Na lang twijfelen, toch maar besloten om dit topic te openen om even van mij af te schrijven en wellicht zijn er hier nog meiden die zich hierin herkennen en kunnen beschrijven hoe zij er mee om zijn gegaan. Tijdens de ks van mijn zoontje heb ik een trauma opgelopen. De ruggenprik is te hoog gezet en dit zorgde ervoor dat mijn bloeddruk en hartslag flink daalden, wat mij het gevoel gaf dat ik het niet zou overleven. Gelukkig werd er steeds iets in mijn infuus gespoten waardoor ik weer even oppepte voor ik weer wegviel. Uiteindelijk is het gelukkig wel goed afgelopen, maar de schrik zat er goed in, zeker nadat mijn zoontje ook nog eens niet ademend ter wereld kwam. Een aantal maanden na de bevalling kreeg ik de diagnose PTSS door de bevalling en ik ben hiervoor in therapie geweest. De therapie heeft erg goed geholpen en toen ik eenmaal uit het diepe dal was gekropen genoot ik nog meer van het leven als ik ooit ervoor had gedaan! Nu, ruim twee jaar later ben ik weer zwanger en ondanks dat ik het trauma een plekje heb gegeven spelen nu de hormonsters flink op en word ik weer erg emotioneel als ik terugdenk aan de bevalling. Zowel bij de vk als de gyn is het natuurlijk ter sprake gekomen en de gyn heeft al aangegeven, dat ze niet snapte dat ik niet onder algehele narcose ben gebracht toen ze ontdekten dat de ruggenprik te hoog zat. Ze heeft mij nu doorverwezen naar iemand die gespecialiseerd is in trauma's bij de bevalling om te kijken of er nog grote angsten bij mij zitten, om hier iets mee te kunnen doen voor de volgende bevalling en ook moet ik over twee weken naar de anesthesist om nogmaals eens goed te kijken naar wat er nu precies is mis gegaan en of dit deze keer voorkomen kan worden mocht het weer een ks worden (wat ik absoluut niet hoop). Ik vind het natuurlijk hartstikke fijn dat ik er zo goed bij geholpen word, maar tegelijkertijd zie ik er als een berg tegenop. Het liefste steek ik mijn kop in het zand, ga ik er weer open in en wil ik er gewoon van uit gaan dat het deze keer een normale bevalling gaat worden. Dit deed ik eigenlijk ook al, totdat ik de gesprekken bij de vk en de gyn had gehad.... Zijn er hier meiden die bij de eerste ook een traumatische ervaring hebben opgelopen? En zo ja, hoe verliep het bij de tweede? Heb je ook nog extra hulp gehad tijdens je tweede zwangerschap en hoe verliep dat? Wie heeft er ook een ks gehad bij de eerste ivm stuitligging en ben je bij de tweede normaal bevallen of ook weer via een ks?
Niks traumatisch meegemaakt gelukkig maar wel fijn dat de gynaecoloog het zo goed oppakt en je er zo goed bij helpt nu en je doorverwijst naar specialisten! Hopelijk gaat het deze keer heel anders verlopen en wordt het een mooie bevalling, ik hoop dat je meer rust gaat vinden na een gesprek met de anesthesist!
Thnx, ik hoop en ik ga er eigenlijk ook gewoon vanuit dat het heel anders zal verlopen. Het is niet fijn om alles weer te moeten oprakelen, maar daarmee kan waarschijnlijk wel het een en ander voorkomen worden.
Heb iets vergelijkbaars meegemaakt, nadat ruggenprik tot drie x misgeprikt werd, werd het een spinaal zoals ze zelf zeggen. Kon amper ademen, bloeddruk zakte weg, hartslag ook en er kwam een of ander team van 10 artsen direct kamer in omdat iemand op noodknop had geduwd. Toen ook hele dag bezig geweest mij stabiel te krijgen met allerlei middelen, want zakte ook steeds weerbweg. Heel eng. Was natuurlijke bevalling, geen Ks.. En nu, weer zwanger en als de dood dat er weer zoiets gaat gebeuren. Word ook goed begeleid door vk, maar ben heel bang dat ik tegen uitgerekende datum flashbacks of nachtmerries ga krijgen. Ze heeft emdr aangeraden als angst erger wordt. Voor nu kan ik er nog erg rationeel mee omgaan.
