Ik heb volgens mij in alle topics geroepen dat ik het me niet voor kan stellen om thuisblijfmoeder te zijn, maar nu begin ik te twijfelen. Ik werk parttime als jurist (WO) en ik merk dat mijn functie eigenlijk niet parttime te doen is. Er wordt te veel aan me getrokken. Als ik het idee van thuisblijfmoeder worden laat vallen bij familie, vrienden of collega's krijg ik bijna altijd de reactie dat het zonde is, want ik 'kan zo veel meer'. Nu ben ik niet iemand die keuzes af laat hangen van wat anderen vinden, maar ik ben wel benieuwd naar ervaringen van hoogopgeleide moeders die besloten hebben 'alleen maar' voor hun kind(eren) te zorgen. Dus hoe is het om je uitdagende baan vaarwel te zeggen om je volledig te richten op het moederschap? En hoe ben je tot die beslissing gekomen?
Lastige beslissing zeg! Ik ben dan geen thuisblijfmoeder, maar herken wel wat je zegt over je werk als jurist. Ik heb zelf 1 dag ouderschapsverlof, maar werk dan eigenlijk tussendoor gewoon vanuit huis. Het is lastig om parttime te werken inderdaad. Als ik naar mezelf kijk, dan zou ik het echt niet kunnen. Mijn werk is onderdeel van wie ik ben en thuis blijven met mijn zoontje, hoe erg ik ook van hem geniet elke seconde dat we samen zijn, zou voor mij afscheid nemen van een stukje van mezelf zijn. Ik geef hem dus een super happy moeder die geniet van het samen zijn in plaats van een moeder die er altijd is. Gelukkig heeft hij het super naar zijn zin op het kdv, zo erg dat hij teleurgesteld is als hij in het weekend niet mag, dus dat helpt wel.
Ik heb het eigenlijk ook steeds gezien zoals jij het ziet Koekie, het is bij mij iets van de afgelopen weken dat ik van gedachten aan het veranderen ben. Wat meespeelt is dat mijn man een erg drukke baan heeft en als er wat is niet bij kan springen. De afgelopen weken heb ik mijn zoontje een aantal keer bij het kinderdagverblijf moeten ophalen omdat hij ziek was. Op die momenten vraag ik me echt af wat ik probeer voor elkaar te boksen. Voor het geld hoef ik niet te werken. Ik werk eigenlijk puur voor mijn eigen plezier en voor het op niveau blijven.
Dat herken ik wel. Als mijn zoontje ziek is, wil ik er ook gewoon zijn. Gelukkig heb ik een vriend met een eigen bedrijf, die dus heel veel werkt, maar wel flexibel is en ons zoontje dan kan halen. Dat geeft een hoop lucht. Ik kan me dus goed voorstellen dat als je dat niet hebt, dat je er ook anders naar kijkt. Ik denk dat het vooral ook een gevoelskwestie is en dat je voor jezelf moet bekijken of die beslissing jullie gelukkig maakt. Ik weet natuurlijk niet in wat voor rechtsgebied je zit en wat je precies doet, maar is freelance vanuit huis wat opdrachten doen niet een mogelijkheid? Dan kun je het misschien alsnog een beetje combineren op momenten dat je zoontje bijvoorbeeld slaapt en ben je toch ook lekker thuis bij hem.
Ik heb er geen moeite mee gehad. Heb ruim 10 jaar lang onafgebroken lange dagen gemaakt. Toen ik ontslag nam noemde directie het een 'sabbatical' om de klanten niet te verontrusten. Vond ik zelf ook wel een prettig woord Het is voor mij moeilijk, zoniet onmogelijk om parttime te werken dus ik moet naar iets anders op zoek. Ik zit trouwens in de creatieve branche, daar nemen er wel meer spontane beslissingen. Kan me voorstellen dat je als jurist op een andere plek misschien parttime nog iets nuttigs kan doen? Overigens ben ik niet alleen maar bezig met het moederschap, ik reserveer ook tijd voor andere interesses waar ik voorheen dus nooit tijd voor had.
