Dan had ze hulp moeten zoeken!! Met iemand gaan praten! En zoals ik hierboven al zei,zou ik hulp zoeken,en proberen dingen positief in te zien en er een oplossing voor te zoeken!
Maar hoe dacht jij dan dat het zou zijn? Je baby kan er niks aan doen dat jouw en vriend en jij je huishouden niet helemaal bijhouden.
zo'n luikje spreekt me niet aan.. maar heb wel eens zoiets van "uit logeren" eerst eens 1 nacht met optie op een tweede.. Denk dat ik niet slaap omdat t dan ook weer vreemd is dat Gijs er niet is en zie van te voren al apen&beren of mn ouders t wel redden met t manneke, of ie daar de boel niet bij elkaar gaat huilen omdat t allemaal dan vreemd is.. Zal zo eens om t hoekje kijken of ie wakker is.. papa heeft hem zo'n 2 uur geleden in bed gelegd.. Ik zie ook de optie "hulp zoeken" voorbij komen.. Maar bij wie dan, wat voor hulp dan? psychologen helpen mij niet.. daar ben ik ( voor andere dingen welliswaar) geweest en heb altijd zo'n gevoel van "zonde van mn tijd".. Weet wel dat mn buuf heeft gezegd "BEL DAN!!" maar zo ben ik niet.. ik wil niet te veel te koop lopen met mn ellende ( van dat moment)Hier is t dan nog net wat anoniemer.. Er zal niet snel iemand zijn die denkt" heej.. meid.. ik (her)ken je.. ik pak de foon en bel je.. Ik ben altijd al zo geweest mn eigen boontjes te doppen.. en als t niet lukt dan is t pech.. hulp vragen doe ik heel weinig...( schaamte?)
hahahaha nee tuurlijk niet ik zeg het weleens als ze heel vervelend is tegen me ma dan zeg ik ma.. wat denk je? zal jay nog in zo'n luikje passen? dan kijkt ze me heel verschrikt aan zo van DAT MEEN JE NIET?!?!?! ehehehe maar echt serieus aan denken zal ik nooit doen... ik heb trouwens wel n keer kutkind tegen jayla gezegd! toen ik haar voor de 6de keer in bed lag en ze weer niet wou slapen maar toen had ik wel al 6 weken niet (of amper) geslapen en was ik gewoon ontzettend moe! maar toen schrok ik me zo ontzettend dat ik dat zei dat ik me meteen schuldig voelde en ging slijmen bij haar hahahaha
jeetje heftig beschreven allemaal zeg... kan me wel een beetje voorstellen dat je het einde nabij bent... maar dat je zo uitraast tegen je kind en hem een k kind noemt vind ik wel erg zielig... het kindje kan er niets aan doen dat jij je zaken niet op orde hebt... reageer het op een ander af desnoods je man maar niet je kind de dupe ervan laten worden... ik zou ook hulp zoeken aLS IK jou was!!! misschien een gezinshulp ofzo? lijkt me niet normaal dat je zo tekeer gaat en met dingen gaat smijten... ziet jouw kindje dat ook als je dat doet?? ik heb ook mn dag weleens niet, maar dan ga ik juist wat leuks doen zodat ik mn kinderen een pleziertje doe.. en savonds als ze lekker in bed liggen spuug ik mn gal wel bij mn man en die zegt dan altijd ach meid maak je niet zo druk morgen weer een nieuwe dag..
Hey meid. Knap van je dat je dit hier zo neer durft te zetten! Ik denk dat ik je wel begrijp, een kindje en alles willen en moeten doen vind ik ook heel heftig. Na een maand of tien lukte het mij pas om het huishouden weer een beetje op orde te krijgen en daar baalde ik zo ontzettend van. Ook, om maar even iets te noemen, het spontaan op zaterdag of zondag even winkelen mis ik soms nog wel. Schaamte en alles zelf willen doen? Heel herkenbaar! Tuurlijk hoef je niet meteen naar een psycholoog. Misschien kan je de buurvrouw vragen of ze één of meerdere dagen overdag op wil passen? Kan jij gewoon even lekker je gang gaan. Lekker wat aanrommelen in huis, een beetje internetten of even winkelen. Even tot jezelf komen en 's avonds lekker voor je zoon zorgen. Je mag me ook PBen! Succes!