Niet alles bij mijn keizersnede is vlekkeloos verlopen maar gelukkig niet zo'n verhaal als bij jou. Hoe dan ook ik vond het geestelijke gedeelte van een ks niet meevallen!! Ik heb t echt moeten verwerken. Ik maakte dat bij deze zwangerschap de gevoelens en angst weer boven kwamen en heb hier veel moeite mee gehad. Na verschillende gespreken met gyn en met mijn partner sta ik er nu veel rustiger in... naarmate de tijd vordert krijg ik er meer rust bij. Ik merk dat t echt een proces is. tot nu toe ligt deze kleine met hoofd naar beneden maar ben nog steeds bang dat hij gaat draaien. Die onzekerheid blijft maar ik weet nu dat ie met hoofd naar beneden kan liggen en dat was bij mijn dochter nooit! Ik probeer me nu voor te bereiden op beide manieren van bevallen zodat t hopelijk alleen maar meevalt! Blijf praten en zet je angsten op papier zodat deze ook duidelijk worden voor jezelf en partner! Helaas kan je verder niet veel doen.... twee dingen zijn zeker: elke bevalling is anders en je weet nooit hoe t precies gaat lopen.
Thnx voor jullie reacties! @juffie: hier heeft de EMDR therapie erg goed geholpen, de zware lading was er vanaf en kon er goed over praten. Als dat niet zo geweest was, dan had ik denk ik nooit een tweede kindje gewild.... Helaas komt het nu dus behoorlijk terug door die stomme hormonsters. Hoop dat ik het snel weer kan relativeren. Maar wat een eng gevoel he als je jezelf zo voelt weg glijden! Fijn dat jij ook goede begeleiding krijgt van je Vk. Hopelijk gaat t deze keer wel allemaal goed! Als je weer normaal kan bevallen, zou je dan toch nog een ruggenprik willen, id zeg je never nooit meer? @ lianne: mag ik vragen wat jij het lastigste gedeelte vond om te verwerken van je ks? Het is ook echt niet niks allemaal! Ben ook erg blij dat er waar mogelijk nu voor een gentle sectio wordt gekozen. Hopelijk blijft jouw ukkie lekker met het koppie naar beneden liggen en is een ks niet nodig! Hier vandaag de afspraak met de specialist die gespecialiseerd is in trauma's bij de bevalling. Ik wilde er gewoon zelf naar toe gaan, maar gisteravond merkte ik aan mijzelf dat ik er behoorlijk gestresst door werd. Ml heeft dan ook heel lief aangeboden om toch gewoon mee te gaan ondanks dat hij flink geveld is door de griep. Vannacht ook slecht geslapen, alles kwam weer even naar boven en ik zie er behoorlijk tegenop om alles weer naar boven te halen. Ben om 11.00 aan de beurt en zal erg blij zijn als het weer achter de rug is!
Ik heb een heftige ks gehad maar heb er geen trauma aan overgehouden gelukkig. Wat ik wel merk is dat ik er door deze zwangerschap zeker nu de bevalling/ ks nadert ik er wel angst voor heb. Ik loop in het POP programma van het ziekenhuis. Daar kan ik m'n ei goed kwijt en we gaan gesprekken voeren over de bevalling/ks. Ik heb wel het gevoel dat het allemaal goed gaat komen. Ze weten precies waar ze op moeten letten en ik loop er niet voor niets. Daarbij kan het bijna niet erger dan de eerste keer houd ik mezelf voor. En ook dat heb ik overleefd. Ik probeer het elke keer maar te relativeren. Als het allemaal niet had gekund hadden ze me een tweede zwangerschap wel afgeraden.
Ik ben heel bang dat ik weer ruggeprik nodig heb. Mijn lijf krijgt nl ontsluiting niet goed op gang terwijl ik dan al dagen heftige weeen heb. Heel pijnlijk en zwaar. Maar deze bevalling kan natuurlijk helemaal anders zijn. Ik wil op tijd met WKZ doorspreken wat de opties zijn als zelfde scenario weer opduikt qua ontsluiting. Het was echt heel eng deze ervaring idd. Ook omdat ik echt even weg was en er in no time tien van die artsen aan me stonden te trekken, te prikken, etc. Op dat moment zit je in overleefstand, maar ik dacht alleen maar 'ik moet erbij blijven, ik mag niet wegzakken, anders ben ik er niet meer''. Dus ja...zo'n enge bijna-doodervaring hoef ik niet nogmaals. Heb er met anderen, vrienden en collega's, nooit echt gedetailleerd over gepraat en alleen gezegd dat het even heel spannend is geweest. Mensen denken nl altijd dat vrouwen hun bevalling aandikken ofzo. En zeggen dan dat bevallen nu eenmaal pijn doet. En ik wil anderen ook niet bang maken. daarbij gaan mensen dan hun eigen bevallingsverhaal vertellen, omdat ze dat dan ook heftig verhaal vinden en ik luister er dan naar en denk ' je moest eens weten hoe het ook kan gaan'. Ik blijf dat lastig vinden.