Ik zou inderdaad vanuit huis kunnen zzp-en. Mijn huidige werkgever werkt ook met zzp-ers, dus het is geen gek idee. Het is alleen even de vraag hoeveel uur ik zou moeten maken om mijn vaste kosten (beroepsaansprakelijkheidsverzekering, reiskosten, flexibele opvang voor zittingen en klantafspraken, etc.) te kunnen dekken en of ik dan niet in dezelfde situatie beland als nu. Even een businesscase maken dan maar Uuz, hoe lang ben je van plan thuis te blijven en hoeveel kinderen heb je? En hoe bevalt het om niet meer te werken? Ik kan me voorstellen dat je misschien minder sociale contacten hebt of minder mentale of creatieve uitdaging?
Ik heb een gastouder. Zij is flexibeler met de tijden en ook als ze een beetje ziekig zijn. Zou een gastouder of een gastouder aan huis niet wat voor je zijn? Ik heb gemerkt dat het te doen is, beide zoveel werken, maar dan moet je alles er omheen zodanig regelen dat je er geen omkijken meer naar hebt. Dus een werkster, gastouder, iemand die strijkt etc. Verder geen ervaring met thuisblijven. Maar jullie zijn ook nog maar zo pril ouders, dat moet ook wennen. Geef het een beetje tijd en organiseer het zoveel mogelijk weg.
Een gastouder is inderdaad ook nog een idee. Mijn zoontje is een vrolijk en sociaal kindje dat op een kinderdagverblijf echt tot zijn recht komt. Voor hem hoef ik niets te veranderen. Hulp in de huishouding komt al 2x per week. Mijn man doet de was. Ik hoef dus verder niet zo erg veel te doen. Het is in elk geval het overwegen waard om het flexibeler te regelen. Bedankt voor de tip Juul!
Wij hebben uiteindelijk gekozen voor een gastouder met thuiscreche, daar zijn dus veel kindjes om mee te spelen. Maar een vriendin van me heeft bij haar 3 kinderen iemand in huis gehad en daar ben ik wel eens jaloers op. Geen geren en gevlieg in de ochtend, zij deed ook boodschappen en kookte en lichte huishoudelijke klusjes..... Het is dat ik er al 2 op school en BSO heb, anders deed ik het alsnog zo
Tot ze naar school gaat, ik heb er eentje. Enerzijds heerlijk om niet meer te werken, maar tegenvaller is dat huishouden ook tijd kost. Qua uitdaging en sociale contacten, ik was op een punt dat mijn eigen leercurve al afzwakte en ik vooral anderen aanstuurde. En dat kan je overal doen (nu met lastige buren en verbouwing van ons huis ) Sociale contacten zijn wel minder maar ik heb nu meer tijd voor vrienden en familie. Als ik helemaal happy met werk was geweest, was ik overigens waarschijnlijk niet gestopt met werken!
Wordt er niet altijd aan je getrokken, fulltime of parttime? Mijn ervaring is dat je altijd grenzen moet aangeven want er wordt altijd teveel gevraagd. Ik zou het goed overdenken omdat het vaak lastig is weer terug te komen op de werkvloer. Misschien ook even de tijd geven, je zit nog in het eerste jaar werk combineren met werk, hoor vaak dat het schakelen naar parttime tijdje kan duren
Hoe je het schrijft komt het op mij meer over dat je je huidige part-time werkomgeving niet leuk meer vindt, dan dat je thuisblijfmoeder worden zo leuk zou vinden. Ik ben zelf ook hoogopgeleid (gepromoveerd, werk op universiteit), en werk sinds dochter er is 4 dagen per week (daarvoor 40+ uur). Mijn vrije dag is echt heilig, ook al is het soms jammer dat ik dingen mis, of dat anderen op mij moeten wachten, iedereen weet gewoon ik doe echt niks op mijn vrije dag. En als dat statement duidelijk is dan past de rest hun verwachting maar aan mij aan. Zelfde met overwerken, thuis iets afmaken of in het weekend doe ik ook niet meer in principe. Mijn baas weet dat. Je wordt er vanzelf efficienter van in de tijd dat je wel werkt, dus mijn werk is ook gewoon af als het af moet zijn. Ik heb 3 maanden thuis gezeten tussen 2 banen in. Pffff, dat vond ik zwaarder dan 4 dagen/week werken! De muren kwamen echt op me af zegmaar, dan wordt boodschappen doen ineens een uitje (en dat zegt wel wat voor mij). En je hebt geen diepzinniger gesprek dan wat je baby/peuter aankan. Nee, ik mis het dan echt om iets uitdagends met je hersens aan te pakken. Dus als je wil stoppen zou ik het eerst eens 3 weken uitproberen Ik zou bij jou dus eerder denken aan het beter duidelijk maken dat mensen wel aan je kunnen trekken, maar dat je daar op bepaalde momenten wel op reageert en andere momenten niet. Dan wachten ze maar, en als het echt heel belangrijk was hadden ze het maar eerder moeten bedenken, of iemand anders vragen, en als je er wel bent moeten ze maar begrijpen dat je geen 10 dingen tegelijk kan. Kan wel zijn dat dat in jouw werk echt heel lastig is hoor. Bij mij op de universiteit word je ook geen professor als je denkt te kunnen werken tussen 9 en 5 en verder niet. Maar het helpt echt als je duidelijk je grenzen aangeeft, en als dat duidelijk is hebben ze het maar te accepteren (er vanuit gaande dat je ook andere kwaliteiten hebt die dat kunnen compenseren). Daarnaast, ik weet niet of je voor altijd thuisblijfmoeder wil zijn, maar kennis die je niet gebruikt verwatert. Lastiger om weer terug te komen als je al jaren thuis zit. Ik zou (part-time) blijven werken.
