Ik voel mij een beetje onzeker. Ik ben het eerste jaar van het leven van mijn zoon thuis geweest. Mijn zoon was dan ook erg gefocust op mij en eenkennig. Echt een mamakindje. Sinds 2 weken gaat mijn zoontje naar de crèche. Als ik hem wegbreng heeft hij hier totaal geen problemen mee kraait niet om mij en wil zo snel mogelijk neergezet worden en spelen als ik hem ophaal kijk hij ook niet naar mij om. Thuis is hij ook een stuk afhankelijk dan normaal. Begrijp mij niet verkeerd ik vind het heel fijn dat hij het zo naar zijn zin heeft op de crèche, daar had ik alleen maar van kunnen dromen. Alleen dat zijn gedrag ineens zo omslaat en mij eigenlijk het lijkt wel minder lief vindt of niet mist maakt mij wel een beetje onzeker.
Hij vindt jou niet minder lief, hij heeft alleen eindelijk ontdekt dat er nog een hele wereld bestaat buiten mama, die hij kan ontdekken. Je moet alles niet zo persoonlijk opvatten Dit is echt heel goed voor zijn ontwikkeling.
helemaal mee eens Daarnaast is het voor een kind belangrijk (vooral ná 1 jaar) om meerdere hechtingsfiguren te hebben. Hier waren ze heel sterk gehecht aan de kdv-juffen (o wee als er een vervanger stond), aan oma's en opa's en aan hun oom. Als ze één van deze mensen zagen bestonden mama en papa even niet meer. Als we het kdv binnenliepen zwaaiden ze mij al weg
Hier gaan ze al vanaf 10 weken naar de crèche en allebei altijd even enthousiast geweest! Sterker nog: de jongste (bijna 3) is zwaar teleurgesteld als ze niet naar de crèche "mag". Kan ik als belediging opvatten, maar volgens mij betekent het juist dat ze heel goed gehecht zijn en er voor de volle 100% op vertrouwen dat je ze weer op komt halen! Volgens mij hebben kinderen met verlatingsangst juist een groter hechtingsprobleem!
Nee, dat is niet waar. Het kan wel zijn, dat kinderen met een hechtingsstoornis een heftige vorm van verlatingsangst ontwikkelen, maar verlatingsangst is niet per definitie teken dat kinderen niet goed gehecht zijn. Integendeel, want heel goed gehechte kinderen kunnen ook een sterke vorm van verlatingsangst hebben. TS: je kindje vindt je niet minder lief, maar heeft idd gewoon ontdekt dat er een hoop leuks is buiten mama. Niet zo persoonlijk maken, want daarmee leg je een hoop lading bij zijn gedrag, wat er helemaal niet in zit.
Hij houdt net zoveel van je zoals altijd. Ik kan je goed begrijpen, ik ben ook erg gehecht aan mijn dochter en zie er ook vreselijk tegen op om haar volgend jaar naar de crèche te brengen. Het zal haar ook vast goed doen omdat ze dol is op andere kinderen. Jouw kindje heeft gewoon een nieuwe wereld ontdekt en dat is harstikke goed! Dit gevoel zal maar tijdelijk zijn, wanneer hij al wat langer naar de crèche gaat, zal het gevoel minderen.
Ik heb eens ergens gelezen dat kleine kinderen ongeveer 'ruimte' hebben om zich aan zes vaste personen te hechten. Mama en papa zijn natuurlijk de belangrijkste, hier zijn er daarnaast de opa's en oma's. Inmiddels id dochter twee en merk ik dat er meer 'vaste bekenden' bijkomen. Buurvrouw, meisje wat onze paarden helpt verzorgen en ik vermoed straks de peuterleidster. Hoe fijn het ook is dat mijn dochtertje mij nog steeds de liefste vindt, lijkt het me toch ook goed dat haar wereld steeds iets groter wordt. Als ik haar bij mijn ouders of schoonouders breng dan is het dat zij er zo op aandringen dat ze toch echt even naar mij moet zwaaien, maar eigenlijk heeft ze het al veel te druk met spelen. Best lullig voor mij, maar toch heb ik het liever dan elke keer een huilend kind achterlaten. Ze weten heus nog wel wie hun moeder is hoor!
