hey dames! misschien klinkt het heel vreemd maar ik heb het echt gehad,ik ga al bijna 8 weken op en neer naar het ziekenhuis 2 keer op een dag.ik heb gisteren weer een gesprek gehad met de kinderarts en word me elke week het zelfde vertelt,gaat heel goed met haar we wachten alleen op de brady's:s.mijn uitgerekende datum was 13 september en nu werd mij gezegt gisteren we hopen dat ze de 18de ontslagen is omdat dan haar verzorgster 4 weken op vakantie gaat. ben ik de enige die er geen zin meer in heeft elke keer naar het ziekenhuis te moeten gaan?elke keer te moeten bellen als je niet kunt en dan aan de telefoon het gevoel krijgen alsof je een slechte moeder bent omdat je afbelt?
Hoi hoi, Je bent zeker niet de enige die zo voelt. Het is ook wat 2 keer op een dag gaan. Ik werd er ook helemaal gek van op het einde. Ga eens een dagje niet, en voel je ook niet schuldig, misschien kan je vriend dan gaan. Of ga 1 x per dag en dan wat langer. Vertel ook aan de kinderarts en verpleegkundige hoe je je voelt zodat zij ook meer begrip hebben als je een keer afbelt. Bij mij waren ze heel lief en begrepen het. Voor je het weet mag ze naar huis! Succes met de laatste loodjes! xxx
Hey Imfao, je bent inderdaad niet de enige die zich zo voelt! Ik denk dat bijna iedereen hier zo'n zelfde gevoel heeft gehad. Neem inderdaad een dagje rust. En praat erover met de verpleegkundigen. Toen ik eens een keer met heel veel moeite een ochtend had overgeslagen, voelde ik me ook zo ontzettend schuldig! Maar de verpleegkundigen waren heel lief en begripvol en stonden er juist op dat ik ook mijn rust nam, want als mijn zoontje thuis zou komen, had hij niks aan een oververmoeide of zelf overspannen moeder. Op het laatst had ik ook afgesproken met de verpleging dat ik niet meer elke dag twee keer kwam, maar bijv. alleen 's avonds samen met mijn man. Als ik dan 's ochtends toch heen ging, dan belde ik even op voordat ik wegging. Als ik dus eens niet ging, hoefde ik ook niet af te bellen en me dus ook niet schuldig te voelen. Heel veel succes! En het wachten wordt beloond; straks mag jullie wondertje ook eindelijk naar huis! Minke
wij moesten destijds wachten op een operatie en daarvoor moest Sam 2500 gram wegen. Dus daar leefden we helemaal naar toe. En twee weken na de operatie mocht ze naar huis. Heeft uitendelijk 12 weken geduurd en was ook later dan de uitgerekende datum. Maar pff wat een tijd, dokter werd gek van me met het vragen naar wanneer de operatie nou eindelijk was.
gelukkig nu voel ik me er toch wel wat beter door bedankt dames,ik heb vandaag gezegt dat ik nog maar 1 keer ga op een dag.vandaag dus ook gedaan en mijn dag voelt veel langer .
ondertussen dacht ik met een paar dagen lekker mijn dochter thuis te hebben omdat het super ging met de brady's!NIET DUS gisteren en vandaag heeft ze er best weer wat gehad,ik vind het echt wel een keer leuk geweest zaterdag was ik uitgerekend dus ze is alweer bijna 9 weken oud.