Ik zou toch overwegen een carrièreswitch te maken ook - ik denk dat het nml wel fijn is om te blijven werken maar dan parttime en misschien in een andere functie. Gebruik de tijd nu om bij alles wat je interessant lijkt 'op de koffie' te gaan en breid je netwerk uit. Zzp'er lijkt mij dan weer niks omdat je opdrachtgevers(denk ik) verlangen dat je flexibel bent en dat is lastig met kleintje(s). en ik zou iedereen wel willen meegeven: ga niet moeilijk doen en stressen als je man genoeg verdient om alles te bekostigen - waarom dan jij als vrouw ook nog fulltime of 4 dagen? Ik zie mijn collega's dat ook doen en vraag me echt af of ze hier gelukkig van worden. Ik werk zelf fulltime in stressvolle baan naar merk wel dat dit werk me eigenlijk opvreet en ik echt tijd met de baby tekort kom. Kan nooit goed zijn.
Ik had door de combinatie van ziekte, een deeltijd studie en een goed verdienende man geen flitsende carriere. Mijn oudste kwam 2 jaar voor ik afgestudeerd was (was 30 toen ik de eerste keer moeder werd), en mijn jongste kwam 7 maanden geleden, toen was ik 39. Ik zou wel mijn dromen willen verwezenlijken (boeken schrijven), maar daar kom ik door de combinatie ziekte, 2 kinderen met een behoorlijk leeftijdsverschil en een hardwerkende man niet zo aan toe. Maar ooit komt mijn tijd wel. En tot die tijd voel ik me absoluut niet minderwaardig, ik gebruik mijn kennis voor andere doelen en mijn kinderen genieten van mijn zorgen voor hen!
Lees mee. Ik ben hoog opgeleid maar vind mijn werk eigenlijk te pittig, zeker in combinatie met drie kinderen onder de drie. Overweeg wel om iets anders te doen maar ben nog maar net aan het werk, tweeling is half jaar. Ben echter bang om onafhankelijkheid op Te geven En niet meer terug te kunnen.
Ik ben wo-opgeleid, ik heb er voor gekozen om een wat minder spannende parttime functie te vervullen (3 dgn). Maar wel een functie die ervoor zorgt dat ik op de hoogte blijf van alles in mijn vakgebied. Dus als over een paar jaar de tropenjaren voorbij zijn en de ambitie weer op komt borrelen, heb ik geen gat in mijn cv en ben ik van alle nieuwe ontwikkelingen op de hoogte. Ik ben zelf heel blij met deze situatie, ik zou niet gelukkig zijn als thuisblijfmama. Na mijn bevallingen heb ik 2x 3 mnd extra verlof opgenomen en dat was heerlijk, maar daarna was het ook fijn om weer aan de slag te kunnen. Om weer meer te hebben om over na te denken dan de volgende was en de volgende maaltijd.
