Mijn eerste zwangerschap ging ik fluitend doorheen, op een roze wolk. Afgezien van heftige ischias was het zo mooi. Na de bevalling wel een heftige langdurende postpartum depressie gehad (wat heel lang een reden is geweest geen kindjes meer te willen)... Nu ben ik 7 weken en alles voelt wankel, ik heb veel zorgen en angsten en hormonaal erg instabiel (ene moment niks aan de hand, moment later is niks meer goed, niks meer leuk). Af en toe kan ik echt genieten maar een groot deel voel ik veel negatieve emoties. M'n vriend heeft het niet makkelijk met me, wat ik moeilijk vind.. Ik ben ook heel bang dat ik weer in een postpartum depressie terechtkom en mijn ervaring met psychologen is niet geweldig.. Iemand die dit herkent en/of misschien positieve ervaringen of tips heeft?
Heel naar dat je na je vorige zwangerschap in zo'n dal hebt gezeten. Misschien kun je ondersteuning krijgen op een POP-poli in het ziekenhuis. Dit is een samenwerking tussen psychiatrie, obstetrie en pediatrie. Het is juist bedoelt voor mensen die last hebben (gehad) van psychische klachten. Zowel tijdens de zwangerschap als in het verleden. Je hebt een kwetsbaarheid om een depressie te ontwikkelen, op de POP-poli kunnen ze met je mee denken en je ondersteunen. Dit betekent niet dat je meteen van alles moet (of over van alles moet praten), maar dat je ondersteuning kan krijgen van professionals. Je hoeft het niet alleen te doen
Heel erg vervelend dat je je niet goed voelt deze zwangerschap. En erg herkenbaar. Ik had tijdens mijn eerste zwangerschap veel last van somberheid en angsten. Eerst probeerde ik me er over heen te zetten en te doen alsof alles oke was. Toen er op het werk en privé een aantal nare gebeurtenissen waren, ging dit niet meer. Ik ben toen EMDR gaan volgen en had een top therapeut. Daar heb ik alles er uit gegooid en vanaf dat moment werkelijk niks meer beter gemaakt dan hoe het was. Iedereen mocht weten dat ik t maar klote vond en niet goed tegen die hormonen kan. Dat luchtte mij heel erg op en heeft vriendinnen ook wat beter voorbereid (hoorde ik later). Ik was zo enorm bang voor een postnatale depressie. En na de bevalling, meteen alle negativiteit weg. Dus het wil echt helemaal niets zeggen over de periode na de bevalling. Deze zwangerschap heb ik er opeens ook nauwelijks last van. Als ik me nu even rot voel, gebruik ik een techniek die ik van mijn therapeut kreeg. Ik geef mezelf een tijdstip. Tot dan mag ik me onderdompelen in zelfmedelijden, huilen, onredelijk zijn en met een dekentje op de bank liggen. Daarna begint herstel, ga ik even een rondje lopen en ga ik iets doen waar ik energie van krijg, zelfs al moet ik me dwingen. Mij helpt het. Iedereen is anders, maar dat zijn mijn ervaringen.
Ik heb in mijn tweede zwangerschap ook veel psychische klachten gehad van de hormonen. Zelfs al voor de test positief was, werd ik een huilebalk. Ik voelde me rot (was overigens ook extreem misselijk), sliep slecht (ook vanaf het begin al) en maakte mezelf druk om van alles. Ik herkende mezelf niet meer terug en dat gaf weer nieuwe angst, dat ik mezelf zo kwijt aan het raken was en ik dacht dat het nooit meer goed zou komen... Iedere controle zat ik huilend bij VK, ik vond het allemaal erg zwaar. De misselijkheid en ook later veel bekkenpijn hadden uiteraard geen goed effect, kreeg ook last van hyperventilatie waarbij ik vooral in de nacht ook van in paniek kon raken. Na de bevalling was het nog een paar dagen wankel, wat kraamtranen gehad, maar daarna... daarna zag de wereld er letterlijk anders uit. Ik voelde me herboren en kan niet begrijpen hoe ik al die maanden zo had kunnen denken/voelen. Bij de nacontrole herkende de VK me bijna niet. Ik was zo'n andere vrouw dan ze al die maanden hadden begeleid. Mijn derde zwangerschap was vanwege HG op sommige fronten nog erger, maar ik was psychisch veel meer in balans. De wetenschap dat het wel goed zou komen gaf veel rust en ik had los gelaten dat je 'moet genieten' van een zwangerschap. Bespreek het goed met je VK en gezien je voorgaande ervaringen zou ik laagdrempelig begeleiding overwegen. Mocht het dan toch ergens uit de hand lopen, dan heb je een plek om aan te kloppen.
Hier is het helaas heel erg herkenbaar. De hormonen steken me echt de kop op. Waar ik bij de eerste heel zen was van de hormonen, zo angstig en negatief ben ik nu. Ik denk ook wel doordat het komt omdat veel anders is door Corona, het nu wat moeilijker is grip te krijgen op mezelf en me hormonen. Ik ben ook echt niet leuk tegen vriendlief, vind het heel erg maar heb er geen controle over. Erover praten helpt hier heel erg. Hulp vragen, met de opvoeding van me eerste zoontje, zodat ik wat tijd voor mezelf heb om op te laden. Verder dag voor dag bekijken. Hoop dat het wat minder word na het eerste trimester!
Heel erg bedankt voor jullie reacties! Het doet me (ondanks ik niemand zoiets toewens) heel goed om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik ga dit ook zéker aankaarten bij de vk en vragen wat de opties zijn voor mij en deze gevoelens. Ook omtrent de bevalling heb ik gewoon nog traumatische gevoelens dus ik zal zeker wel iets van hulp of begeleiding willen, al is het maar af en toe een extra gesprekje. Jullie verhalen geven mij wel hoop dat het echt na de bevalling anders kan zijn en het niet per se betekent dat hier een postpartum depressie achteraan komt. Nogmaals bedankt, en tips of ervaringen zijn heel welkom.
Succes er mee. Ik denk dat wat professionele hulp zeker kan helpen, al is het maar voor het geval het je uit de hand gaat lopen, dan heb je die contacten al. Ik vond EMDR echt fantastisch, dus als er ook nog wat bevallings trauma zit, zou ik het wel overwegen. Je bent zeker niet de enige. Zwanger zijn is echt niet mijn hobby en roze wolken ken ik ook niet . Hormonen doen echt gekke dingen in je hoofd. En echt elke zwangerschap is anders, pre en post partum ook. Als je advies nodig hebt of even wil spuien, laat het weten. Hier of per pm, kan allemaal.
Deels herkenbaar. Ben dit keer ook veel chagrijniger en een korter lontje. Af en toe maak ik me ineens ook vreselijke zorgen vaak savonds maar niet altijd. Ik vind "zwanger zijn" ook echt niet leuk, geef mij maar gewoon meteen die kleine om voor te zorgen ipv al die lichamelijke ongemakken.