Ben het met jou eens, tuurlijk vind ik het fijn dat mijn zoon een nieuwe wereld ontdekt vind het geweldig om te zien hoe hij op onderzoek uitgaat. Ik heb bewust gekozen voor de crèche omdat mijn zoon gek is op ander kindjes. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om de zorg uit handen te geven en mis hem enorm, maar moet zeggen als hij zo lekker aan het spelen is bij (met is nog iets te jong) andere kindjes maakt het wel een stuk makkelijker Jullie reacties zijn heel logisch, bedankt hiervoor, hij is lekker aan het ontdekken en daar ben ik trots op. Moet daar niet onzeker over doen, maar het is even een verandering. Ik projecteer mijn gedrag niet op mijn zoon, (onbewust vast wel) maar omdat ik altijd hoorde dat het een drama je kindje naar de crèche te brengen omdat ze dan huilen om mama was ik even verbaasd en onzeker omdat mijn zoontje dit totaal niet heeft. Mijn zoontje heeft trouwens meerdere personen waaraan hij gehecht is en daar komen nu de crecheleidsters bij Over hechting en verlatingsangst bestaan verschillende theorieën de ene zegt dat een kind wat goed gehecht is minder verlatingsangst heeft omdat het "vertrouwen heeft in ouders"', de ander zegt weer dat een kind met verlatingsangst goed gehecht is. Ik denk dat je de middenweg moet zoeken en uit moet gaan van extremen indien de hechting niet goed is gegaan. Kennisje van mij haar zoon maakt het niet uit wie hem troost al is het een vreemde, wil door iedereen opgepakt worden en heeft soms de voorkeur voor andere (bijvoorbeeld met het geven van eten) boven moeder, terwijl moeder een hele goede moeder is. Dit lijkt mij niet altijd even leuke maar het is een lief mannetje dus ja, slecht gehecht wie zal het zeggen? Blijft moeilijk.
Ik denk echt dat die 'hechting' zwaar overschat wordt tegenwoordig. Ik ben ervan overtuigd dat je als moeder of vader al heel veel mis moet doen om een slecht gehecht kind te hebben. Het is toch gewoon natuurlijk en logisch en instinctief om geborgenheid te voelen binnen je gezin? De rest is gewoon karakter van je kindje. Maar tegenwoordig worden ouders constant angst aangejaagd over alles. Bv of fv, werkende moeder of thuisblijfmoeder, vaste voeding op 4 of 6 maand, nu weer die hechting.... Vermoeiend, vind ik zelf. Je merkt vanzelf wel waar je kindje nood aan heeft en hoe je het kan helpen om zich verder te ontwikkelen, toch? Daarmee wil ik niet zeggen dat je inlezen niet nuttig is, maar...gewoon...je moet niet alles tot op het bot ontleden.
Helemaal met je eens ieder kind is anders, vind de hechtingstheorieen van het cb ook zwaar overdreven, het is weer iets waar je, je als moeder onzeker over mag gaan maken.
Mee eens. Moet heel wat gebeuren om je kindje niet goed te laten hechten. Dat zijn gelukkig echt wel uitzonderlijke situaties.
Er moet idd echt heel wat gebeuren wil je een hechtingsstoornis krijgen. Kindje dat ik ken is dysmatuur geboren bij een helpp-bevalling, waardoor hij de eerste weken slechts een half uurtje per dag bij zijn moeder was. Daarna veel gedoe in dat gezin geweest, en dat knulletje kroop dus letterlijk bij iedereen op schoot, maakte niet uit wie. Daar was iets goed mis gegaan. Is inmiddels weer veel beter, dus daar waar het mis gaat, buig je dat vaak ook wel weer om. Maar dan merk je ook op andere vlakken 'gekke' dingen. In deze situatie was het mannetje ook bijzonder in zijn manier van contact maken, om maar iets te noemen. Als je kind op momenten dat het troost nodig heeft, voorkeur heeft voor een van de hoofdverzorgers, is het met de hechting meestal wel OK