Het ging bijna mis...

Deze namiddag naar de spoedafdeling gegaan en ik werd onmiddellijk aan de monitor gelegd.
Mijn vermoeden bleek juist te zijn: voortijdige weeën, nu al!
Bij Aaron-Rinthe was dit in week 21, nu eind week 15.
Ik ben nog geen 4 maand zwanger en het ging al bijna mis.
Reden bleek urinewegeninfectie te zijn.
De weeën moeten voor de rest van de zwangerschap onder controle gehouden worden. Eens dat begonnen is, stopt het niet meer zei de gynaecoloog.
De pillen die ik moet nemen zijn Utrogestan, om de 6 uur.
Eerst wouden ze mij in het ziekenhuis houden, maar ik heb hevig geprotesteerd:

"Wat moet ik met mijn zoontjes aanvangen? Ik vind niet op 1-2-3 opvang voor hen, laat staan dat ik kan regelen dat er hen iemand van school gaat halen deze avond!"
"En de vader?"
"Die heeft de benen genomen..."
"En je moeder?"
"Die woont op meer dan een uur rijden van hier, en ze werkt in een beschutte werkplaats als leidinggevende, die kan er niet zomaar weg..."
"Ja maar, je moet platte rust houden en die pillen om de 6 uur innemen, en..."
"Wel, dat kan ik thuis ook! Of ik nu in het ziekenhuis in bed lig, of thuis in de zetel, liggen doe ik zowiezo en die pillen nemen kan ik zelf ook, ik ben volwassen, weet je?!"
"En als je dan gaat beginnen schoonmaken en rondlopen?"
"Denk je nu écht dat ik het leven van mijn baby ga riskeren door zo'n dingen te gaan doen? Ik heb het al eerder gehad, ik weet heus wel wat me te doen staat en wat ik niét mag doen hoor!"
"En wat mag je dan wel/niet doen?"
"Wel: toilet gaan, douche nemen, kids van en naar school, zetel of bed liggen. Niet: schoonmaken, rondhuppelen, wandelen met de hond, trappen lopen, al die dingen."
"Je weet het blijkbaar goed genoeg, dus ga dan maar naar huis."
"Dank je wel!!!"
Wat een discussie was me dat zeg
Dat heb je dan met een gynaecoloog die je normaalgezien niet opvolgt...
Gelukkig was de vroedvrouw van dienst wél vriendelijk. Die zag dat ik op het punt van instorten stond, heeft de gynae naar buiten gestuurd en is bij me op bed komen zitten. Ze heeft me vastgenomen en gezegd dat ik nu maar eens lekker moest huilen, dat de spanning dan een beetje weg ging en de baby zich comfortabeler zou voelen.

Mijn moeder is net vertrokken, ze heeft een logeerbed gebracht, dat geïnstalleerd beneden, de salontafel ernaast gezet met alles erop wat ik zou kunnen nodig hebben zodat ik niet steeds dat bed uit hoef en het pc-meubel langs de andere kant van het bed gezet (dan verveel je je niet en kan je lekker blijven liggen )
Ze heeft ook de "oude" pc meegenomen en van hieruit gebeld naar de internetprovider om ervoor te zorgen dat ze binnen de 2 dagen internet heeft, zodat ze met mij constant in contact kan blijven, zelfs via haar werk (en waag het niet om langer te wachten hé meneer, of er zwaait wat! Dit is een dringende zaak! [-X )

Hier lig ik dan... In bed, de poezen bij mij, de kids al in bed en het is saai :thumbdown:
Kan je geloven dat ik er zo enorm tegenop zie die volledige zwangerschap alweer in bed door te brengen?

Sorry voor het klagen, maar het moest er echt wel uit hoor

 

Het zijn niet haar kidneren, maar de mijne, volgens de wet hier in België heeft ze geen enkele band met hen. Om de 2 weekends gaan ze wel bij haar omdat ze hen toch al langer dan 5 jaar kent, de jongste al van in de buik. En het is niet omdat het tussen ons niet meer gaat, dat ik haar de kinderen moet ontzeggen.
Met mijn moeder heb ik maandag een lang gesprek gehad, dus dat is opgelost. Mijn 'vrouw' heeft borderline en beseft zelf dat ze niet voor de kinderen kan zorgen door de vele zelfmoordpogingen die ze onderneemt en de medicatie die haar suf maakt. Ze zorgt er zelfs voor dat ze bij haar moeder verblijft in de weekends dat de kids bij haar komen, zodat ze zeker is dat ze niets fout doet en mijn jongens niet in gevaar brengt (ben ik heel gelukkig mee).

Heb ondertussen nog enkele harde buiken gehad, ben er nog helemaal niet gerust in. Tegen morgenochtend moet het over zijn, of het wordt een opname die ik helemaal niet zie zitten.