Wat ik me nu afvraag is hoe alle meiden bij wie het lang(er) duurt nou hoop houden? Ik ben op een punt beland dat ik gewoon geen hoop meer heb. Terwijl ik dat wel zou moeten hebben want er zijn mogelijkheden (en vergeleken met anderen misschien nog niet 'lang' bezig, maar voor mij wel al lang en met veel lichamelijk ongemak). Toch voelt het nu zo. Terwijl ik het juist vaak fijn vind om lekker te fantaseren over hoe het zou zijn. Maar ik kan het gewoon niet meer. Ik sluit mezelf af omdat het elke keer weer een teleurstelling is en omdat het me ondertussen pijn doet dat anderen om me heen wel zwanger raken. Misschien is het omdat het weer zo'n 'moment' is. Ik ben terug van een lange vakantie (je kent de goedbedoelde opmerkingen wel: je moet er gewoon even niet aan denken en dan is het raak...nou niet dus! We hebben heerlijk ontspannen en heel veel leuke avondjes in de tent gehad dus daar kan het niet aan gelegen hebben.) en net begonnen aan de eerste ronde Clomid. Ik heb er geen vertrouwen in dat het gaat werken op een of andere manier.
hier dan iemand om je even wat moed in te spreken...Beiden mijn kinderen zijn zoals ik ze noem "clomid" kinderen...dus het is mogelijk
Als ik kijk naar mijn dochter van bijna 4 jaar weet ik dat mijn lichaam gewoon een zwangerschap kan voldragen Als ik hier de verhalen lees van meiden die ook pcos hebben en toch zwanger zijn geworden geeft mij dat ook weer hoop. Meis het komt echt wel ookal duurt het wachten zolang dikke knuf
Hoe ik hoop hield? Moeizaam, maar ik ging ervoor. Ik hield me voor dat we ooit papa en mama zouden worden. Wij zijn in totaal twee-en-half jaar 'bezig" geweest, hebben tweemaal een missed abortion meegemaakt en zijn uiteindelijk na IUI zwanger geraakt. Succes, en hou vol!
Wij zijn 3jaar bezig geweest voor me zoontje na 6x iui en 4 ivf ik hield hoop door verhalen van anderen en nu ben ik spontaan zwanger geworden van onze 2de wondertje hopelijk word jullie droom snel werkelijkheid