Hoi meiden, Ik wil even mijn verhaal kwijt... Na twee jaar proberen en een aantal onderzoeken in het ziekenhuis (waar niets uit is gekomen) ben ik nog niet zwanger, helaas. Ik merk aan mezelf dat ik hier emotioneel steeds lastiger mee om kan gaan. In augustus zou ik een afspraak in het ziekenhuis plannen om een vervolgtraject in te gaan, maar ik zie er als een berg tegenop. Aan de ene kant is het ongeloof: van ons eerste kindje was ik in de tweede ronde (natuurlijk) zwanger, dus waarom zou er nu dan iets mis zijn? Aan de andere kant ben ik bang dat ik het emotioneel niet ga trekken. Voor mijn gevoel wordt de druk steeds groter (wat als we alles geprobeerd hebben en ik ben nog niet zwanger?) en voel ik me niet genoeg gesteund door mijn man. Twee jaar lang ben ik dagelijks bezig met zwanger worden, lees ik er veel over, houd ik alles bij van mijn cyclus, onderga ik onderzoeken, steeds weer die teleurstelling, enz.. En ik heb grotendeels het gevoel dat ik dat alleen onderga. Mijn man vindt dat ik er te veel mee bezig ben. Hij was zelfs niet bij de laatste afspraak in het ziekenhuis om alle uitslagen te bespreken. Daarna belde hij me doodleuk om te vragen hoe het was gegaan met bloedprikken, hoe ben je er dan mee bezig? Ik kan het niet meer, ben er verdrietig van en boos. Maar ik zou onze dochter ook zo graag een broertje of zusje geven.... Wie weet is dit herkenbaar voor jullie.
Gelukkig niet herkenbaar maar wil je toch veel kracht toewensen! Ik weet dat het gemakkelijk gezegd is maar probeer hoop te houden en er met je man over te praten. Eventueel kan je vragen aan een goede vriendin of familielid om mee te gaan naar het ziekenhuis? Dan heb je daar nog wat steun aan. Nog heel veel succes en moed gewenst!!
Klinkt heel herkenbaar, alhoewel ik na bijna twee jaar twee keer zwanger werd. Maar beide keren mis ging. Heel frustrerend als je je wens zo groot is en het verlangen steeds meer wordt naar een ukje. Hier wordt het verlangen ook steeds meer naar een broertje of zusje voor ons zoontje. Het gevoel dat ik er alleen voor stond bij alel onderzoeken en uitslagen was hier ook zo, alhoewel vriendlief wel mee was. Voelde ik me heel erg alleen hier in. Ik wil je heel veel sterkte & succes wensen en duim voor je dat je snel een positieve test mag hebben Dikke knuffel
Wat rot dat je je nu zo verdrietig voelt. Ik heb zelf deze ervaring (nog) niet. We zijn nu in ronde 9 voor een tweede kindje en hebben alweer twee miskramen gehad Jullie hebben een dochtertje lees ik. Probeer zoveel mogelijk van haar te genieten. Hoe meer je bezig bent met zwanger worden, hoe minder aandacht je aan haar schenkt. Tenminste dat is hier zo. En toen ik dat merkte begonnen bij mij de twijfels. Wil ik het echt nog zo graag? Je moet voor jezelf even de afweging maken HOE graag je het wilt. Is het het écht allemaal waard om steeds weer die onderzoeken te moeten doen, elke keer weer naar het ziekenhuis, oppas regelen voor je dochter, en wie weet hoeveel teleurstellingen er nog gaan komen. En de relatie met je man wordt er ook niet beter op. Ik begrijp eigenlijk heel goed hoe je je voelt, soms een beetje eenzaam. Als je eens je verhaal kwijt wil mag ook in pb hoor. Wees gewoon eerlijk tegen je man maar ook tegen jezelf. Veel succes met alles!
hoi brabootje! Ik wou je even veel sterkte en succes wensen! Je situatie is deels herkenbaar, wij zijn bijna 2 jaar bezig voor de eerste en wil ook niet lukken. Voor je een traject in gaat.. is het wel belangrijk denk ik dat je het samen doet.. en nog eens met je man over praat. Wij hebben ook uit moeten vogelen hoe ik er wel mee bezig kan zijn (helemaal niet, kan ik gewoon niet) maar hoe het niet mijn dagen beheerst. Samen gezocht naar een oplossing, en samen gevonden. Creëert ook begrip wederzijds. Probeer veel afleiding te zoeken, lekker genieten van je dochtertje, de dingen die je hebt (elkaar, je dochter, misschien dichtbij vrienden/familie). Daarmee hou ik het vol. Veel succes en sterkte!
