pff ik ga t nu toch maar eens typen. Wil het gewoon zoo graag kwijt want weet t echt niet meer. Vind de vraag hoe is het ook zoooooo'n rot vraag. Ik weet niet hoe het gaat! T liefst geef ik niet eens antwoord erop maar ja je zegt uiteindelijk toch maar met een grote lach GOED HOOR! laat ik bij t begin beginnen. Ik heb een rot jeugd gehad. Gepest op school en thuis al helemaal geen gezonde situatie gehad. Ben toen ik net geen 16 was weg gelopen thuis en ben jeugdzorgtraject in gegaan. Verkeerde vriendjes gehad en verslaaft geweest aan drugs en drank waar ik al vanaf mijn 13 a 14 aan zat. Nu sinds 6 bijna 7 jaar heb ik daar een punt achter gezet. Kreeg een goeie baan aangeboden bij een familielid en was daar erg blij mee. Begon me opeens te beseffen dat ik iets moest maken van me leven. iig meer dan in me lonsdale aan komen op kantoor (terwijl ik voor een turkse werkgever werk) Ik begon aan een groei en zag dat mijn "vrienden" niet mee groeide en wilde zo niet meer! Groeide met mijn ex uit elkaar en heb het dan ook beeindigd. Wilde het echt niet meer. Heb even met een vriendin heerlijk de vrijgezel uitgehangen en dacht mijn leventje en mezelf lekker gevonden te hebben en ontwikkelde goed. Ben echt zooo gegroeid in die tijd. Kwam toen ook mijn huidige liefde tegen. (eind 2006) Tis echt me maatje me vriend mijn mannetje en zo voelt het ook. Na een 3 maanden gingen we samen wonen en raakte ik zwanger. Helaas ging het mis Heb het daar nog steeds wel eens moeilijk mee. Gelukkig mocht het 3 maanden na de mk weer raak zijn en kregen wij april 2008 een mooi gezonde zoon. Heerlijk en wat genoot ik ervan. MAAR.. Begon me opeens te beseffen dat mijn ouders er niet waren Zocht weer contact met me echter vader.. helaas is dat weer verbroken na 4x live contact en heeft hij het nu te druk met zijn nieuwe vrouw (de 3e!!) en zegt hij me heel erg te missen en altijd gemist te hebben hij laat er niks van merken. Mijn moeder is ook een 5x langs geweest en dat voelde zo ongemakelijk Snapt niet wat ze kwam doen als ze er was.. al miste ik wel een moeder.. T klinkt misschien wat raar. Vorig jaar raakte ik weer zwanger. Vanaf 13 weken hielt de verloskundige me al goed in de gaten want ik begon in een depressie te raken. Heb vriendinnen van me afgestoten. Ik liet gewoon niks meer van me horen. Bleef weg en wilde niet meer. Begon te piekeren over van alles en vond de 2e zwangerschap sowieso veel spannender dan de eerste. Mocht alles wel weer zo goed gaan? we zijn ook een jaar geleden verhuist. Me opa is hier nog niet geweest. Dat is iets wat ik heel moeilijk vind. Me tante is hier niet geweest ook zoiets. En weet je.. toen we vorig jaar vertelde dat we wilde gaan trouwen en ik ze vroeg als getuigen wilden ze wel? WE WONEN HIER AL EEN JAAR!! De situatie is zoo veranderd en waardoor? T zal vast wel door mij.. Weet niet hoe ik kan veranderen en wat ik er aan kan doen. Nu 5 maanden na de bevalling van weer een mooie gezonden zoon gaat het zoo k*t! sorry maar zo gaat t gewoon. Ook me opa, tante, moeder, en nog wel meer mensen van wie ik het had verwacht zijn nog niet op kraamvistie geweest. Ben onder behandeling van een psycholoog en de ha houdt me goed in de gaten. Regelmatig moet ik bloedprikken maar daar komt "gelukkig" niks uit. Voel me zooo eenzaam. Kan intens genieten van het kleien van het knuffelen van het zitten op de bank met de kinderen maar 1 op andere moment kan ik zitten huilen dat mijn ouders nooit zo veel om mij gaven als ik om mijn kinderen doe. Ik kan me niet voorstellen dat ze mij in de steek gelaten hebben. Waarom wil me vader me niet meer zien? Waarom heeft me moeder niet voor mij gekozen maar voor mijn stiefvader? waarom zie ik me opa en oma nooit meer? Waarom steekt me familielid met wie ik werk me elke dag weer met rotopmerkingen? Waarom heb ik geen vriendinnen? Ben ik dan echt zo stom? Ben ik dan echt zo raar? Ben ik t dan echt niet waard allemaal? Voel me zooo rot. Ben nu