we zitten een beetje met onze handen in het haar. wij hebben een prachtig zoontje van bijna 19 maanden die we met veel respect opvoeden, maar als wij bij andere kinderen zijn wordt ons duidelijk dat ons zoontje geen doorsnee kindje is. Maar wat is er? Is er überhaupt iets? Is het verontrustend? ik zal proberen een aantal situaties te schetsen: - hij speelt heel veel in zijn eigen wereldje, maar zelden wil hij interactie met andere kindjes of met mij of papa. Hij kan uren bezig zijn met een zakje volstoppen met spullen, leeggooien, vullen, leeggooien enz. enz. - hij lijkt niet te begrijpen als we iets uitleggen of iets vragen wat we ermee bedoelen. zo hadden we een plantenbak op de grond staan en telkens ging hij er zand uitladen, keer op keer uitleggen dat dat niet de bedoeling is. (als wij zijn handje vastpakken raakt hij in paniek, en gooit hij zichzelf op de grond) Nu heb ik de plantenbak weggehaald uit de kamer omdat het heeeel frustrerend was voor hem, gewoon omdat hij het niet begrijpt. - hij begint te huilen zodra er hard word gelachen door anderen, dan raakt hij in paniek en dan kan ik hem alleen rustig krijgen en troost bieden. - hij kent bepaalde woordjes, maar linkt ze nergens mee. hij kan papa en mama zeggen, maar snappen wat ermee bedoeld wordt doet hij bijvoorbeeld totaal niet. - hij is heeeeeeel erg verlegen, en heeft dan ook meestal 2 uur nodig voordat hij ontdooid is in een ruimte met meerdere vreemde mensen. kruipen (lopen kan hij nog niet) doet hij dus ook gewoon niet in zo'n ruimte omdat hij het niet durft. Hier zijn uitzonderingen op, want als er meerdere kindjes zijn, of als er totaal niet op hem gelet wordt dan durft hij sneller de omgeving te ontdekken. Maar als er iets voorvalt of een vreemd iemand spreekt hem heel direct aan gooit hij zich op de grond en wordt gefrustreerd en begint te huilen. - gebaren als zwaaien doet hij sporadisch, maar dit lijkt meer op toevalstreffers dan dat het bewust wordt gedaan
Heb je dit al op het consultatiebureau besproken? Op zo'n jonge leeftijd zou ik je echt geen advies kunnen geven helaas. Misschien een informatieverwerkingsstoornis o.i.d. Ik vind je verhaal niet uitgesproken autistisch klinken maar zoals ik al zei, op zo'n jonge leeftijd lijkt het me lastig om er echt iets zinvols over te zeggen. Als je je echt zorgen maakt maak dan een afspraak op het cb of bij de huisarts.
Ik vind het feit dat hij zo weinig contact zoekt en het in paniek raken als je zn handje pakt wel verontrustend. Dat neigt (misschien!) richting autisme. Heb je dit al bij het cb aangekaart? Zij kunnen je verwijzen als je je zorgen maakt.
