Ik heb inmiddels ernstige doemscenario's voor wat betreft de bevalling, dus dat kan uiteindelijk alleen maar meevallen denk ik
Heb je het topic 'Genante en memorabele bevallingsverhalen' al gelezen? Hoe spannend ik de bevalling ook vind, door dat topic gaan de scherpe randjes er wel een beetje af
Haha ja deels, toen ik nog niet zwanger was. Wie weet kijk ik er nu met hele andere ogen naar haha (geniaal topic inderdaad!)
Goh ben echt wel blij dat ik niet de enige ben. Ook ik ben erg dankbaar dat ik zwanger ben, maar die stappen terug doen, rust nemen is voor mij een hele mentale opgave. Ik voel me zo schuldig tegenover anderen en ook tegenover mijn paard.. Ben nu zelfs arbeidsongeschikt door zwangerschap verklaard door de Arboarts.. Met ons manneke gaat alles super, dus daar doe ik het wel voor, wil het zelf niet voor hem verpesten. Maar ik kan niet wachten tot hij bij me ligt en mama zichzelf weer een beetje wordt.
Ik vind dit heel bijzonder om te lezen, ik dacht dat ik de enige was. Mijn buurman zei mij een keer toen hij vroeg hoe het ging en ik vertelde goed maar erg misselijk en spugen, dat dat erbij hoorde en dat ik het zelf had gewild dat zwanger zijn. Toen ik zei ik ben zwanger omdat ik graag een kind wil, kon hij alleen maar appelig kijken. De bevallig daarentegen helemaal geweldig vond ik het. Die oerkracht wat was ik trots!
ja, ik vond het zwaar, zwanger zijn, hard werken tegen de misselijkheid, eten om te overleven, zitten was vervelend, slapen was vervelend ik had zenuwpijn in de bil. En toch was ik wel trots. De beweging in je buik, ik vind mijzelf wel mooi als ik zwanger ben. Maar de echte trots ervaarde ik na de bevalling. En toch na alles zou ik het wel weer willen, gek?
Nou hier nog eentje hoor! Heb weinig goede ervaring met zwanger worden, blijven en gezond kind krijgen. Dus ik ben voor alle periodes bang. Ik ben blij als dit kleintje veilig en gezond word geboren. Nu na een goede GUO wel meer vertrouwen gekregen, maar een deel in mij blijft voorzichtig. Daarbij kom ik veel aan als ik zwanger ben, dus dat vind ik echt niet fijn en dan een zomer zonder festivals en wijntjes! Maar goed heb er 2,5 jaar wel van genoten, dus nemen we deze zomer maar voor lief. ...is het al oktober?
Haha ook erg herkenbaar! Vind het ook zo vervelend dat je overal ver van tevoren kaartjes voor moet halen. Ik kan nu nog niet zeggen of ik straks met 32 weken nog in staat ben om naar een feestje te gaan. Zullen er wel genoeg zitplekken zijn? Kan ik dan nog wel tussen de dansende mensen staan? Ben ik dan überhaupt nog wel mobiel? Dus heb overal maar gewoon 'nee ik ga niet mee' op gezegd... helpt ook niet echt mee
Hahaha ja jammer he. Hier ook overal maar nee op gezegd. Is voor mijn aanhang ook niet zo chill als zij de hele dag voor een kreupele moeten zorgen haha. Hadden eindelijk kaartjes voor Tomorrowland....was net 6 weken in verwachting en moest beslissen ja of nee. Maar met een 7 maanden buik iets te enthousiast, maar als het mis ging, had ik niks... dan maar nee, omdat deze kaartjes op naam worden gezet.
Oewwww Tomorrowland. Daar zou ik ook nog graag eens heen gaan. Dat lijkt me dan ook inderdaad extra zuur. Hier was het carnaval toen ik 10 weken was. Had ik ein-de-lijk eens een keer vakantie tijdens carnaval en zou ik dus alle dagen kunnen gaan hossen, vond ik er helemaal niets aan om nuchter tussen al die mensen te lopen Heb toen na 2 dagen gezegd dat ik wel thuis bleef, maar vond mezelf ontzettend zielig; iedereen was aan het carnavallen of aan het werk dus ik heb heel de vakantie in m'n eentje thuis gezeten, met een stroom aan feestvierende vreugde-foto's op social media
Herkenbaar! Elke zwangerschap is anders en deze is het zwaarst. Tot week 18 dagelijks overgeven, een rare maag en niets lekker vinden. Continu moe zijn en om alles moeten janken. Roze wolk? Nergens te zien. Daarna kreeg ik migraine, waar ik nu nog af en toe last van heb, maar sinds week 22 voel ik me veel en veel beter. En ja, nu kan ik toch zeggen dat ik wel geniet. Ik kan bijv. echt genieten van de bewegingen in mijn buik, vind het leuk om eens een mooi jurkje aan te trekken (daarvoor interesseerde me dat totaal niet) en hoor van alle kanten dat ik toch wel 'straal'. Ook al ben ik om 7 uur 's avonds echt wel uitgeteld. En ik verwacht dat de letterlijk 'zware weken' straks zullen komen. Het kan dus ook beter gaan, vanzelf! Maar verwacht dit gewoon niet, en voel je zeker ook niet schuldig! Dat is nergens voor nodig.
