Hey ladies, Even van me afschrijven. Ik ben sinds een jaar bij mijn vriend gaan wonen, in een andere stad dan waar ik vandaan kom. Nu heb ik sinds een paar weken dat ik een soort van heimwee krijg naar 'thuis'. Vriendinnen zie ik weinig meer sinds ik verhuisd ben omdat zij geen zin hadden om op en neer te rijden, dan zijn het ook geen vriendinnen, vind ik. Nu heb ik hier natuurlijk ook vrienden maar dat zijn voornamelijk ook de vrienden van mijn vriend, dat vind ik toch anders. Begin ook echt mn thuis te missen, en zit daar best wel erg mee. Heeft dit nu ook met de beruchte hormonen te maken, of niet perse, ik word er best verdrietig van. Op het moment ben ik ook werkloos ivm stoppen opleodong, dus heel veel afleiding heb ik ook niet. Misschien dames die een soort van gelijke situatie hebben?
Heeeeel toevallig heb ik dit ook een tijdje gehad.. Ik ben toen een paar dagen na huis gegaan kijken of het iets voor me deed.. Ik weet niet of je die optie hebt maar anders kun je dat misschien proberen!, mij heeft het wel geholpen ik had gewoon even rust nodig en wat 'ouderlijke liefde'
Ik woon over de grens en mis me familie en vooral me moeder heel erg in me zwangerschap. Ik denk wel dat het erbij hoort want ik had het hiervoor helemaal niet zo erg. Ik ben 2 wk op vakantie geweest naar NL en dat heeft me wel goed gedaan. Ik mis ze nog steeds heel erg vooral omdat ik niet makkelijk dingen over me zwangerschap kan delen met me mams Maar het gaat beter nu.
Heb het ook heel erg gehad... En gaan nu zelfs terug minimaal een half jaar naar mijn ouderlijk huis zodat ik rust heb...daarna gaan we kijken of we daar een huis gaan zoeken of terug gaan naar het huis van mijn vriend... Hele lastige situatie...
Ik heb vrienden door het hele land. Gekozen voor een middelbare school op afstand, gestudeerd aan de andere kant van het land, in alle windstreken gewerkt... En nergens last van. Sterker nog, ik merk dat mensen nu tijdens de zwangerschap zelfs wat makkelijker contact weer leggen. Dus ik zou er als ik jou was niet zo fatalistisch tegenaan kijken, maar gewoon regelen dat je de aandacht krijgt van de mensen die je mist. En voortaan niet meer zo snel je schepen achter je verbranden misschien, want vrienden die druk zijn en niet altijd tijd of zin hebben om een eind in de auto te zitten, kunnen ecgt wel echte vrienden zijn.
Bij mij is het na de bevalling alleen maar erger geworden... ik woon 3 uur reizen bij mijn familie vandaan. Woon hier al 6 jaar ofzo maar wil toch heel graag terug.. maarja flinke stap, ook om mijn vriend mee te sleuren Beide vaste (leuke) baan hier enzo.. zucht..
Ik herken het wel een beetje. Ik ben 5 jaar geleden verhuisd naar een dorp dat 3 kwartier rijden is van waar ik ben opgegroeid. Mijn vrienden wonen er nog. Ik mis het 'even binnen komen vallen' vooral. Nu is 3 kwartier nog te overzien maar toch, je moet ook weer terug en dan ben je in totaal toch 1,5 uur aan het reizen. Ik neem het ze dan ook niet echt kwalijk dat ze niet vaak tijd hebben om deze kant op te komen, net zoals ik niet altijd tijd en zin heb om die kant op te tuffen. Maar we hebben wel telefoongesprekken van dik een uur. Of ik zie/spreek ze een hele tijd niet, dat gebeurt ook wel eens. Maar als er wat is, kan ik bij ze terecht.
