En dat is alleen maar goed! Als een kind goed begeleid wordt bij alle dingen waar ie tegenaan loopt, zal hij voldoende bagage meekrijgen om zelf mee te leren omgaan, zodat het zo min mogelijk impact heeft op zijn leven. In de hedendaagse prikkelrijke maatschappij is het juist bijna de norm geworden dat een kind heel gevoelig tot hooggevoelig is. Er zijn immers niet zo heel veel kinderen die niet reageren op zoveel prikkels. En als ouder zijnde vind je het voor je eigen kind natuurlijk net iets erger/intenser. Het gevaar ligt voornamelijk bij de ouders die het wel als iets uitzonderlijks zien, en als een soort excuus voor elk gedrag van hun kind.
Ja, dat is mooi gezegd. Ik vind het soms wel zoeken wat ik hem aanbied. Hij wil eigenlijk altijd het liefste thuis blijven. Als we bijvoorbeeld willen gaan zwemmen zegt hij van tevoren al dat hij dat niet leuk vindt. Ik wil hem dan eigenlijk toch gewoon meenemen omdat ik toch wil dat hij het ervaart en leert om met al die prikkels om te gaan. Als we daar dan zijn, vindt hij het toch echt niet leuk. Ik zie dan al die kindjes om ons heen helemaal blij zijn en leuk spelen. Mijn zoontje hangt dan aan ons en wacht tot we weer naar huis gaan. Af en toe speelt hij een klein beetje. Eenmaal thuis zegt hij dan weer dat hij het niet leuk vond. Dat bedoel ik met dat ik het soms jammer vindt dat hij niet zo lijkt te genieten als de kinderen om ons heen. Maar ik denk dat het toch belangrijk is als ik hem naar zo'n dingen mee blijf nemen zodat hij er aan went.
Ander voorbeeld: Deze week was mijn schoonmoeder jarig en ging ik met hem op bezoek. In de auto heb ik uitgelegd dat er misschien ook andere mensen waren die oma wilden feliciteren. In de auto heeft hij wel twintig keer gezegd dat hij niet meer wilde gaan omdat hij andere mensen niet leuk vindt. Toen we daar kwamen waren we de enige, dus toen was alles goed. Maar hij kijkt er dan zo tegenop dat er andere mensen zijn. Soms twijfel ik dan of ik hem wel moet voorbereiden, want dan maakt hij zich van tevoren al druk. Of moet ik hem er op het moment gewoon mee confronteren?
Ik merk dat het met de juiste begeleiding steeds beter gaat naarmate mijn dochter ouder wordt en situaties meer leer inschatten. Ze snapt steeds beter wat en hoe ik iets bedoel zodat ze niet onverwachts klem zit voor haar gevoel. Ik had donderdag de begrafenis van mijn oma. Helaas had ik geen oppas en hebben we de kinderen meegenomen. Ik heb juist wel verteld waar we naartoe gingen en uitgelegd dat het druk is maar dat ze steeds bij mij of haar vader kon zijn. Het eerste uur was zichtbaar erg lastig, de sfeer en veel onbekenden. Ze wil niemend aankijken, zegt niks en wil alleen getild worden. Na een uur kwam ze helemaal los en was ze op haar gemak. Ik denk dat juist door de voorbereiding en onze steun en begrip in het begin, ze juist de veiligheid kreeg die nodig was om te ontspannen. Wij tillen haar dan, ze hoeft niks en ik laat haar even de ruimte zien waar we zijn, in rust. Dat helpt goed. Zoon is heel anders, die stapt meteen een ruimte in.
Dat lijstje die jij hebt geschreven dat heeft mijn dochter ook. vooral het slapen is wel wat erger hier. Ze blijft gerust nog 2 tot 4 u wakker in bed. En slapen doet ze max 9 uurtjes. Maar verder is ze heel vrij en druk en wilt ze alles heel graag doen. Dus niet willen zwemmen of niet naar eem feestje willen herken ik niet.
Je moet daar een beetje een balans in zien te vinden. Ik vond het moeilijk om enerzijds te laten zien dat ik haar begrijp en rekening met haar hou maar anderzijds niet te veel in alles meegaan omdat ze er dan heel erg in kan blijven hangen. Met de hondenangst bv...het was op een gegeven moment haast niet meer mogelijk om de straat over te gaan. Ik he haar toen uitgelegd dat ik het heel vervelend vind dat ze zo bang is en dat ik dat best kan begrijpen...ook al zal er niks gebeuren. Maar op de stoep stap ik gewoon door als we een hond tegenkomen en ze mag mij dan een hand geven als dat veiliger voelt...maar ik ga niet stoppen of omlopen. Dit is iets waar ze mee moet leren omgaan.