sorry maar ik vind je echt niet zielig. Je hebt zelf deze keuze gemaakt, heel bewust neem ik aan. Als ik verhalen lees als de jouwe ga ik alleen maar meer balen dat ik zoveel belasting moet betalen. Als je wel gaat werken, zeker als alleenstaande moeder, hoef je haast niks te betalen aan kinderdagopvang, je krijgt alles terug! Dan hoef je niet te malen, breng je kindje gewoon naar een gerenomeerd opvangcentrum, in plaats van gooien. Dan weet je zeker dat het goed gaat met je kindje.
Kira, Ik kan wel begrijpen dat je nu met je handen in het haar zit. Ik snap ook dat er bij jullie thuis nu veel stress is. Toch denk ik dat je jezelf bij elkaar moet rapen en aktie moet ondernemen. Het feit dat je zwanger bent ligt er nu eenmaal en daar zul je naar moeten handelen. Probeer een gesprek met jouw ouders en de ouders van je vriend te hebben (uiteraard ook met jullie erbij). Maak elkaar geen verwijten (dat ontaardt alleen in een welles/niets gedoe), maar zorg ervoor dat het gesprek constructief verloopt en er ook afspraken gemaakt kunnen worden. Het is tenslotte ook een kleinkind voor beide ouderparen! Bij ons in de familie hadden we ook een soortgelijke situatie, maar dan zonder vader in het spel. Bovendien was mijn nichtje pas 16!. Ik weet dat de as. grootouders het ontzettend moeilijk hadden, maar toch is de geboorte van hun kleinkind het mooiste wat hen ooit is overkomen. Misschien is het een idee om je ouders deze topic te laten lezen. Wellicht hebben zij er niet zo'n goed idee van hoe jij je voelt en is het voor jou op zo'n manier makkelijker het hen te laten weten. Lees het verhaal van Crystel nog een keer. Zij heeft het ook prima gered in haar eentje (baby, studeren, werken) Geloof in je eigen kracht, je bent vaak sterker dan jezelf denkt. Ga anders eens langs bij het Fiom, daar kunnen ze je zeker advies geven. Maar ga in ieder geval niet zitten verzanden. Sterkte. gr. Addy
Je hebt in principe gelijk, maar ze kwam pas achter haar zwangerschap toen ze 4,5-5 maanden zwanger was... (zal effe het verhaal opzoeken,misschien dat het dan wat duidelijker wordt, want zelf weet ik het ook niet helemaal meer. )
sorry hoor maar die twee stukken zijn volgens mij door verschillende mensen geschreven. het ene topic is bijna foutloos en deze is geschreven op het schrijfniveau van mijn zoontje die in groep 5 zit.
neemt niet weg dat ik van mening ben dat je beter kunt gaan werken of studeren. heb zelf een uitkering gehad toen ik mijn eerste kind kreeg.en dat is echt geen vetpot. en mijn zoontje is toen hij anderhalf was naar een kdv gegaan,en is daar een heel lief sociaal ventje geworden die goed rekening kan houden met andere kindjes.
Komt het niet bij je op dat Kira stijf staat van de stress en hier door bijna iedereen uitgekafferd wordt? Zij is waarschijnlijk niet zo sterk in ABN en het kost haar nu dan teveel moeite om foutloos te schrijven. Overigens begijpt iedereen wat zij schrijft, anders zou er niet zoveel op gereageerd worden.
ik vind het een beetje raar dat mensen over haar schrijfniveau beginnen te klagen kom op daar gaat dit topic toch niet over! zij vraagt raad en vraagt niet om hier afgekaffert te worden. nogmaals ik vind dat jou vriend best een baan kan zoeken naast zijn schooltijd en in het weekend, heelveel kinderen van 16 doen dat du je vriend zal heus niet de enigste zijn die dat doet naast zijn lange schooldagen. als ik jou was zou ik lekker een baan gaan zoeken aan als je alles een beetje op orde hebt lekker op jezelf gaan dat scheelt vast een stuk minder stress! je kan je kindje inderdaad gerust naar het kdv brengen niets mis mee, maar ik begrijp wel dat je dat liever niet doet en het liever zelf doet maar dat gaat gewoon niet altjd. als je eenmaal werkt naar je zwangerschap heb je dan geen recht op kinderbijslag en kinderkorting enz? sterkte!
volgens mij word ze niet uitgekafferd. er is al meerdere keren gevraagd wat de ouders van de vader ervan vinden,waar geen antwoord op komt.en in hoeverre ze steun in haar omgeving kan vinden. heb je die niet dan zit er weinig anders op dan te gaan werken en je kindje naar een kdv te brengen. gaat ze naar school krijgt ze studiefinanciering die volgens mij nog hoger ligt dan een inkomen bij werk. kijk ik kan wel roepen dat het niet verstandig is om zo jong zonder iets aan kinderen te beginnen blablabla. maar ja het is al zover dus dat kun je niet meer terug draaien.
