijn... Hier baalde ik van want heb waarschijnlijk 8 juni me ei. En ze hebben ook nog een zomer sluiting van een maand van 11 juli tm 8 aug. We baalden en de vrouw zag het gelijk aan ons. Ze ging even informeren of er misschien eerder plek was. En wat een groot geluk het gesprek kon gelijk plaats vinden whoewhoe. Het gesprek was erg duidelijk en volgende week beginnen we al. De eerste menstruatiedag mag ik bellen en krijg ik een echo binnen 3 dagen en krijg ik hormoonpillen mee. Dan krijg ik een aantal dagen echo's en de inseminatie. Spannend Ik kan gelukkig nu twee behandelingen krijgen voor de zomersluiting. Dan een maandje niet of net aan wel. Dat moeten we tegen die tijd maar even kijken. Ik ben superblij met dit nieuws en wilde dit graag met jullie delen. Volgende week wordt ik ongesteld en deze maand hadden we een dag voor en net na uurtje ofzo na de eisprong. Wel hebben ze ook gezegd dat ze er nog vanuit gaan dat het op de natuurlijke manier ook kan lukken. Dus we gaan vol goede moed en posiviteit het avontuur aan.
Me menstruatie was gekomen en mocht dus een echo laten maken en kreeg clomid mee. Deze moest ik dus vijf dagen gebruiken. Op cyclusdag 10 moest ik terugkomen voor een echo. Om te kijken hoe de eitjes zijn of het er meer waren enzo.. Nou ik reageerde erg goed op de medicijnen want had 6 eitjes. Ze hoopte dat er een aantal niet zo doorgroeien, ik moest donderdags terugkomen dag 12. Er waren vier eitjes die door waren gegroeid dus besloten ze de behandeling te cancellen, ivm met risico op een vierling. Met 3 zouden ze wel door gaan. Dus moet nu wachten tot me volgende menstruatie en dan kan ik weer opnieuw beginnen met de echo's en de pillen. Alleen nu een lagere dosis. Dus nog ff afwachten