Ik heb zo'n periode gehad toen ik zwanger was van mijn eerste. Woonde toen nog maar een half jaar in het buitenland, had alles achtergelaten om hier te komen en ik kende hier nauwelijks iemand. Het spannende van die eerste periode was er wel een beetje af en wilde me gaan settelen. Af en toe mailde ik nog wel met oude vriendinnen ,maar hun leven ging ook gewoon verder en dat contact werd steeds minder. Verder had ik ook geen werk dus ik zat maar een beetje thuis op mijn vriend te wachten de hele dag, om maar wat aanspraak te hebben. Als ik mijn moeder belde had ze het vaak druk met werk of andere dingen en dan voelde ik me enorm afgewezen. Ik miste mijn oude woonplaats toen heel erg, wilde zo graag terug, gewoon even op de koffie bij iemand oid zat er niet in hier. Ook was ik natuurlijk voor de eerste keer zwanger en had niemand om dit mee te bespreken behalve mijn vriend. Hij voelde zich op zijn beurt weer verstikt door mij, zodra hij na een dag werken vermoeid thuiskwam eiste ik al zijn aandacht op. Ik heb toen ook heel veel ruzie gemaakt met hem en ik riep vaak dat ik terug wilde naar nederland, waardoor hij weer het idee kreeg dat ik niet bij hem wilde zijn. Uiteindelijk heb ik me door deze periode heen gesleept, omdat het gewoon niet anders kon, ik zat hier nu eenmaal en met mijn vriend naar Nederland verhuizen was hier geen optie, maar het was niet van harte. Ik kon 'mijn thuis' gewoon niet goed loslaten, wilde veel te veel vasthouden aan wat ik daar had gehad en richtte me totaal niet op het hier en nu. Die periode heeft na de geboorte ook nog voortgeduurd, nog erger zelfs want mijn schoonfamilie zat overal bovenop en wilden mijn dochter volledig opeisen, waar ik slecht tegen kon. Pas toen ik weer aan het werk ging toen mijn dochter 8 maanden was kwam ik in rustiger vaarwater terecht. Ik leerde toen echt zelf mensen kennen in de omgeving, kreeg mijn eigen activiteiten en voelde me weer een beetje deelnemen aan de maatschappij. Toen mijn contract verliep was ik inmiddels al zwanger van dit kindje en ik ben toen ook nog een paar weekjes naar Nederland geweest, maar ik merkte toen plotseling dat ik na die twee weekjes ook echt behoefte had om weer naar 'huis' te gaan. En dat was de eerste keer dat ik me realiseerde dat ik me hier inmiddels echt thuis voelde, na ruim 2 jaar. Ik zit nu weer zonder werk maar ik voel helemaal niet zo sterk die heimwee meer. Tuurlijk mis ik mijn landje nog wel, mijn ouders en de gezelligheid van vrienden daar. Maar ik voel me nu niet meer zo hulpeloos in deze omgeving, ben goed geintegreerd en kan zelfstandig uit de voeten. Wat ik je mee wil geven als tip is juist het tegenovergestelde van wat ik hier veel lees. Probeer het juist los te laten, probeer je leven op te bouwen in je nieuwe woonplaats. Het duurt even en het is echt niet makkelijk, maar met de tijd zul je zien dat je je steeds meer thuis gaat voelen als je niet teveel blijft hangen aan je oude woonplek/gewoonten. Probeer express de deur uit te gaan en dingen te ondernemen, ga op zwangerschapscursus, naar het zwembad, zoek een hobby die je in groepen kunt uitvoeren, vrijwilligerswerk.. Je hebt het voordeel dat je op een plek woont waar veel te ondernemen valt, maak daar gebruik van om mensen te leren kennen! Ik woon hier midden op het platteland en in de wintermaanden is alles maar dan ook alles gesloten, dan is de supermarkt nog een leuk uitje bij wijze van spreken . Het is belangrijk dat je zelfstandig word in je nieuwe woonplaats. Anders kom je in een vicieuze cirkel terecht van in de put zitten, minder het huis uit gaan, nog meer in de put zitten.. Dan is het niet zo gek dat je terugverlangt naar je oude plek. En als je het ook steeds weer op gaat zoeken dan helpt dat ook niet mee aan het opnieuw starten natuurlijk. Ik denk ook dat ik mede daarom zo lang erover heb gedaan om me hier op mijn plek te voelen, ik zo vaak terug ging omdat ik mijn leven hier een beetje wilde 'ontvluchten'. Juist in die periode dat ik hier werkte en dus geen tijd had om op vakantie te gaan, voelde ik me beter dan ooit, gaf ik mezelf eindelijk de tijd om een beetje te aarden. Daarvoor voelde ik me altijd zo verscheurd als ik van hier naar nederland ging of andersom, want nergens voelde ik me echt thuis. Het was steeds alsof ik op een tijdelijke bestemming aankwam om vervolgens weer te vertrekken. Sorry lang verhaal maar ik hoop dat de moraal duidelijk is
Hoi Lousaa, Ik wil nog even zeggen dat ik de vriendschappen niet zomaar op heb gegeven. Het was namelijk zo dat het altijd van mijn kant moest komen, ik moest naar hun komen en was ook altijd degene die contact zocht. Toen ik vroeg of ze naar mijn stekje kwamen kijken hadden ze geen zin, was het te ver, of spraken af en zeggen op het laatste moment af, na 6 maanden was ik dit wel beu!!!