Net mama geworden van mijn tweede kindje en ik had zo gehoopt dat het Andes zou gaan lopen wat betreft het contact met mijn moeder. Tijdens eerste zwangerschap zat mijn moeder er bovenop, ze wonen wat verder weg, maar ze wilde alles volgen. Dagelijks contact via app of FaceTime. Zelfs nog meegewerkt naar de verloskundige. Toen dochter geboren was echt flinke ruzie, mijn moeder had verwacht een hele week voor ons te kunnen gaan zorgen. Eh, daar heb ik kraamhulp voor en ik wil even rust voor mijn gezinnetje. Dat viel niet helemaal goed en heeft voor fikse ruzie gezorgd wat ook een fiks handgemeen heeft opgeleverd.... Nu net voor de tweede keer bevallen, helaas verliep deze zwangerschap anders, voortijdig gebroken vliezen en kunnen rekken tot 36.6 weken. Baby rand prematuur en rand dysmatuur. Mijn moeder trekt alle spanning naar zich toe. Ze is 1 keer langsgeweest, heeft dan niets te vertellen, drinkt koffie en stinkt naar de sigaretten. Ik had me voorgenomen dit maar over me heen te laten komen en de lieve vrede te bewaren. Vandaag bel ik haar en geef aan naar huis te mogen vanuit het ziekenhuis. Er klinkt een zucht aan de ander kant en ze geeft aan niet te weten wanneer ze langs kan komen. Ik zeg dat dat vast wel goed gaat komen. Beetje cynische reactie terug waaruit ik al opmaak dat er weer meer ellende zal gaan volgen. Ik loop echt op eieren bij mijn eigen moeder. Ik wil dit bommetje niet laten barsten, maar ik weet dat ik ergens weer verwijten op mijn bordje ga krijgen. Zo geen zin in..... het zijn haar verwachtingen die niet uit komen, naar haar al eens benoemd dat ze geen verwachtingen moet hebben, maar dat geeft gelijk olie op het vuur. Haar behoeften staan centraal, ze vliegt gelijk op de kast. Help iemand nog tips voor me? Ik wil zo graag gewoon in alle rust mijn eigen leven leiden...
Wat vervelend dat het zo gaat met je moeder. Heb je ook nog een vader? Hoe kijkt hij er naar? Ik zou nu vooral de focus leggen op jezelf en je gezin. Je bent net weer moeder geworden na een pittige periode, en de zorg met zo'n kleine baby kost veel energie. Je kunt haar uitnodigen om langs te komen voor een kort bezoekje, maar wring jezelf vooral niet in allerlei bochten om dat mogelijk te maken. Denk nu vooral even aan wat jij fijn vind
Een handgemeen? Ze is dus fysiek gewelddadig geworden? Ik zou haar met rust laten. Dus geen contact zoeken. Als zij contact zoekt, vriendelijk blijven maar oppervlakkig. Dus niet ingaan op verwijten van haar kant. Het afhouden als ze wil langskomen (ze woont toch ver, dus is makkelijker). En als ze wil langskomen mag dat, maar houd de bezoekjes dan kort en 'zakelijk'. Het is heel moeilijk zo om te gaan met een ouder als er zoveel oud zeer zit. Maar jouw moeder gaat niet veranderen. Ze is zoals ze is. Ofwel accepteer je dit en laat je haar 'over je heen komen', ofwel kies je voor jezelf en houd je haar op een afstand. Dit is een moeilijke keuze. Veel sterkte!
Tja als ik dat zo lees zou ik denk ik haar niet meer in mijn leven wensen. Maar ik ben nogal rigoreus in dat soort zaken.
Een handgemeen omdat jij je grens aangaf? Tjonge... ik zou het contact even laten rusten, hoe jammer ook, maar dit geeft stress en kost energie.
Ik ben vooral erg eerlijk in dat soort situaties , En zou gewoon zeggen sorry ma dat het niet gaat zoals je wil maar ik heb gewoon mijn eigen leven en ideeën. Ze kan nog wel je moeder zijn maar juist daarom moet er wederzijds respect zijn voor elkaars wensen .
Als ze naast het vervelende gedrag ook fysiek wordt, want dat haal ik ook uit je verhaal, dan zou het voor mij klaar zijn, geloof ik. Maar het blijft je moeder natuurlijk, dat begrijp ik ook. Als je nog contact wilt, dan zou ik het inderdaad van haar uit laten komen en het zakelijk en kort houden. Als ook dat niet lukt, dan zou ik het contact alsnog verbreken.
Maak voor jezelf het besluit of je haar nog wel in jouw en je kinderen hun levens wilt hebben. Zo ja dan zijn onderstaande tips erg goed.