al een week thuis. Lees echt binnen! Ik ga alleen savonds de hond uit laten overdag moet me vriend het doen. De boodschappen wil ik best ff snel halen op de scooter maar daar is het mee gedaan. De kinderen breng ik niet naar de creche want dan krijg je t weer. Hoe is het? Gister was er wijkfeest. Ik ging met de oudste eerst naar de kapper en wilde daarna even daarheen hij had tenslotte ook al de ballonnen gezien dus ja daar moesten we heen. Bij de kapper kreeg ik het al zwaar. Ik wilde naar huis. Eenmaal bij het wijkfeest al helemaal! WEG HIER!! pff wat een gevoel. Heb de laatste weken ook al angstaanvallen gehad maar nee he.. nu ook bij openbare dingen?? ik wil dit niet. Me vriend die thuis was met de jongste snapte er niks van. Hij begrijpt niet wat ik mee maak en zegt 1000x dat ik moet genieten van de mooie dingen. Zijn famillie geeft wel om me zegt hij en oke ja idd er zijn familieleden die erg veel voor ons doen en me laten beseffen dat we het waard zijn. maar WE! Begrijp me niet verkeerd maar het is ZIJN famlie! Ik heb gewoon niks eigens om me heen.. Ik besef me nu opeens ook heel goed dat me ik me vastklem aan de kinderen. Voor hun ben ik nu nog belangrijk. Voor hun ben ik nog nodig en ze zijn zo afhankelijk van mij. Maar wat als dat ook gaat veranderen? Blijf ik dan echt alleen over? Pff ik weet niet meer wat ik moet doen en hoop zo dat ik hier uit komt. Blijf maar zeggen tegen de mensen die het een beetje weten. Ach komt wel goed. Ik werk er aan dus komt wel goed maar geloven doe ik het niet. Zijn er meer die dit herkennen? Of die het hebben gehad? Sorry voor heel t verhaal. Kan nog veel meer tikken maar goed. Dat is onnodig denk ik. Bleggg wat een rotsituatie
Jeeetje meid, wat heftig allemaal!! Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven, behalve heeeeeel veeeeeeel sterkte!!!!!!
Dreamy, dikke knuf. Het is ook niet niks wat je in je jeugd hebt meegemaakt. Ik zou zsm weer contact opnemen met de ha en de psych dat je het niet trekt zo. En evt een brief sturen naar je familie? Ik vind het echt rot voor je en leef met je mee ...
hey meid... wat ontzettend naar voor je.. en zeker als je je mooie zoontjes wil pronken aan je familie. je hebt het erg zwaar gehad dat is wel duidelijk. maar ondanks alles heb je de stap gezet om weer met ze in contact te komen. je familie zal het ook erg zwaar hebben gehad. en ook toen je van huis weg bent gelopen zal dat er ingehakt hebben en ze zich zelfs misschien hetzelfde gevoeld hebben als jij nu.. maar toch. je blijft wel hun kind! ik kan er met mijn pet niet bij dat je dan als ouders niet blij bent dat jij weer contact met hun op neemt en er alles aan wilt doen om de 'schade' in te halen. mijn idee daarover is dan 'zoek het allemaal maar uit' en geniet van je schoonfamilie en natuurijk je eigen gezin. maar dat is niet wat je wil. ze verdienen het wel maar jij wil meer. misschien kan het helpen om een mail of brief te schrijven met je gevoelens? (niet alleen maar de verwijten maar een positieve brief waar je wel je verdriet in schrijft) of eens langs te gaan in je uppie of met alleen je man voor een goed gesprek. vind eigenlijk dat het nu van hun kant moet komen maar dat gebeurt niet zo makkelijk als ik het zo lees, dus misschien is het toch een optie? iig heel veel succes met ze en anders; luister naar je schat en geniet van wat jullie samen hebben. het is moeilijk maar op den duur toch de beste oplossing waar je uiteindelijk misschien toch de meeste rust in zult vinden.
Och meis, toch... Zo te horen zit je in een heel diep dal!! En helaas voor jou kan niemand jou echt helpen, je moet dit echt alleen zien te overwinnen. De eerste stap heb je al gezet door te erkennen dat je een probleem hebt en dat is al heel wat! Dat je bij een psyg loopt is al goed, die kan je begeleiden om hier zo goed mogelijk uit te komen. Ik kan je niet echt een advies geven over hoe je hier uit moet komen, ik wil je alleen veel sterkte wensen!