ik neem mij altijd voor om mij geen zorgen te maken, en het laatste waaraan ik denk ik om een stempel op een kindje te plakken (gewoon omdat ik vind dat ieder kindje uniek is). En als we thuis zijn, gaat alles wel goed. Maar dat komt vooral omdat ik overal in meegegroeid ben. Maar als we op een verjaardag zijn net als vanmiddag wordt gewoon duidelijk dat hij niet is als andere kindjes. Er waren vanmiddag twee jongeren kindjes die heel ondernemend zijn en van alles begrijpen en doen. ons zoontje begrijpt gewoon bar weinig van wat wij aan hem vragen, ook heeft hij moeite om duidelijk te maken wat hij zelf wil. Zo hebben wij een bepaald dagritme en zo komt hij aan al zijn behoefte, maar hij maakt tussendoor dus ook niet duidelijk als hij dorst heeft of iets wil etc. Om een beeld te schetsen: Vanmiddag waren we in een ruimte met behoorlijk wat vreemde mensen maar nog niet eens gigantisch veel of extreem druk. Maar telkens als er gelachen werd (wat nogal veel gebeurde) dan begon hij te huilen en gooide hij zich op de grond, als hij al niet op mijn schoot zat want hij had heel veel moeite om op verkenning te gaan. telkens als hij weer van mijn schoot af durfde te gaan, dan werd er weer gelachen en kwam hij weer terug op mijn schoot terecht helemaal in paniek. hij heeft tijdens de gehele middag op zijn langst maar tien minuten aan 1 stuk onbezorgd gespeeld. En als ik dan de andere kindjes zie die zo lekker spelen, en heel veel interactie hebben met de ouders en vanalles begrijpen en doen wat er gevraagd wordt, dan staan de tranen mij nader dan het lachen. Want ons ventje die ouder is kan dat gewoon niet. ook niet als wij thuis zijn
op zaterdagen gaan wij naar een groepsbijeenkomstje van kindjes met mama's en daar wordt van alles gedaan met de kindjes. Het begint met vrolijke liedjes en dansjes, en daarna worden er allerlei dingen gedaan om de zintuigen te prikkelen. In zo'n omgeving waar geen 1 oog met nadruk op ons zoontje gericht staat voelt hij zich best op zijn gemak. Maar dan heb ik weinig interactie met hem, zodra hij zich goed voelt kruipt hij weg en gaat zelf dingen ondernemen maar neemt niet deel aan de liedjes en dansjes, en de zintuigelijke spelletjes laat hij meestal ook voor wat het is. Ik laat hem meestal maar zijn eigen weg gaan want dan voelt hij zich op zijn gemak, en dwingen om bij mij te zitten en een liedje te zingen is heeel frustrerend voor hem.
Het cb bij ons is niet echt opperbest, en hebben vaker gefaald bij ons waardoor ik alleen maar tijdens de inentingen bij hun langsga. Maar ik denk wel dat ik nu contact met hun op ga nemen, en ik hoop dat ze dan wel wijze uitspraken hebben en ons op weg kunnen helpen. Maar jammer genoeg is mijn vertrouwen niet zo groot bij hun.
Een aantal dingen die je noemt mogen op zich nog wel op deze leeftijd, horen er ook wel een beetje bij, maar de mate waarin ze bij jullie voor lijken te komen, in combinatie met een aantal dingen die wel bijzonder zijn te noemen, zouden voor mij wel reden zijn om dit op te pakken verder met CB en/of huisarts.
Eens met Rozemarijke. en als cb je niet serieus neemt, gewoon even langs je ha. Niet voor de stempel, maar misschien kan je dan wat handvatten krijgen zodat het makkelijker word om mee om te gaan.
Een stempel lijkt mij ook niet zinvol of haalbaar op deze leeftijd. Als je niet tevreden bent over het cb dan ga je naar de huisarts. Simpel toch.
Ik zou naar ggz autisme bellen en daar vragen hun advies. Ik denk dat het eens kan zijn maar afgaan op wat je schreef is niet relevant wat forumleden denken want mensen die daar professioneel weten van en kunnen observeren je zoon kunnen beter advies geven. Zelfs ha of cb beter dan we want ze zien je zoon in het echt. Ga eerst langs cb, ha. Als dat niet helpt is echt van belang zsm ontdekken of het autisme is of iets anders of gewoon niets aan de hand.
nee een stempel wil ik ook niet.. maar ik zou wel graag mijn mannetje beter willen leren begrijpen, hem stimuleren in zichzelf ontwikkelen, hem kunnen ondersteunen in zijn verlegenheid zodat hij vlugger van mijn schoot afgaat als hij daaraan toe is om de wereld te ontdekken, om meer interactie met hem te hebben, proberen te helpen met zichzelf te uitte, etc etc
als een stempel erbij hoort is het maar zo, begrijp me niet verkeerd. Maar ik zoek vooral handvaten om hem beter te kunnen begeleiden in zijn ontwikkeling
Even oppakken met CB. Zij zijn er niet voor medische zaken, maar qua ontwikkeling kunnen ze je meestal wel goed helpen en kunnen zij ook doorverwijzen.
Echt? Dat wist ik niet maar ik weet dat er wordt veel gratis informatieavonden georganiseerd daar en daar geen verwijzing nodig.
Nee, maar als je echt hulp wilt, moet je dus doorverwezen zijn. Gelden dezelfde eisen voor als bij ziekenhuis