Meid waarom zou je je schamen om hulp te zoeken? Als de nood hoog is zoals vanochtend bij jou, is je kindje veel beter af als je hem even bij papa of de buurvrouw 'dumpt' om weer tot jezelf te komen, dan dat je tegen je kleine baby loopt te schreeuwen. En jouw ouders hebben jou toch ook grootgebracht? Die redden zich wel met een baby voor een nachtje hoor. Als je vaker zo voelt als vandaag zou ik je ook aanraden om hulp te zoeken in je omgeving. En niet hulp in het kader dat er met jou iets aan de hand is, maar gewoon iemand die je een handje komt helpen met de kleine, of die even je was aan de kant komt werken. Het klinkt allemaal geweldig een baby krijgen, maar er komt heel veel bij kijken. Ons zien mensen ook als een soort super-ouders omdat we van 0 naar 3 babys zijn gegaan. Maar zonder hulp zou ik het niet overleven. En ik schaam me inmiddels niet voor om alle hulp te accepteren die zich aanbiedt. Als iemand bij mij op visite komt en vraagt of ie ergens mee kan helpen krijgt die binnen 5 tellen een strijkijzer in handen gedouwd
Nou best herkenbaar hoor! En natuurlijk kan ik het achteraf best relativeren en compenseren de leuke dingen, maar als je zelf in het moment zit... nee, dan moet ik soms ook even slikken hoor! En i vind dat je daar best voor uit mag komen. Wat betreft "K kind", ik neem aan dat je dat nooit hardop tegen je kind zegt? Maar het voelen... ach ja, ik kan de mijne soms ook achter het behang plakken ! Zeker nu hij 13 maanden is, steeds meer een eigen willetje krijgt (koppig!!!), zn eten steevast weigert het nog voor dat hij uberhaupt iets geproefd heeft: GGRRRRR!! Nu ook zo'n fase dat hij constant opgetild wil worden en anders wordt t krijsen. Ik kom dan ook nergens meer aan toe. Tipje: neem een huishoudster. Ook wij zijn geen sterren in het huishouden en in het weekend heb je ook zin om andere leuke dingen te gaan doen. Met een huishoudster heb je iig alles schoon. En dat opruimen... ja, dat heb ik geaccepteerd dat dat er even niet zo in zit. Ja, als de kleine op bed ligt savonds. Dan is het weer even opgeruimd tot de volgende morgen. Wat ik doe nu mn zoontje een lastige fase heeft: elke dag eruit. Thuis wordt ik ook een beetje gek van het hang gedrag. Maar buiten in de kinderwagen heb je er geen kind aan. Elke dag een boodschapje, is voor je kind ook leuk. En lekker blijven spuien hier !
Nee k.kind zeg ik nadat de deur dicht is... of ik denk t.. hampelman, oester, grapjas.. maar denk dat vaak k... hem slaan zal ik ook nooit doen en smijten met iets ziet ie ook niet.. Dat is vaak t afreageren nadat ik Gijs heb "veilig gesteld" om t maar even zo te omschrijven.. Tegen hem schreeuwen.. dan moet je denken aan na 10 keer vragend en aardig blijvend "blijf nou eens liggen op je rug" Dat ik dan zoiets heb "EN NOU BLIJF JE LIGGEN!!" Vanmorgen heb ik hem na t wassen in romper en 1 sok aan eerst in bed gelegd en eerst de boel op geruimd.. toen een verdere poging met aankleden.. We zijn net ff buiten geweest, even kijken wat papa uitspookt en samen even langs de koeien geweest..
Ik ken je niet en ik veroordeel je ook niet, erg genoeg dat je je zo voelt. En ik wil je ook niet bang maken maar je zou de eerste niet zijn die zijn zelfbeheersing verliest. Dat je al met dingen loopt te gooien in huis is en tegen je kindje "schreeuwt" zijn toch tekens dat het je hoog zit. Persoonlijk denk ik dat je ervoor moet waken dat jij er niet aan onder door gaat en je zoontje cq gezin daar onder lijden. Misschien heb je met je vorige behandelaar geen succes gehad maar is er een ander die je wel kan helpen. We kennen allemaal wel eens het gevoel van moe zijn en er wel eens doorheen zitten maar de signalen die jij afgeeft vind ik, als ik ze zo lees, toch wel wat ernstiger. Wat zegt je partner ervan?