er was ook iemand die vond dat zij het slachtoffer speelt dat vind ik dan weer een beetje veer gaan ze vraagt toch om hulp? je hebt gelijk wat betreft de vraag over haar schoonouders! ook vind ik het raar dat haar vriend niet zou kunnen werken omdat hij lange dagen op school maakt dat had ik vroeger ook en ik werkte er ook naast. daarom denk ik eigenlijk dat zei weinig tot geen hulp van haar vriend en ouders krijgt.
lange dagen op school op je 16e?denk dat het wel meevalt. en tja hij is er ook bij geweest toen de beeb gemaakt werd mag hij er nu ook wel wat voor doen lijkt mij. het enigte wat ik erover kan zeggen is als je inderdaad in de uitkering terecht komt,je daar moeilijk weer uit komt na een paar jaar.dus ook niet echt een toekomstperspectief lijkt mij. ze is nu nog jong,kan nog een opleiding doen,werkervaring enz. ik zou die kansen zeker benutten als ik in haar schoenen stond. en nogmaals een kindje word echt niet slechter van een kdv. wat ik wel vreemd vind is dat het zo per regio verschild met die uitkeringen. in eindhoven krijgt een alleenstaande jonge mama die zelfstandig woont gewoon een volledige uitkering.
Dit is dus haar eerdere post uit een ander topic. De papa wil zijn best ervoor doen, dus die kan gaan werken. De families pakken het goed op dus daar lijkt me ook wel wat mee te regelen. Meid, ga werken of naar school dat doet je vriend namelijk ook. En ja ik vind dat je een slachtoffer rol aanneemt. Dat neem ik ook niet terug. Wel willen vechten met de sociale dienst om een uitkering te krijgen maar niet willen werken en daar moeite voor willen doen ... dat vond ik voldoende om tot die conclusie te komen. De weg van de minste weerstand kiezen, ipv een lange termijn oplossing zoeken.
ik denk dat het een rotsituatie moet zijn, je wilt wel maar je vind niet echt die ene stap die ervoor zorgt dat alle andere stappen komen ik begrijp je angst en frustratie.. je voelt je ongehoord ikzelf was ook 18 toen ik zwanger was, ik kreeg m'n ontslag op m'n werk .. gelukkig is het hier en belgie veel soepeler om een uitkering te krijgen ik stond er helemaal alleen voor en niemand wilde me aannemen omdat ze dan binnen een paar maanden zouden moeten doorbetalen in m'n zwangerschapsverlof .. of borstvoedingsverlof (is hier wel wat langer dan 3 maanden ) gelukkig ben ik erna wel direct gaan werken, maar zat ook te panikeren toen ik m'n buik boller zag worden, dan wordt de komst van de baby elke dag meer tastbaar en zit je met 101 vragen denk dat dat wel normaal is ga gewoon echt gaan praten met mensen die er iets vanaf weten, hulp is er altijd zolang je er maar naar vraagt en niet thuis blijft zitten met het idee dat het nu eenmaal maar zo is je komt er heus wel, in elke situatie (geloof me ik weet waar ik het over heb) is een uitweg die ervoor zorgt dat als je hard genoeg blijft vechten, je er komt .. binnen een jaar lach je mss met deze situatie omdat je je zoveel zorgen maakte om iets dat uiteindelijk toch makkelijker was dan je dacht ga bv een paar uur in de ochtend gaan werken, of in de middag .. je beeb slaapt in het begin heel erg vaak .. denk wel dat iemand het dan aankan om er een beetje voor te zorgen , en dan heb je nog de hele middag met je kleintje al is het maar 2 uurtjes per dag 's ochtens en 's avond nog eens 2 uurtjes als poetsvrouw ofzo, je gaat sowieso meer verdienen dan waar je nu recht op hebt of volg een opleiding, dat is meerstal een paar uur 's avonds en dan krijg je een vergoeding er komt wel iets uit de bus you'll see
Ik wil niet vervelend doen, maar als je zoekt naar andere berichten van Kyra, dan kan je lezen dat ze enkele dagen later een bericht heeft gepost dat de families het dus helemaal niet zo goed oppakken... 2 hele tegenstrijdige berichten dus... en als ik heel eerlijk ben, ik weet niet meer wat ik ervan moet geloven... maar daarvoor ben ik ook al te vaak voorgelogen, dus vergeef me voor m´n botte reactie en laten we hopen dat mijn gevoel met dit keer WEL in de steek laat...
Nu ik deze gelezen heb, kijk ik er toch wel een beetje anders tegenaan. Ze woonde bij haar vader, maar ook in een tehuis? Misschien toch een schreeuw om aandacht? Als het inderdaad wel allemaal waar is, is het reuze triest, maar dan is dit zeker niet de juiste manier om oplossingen te vinden. Ik weet dus nu niet meer wat ik er van moet vinden.