Geruststelling

Hallo Dames,

Weer even een vraagje van mij. Ik zoek een beetje houvast/geruststelling.

In januari gingen wij voor de nekplooimeting met 12 weken. Ik was voor de eerste keer zwanger. Tijdens de echo bleek meteen dat het kindje overleden was. Het was echter vlak daarvoor gebeurd, het had de grootte van een kindje van 12 weken, dus het vermoeden van de echoscopiste was dat het in de 24 uur voor de echo was overleden. Met 11 weken had ik nog een goede echo gehad, waarop het hartje klopte en de zwangerschapsduur bepaald was. Nu was het dus overleden, en over het hele lichaampje zag je grote hoeveelheden oedeem onder de huid.

Ondertussen ben ik opnieuw zwanger. Deze zwangerschap heeft al de nodige zenuwachtige momenten opgeleverd, ik ben vrij vroeg in de zwangerschap heel erg gevallen, maar gelukkig bleef de schade beperkt tot mijn enkel en knieën, het kindje is op zijn plekje blijven zitten. Twee weken later kreeg ik wat bloedverlies. In paniek naar het ziekenhuis, waar op een echo nog niet duidelijk een kindje te zien was, waardoor ik een week in onzekerheid naar huis gestuurd werd. Ik moest rekening houden met een miskraam. Na een week bleek echter alles gewoon in orde te zijn, er was een vruchtje te zien, met hartslag!
Op die twee momenten na, ben ik redelijk rustig geweest tijdens deze eerste 3 maanden. Ik had verwacht door het verleden heel bang te zijn een volgende keer, maar ik heb de zorgen redelijk van me af kunnen schudden.
Nu ben ik weer aangekomen rond de periode waarop het de vorige keer mis ging. Ik kon helaas geen nekplooimeting krijgen net na de 12 weken, omdat daar geen plek voor bleek, dus mijn laatste echo vond plaats vlak voordat het de vorige keer fout was gegaan. Daarop zagen we een mooi gezond kindje, het bewoog lekker en er was niks veronrustends te zien. Ze heeft het uitgebreid bekeken, zag de 2 hersenhelften al mooi liggen, we konden vingertjes en teentjes tellen en ze heeft de nekplooi opgemeten. 1,3 mm, dat gaf in combinatie met mijn leeftijd en bloeduitslagen ook een hele goede uitslag wb de combinatietest. Al met al een hele positieve echo dus. Toen ik echter geruststelling bij de dokter vroeg, kreeg ik die niet. Ik vroeg hem hoe groot de kans was dat dat wat de vorige keer blijkbaar fout gegaan was nu alsnog zou gebeuren, na deze goede echo bij bijna dezelfde zwangerschapsduur. Ik weet dat je nooit garanties kunt geven in een zwangerschap, er kan altijd iets mis gaan, maar ik wil voor mezelf weten wanneer ik erop kan gaan vertrouwen dat wat gebeurd is geen terugkerend probleem is, dus wanneer ik dit als gewone zwangerschap kan gaan zien, met dezelfde kansen als alle andere zwangeren. Zijn antwoord was: Als je de straat oversteekt, kun je aangereden worden. Ik kan niet zeggen of iets goed gaat of fout. Geen geruststelling dus.

Nou mocht ik vandaag even langs de verloskundige om harttonen te komen luisteren. Mijn intake kan namelijk (ivm vakantieperiode) pas over een poosje plaatsvinden, maar ze wilden me in de tussentijd wel even laten luisteren naar het hartje, om te horen dat ik voorbij dat nare punt gekomen was. Na 6-7 laaaaaange minuten zoeken vond ze gelukkig het hartje. Maar voor die tijd werd ik wel erg onrustig. Doordat ze het niet kon vinden (mijn eigen hartslag bonkte overal hard doorheen) herhaalde in mijn ogen zich hetzelfde ritueel als een half jaar geleden. Heel lang zoeken naar een hartje dat niet meer bleek te kloppen. Toen ze dit keer na die vervelende minuten wel het hartje vond, kwam bij mij ook een ontlading. Ik begon te huilen van de emoties. Ze leek er weinig begrip voor te hebben en zei alleen maar, 'je hebt het nu toch gehoord...' Ik legde ook haar uit dat ik heel blij was het nu gehoord te hebben en dat ik hoopte dat ik het idee van een herhalend probleem hierdoor los kon laten. Maar in plaats van dat ze me gerust stelde, zei ze: Ik denk, als ik jouw verhaal zo hoor, dat ik zenuwachtig zou zijn tot 20 weken, pas dan zie je het mooi in beeld... Ik zei nog dat ik dat juist niet probeerde, dat ik zo graag wil gaan genieten en het als een heel goed teken zie dat ik nu voorbij de 12 weken ben en voorbij dat vorige nare punt, maar ze herhaalde gewoon haar woorden 'Ik zou pas gerust zijn bij 20 weken' Ik weet niet hoe ze dat nou bedoelde, of ze uit zichzelf sprak ('knap dat jij het wel kan, ik zou ongerust blijven') of als advies bedoelde ('heb maar niet teveel hoop voor de 20 weken')