@ maartt: gelukkig heb je er geen trauma aan over gehouden en heb je fijne gesprekken in het zh! Je geeft aan dat ze precies weten waar ze op moeten letten, zijn er bij jou dan ook fouten gemaakt die nu voorkomen kunnen worden? Dat geeft op zich wel een "fijn" gevoel he... Ik pin me daar nu ook een beetje aan vast merk ik en ook aan de gedachte dat t misschien niet eens een ks hoeft te worden. @ juffie: echt zo herkenbaar jouw verhaal! Ik kan er gelukkig wel met veel mensen in mijn directe omgeving over praten, maar zij kunnen zich er niet echt een voorstelling bij maken, behalve heel gek gezegd mijn opa. Hij heeft meerdere keren op het randje gezeten en herkent het gevoel dan ook echt, al waren het bij hem natuurlijk totaal andere situaties. Mijn man heeft het wegvallen 2 x meegemaakt tijdens de ks en vond het ook erg beangstigend. Het was voor hem ook zoooo enorm dubbel. Hij zag zowel mij als ons zoontje vechten voor ons leven, maar kon zich natuurlijk niet in tweeën delen en is met ons zoontje meegegaan. Heb jij toevallig ook nog last gehad van flauwvallen na de ks? Bij mij begon dit al tijdens de kraamweek en als dat gebeurde dan kreeg ik ook direct een flashback naar de bevalling. Ik had het idee dat als mijn ogen eenmaal dicht waren en ik toe gaf aan het flauwvallen dat ik mijn ogen echt niet meer open zou doen aangezien ik niet meer aan t infuus lag en opgepept kon worden met medicijnen. De afspraak is trouwens wel goed verlopen, maar ik vond het wel heel erg heftig. Ben erg blij dat mijn man is meegegaan. Ik heb het ook nog niet eerder durven toegeven, maar ik kan totaal niet genieten van de zwangerschap en daar voel ik mij enorm schuldig over tegenover onze uk. Natuurlijk ben ik hartstikke blij dat er een tweede aankomt, maar het zwanger zijn is gewoon niet voor mij weg gelegd. Ik had zo gehoopt dat deze zwangerschap een stuk beter zou verlopen als de vorige, maar zo voelt het gewoon niet. Ik spuug nog iedere ochtend, voel me futloos en ben echt veel te veel bezig met m'n mannetjes bevalling. Ben dan ook erg blij dat ik fijn geholpen wordt door zowel de Vk als de mensen in het zh.
O zo herkenbaar allemaal. Ik heb geen ks gehad overigens, hoor! Toen het gebeurde konden ze niet veel meer doen dan weeenopwekkers in infuus doen. Maar ik moest idd ook steeds bijgespoten worden omdat ik continue mega bloeddrukdalingen kreeg en wegzakte. Erna was ik ook heel bang om weg te vallen, ook idd omdat ik paar keer flauwviel omdat lijf gewoon erg verzwakt was. Nu schuif ik nadenken over bevalling nog voor me uit, maar in mijn achterhoofd heb ik al wel heel wensenlijstje klaarstaan 😉
Verkeerd gelezen idd... Maar goed de ruggenprik was bij ons beide dus het probleem. Ik heb me er nog niet zo goed over ingelezen, maar zou zo'n prik in je been niet een optie voor jou zijn ipv de ruggenprik? Ik ga er binnenkort eens een studie van maken en mijn vragen erover op een rijtje zetten voor ik naar de anesthesist moet. De vorige keer heb ik ook totaal geen bevalplan op papier gezet, het enige wat ik dacht was m'n ventje moet eruit en hoe dat gebeurd dat maakt mij niet uit. Voor nu weet ik gewoon beter omdat ik nu al het een en ander heb meegemaakt. Wat mij ook nog erg steekt is dat ze in het zh op de neonatologie ons zoontje een flesje hebben gegeven, zonder onze toestemming en zonder dat wij erbij waren. Ik gaf notabene bv en hij had ook al bij mij liggen drinken toen ik met mijn bed de op de couveuseafdeling lag. Waarom hebben ze mij niet weer de couveuseafdeling opgereden? Van de eerste dagen in t zh werd bijgehouden hoe het met hem ging, wat hij dronk en plaste etc, ik wilde deze gegevens graag hebben, maar deze werden niet afgegeven....erg raar! Nu heeft de gyn mijn dossier opgevraagd met mijn toestemming en ook deze is nog steeds niet afgegeven. Ik vraag mij af wat hier de redenen voor zijn.