@ Annemarie: Ik heb niet het hele topic gelezen want ik zag alweer wat reacties waar ik maar beter niet op in kan gaan. Ik ben mama van 2 pittige ventjes en ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik kon na de geboorte van de 1e mijn draai absoluut niet vinden. Wj wilde dolgraag een brusje, maar ik was sneller dan gepland (voor zover dat kan) zwanger van de 2e. Met 2 is het echt wel pittiger dan met 1. In het begin viel het me best mee, maar toen ging de jongste kruipen en dacht ik echt hellup!!! Zorg dat je genoeg momentjes voor jezelf creeert, vraag iemand om op te passen en ga wat leuks doen met man/ vriend of met een vriendin zodat je even geen mama bent, de boel de boel mag laten mag best eens en pak de boel aan als de kleine slaapt ofzo (en je er echt zin in hebt). Het hoeft allemaal niet perfect! Ik heb ook weleens de neiging gehad om met dingen te smijten of ergens keihard op te meppen. Totdat mijn man zei dat dat wel erg ver ging. Toen heb ik m duidelijk gemaakt waar ik moeite mee had en hij sprong daarop in. Ook heb ik een moeder, zus en buurvrouw waar ik altijd even stoom af kan blazen. Dan ben ik mijn verhaal kwijt en kan ik er weer ff tegen!
Ik herken het gevoel ook hoor, zeker nu ik toch al zo instabiel ben van de hormoontjes, slaapgebrek en pijn. Ik ben gisteren (toen ie voor de zoveelste keer niet uit bed wilde komen, 'nee' is hier zo favoriet) ook eerst een kop koffie gaan drinken en heb hem maar even in zn sop laten gaarkoken. Natuurlijk slaat ie sinds de laatste week zn middagslaapje over en ben ik continue politieagentje aan het spelen. Dan kan ik niet eens ff de vaatwasser leeghalen zonder onderbrekingen. Toen mijn vriend thuiskwam ben ik even in mn eentje een boodschapje gaan doen, ff lucht happen. En mijn vriend legt hem dan op bed, ik lekker even in bad. Nou dan kan ik er de volgende dag wel weer tegen, zoals vandaag ging alles prima, zonder stress. Maar af en toe zo'n dag ertussen, ja dat heb ik nog steeds. Maar ik probeer dus wel ff tijd voor mezelf te hebben en geef dit ook aan bij mn vriend. En vandaag ook aan mn moeder gevraagd of ze af en toe op mijn zoontje wil passen in mijn verlof. Af en toe moet je hulp vragen/accepteren, hoe moeilijk dat soms ook is.
Nou meiden ik heb ook wel eens een schreeuw gegeven tegen die kleine hoor, en heel soms nog wel eens. Maar te zeggen dat ik daar hulp voor moet zoeken?Nee hoor! Denk dat veel moeders wel eens (onterecht) uit hun slof schieten tegen hun kroost, we zijn allemaal mens. En die kleine duveltjes kunnen je echt wel ver drijven hoor. Kijk het moet geen dagelijks iets worden, dan zou ik ook hulp gaan zoeken maar als het soms gebeurd. En ook ik denk terug aan de tijd VOOR die kleine en verlang er ook geregeld wel naar terug (even bijkomde info, kyan was niet gepland en wilde ook nooit kids). De realiteit is dat dat (gelukkig) niet kan en ik moet omgaan met de ergernissen van dat moment wat vaak goed gaat maar ook wel eens niet wat kan uitmonden in een snauw of een brul op zijn tijd. Meestal merk ik wel een mezelf als ik het even zat ben en mijn accu leeg is en dan gaat hij fijn naar oma. Dus meid, je uiten kan prima, een keer uitvallen tegen je kind is niet goed maar wel begrijpelijk maar houd het wel in balans. Als de balans omslaat naar een steeds negatievere sfeer zou ik aan de bel trekken bij je man/familie/vrienden en als dat niet genoeg is evt thuishulp oid. Succes en met jou zijn er nog 1000'en anderen.