Hoi Brabootje, Hoe waren de uitslagen van je onderzoek? Wij waren van onze dochter ook binnen 3 maanden zwanger en de tweede liet op zich wachten. Achteraf is onze eerste echt een wondertje, want mijn man zijn zaad is niet goed door chemo toen hij 18 was. Hij zit op ICSI kwaliteit, maar zijn nu zwanger via IUI (ingevroren zaad). We wisten van tevoren dat dit speelde maar dachten na de eerste zwangerschap dat zijn zaad wel goed was. Bleek dus niet zo te zijn, toen we voor een tweede gingen. Het gebeurt heel vaak dat de eerste zo gepiept is en de tweede op zich laat wachten. Ik ken meerdere gevallen. Dat wil niet zeggen, dat er perse iets mis is, maar die dingen vallen gewoon niet te plannen. Tja, en wat jouw man betreft... Dat herken ik ook wel hoor. Mannen zijn gewoon niet zo handig En het is voor hun meer een rationeel ding en voor ons is het een oeremotie. Blijf praten met elkaar. Ik vond het IUI traject erg meevallen. Het gaf me ook een goed gevoel dat we concrete actie namen. En nu het zover is, maakt het me echt niet meer uit hoe we hier gekomen zijn. Heel veel sterkte in ieder geval!
Herkenbaar! Bedenk dat als je verder aanmoddert zonder hulp, je veel gefrustreerder raakt aangezien het al zo'n tijd niet lukt. Met hulp zijn er iig andere omstandigheden zodat je je daaraan kunt vasthouden voor hoop. Achteraf heb je dan iig het idee dat je er alles aan gedaan hebt. Wel zou ik vragen om wat meer steun. Geef aan bij je vent dat "loslaten" en "er minder mee bezig zijn" nu eenmaal niet gaat. Dat is hetzelfde als; "voel dat niet zo.." Kan ook niet. Geef aan dat je weet dat het je leven en emoties erg beheerst en dat je er wat aan zou doen als dat kon maar een gevoel zet je nu eenmaal niet uit.
Heel herkenbaar wij hebben om een aantal redenen besloten niet de Mmm in te gaan en hebben nu naar 3 jaar besloten te stoppen en ons op andere dingen te richten reizen.weer naar school en vooral heel veel genieten van de mooie dingen samen niet rot bedoeld maar jij heb al een kind geniet daarvan en richt je daarop
Bedankt voor jullie reacties, lieve dames!! Sterre01, wat erg, twee keer het geluk van een zwangerschap en dan toch een miskraam.. Laat het ziekenhuis jullie nu zelf verder proberen zeker, omdat je toch zwanger bent geraakt? Adriana, bij jou ook twee miskramen, binnen korte tijd.. Juist op de momenten dat ik het moeilijk heb, trek ik nóg sterker naar onze dochter en besef ik me des te meer hoeveel geluk we met haar hebben gehad. Voor mezelf kan ik het ook geen jaren de tijd meer geven. Ik ben nu 37 en het keuzemoment hoe nu verder moet niet te lang op zich laten wachten.. Da's echt knap Pandavliegen, hoe jullie het aanpakken. Zo doe je het echt samen. Weet jullie omgeving wel dat jullie al lang zwanger proberen te raken? Bij ons niet, sommigen vragen er wel naar. Eerst draaide ik er dan wat omheen, nu flap ik er meestal een direct antwoord uit waaruit blijkt dat de wens er wel is, maar het niet zo maar lukt. Wat mooi Junior01, je bent bijna uitgerekend! Gefeliciteerd!! Wat een geluk hebben jullie dan inderdaad met de eerste zwangerschap gehad, zeg.. Dat klopt, als het zo ver is en de behandelingen hebben resultaat, dan is het allemaal de moeite waard geweest. Dat is iets goeds om voor ogen te houden. We zijn in februari voor een half jaar naar huis gestuurd door de gynaecoloog, met een zwangerschapskans van 45%. Zaad was goed, bloedonderzoeken ook, baarmoederslijm was dik genoeg, heb alleen geen hsg en samenlevingstest gehad. Bedankt Nephthys, daar heb je gelijk in. Ik zou er ook niet over een paar jaar op terug willen kijken met het gevoel 'had ik maar'.. Ik ga het gesprek met mijn man nog eens aan, hij moet zich echt beseffen hoeveel invloed dit op me heeft. Ik ben ook geen prater, dat scheelt. Jij succes met je laatste loodjes, bijna genieten van je kindje, heerlijk!! Wat een moeilijke beslissing sem frummel... Veel sterkte, hopelijk is het jullie toch nog gegund. Ik begrijp dat het anders is als je het geluk van een kindje helemaal nog niet hebt mogen kennen. Soms kan de wens voor een tweede, derde of zelfs vierde kindje net zo sterk zijn. Ik wil die nog niet laten varen..