hoi hoi ik snap dat het zwaar is elke keer op en neer leven tussen hoop en vrees dan mag ze mee dan niet, maar probeer je ook in te leven in je meissie stel je neemt haar nu mee naar huis en er gebeurt iets thuis dat vergeef je jezelf nooit meer ik vind het juist goed dat het ziekenhuis zeker wilt weten dat jou meissie het red zonder de brady's en toeters en bellen ik zou je graag gerust willen stellen want ik begrijp je zeker wel het sloopt je, je bent dan wel niet 24 u per dag bij haar maar je gedachte en je hart wel en dat breekt op, is er misschien geen mogenlijkheid vanuit het ziekenhuis om een dagje te blijven logeren bij je dochter sterkte met alweer de laatste loodjes groetjes nathalie
we zijn alweer 19 dagen verder en onze kleine meid ligt nog in het ziekenhuis,is idd voor haar 18de wel een keer thuis:s we krijgen meer en meer een gevoel alsof het persoonlijk word want ze komen steeds weer met nieuwe dingen aanzetten.nu was ze deze week 45 uur brady vrij kreeg ze een brady MAAR ons is 2 weken geleden vertelt we tellen de brady's niet meer mee wanneer ze wakker is en wanneer ze drukt of spuugt,deze brady was dus toen ze wakker was en zich druk maakte.ze zijn dus zo weer opnieuw begonnen met tellen.en word ons gezegt je moet toch echt wel gedult hebben.een kennis van ons die heeft het zelfde gehad en die vroeg mij laatst hoe diep haar brady's waren want haar zoon had brady's van 40 en mocht met 36 uur naar huis,mijn dochter heeft 45,60 en mag nog niet naar huis,gisteren werd er gezegt ze is zo verkouden daarom ligt ze hier nog wel even want dat kun je thuis niet doen.de grootste onzin hoor ik elke keer van die mensen en ik ben het spuugzat mijn dochter word gewoon groter in dat ziekenhuis en ik ben er niet bij,dat maakt ons zo verdrietig en hopeloos.moet ik dan ook elke keer als jade verkouden is naar het ziekenhuis klepperen? pff voelt toch wel goed er even over te praten want mijn vriend en ik worden hellemaal gek.mijn vriend komt hellemaal niet meer op het ziekenhuis sinds vorig weekend,ik was jade aan het verschonen en zag gewoon dat ze poep tussen haar schaamlipjes had zitten en ik vroeg waarom ze dat had,die zuster kon heel vlug zeggen ikke niet maar niet wie het wel gedaan had,dus mijn vriend liep haar achterna en vroeg het nog eens ze zei nog niks waarop mijn vriend zei dat ga ik wel even naar voren en dien ik een klacht in,zo gezegt en gedaan zijn we naar huis gegaan horen we de volgende dag dat die zuster bang voor mijn vriend was en heeft de bewaking opgebelt hij had ook een hoop stress hebben verooorzaakt voor aan de balie en was erg agresief,ik zei dat tegen mijn vriend en die stond met een bek vol tanden van wat is dit nu.eergisteren zo het zelfde mijn vriend zei aan de telefoon als ik mijn dochter straks niet meer kan zien door zo,n wijf dan krijgt ze dikke problemen met mij,had die zuster opgeschreven dat zij heel veel problemen gaat krijgen met mijn vriend.nu mogen wij dus leuk op gesprek komen met maatschappelijk werk alleen maar door een vrouw die mijn dochter niet fatsoenlijk kan verzorgen en de pik had op mijn vriend. sorry voor het onduidelijke typen ik heb een beetje moeilijkheden met punten en koma's
het ziekenhuis waar mila lag was nog al een eind van ons vandaan (2 uur heen en 2 uur terug) dus konden met geen mogelijkheid 2 x per dag. had ook een dag dat ik helemaal niet kon komen vanwege de verhuizing, maar belde dan wel zo veel mogelijk om te kijken hoe het ging. maar het gevoel van een slechte moeder te zijn op zon dag is heel herkenbaar. nog even volhouden, voor je het weet is ze thuis!
ik hoop het echt ik weet namelijk niet hoelang ik dit nog volhoud.vandaag weer een stelletje die wegging terwijl dat kind nog niet eens alles zelf opdrinkt maar de helft laat staan,dan heb ik zoiets van dat kindje had nog niet uit het ziekenhuis ontslagen mogen worden.maar dan word mij gevraagt als ze weg zijn je hebt het er moeilijk mee of niet je zult al veel mensen hebben weg zien gaan,ik was blij dat ik mijn tranen voor me kon houden.