Het lijkt alsof je over mijn moeder schrijft. Het drama begon idd al voordat we het zkh uit waren. Wat je nu accuut moet doen weet ik niet maar de baby is nu 7mnd en ik heb al 2mnd geen contact meer met haar. Contact mbt de kleinkinderen is minimaal en verloopt via mijn man, die behalve 2x per maand een uurtje afspreken verder ook de deur dichthoudt. De rust in huis is heerlijk. Sterkte de komende tijd en probeer je af te sluiten voor haar!
Ik las energie zuinige oma... dus verwachtte een andere tekst. Wat een rot situatie ts. Ik zou jouw moeder voorlopig op afstand houden en je vooral focussen op je baby en herstel en daarna een goed gesprek met je moeder aangaan. Is ze altijd al zo geweest?
Mijn moeder kost mij ook energie en ik kan me heel erg storen aan dat zij het plaatje wat zij van een oma heeft uitvoert, ten koste van mijn kinderen. Ze kijkt gewoon echt niet naar de kinderen of naar mij en ze walst overal compleet overheen. Voorbeeldje: Hebben de kinderen geen zin om op schoot te zitten, jammer dan, ze worden gewoon opgetild en op schoot vastgeklemd, tot huilen aan toe. We laten haar niet op de kinderen passen en dat weet ze, maar dan toch tegen de kinderen van 3 en 5 gaan zeggen dat oma ze best een dagje mee uit wil nemen, dat ze dat maar aan papa en mama moeten vragen wanneer dat mag. Aanspreken werkt niet, want dan heb ik het gedaan, is zij het slachtoffer en de hele wereld is altijd tegen haar. Niet leuk en ik kan af en toe ook wel jaloers kijken naar hoe het bij een vriendin gaat. Maargoed, het is niet anders en het contact heel minimaal houden werkt tot nu toe enigszins voor mij.
Ik zou haar vragen zich niet meer als een klein kind die alleen maar aan zichzelf denkt te gedragen.. Kan ze dit niet? Zeg dan dat je voor jullie eigen belang gaat en geen energie over hebt voor haar (op deze manier). Als ze echt verbaal en/of fysiek agressief wordt dan zou ik meteen contact verbreken. Wat denken mensen wel niet
Zoals ik het lees is ze er toen ook van geschrokken. Daarvoor was ze claiment en daarna juist afstandelijk. Lastig dat er niet echt gepraat wordt. Dat had nog wel eens verassende inzichten in elkaar kunnen opleveren.
Dit gedrag herken ik al mijn gehele leven. Mijn moeder wil iets om voor te zorgen te hebben, helaas nu niemand waar ze zich op kan richten behalve mij en de kleinkinderen. Ik ben blij dat ze veel werkt en ver weg woont. Ze is inderdaad eenmaal fysiek geworden (waar overigens geen kinderen bij waren) ruzie ging over het feit dat ze onze dochter niet snel genoeg in haar armen gedrukt kreeg toen ze op visite kwam. Ik ben toen heel duidelijk geweest dat dat de laatste keer is en dat ze anders haar kleinkind niet meer ziet. Wat betreft praten, dat is het lastige, er valt niet te praten. Wat ik ook zeg, ze kruipt direct de slachtofferrol in, het ontbreekt aan een stuk zelfreflectie. Heel erg, maar mijn man en ik zeggen al tegen elkaar, geef het een paar maanden, dan is het nieuws er wel weer vanaf....
@1981Mama ik heb eerder het gevoel dat ze jaloers is. Zelf is ze alleenstaande moeder geweest, we hadden het niet breed, een hoop foute mannen in haar leven.... alsof ze mijn leven wat ik goed op de rit heb, ook wil hebben om verloren tijd 8n te halen
Misschien begrijp ik het verkeerd.. maar het klinkt alsof ze bij je oudste heel claimend was en nu juist heel afwachtend. Zou het kunnen dat ze nu juist wacht op wat jij graag wilt? Naast dat ze het niet handig aanpakt enzo
Een handgemeen met een kraamvrouw? Sorry maar daar hield het voor mij op. En ja ik heb ook een moeilijke moeder. Is nu geen contact mee en ik heb het daar moeilijk mee. Maar als ze mij geslagen had kon ze echt wegblijven, is die een haartje betoeterd.
Tot nog toe verloopt het gelukkig allemaal rustig. Het contact is minimaal, volgend weekend zullen ze weer op visite komen, zeer benieuwd hoe dat zal gaan. Op het moment dat het we3 uit gaat monden tot een gigantische ruzie is het echt klaar. Dan kies ik voor mijn gezin en kunnen we prima zonder. Het blijft mijn moeder, maar mijn gezin is 10 keer belangrijker. Gelukkig sta ik inmiddels wel zo sterk in mijn schoenen dat ik die keuze durf te maken.