Hoi brabootje, Hier iets soortgelijks mee gemaakt, al waren we van onze dochter niet super snel zwanger (8 maanden over gedaan) Toen we besloten voor een tweede te gaan hielden we er rekening mee dat het niet zo snel raak zou zijn, dat het helemaal niet meer zou gaan daar dachten we nog niet aan. Na bijna een jaar zijn we naar de ha gegaan en verwezen naar de gyn. Er was vocht te zien in mijn ene eileider en verder kon ze maar moeilijk plaatsen waar de eierstokken precies zaten..... Ze dacht, na mijn hele verhaal en alle onderzoeken aan endometriose en in januari ben ik geopereerd. Ik was vorig jaar mei al bij de ha geweest omdat ik zo lang bruinverlies had na mijn menstruatie, toen zei de ha dat ik na de zomer terug mocht komen voor een verwijzing naar de gyn. Vanaf dat moment zijn mijn vriend en ik gaan praten over het "wat als het niet meer spontaan zal lukken?" Na weken praten, huilen, hoop houden en verliezen besloten we dat we "een beetje hulp" (iui) nog wel zouden willen overwegen, maar ivf en alles wat.daarna komt niet meer aan zouden gaan. Deze beslissing was moeilijk en beangstigend, want de kans zat er in dat de droom en wens voor nog een kindje voor goed voorbij zou zijn.... Maar we hadden er goed over gesproken, alle voors, tegens, risico's en hart en verstand tegen elkaar afgewogen en voor ons en ons gezin was dit de beste beslissing. Na de operatie bleek het een bende in mijn buik.... Elke eileider had een flinke cyste en daardoor een knik waardoor een eicel nooit goed zou kunnen springen, veel verklevingen. De enige optie zou nog ivf zijn maar met maar 5% kans van slagen dus absoluut geen garantie op een nieuw kindje in ons leven..... Heel, heel verdrietig...... Maar ergens gaf het me ook opluchting, nu wisten we waar we aan toe waren, ik hoefde geen (valse) hoop meer te hebben, ik hoefde niet meer te denken "tegen die tijd ben ik misschien wel zwanger...." ik kon duidelijk zijn tegen mijn dochter "de dokter heeft tijdens de operatie gezien dat er geen baby'tje meer in mama's buik kan groeien" en daarbij vertellen dat ze voor ons altijd al een wonder was maar dat de dokter ook nog eens vertelde dat het zo bijzonder is dat ze er is. Ik herken veel in wat je zegt met het bezig. Zijn met zwanger worden, ik werd er enorm door in beslag genomen, mijn vriend had dat ook niet zo hoor." Laat het los, stop een poosje met tempen, en al dat gedoe " en ik reageerde dan" ja, Hallo! En doodleuk een paar kansen laten liggen?!?! Echt niet!!!!" Ik hoop dat jullie er samen uit komen en er over kunnen praten, en natuurlijk dat jullie nog een kindje mogen krijgen. Mag het niet meer zo zijn dat hoop ik dat jullie dit een plekje kunnen geven, wellicht ieder op zijn/haar eigen manier, maar daar moet je elkaar ook de ruimte voor geven. Dit laatste heb ik pas in gezien na wat gesprekken met een haptonoom... Heel veel sterkte.
Ik kan hier verder niet zoveel op antwoorden dan heel veel sterkte en kracht toe gewenst! Wat een but situatie.... Misschien kun je met je man een gesprek aangaan en je gevoelens op tafel leggen bij hem...
Huggybird, Wat aangrijpend, jouw verhaal.. zeker heel verdrietig, een grote wens die niet in vervulling zal gaan, dan moet je heel wat doorstaan. Goed dat jullie het zo rationeel hebben kunnen benaderen, de keuze voor je gezin hebben gemaakt. Ik kan me ook voorstellen dat je zo overmand wordt door emoties dat je elk klein kansje aan wil grijpen. Die onzekerheid, die is echt verschrikkelijk, ja. Je laat toch dingen en neemt andere dingen voor lief en, begrijp me niet verkeerd, dat doen we allemaal voor en goed doel, maar dat breekt je na lange tijd ook weleens op. Voor de mannen is dat allemaal toch even wat anders. Bedankt voor je verhaal, ik wens jullie ook heel veel sterkte. Geniet van jullie dochter en je aanstaande bruiloft! Bedankt rvdc, dat is lief van je! Hopelijk is het voor jullie snel raak en zie ik hier een mooi bericht voorbij komen.
Dank je brabootje, het gaat goed met ons! De rust die het vooral mij heeft gebracht is goed voor ons allemaal. Ik weet nog dat er een soort van "ruimte" in mijn hoofd ontstond toen duidelijk was dat ik hier niet meer over hoefde na te denken. En dat voelde toch ook fijn, een beetje dubbel zeg maar..... Maar het scheelde veel hoofdpijn haha. Het was/ is zeker aangrijpend geweest, zeker omdat er vlak voor mijn operatie en het nieuws dat er geen kindje meer zou komen bij mijn vriend teelbalkanker werd geconstateerd. Nog meer met beide benen op de grond gesmeten..... Blij zijn met wat je hebt komt dan dik aan de oppervlakte.....
Je verhaal is deels herkenbaar. Hier 4 jaar bezig en 3 jaar mmm. 4x zwanger en 4x een miskraam. Maar nooit het idee gehad om ermee te stoppen. Misschien omdat het voor ons de eerste was, dat dat uitmaakt? Sterkte!