Mijn partner heeft me zojuist erg gekwetst. Ik ben er echt heel erg boos om. In januari bleek ik een ma na een goede eerste echo te hebben. In eerste instantie wilde ik geen medicatie, maar na wekenlang gevloeid te hebben en een paar keer flink bloedverlies leek het me toch beter om de miskraam met pillen op te wekken. Dit was een heftige dag en ik had gehoopt dat het daarmee klaar was. Nu 6 weken later vloei ik nog steeds en heb ik zelfs 11 dagen een soort van menstruatie gehad. Ik ben ook nog een stukje weefsel verloren eergisteren. In de tussentijd hebben we geen seks gehad, omdatdit afgeraden wordt i.v.m. infectiegevaar. De afspraak was twee jaar geleden al dat hij zich zou laten helpen. Intussen is dat nog steeds niet gebeurd en hij maakt ook nog geen aanstalte om een afspraak te maken. Vanavond vroeg ik hem wanneer hij een afspraak ging maken. Hij zei dat nog niet te weten. Dat alleen al deed me pijn. Ik vroeg hoezo hij dat nog niet wist. En tot overmaat van ramp plakte hij daar ook de zin 'als we nog ooit seks hebben' achteraan. Wauw dat was echt de druppel. Ik ben zo boos. Hoe durft hij na alles waar ik al maanden doorheen ga. Het verlies van het vruchtje, het verlies van vertrouwen in eigen lichaam, telkens maar moeten afwachten of het stopt of niet, me schuldig voelen omdat hij heel regelmatig vraagt of ik nog vloei. Zijn opmerking gaf geen blijk van enig begrip voor mij in deze situatie. Ik kan echt oprecht wel janken. Ik ben nu zeer geneigd om geen seks te willen totdat hij gesteriliseerd is. Ook al lost dat niets op. Wat een botte l*l.
Zou het kunnen dat je man nog niet klaar ervoor is om definitief geen kinderen meer te kunnen krijgen? Was je zwangerschap onverwachts maar uiteindelijk toch wel gewenst? Heeft je man moeite met het afscheid nemen van dat idee? Mannen kunnen botte boeren zijn en dingen roepen om een ander die ze liefhebben te kwetsen zolang ze zelf hun kwetsbaarheid maar niet tonen.
Oh wauw dat is inderdaad heel naar van je partner. Heb je dat ook tegen hem gezegd? En hoe reageerde hij daar op? Mijn advies is, hoe moeilijk ook, blijf er over praten met elkaar. En voor in de toekomst als hij zich nog niet heeft laten steriliseren misschien condooms gebruiken? In ieder geval sterkte voor nu.
Allereerst wat verdrietig van je miskraam en de lange nasleep.. Zulke opmerkingen van je partner werken daar natuurlijk niet bij en ik begrijp dat je je gekwetst voelt. Maar is het een 'must' dat hij zich laat steriliseren? Is dit zo afgesproken? Ik vind dat je zoiets niet kunt afdwingen zeg maar. Dus ben wel benieuwd naar de situatie eromheen.
Hij is bijna 50 ik begin 40. Het was inderdaad ongepland, wel gewenst. Er gaat er zeker niet nog een bij komen.
Nou na zo'n botte opmerking had ik inderdaad gezegd dat hij hem maar in een molshoop moet steken in het vervolg zodat hij de hele wereld kan naaien ipv mij en dat ik heel misschien bij te draaien was na een zeer uitgebreid excuus en anders niet.
Dat is zeker een hele botte reactie. En waarschijnlijk (tenminste ga ik vanuit want ik ken je man niet) meende hij het niet zo maar was dit zijn frustratie door het gemis van seks en werd hij daar even heel erg egoïstisch van! Moet je nog op nacontrole bij de gynaecoloog of je de volledige vrucht bent verloren na de medicatie aangezien je zo lang blijft bloeden? Sta je er zelf voor open dat als er een stukje achter is gebleven dat toch nog dmv curretage moet worden verwijderd je zelf te laten helpen ipv je man? Ik ken persoonlijk best veel mannen die gewoon echt bang zijn voor gepeuter aan hun leuter. Maar dat uitspreken dat vinden ze dan niet mannelijk genoeg / tast ze aan in hun ego. Misschien speelt dat bij jouw man ook mee? En vergeet niet dat niet alleen jij een vruchtje bent verloren maar hij ook! Hij kan daar ook verdriet van hebben en dit heel fout uiten. Niet dat ik het goed probeer te praten voor hem want dat kan niet na zo een rot opmerking maar praat met hem ipv boos te zijn en seks te weigeren tot hij geholpen is, want je zegt het zelf al, het lost niets op!