Ik ben nu 33+2weken zwanger van ons eerste kindje. En ik herken mij helemaal in jou verhaal. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik zwanger mag zijn en een kindje mag krijgen.. Maar het zwanger zijn had ik mij anders voorgesteld. (Nu heb ik wel wat lichamelijke ongemakken erbij en word het wat zwaar..) Maar inderdaad soms is het echt niet genieten hoor..
Oef nee zwanger gaan zijn is m'n hobby niet en gaat het ook nooit worden. Ik zou niet weten wat er leuk is aan verschrikkelijk moe zijn, misselijk zijn, moeten blijven eten om die misselijkheid te voorkomen terwijl niks smaakt. En ik heb dan de pech dat ik snel bekkenpijn heb. Bij m'n eerste zwangerschap had ik vanaf 14 weken bekkenpijn, nu in m'n tweede zwangerschap vanaf 9 weken al. Ben nu bijna 12 weken zwanger van de tweede en ben nu al beperkt in m'n doen en laten, kan niet meer stofzuigen, tillen doet pijn, zoontje kan ik met moeite optillen en ik moet nog 28 weken. Wat een feest. Ik ben erg blij dat we ng een kindje mogen gaan krijgen, maar dat zwanger zijn zou ik liever overslaan.
Erg prettig om te lezen dat er toch ook veel dames zijn die zich hierin herkennen. Alleen al weten dat het niet raar is wat je voelt en ervaart, is een enorme opluchting. Bedankt daarvoor dames, dat maakt het gelijk allemaal een stuk draaglijker
Hier nog eentje hoor die niet op een roze wolk zit, zie 'm weleens ff voorbij zweven . Ik moet zeggen..ik heb totaal geen klagen hoor! In het begin wel wat moe en misselijk geweest, maar maar 1 x over gegeven. En verder beginnen nu sinds een 2 week mijn bekken wat zeer te doen. Dus heb lichamelijk serieus helemaal geen klagen! Maar geestelijk ben ik niet altijd even stabiel geweest in het leven...dus heb wel besloten met 34 weken met zwangerschapsverlof te gaan om wat tot rust te kunnen komen en me op de zwangerschap te richten.. Maar goed, in het begin was ik heel onzeker of het niet weer in een miskraam zou uitlopen. Daarna of de 12 weken echo, of in mijn geval de nipttest, goed was. Dan of de 20 weken echo geheel in orde was..dat was een pak van mijn hart. Ik dacht mooi en nu eens gaan genieten, tot ik besefte dat het aftellen naar de bevalling nu dus begon haha. Ik zie erg op tegen de bevalling, ik wou dat dit anders was...maar ik ervaar het nu eenmaal zo. Doe er al verschillende dingen voor en loop her en der om met die angst om te gaan. Dus zwanger zijn leuk? Ja sommige momenten, de geruststellingen . En ik zie het zoals meerdere vrouwen hier, het hoort erbij als je kinderen wilt dus ja. Maar ik moet wel zeggen dat ik ook niet had verwacht dat ik dit leuk zou vinden hoor . Als we de komende 2 of 3 maanden konden skippen en ik mijn kindje in mijn armen kon hebben zou ik het doen! Ik zeg voor de gein weleens: ik ben eerst 9 maanden een broeikip en dan gaat het over in een melkkoe .
Dit dus! En tuurlijk is het bijzonder het getrappel, het voorbereiden (ok dat is bij de tweede wel anders) je groeiende buik en vind ik dat mooi het is ook hormonaal en lichamelijk in de knoop zitten omdat ik slecht een stap terug kan doen maar dat eigenlijk wel moet, hormoon uitbarstingen naar m'n man (ook gezellig) en extra gewicht mee zeulen. Beperkt in kledingkeuze of wat ik eet eh drink, raar slaappatroon...ik heb bij de eerste nooit m'n buik gemist vond het wel prima dat m'n lichaam weer van mezelf was. Maar als ik het dan nu zo weer voel en zie groeien is dat ook weer bijzonder. Ook terwijl ik er eigenlijk weinig tijd voor heb (peuter, werk) Ik zie het gewoon als een periode en ook die gaat voorbij Oh eb ik heb wederom een vlekkeloze zwangerschap hoor dus daar ligt het niet aan!
Ik heb ook geen roze wolk gezien.. Ik kon pas vanaf 24 weken een beetje ademhalen en minder bang zijn hem te verliezen. En ik had echt heel veel pijn in mn zwangerschap, regelmatig in het ziekenhuis gecontroleerd. Gewoon niet fijn. En zo nog wel meer. En iedereen maar janken; wel genieten he! Nou.. mega irritant. Ik was dan ook onwijs blij dat ik weeën kreeg, toen kon ik echt denken; yes bijna klaar. Ik vind zwanger zijn echt een wonder, echt prachtig. Maar het is niet mijn ding om het maar zo te zeggen. Haha. Bevallen daarintegen vond ik dan echt heel mooi. Het deed knetter veel zeer, absoluut, maar oohh wat was dat mooi. Dat zou ik zo opnieuw doen!
Mijn eerste zwangerschap vond ik heerlijk.. Heb me echt top gevoeld 9 maandenlang, geen angst geen kwaaltjes, alleen maar genieten... Nu ben ik ruim 7 weken zwanger na 3 keer een BBZ en het is zo anders. Ben heel de tijd nerveus en ben kotsmisselijk de hele dag, dus kan er nog niet echt van genieten...Daarnaast ook bloedchagrijnig en futloos en moe... zal blij zijn als die 12 weken voorbij zijn...Hopelijk komt dan het euforische weer een beetje terug...