Even voorstellen...

Hoi, ik ben nieuw hier..na een hele heftige tijd wil ik graag mijn verhaal doen.
Een paar weken geleden kwam ik er achter dat ik zwanger was. Mijn vriend en ik waren dolgelukkig! Eigenlijk wilde ik nog even wachten, omdat ik net gestart was met nieuwe medicatie (ik heb ADD), maar het lot bepaalde anders. Ik ben accuut gestopt met medicatie toen ik de positieve test zag. Dit de volgende dag ook in overleg met psych.
Ondanks mijn vreugde over de zwangerschap voelde ik me binnen een week afglijden. Het abrupte stoppen met medicatie in combinatie met de hormonen werd me te veel. Ik ben een paar dagen opgenomen..in de kliniek heb ik een miskraam gehad.
Het ergste..ik werd niet serieus genomen. De verpleging heeft waarschijnlijk gedacht dat ik mijn zwangerschap verzon. Dit werd me duidelijk nadat er gevraagd werd..maar was je wel echt zwanger dan Ja, ik was zwanger. Ik had 4 positieve testen, op de echo was alleen een zwangerschapsring te zien. Het was nog niet duidelijk of ik misschien heel pril zwanger was of dat het niet goed groeide. Ik werd mama, mijn vriend papa en we waren zo gelukkig..we maakten plannen voor de toekomst, voor ons gezinnetje. Door dit hele gebeuren heb ik zo'n klap gehad. Ik voel me leeg..Inmiddels ben ik weer thuis. Vanmorgen een echo gehad om te zien of het schoon was. In plaats van een echo om te zien of het hartje klopt. Het geeft wel duidelijkheid..en rust...want stel je voor dat ik alleen een bloeding had..maar nee, het was echt een miskraam. Het voelt nog zo onwerkelijk allemaal. Zoveel vreugde en verdriet in korte tijd. Ik heb veel steun aan mijn vriend en mijn zusje. Soms is het moeilijk, mijn zusje is nu zwanger van haar tweede kindje..we zouden samen mama worden. Aan de andere kant ben ik zo gelukkig voor haar. Het is ook geen jaloezie..het is gewoon soms gewoon moeilijk.
Mijn ouders, waar ik best een goede band mee heb, snappen denk ik niet zo goed wat ik doormaak. Ze zien mijn verdriet..maar ik mis iets. Laatst kwam ik erachter wat dat was. Ze zien mijn miskraam als een miskraam zeg maar..(sorry, weet niet hoe ik het anders uit moet leggen). Voor mij (en mijn vriend) was het geen vruchtje, stolseltje of wat dan ook..voor ons was het ons kindje..hoe klein dan ook.
En wat dit kindje mij heeft laten zien, is dat ik dolgraag mama wil worden..de onzekerheid is weg. Ik ben ontzettend perfectionistisch en een grote twijfelaar..maar nu weet ik het zeker. Het is zo'n mooi gevoel. Ik hoef niet te twijfelen over het feit of ik een goede moeder zou zijn..ik geef al mijn liefde en alles wat ik heb.
Waar ik nog mee zit..mijn medicatie. Ik ben inmiddels weer gestart met de antidepressiva (die ik achteraf gewoon had door mogen slikken..) Maar ik merk dat de onrust blijft..het constante piekeren. De medicatie die ik krijg voor mijn ADD (dextro-amfetamine) gaat niet samen met mijn grote zwangerschapswens. Daar worstel ik nu mee. Het is heel makkelijk gezegd: Ja maar je doet het voor een goed doel! Dat is ook zo, maar stel je voor dat het niet zomaar lukt meteen..ondertussen zit ik opgescheept met mijn constante gedachtenstroom, piekerideeen (die uiteindelijk kunnen leiden tot een depressie). Ik ben wie ik ben, dat verander ik niet. Ik heb ADD en heb me er aardig mee weten te redden. Pas sinds kort dus de goede diagnose en ein-de-lijk na jaaaaren knokken en zoeken medicatie gevonden die mij rust geven. Een vervanging voor deze medicatie is er niet..
Ik ga maandag naar de huisarts om dit alles te bespreken. Ben inmiddels 'opgestapt'bij het ggz omdat ik hier echt slecht geholpen ben. Ik wil me door laten verwijzen naar een speciale afdeling in het ziekenhuis, die hier ervaring mee heeft. Nou, het is een heel verhaal geworden..ik ben hier eigenlijk op zoek naar lotgenoten en wil gewoon graag even mijn verhaal kwijt. Iedereen om me heen is lief, maar soms voel ik me toch zo akelig alleen

 

Dankjewel, vind het fijn mijn verhaal hier kwijt te kunnen. Maandag afspraak bij de h.a. Wat ik wil..doorverwezen worden naar de pop afdeling, die ervaring hebben met vrouwen met psychische problemen die zwanger willen worden. Ik heb een tijd getwijfeld of ik aan kinderen wilde beginnen, omdat ik van jongs af aan last heb van stemmingswisselingen. Sinds ik mijn diagnose heb en medicatie (en natuurlijk door nodige levenservaring) gaat het zoveel beter met mij. Ben inmiddels 29, heb de liefde van mijn leven gevonden en weet zeker dat wij ook al onze liefde aan ons kindje geven. Na deze zwangerschap..Ik weet het zeker, ik wil mama worden. Maar ik heb gewoon goede begeleiding nodig. En ik ga er nu voor zorgen dat ik die ook krijg. Vind het fijn om hier wat steun te krijgen en begrip. En jullie verhalen te lezen..ook wat betreft mijn miskraam..idd het maakt niet uit hoe pril de zwangerschap..dit was gewoon ons kindje.