@Spectre Dat was afgesproken. Twee jaar geleden al. Ik ben toen gestopt met de pil omdat ik geen hormoontroep meer in mijn lichaam wilde, we hebben lange tijd condooms gebruikt. Hij wil liever zonder condoom. Uiteindelijk resulteerde dat dus in de zwangerschap. Ik wil dit niet nog eens meemaken. @GossipGirlxoxo, ik sta er absoluut niet voor open om mezelf te laten helpen. Ik heb 24 jaar hormonen geslikt, nu is hij aan de beurt. Ik ben er al een tijdje klaar mee dat de vrouw altijd diegene is die wat moet doen om conceptie te voorkomen. Vergis je niet in het effect op het lichaam. Een sterilisatie bij de man geeft daarnaast veel minder kans op complicaties en is makkelijker te herstellen mocht het tussen ons ooit mislopen en hij aan een tweede leg begint. Ik ben al op nacontrole geweest, dat was iets te kort op de miskraam. Het leek volledig, maar was nog erg rommelig. Ik zou binnen 4-8 weken weer moeten gaan menstrueren, zou ik daarna nog vloeien, dan moet ik terug. Hij bedoelde de opmerking waarschijnlijk zeker niet zo. Hij vindt het ook jammer dat het uitgelopen is op een ma. Hij toont echter weinig emoties. Hij heeft nog geen sorry gezegd, maar ik heb hem ook nog geen kans gegeven daarvoor ben ik nog te boos.
ik heb echt exact hetzelfde meegemaakt 3 jaar geleden. Het enige verschil is dat mijn man nooit heeft toegezegd zich te willen laten helpen. Ik was de hormoonbende zat, had ook gigantisch veel gedoe met menstruaties dus besloot te stoppen. Met man besproken dat we dan maar condooms gingen gebruiken. Vond hij niet leuk maar de bal bij hem neergelegd dat hij zich dan maar moest laten helpen. Naar een weekendje centerparcs de condooms vergeten, me toch over laten halen het 1x zonder te doen en meteen raak ik was zwanger. Na de shock waren we er wel blij mee maar het resulteerde in een miskraam. Omdat het niet zelf los kwam gekozen voor medicatie. Hierna bleef ik maar bloeden (en gigantisch last houden van misselijkheid en braken) en omdat ze zomervakantie voor de deur stond en zo niet kon zwemmen + met dat braken niet echt vakantie kon vieren, kreeg ik mijn nacontrole wat eerder. Er bleek een stukje te zijn achter gebleven dus ik moest gecureteerd worden. Mijn zorgverzekeringspakket dekte toen de sterrilisatie niet dus ik heb me niet direct laten helpen maar wel thuis besproken hoe nu verder want dit nog een keer meemaken wilden we niet en ook was er echt geen kinderwens meer. Man wilde zich niet laten helpen met als excuus als we ooit uit elkaar gaan en ik krijg een (jongere) nieuwe partner wil ik misschien nog wel kinderen. Ik wist zeker dat ik echt nooit meer een 3e wilde, ook niet met eventueel een nieuwe partner en als je het biologisch bekijkt kunnen mannen dat ook wat langer dan vrouwen dus gezien mijn leeftijd was de kans dat dat nog eens ging gebeuren ook al minimaal. Ik heb toen wel besloten dat ik me zou laten helpen, dus verzekeringspakket aangepast en dit icm een novasure behandeling laten doen (zodat ik ook voor altijd van de menstruaties af zou zijn echt feest!!). De ingreep is me 1000% meegevallen en ik voelde me binnen een week weer alsof er niets gebeurt was. Praat er samen over. Als hij echt niet wil en je wilt dit ook echt nooit meer meemaken moet er iets gebeuren. En ik denk dat geen seks niet de oplossing zal zijn? Zou je dat volhouden, lijkt mij verdomde lastig en alles behalve gewenst in ieder geval Toevoeging, je schreef, vergis je niet op het effect op het lichaam? Wat bedoelde je daarmee?
Daarmee bedoelde ik het effect van hormonale anticonceptie op het lichaam. Het is echt troep. Wat naar dat je hetzelfde hebt meegemaakt en wat lief dat jij jezelf hebt laten helpen i.p.v. je man. Geen seks zal inderdaad niet gebeuren, dat was een reactie uit woede, maar ook de teleurstelling dat hij kennelijk geen opoffering wil doen om te voorkomen dat het nog eens gebeurt. Ik ben er ook echt principieel klaar mee dat 'de vrouw' altijd maar degene is die maatregelen moet nemen.
Ik snap dat je gekwetst bent, dat is een waardeloze reactie. Maar ik schrik er wel van dat je al zo lang met je ma rond loopt. Niet omdat je dan geen seks kan hebben, maar ik vond het met mijn ma heel vervelend dat ik iedere keer mega bloedingen had, waarbij ik zelfs een keer ben flauw gevallen. Voor mij was de curretage echt een opluchting en kon ik er eindelijk een streep onder zetten. Daarnaast was ik ook wel bang voor infecties. Maar goed, ik zou nog een keer terug gaan naar je man en aangeven dat je erg bent gekwetst. Er is in ons ziekenhuis ook nog een enorme wachtlijst, dus als hij de afspraak maakt, is hij ook niet morgen aan de beurt.
