Nog even een paar tips waar ik veel aan heb gehad: - zorg voor makkelijk voedsel, ik at bv vaak noten en olijven, dat vult goed, en je hoeft alleen maar een bakje naast je te zetten, verder aten we 's avonds ook heel makkelijk, dus geen gekokkerel (gehakt, zak italiaanse roerbakmix, blik tomatenblokjes, gooi alles in een pan, mik er wat rozemarijn ofzo door, kook pasta, en voila, in een minuut of 10 heb je een snelle en gezonde maaltijd, en als je de hoeveelheden verdubbeld, heb je meteen een portie voor de dag erna!). - huishouden? nee joh, zorg dat de afwas gedaan is, haal een vochtig doekje over de wc, doe de was, maar echt stofzuigen, strijken en de vloeren schrobben kan heus wel even wachten! - maak het je gemakkelijk; wil je kindje alleen maar op jou slapen? Ga dan lekker op de bank zitten voor de tv, en hou je kindje lekker op je. - go with the flow: wees er voor je kindje, volg je kindje, en geef je over aan alles. Je er tegen verzetten maakt dat het alleen maar zwaarder wordt.
Ik begrijp ook wel wat je bedoelt TS. Ben er ook achter gekomen dat ik nou eenmaal niet een echte 'pasgeboren baby-mama' ben maar het veel leuker vindt als je die eerste 3 maanden achter de rug hebt. Heb bij de eerste wel een milde PND gehad en nu opnieuw me somber gevoeld maar het begint gelukkig alweer wat af te nemen. Het huilen "irriteerde" mij ook omdat het gewoon een ongelooflijk grote impact op me had...en dat is het krijgen van een kindje ook gewoon!!! En de een kan nou eenmaal beter omgaan met veranderingen en/of spanningen dan de ander. Dus voel je vooral niet schuldig en weet dat het écht alleen maar beter en leuker wordt!
Het eerste wat ik me afvraag bij je bericht, Nathalie, is of irritatie het goede woord is, of dat je jezelf erg machteloos voelt, daardoor heel gefrustreerd raakt en onvoldoende aan je rust toekomt, en dan dus je voelt zoals je je voelt? En hoeveel huilt je kindje? Artsen en deskundigen zien 2-3 uur huilen per dag als normaal en alles wat daarbovenuit komt, wordt als problematisch beschouwd, zodra ouders het als problematisch aangeven. Wij hebben hier beide keren een zware eerste tijd gehad. Thirza huilde 12-16 uur per dag, Caitlyn 10-14 uur. Nou, ik heb me bij Thirza regelmatig afgevraagd waarom ik eigenlijk zo graag een kind wilde, en bij Caitlyn de eerste tijd ook wel eens gedacht waarom ik nou perse nog een tweede erbij wilde... Leuk was het niet, genieten konden we nauwelijks en we waren volledig uitgeput. Maar langzaam maar zeker wordt alles dan beter en komt er steeds wat meer tijd voor genieten. Als je er middenin zit, kan het in je wanhoop echt voelen alsof het nooit meer anders wordt. Maar als je dan terugkijkt, is dat hele zware er wel weer af ook: het gaat weer over, ze blijven niet voor altijd zo'n enorm zwaar beroep op je doen en er komt een tijd dat je weer aan je eigen rust toe kunt komen. Als je baby veel huilt, zou ik wel kijken of daarvoor een oorzaak aan te wijzen is. Hele bekende oorzaken bij jonge baby's zijn krampjes, (hoort erbij, maar als het erg extreem wordt, kan dat duiden op een koemelkallergie), (verborgen) reflux, kiss-syndroom. En aan die dingen is dan dus wat te doen
Er zijn idd heftige reacties. Volgens mij is er niks met mijn dochter aan de hand qua huilen en ik ben misschien wat somber en geprikkeld omdat ik aan de ene kant moe ben (slaapgebrek, ks), de muren op me af komen (ben al een week of 5 bijna de deur niet uit geweest door einde zwangerschap en herstel ks) en het gewoon niet zo leuk is als ik had verwacht (flesjes geven, luier verschonen en troosten). En het is een grotere verandering dan ik had gedacht. En als ze huilt wil ik zorgen dat ze ophoudt en getroost wordt, gewoon omdat ik haar mama ben en het goed wil doen. Maar ik moet ook leren dat dat niet altijd kan en ze soms een huiluurtje heeft. Alleen dat huilen is zooo akelig, het gaat me door merg en been. En ik probeer er steeds voor haar te zijn, maar soms ben ik gewoon even met iets bezig: eten (maken), naar het toilet, etc. En op die momenten kan ik het niet hebben dat ze huilt, eindelijk even een momentje voor mezelf en dat wordt dan verstoord en ik kan dan niet altijd haar oppakken om haar te troosten (moet niet het eten aan laten branden natuurlijk) en dat geeft een innerlijk dilemma. Misschien is dit beter herkenbaar?