Hem.. Het blijft altijd een (vrouwen)dilemma.. En ontzettend herkenbaar. Na de geboorte van mijn oudste twee kinderen, werkte ik deeltijd (en naast kantoortijden dag - en nacht oproepbaar) in een hbo functie. Dit vond ik best haalbaar maar wilde het liefst zelf voor mijn kinderen zorgen. Na de geboorte van mijn derde kind heb ik ontslag genomen. Nu ben ik al een aantal jaren tbm. En ja.. De mentale uitdaging is ver te zoeken, en het gaat veel verder dan dat. De grootste tegenvaller is dat hetgeen voorheen een bijzaak was (huishouden en verzorging), nu mijn dagelijkse bezigheid en ongewilde doel lijkt te zijn. Dit hangt natuurlijk ook samen met de hoeveelheid kinderen . Met 1 kind is dat best te overzien. Maar toch zou ik niet anders willen. Ieder traantje kan ik troosten, een beetje ziek levert geen wie-gaat-vervanging regelen stress op, ik ken ieder gebaartje, ieder signaal op waarde schatten, uit school lekker thuis, vriendjes mogen mee etc..
@ Fee, Kiwi en Pippa: ik vond mijn huidige functie fulltime heel leuk, omdat ik dan mijn werk goed kon doen. Ik vervul mijn functie solistisch en ik heb veel klantcontact. Dat vind ik prettig, maar heeft tot consequentie dat ik alleen in noodgevallen terug kan vallen op collega's (die dan helemaal moeten worden bijgepraat) en dan ik niet tegen de klant kan zeggen dat ik op bepaalde dagen in het geheel niet bereikbaar ben (ik werk nu 3 dagen). Met mijn werkgever en collega's kan ik afspraken maken over werktijden, maar als het er op aan komt gaat de klant voor. Ik heb wel nagedacht of ik dan misschien een andere functie zou willen, waarbij ik niet zo veel klantcontact heb. Bij een overheidsinstantie zou logisch zijn gezien mijn achtergrond, aangezien ik ook werkervaring heb als arbeidsjurist bij de overheid. Ik vind dat alleen zo saai, dat ik dan meer plezier denk te hebben als thuisblijfmoeder. Het voornaamste waar ik me inderdaad zorgen over maak is hoe het zal gaan als ik wel weer wil gaan werken. Ik zie nu twee scenario's voor me: of gaan zzp-en en dat uitbouwen of als ik weer zin heb solliciteren naar een parttime functie bij de overheid en vanuit daar verder kijken of ik weer een meer hectische baan wil. Het derde scenario dat ik misschien helemaal niet meer als jurist zou kunnen werken wil ik me eigenlijk niet voorstellen. Zijn er meiden die weer aan het werk zijn gegaan inmiddels? @ de rest: bedankt voor jullie ervaringen! Ik wil graag in 2016 zwanger worden van de 2e en ik zou pas daarna eventueel willen stoppen met werken. Dan heb ik nog sowieso 9 maanden om na te denken tijdens de zwangerschap, daarna 3 maanden bevallingsverlof en ik kan nog 6 maanden fulltime ouderschapsverlof opnemen (onbetaald). Als ik het dan nog niet weet... dan moet ik maar gewoon weer gaan werken
Het klinkt inderdaad alsof je functie niet geschikt is om in 3 dagen te doen. Goed dat je nadenkt over andere opties. Je kunt ook nadenken over eventueel 4 dagen gaan werken, dan zijn de meeste full time functies wel te doen. Die ene dag is vaak te overbruggen en willen mensen wel wachten. Of inderdaad stoppen met werken. Of een andere baan. Of met je man in gesprek gaan dat het ook zijn kind is en je verwacht dat hij na gaat denken over een andere functie die wel te combineren is met een gezinsleven? Wat maja zegt: het is een vrouwendilemma. Maar ik geloof dat dat ook zo is omdat wij onze echtgenoten niet uitnodigen deel te worden van dit dilemma en deel te worden van de oplossing.
Ik heb tussen twee banen in een half jaar thuis gezeten en dat vond ik deels heel fijn, maar aan de andere kant miste ik de cognitieve uitdaging wel erg. Inmiddels ben ik weer een paar maanden aan het werk, wat best wennen was, want ik maak langere dagen en ik werk ook vrij veel thuis, omdat het niet te doen is in de uren waarvoor ik een contract heb. Maar ik vind mijn nieuwe baan leuk en dat maakt zeker het eea goed. Wel merk ik dat ik mijn grenzen goed moet bewaken, want het wordt zo 40+.