Ik vind dat je niet voor je man kunt beslissen dat hij dat moet doen, het is zijn lichaam. Jij wil geen hormonen meer dus dan moet jij er iets aan doen als hij niet wil. Maar dat is mijn onpopulaire mening hoor en ik realiseer mijzelf dat ik hier eerder een uitzondering in ben dan de regel net als dat het bij jou om principes gaat Maar even los daarvan schrik ik vooral hoelang je met de nasleep bezig bent. Ik zou toch echt even gaan bellen om te checken want het duurt wel heel erg lang! Veel sterkte, erg verdrietig
Omgekeerd is het natuurlijk ook raar dat Bonnie1 een ingreep moet ondergaan, omdat haar man geen condooms wil gebruiken. Want beide partijen willen iets niet hè. Zij wil geen hormonen meer en hij geen condooms. Waarom zou dan de vrouw per se degene moeten zijn die zich laat steriliseren? Die ingreep is bij mannen veel minder zwaar dan bij vrouwen. En vaak hebben vrouwen al het nodige achter de rug; vaak jarenlang wel de bijwerkingen van hormoon-anticonceptie voor lief genomen, zwangerschap & bevalling doorstaan. In een aantal gevallen inderdaad mk / ma / bbz e.d. Ik snap wel dat Bonnie1 zegt; nu is het jouw beurt!
Ik ben het ermee eens dat zij niet voor hem kan beslissen. Maar ik vind het ook niet kloppen dat als zij geen hormonen meer wil zij er maar iets aan moet laten doen. Dan wordt de verantwoordelijkheid dus weer volledig bij de vrouw gelegd en ook bij mij gaan de haren daarvan overeind staan. Ik zou zelf condooms kopen en zeggen, dit is dan wat het is. Dan neemt zij haar verantwoordelijkheid en als hij seks wil dan neemt hij daar ook zijn verantwoordelijkheid mee. To ik zou vragen of je eerder terug kunt komen en dan eventueel voor een curettage kiezen. Zolang hiermee door lopen lijkt mij echt vreselijk. Het is al vreselijk rot met een ma te maken te krijgen, maar je wordt er nu ook nog iedere dag mee geconfronteerd.
Ze willen beiden toch geen kinderen meer, waarom zou het haar verantwoordelijkheid zijn? Ze heeft lang genoeg die vreselijke hormonen gebruikt. Hij kan nu prima condooms gebruiken, maar dat wil hij ook niet. En je kunt iemand zeker niet dwingen tot een medische ingreep, dat moet hij zelf beslissen, maar het is een veel kleinere ingreep dan bij een vrouw en zij heeft al jaren troep geslikt, mag hij ook wel eens wat doen en anders gebruikt hij toch condooms? Mijn man wil ook nog niet, maar hij is 37, ts haar man 50, dat maakt ook veel verschil vind. En die opmerking is absoluut not done. Dat ind ik echt enorm kwetsend, zou voor mij wel even duren voor ik dat zou kunnen vergeven.
Dat mag hoor, ik denk daar anders over. Maar ik weet dat ik daar een uitzondering op ben, zoals ik ook aangeef
Wat een hork… Ik vind alleen ook dat je een medische ingreep bij een ander niet kan afdwingen. En jij staat ook zeker in je recht om geen hormoontroep meer te willen. Dus ik zou de keuze bij hem laten: of een ingreep of condooms. Ik lees dat hij eigenlijk ook geen condooms wil, maar dan zou hij wat mij betreft pech hebben. Een andere keuze zou hij niet krijgen.
tja.. ik sta daar anders in. Daarnaast hoef ik ook geen condooms, dus wellicht dat daar het verschil in zit. Als je echt niet wil/durft, waarom moet je dan gedwongen worden.. nogmaals. Ik weet dat het een onpopulaire mening is en dat er niet veel van de vrouwen zo denken, van mijn vriendinnen ben ik bijvoorbeeld de enige. Ik zou het dus ook geen probleem vinden mijzelf te laten helpen bijvoorbeeld. Maar dat is hoe ik er in steek.
Ik zeg heel duidelijk dat het iemand zijn eigen beslissing moet zijn. Ik zou het fijn vinden als mijn man er zelf mee komt, maar als hij dat niet wil accepteer ik dat volkomen. Geen enkel probleem en heel begrijpelijk. Maar ik vind het wel een probleem als er dan wordt gezegd dat hij ook geen condoom wil gebruiken en het dan bij haar neerlegt. Lekker makkelijk.
Aan de ene kant wel, aan de andere kant vind ik niet dat je dan kunt zeggen dat de man er maar voor moet zorgen omdat de vrouw er al jaren voor zorgt.. alsof je dan zegt 'voor wat hoort wat' en in mijn ogen hoort dat niet binnen een relatie.. maar dat is mijn mening hoor. Ik zou zeggen; dan maar condooms of geen seks. Dat is dan de consequentie wanneer man zegt ook geen condooms te willen gebruiken. Want dat snap ik dan weer niet bij TS. Man wil én zich niet laten helpen, maar ook geen condooms gebruiken...