Ik weet dat ook jullie geen garanties kunnen geven, maar misschien kunnen jullie wel een mening geven. Is het realistisch van me dat ik het vertrouwen heb gekregen dat zich het probleem van de vorige keer niet herhaald, nu ik een goede echo had op vrijwel hetzelfde punt, voorbij de 12 weken ben en de hartonen vandaag nogmaals heb gehoord, of is er echt nog reden tot extra bezorgdheid tot 20 weken? Ik probeer voor mezelf zo positief mogelijk te zijn, maar door de opmerkingen van deze week wordt me die denkwijze niet echt makkelijk gemaakt.

Bedankt voor het lezen van het hele verhaal, en alvast bedankt voor het antwoorden!!

Groetjes, Sunshine

 

Hoi,

Bedankt voor je antwoord. Misschien bedoelde ze dat inderdaad wel ja. Het lijkt me ook logisch dat dan de echte geruststelling pas komt, je kunt je kindje dan immers voelen. Ik vroeg haar ook hoe ze het bedoelde, en zei dat ik het een naar vooruitzicht vond nog 7,5 week in onzekerheid te moeten leven, maar daarop stelde ze me absoluut niet gerust, ze bleef alleen herhalen dat, als ze mijn verhaal zo hoorde, zij pas zeker zou zijn bij 20 weken. Misschien bedoelde ze het wel positief, zoals jij hierboven zegt, maar mij maakte het alleen maar onzeker. Ik vraag me dan af of ze een reden heeft om zoiets te zeggen, of ik me soms nog in de gevarenzone bevind omdat ik me nog rond die periode bevind waarin het de vorige keer mis ging en ze de kans op herhaling misschien nog groot acht. Dat zal wel niet, maar haar woorden brachten me in verwarring.
Ze had ook weinig tijd voor me, ik kwam immers alleen voor harttonen en dat duurde een poos voor ze ze vond, dus nadien stond ik ook vrij snel weer buiten. Misschien heeft dat voor verwarring gezorgd, was er gewoon sprake van miscommunicatie en was er niet genoeg tijd het toe te lichten.

Jij bent dus van mening dat ik goede kansen heb (geen waterdichte, maar goede...) op een goede verdere zwangerschap? Ben ik te optimistisch als ik het passeren van de 12-weken grens en meteen ook de 'vorige miskraamgrens' als een teken zie dat herhaling van hetzelfde probleem (habitueel?) klein geworden is/uitgesloten is. En zo nee, wanneer ben ik in een fase dat die conclusie wel getrokken kan worden? Want pas dan kan bij mij de rem los en kan het ongegeneerde genieten beginnen, als ik weet dat ik weer net zo veel kansen heb als elke andere zwangere vrouw bij deze zwangerschapsduur en er geen reden meer is tot extra bezorgdheid. Dan heb je af en toe nog steeds je zorgen om wat daarbinnen allemaal gebeurt, dat snap ik wel, maar ik wil de eventuele link met de afgelopen miskraam af kunnen sluiten en mezelf weer als 'gemiddelde zwangere' beschouwen.

(Misschien stel ik wel een hele gekke vraag als ik vraag of mijn optimisme een goed idee is, want ik geloof zelf sterk in positief denken en weet hoe belangrijk optimisme en vertrouwen in je lichaam is. Positief denken kan dus nooit de verkeerde aanpak zijn. Maar de vorige (eerste) zwangerschap was ik ook heel erg optimistisch, zeker na de goede 11-weken echo, dus toen het daarna fout bleek, donderde ik keihard van mijn roze wolk. Uit een vorm van zelfbescherming durf ik dit keer dus niet meer zomaar op die wolk terug te klimmen, als ik niet bevestigd heb gekregen dat ik daar alle reden toe heb. Beetje gek misschien )

Wederom bedankt alvast, jullie doen engelenwerk hier!!

Groetjes, Sunshine