pfff meis, wat moet jij je rot voelen! blijf ajb praten met pych en ha.. ik weet helaas wat het doet als je niet meer praat je komt er doorheen, als je maar vecht! en dat doe je.. dus geef niet op! Hele dikke knuffel en heel veel sterkte! xx
Dank jullie voor de lieve woorden. Doet me al erg goed. Wendy het contact zal nooit meer goed worden met mijn familie. Misschien wel weer met mijn opa en oma hoor! Hun situatie is nu gewoon heel anders en begrijp ik wel. Ziekte en veel stress door bepaalde situaties bij hun zelf. Er is daar een hoop gebeurd en hier dus dat heeft weer tijd nodig. Maar met de rest komt t er niet meer. Er is echt teveel gebeurd. Dacht het altijd een plek te hebben gegeven maar het doet me nu alleen maar pijn en ik kan me nu niet meer aan hun verwachtingen houden. Ik "hoor" er gewoon echt niet bij en dat botst. Ik weet dat ik het los moet laten en inderdaad laat ze het maar lekker uitzoeken. Hun missen een hoop moois en ik gezeik. maar toch kan ik het niet loslaten. Zie bijvoorbeeld me jongste zusje gelukkig nog wel heel veel. Maar als ik dan hoor dat mijn (labiele) middelste zusje zwanger is dan vind ik dat eng, zorgelijk, en zo moeilijk omdat ik t niet met haar mee kan maken als grote zus. Hun weten niet wat er gebeurd is met mij vroeger en hebben het daar ook vaak moeilijk mee. De oudste is boos en de jongste begrijpt het niet maar ze wil me ook niet missen en ziet me dus wel vaak. (hun zijn van mijn moeder en stiefvader) Misschien is een brief wel een goed idee. Hoef hem niet te versturen toch? Maar het staat dan wel een keer op papier. Pff ik weet t gewoon niet. Hoop dat ik iig voor vandaag weer een beetje lucht heb.
hoi dreamy, Wat vervelend dat je je zo voelt. Goed van je dat je al praat met een professioneel iemand. Een brief vind ik ook een goed idee! En je hoeft hem niet te versturen maar dan is het er misschien een keer eruit. mijn idee erover: je familie...tja dit is lastig. Het moet wel van 2 kanten komen...gebeurd dit niet zit het er soms gewoon niet in (hoe vervelend dit ook is). Probeer te kijken naar de mooie dingen in je leven: je zoontjes, je partner en zijn familie. Ook al is dit niet 'jouw' familie je hoort er nu toch bij! En over de vraag: hoe gaat het?. je hoeft toch niet altijd 'goed' te zeggen. Zeg maar gewoon dat het even niet goed gaat. Het gaat namelijk bij niemand altijd goed...zeg gewoon dat het niet goed gaat. Misschien heb je wat aan de reacties die je hierop krijgt. Dikke knuffel en sterkte ermee!
Hey lieverd, heb je verhaal gelezen, al wist ik het meeste natuurlijk al, het blijft heftig. Zou je het liefst even in het echt een dikke knuffel komen geven nu! Ik weet hoe onzeker je ervan kunt worden als je hele familie gewoon niets om je lijkt te geven, maar onthoud dat dit helemaal niets zegt over JOU en dat je voor je eigen gezinnetje onmisbaar bent! Eis niet teveel van jezelf en gun jezelf ook rotdagen dat het allemaal niet loopt. het zijn niet alleen maar stapjes vooruit vanaf hier maar ook veel stapjes terug, en ook al zie je nog geen licht aan het eind van die tunnel, het komt er wel! Ik heb er echt heel veel respect voor dat je hulp hebt gezocht en het besluit hebt gemaakt dat dit niet is wat je wil! Dat je geen zin hebt om onder de mensen zijn te zijn als je je zo rot voelt..logisch toch. houd lekker een pyamadag waarin niets moet. Dwing jezelf niet om er toch heen te gaan, ik denk niet dat je daar iets mee opschiet. Kijk je moet jezelf ook niet helemaal gaan opsluiten en afzonderen natuurlijk, maar er zijn vast ook dagen tussen waarop je je iets beter voelt en probeer dan wel ff lekker eruit te gaan. Ik denk dat je heel streng bent voor jezelf en jezelf daardoor ook eerder teleursteld. Alles wat jij hebt meegemaakt is zo erg en heftig, pfoe, en moet je kijken wat een mooi leven je ondanks alles voor jezelf hebt opgebouwd! Je bent zo sterk, maar dat wil helemaal niet zeggen dat je niet mag instorten en dat het altijd maar goed moet gaan. Als ik je hele post lees denk ik helemaal niet wat een aansteller, maar ik denk wow wat ben jij toch sterk! dat je alles erkent, hulp zoekt, en nu ook je verhaal hier doet! je doet alles eraan wat je kunt op dit moment om er weer bovenop te komen en ik weet zeker dat het je gaat lukken. Geef jezelf de tijd! Nogmaals een dikke knuf!
Hè wat naar dat je je zo voelt.. Wel goed dat je hulp hebt. Ik hoop dat je snel het zonnetje weer ziet schijnen en kunt genieten van de dingen die je wel hebt! Accepteren is soms heel moeilijk. Succes meid!
Sabje bedankt voor je lieven woorden en het gesprek op msn! Heeft me echt goed gedaan. (knuffie voor jou ook!) Moet er inderdaad doorheen en misschien maar een keer niet zoveel van mezelf verwachten. Maar ja toch t voelt alsof ik me aanstel en dat ik doormoet.. Tijd voor mezelf en me gezin moet er komen.. Dan weer de rest. In dit dal kan ik ook niet blijven dus zal gas terug moeten nemen. Maar hoe? Dinsdag goed overleggen met psycholoog en de arbo. Misschien kunnen hun me ook helpen.
Nee tuurlijk hoef je niet de brief te sturen, je kan het ook voor jezelf lekker weg schrijven! Sterkte meid, en geniet van je eigen 3 kereltjes!