Ik wil je graag even een hart onder de riem steken. T lijkt me heel rot als je kindje steeds huilt. Je voelt je dannzo machteloos. Ik neem ook aan dat je bedoelt dat je je machteloos voelt... Ik heb een vrij makkelijk kind maar kan me best voorstellen dat als je kindje alleen maar huilt ennjij alles al hebt gedaan om je kindje gerust te stellen enballe andere oorzaken uitgesloten hebt je geirriteerd raakt over t feit t maar blijft huilen. Verder zou ik goed op mezelf passen en steeds de vraag bij mezelf neerleggen of ik t nog wel trek. Want ALS je er depri van wordt is dat hiet goed voor jou en niet voor je kindje... Als ik naar mezelf kijk: ik reageer soms ook best gestressed op het gehuil. Ik wil gewoon erg graag dat mijn kindje het fijn heeft en omdat hij niet veel huilt vindnik het juist wel moeilijk als hij huilt. Ik ben me er dan super vannbewust dat er iets is met hem of dat hij zich niet fijn voelt en dat gevoel wil ik koste wat kost weg nemen. Ook vind ik het heeeeel moeilijk als mijn kindje bijv ziek is ennveel huilt. Ik kan mezelf dan zo rot ennmoedeloos voelen omdat hij huilt en zich jietnfijn voelt. Ik vind dat erg lastig om mee om te gaan. Vroeger had ik niet zo veel met babies en een huilende baby die ik ergens hoor hoorde ik niet eens echt maar als ik nu ergens looo en mijn zoontje is er niet bij en ik hoor gehuil dan gaan meteen die "stress" hormonen in werking. Soort van schrik reactie van: er wordt gehuild. Alsof ik daar iets aan moet doen. Dat duurt uiteraard maar even omdat ik me dan besef dat t mijn kind niet is maar dat vind ik wel heel opvallend dat ik dat zo erg heb. Ik kan dus ook slecht tegen tngejammer en gehuil van mn eigen kind. Ik wil die onvrede meteen weg halen zeg maar. Kan je je hier ookm een beetje in vinden of is dit helemaal niet watmje bedoeld?
Oh nog een tip: draagdoek! Je handen vrij en toch je kindje bij je. Koken zou ik er niet mee doen, maar je kan er prima mee naar de wc of de was opvouwen.
Ja heel herkenbaar en het wordt beter!de eerste maanden zijn gewoon bij de meeste niet leuk! Hoe ouder ze worden hoe makkelijker het wordt om even iets voor jezelf te te doen. Hou nog even vol. Wordt snel mooi weer en als je dan in de zon met haar loopt dan vergeet je even hoe druk het wel niet allemaal is
Als jij niet naar de wc kan zonder dat ze huilt, vind ik dat wel heftig hoor. Hoeveel slaapt ze op een dag? Hoe lang is ze wakker tussen de slaapjes?
Dat is nu precies de functie van het huilen van een baby! Juist als moeder moet je haar troosten en kijken waar ze behoefte aan heeft. Huiluurtjes bestaan idd, maar vaak vinden baby's het gewoon heerlijk om bij papa of mama te liggen en zijn ze dan wel stil. Speentje kan ook troost bieden. Niet je moedergevoel/instinct negeren en je baby laten huilen hoor! Natuurlijk moet je ook eten e.d. Maar probeer die dingen te doen als ze slaapt of haar vader er weer is. Gewoon lekker bij je dragen als ze huilt! Die kleintjes hebben dat nodig.
De meeste baby's van 3 weken slapen het merendeel vd dag, kwestie van naar de wc gaan als ze net hebben gegeten of in bed liggen etc. Denk niet dat dat het is...
Nou mijn oudste zoon had een neus voor om te gaan huilen als ik iets wilde gaan doen en hij was over het algemeen een vrolijke baby
Ik herken dit heel goed! Ik heb weleens stampvoetend aan haar bedje gestaan en geschreeuwd en nu hou je je kop! om vervolgens zelf een potje mee te huilen. Overigens heb ik geen depressie en ook niet gehad. Na de bevalling is ons kindje direct meegenomen omdat het zo slecht ging en heb ik haar een week later pas vastgehad. Ik had ook niet het idee dat ik bevallen was (spoedks in 6 minuten) en al helemaal niet dat ze mijn kind was. Het had net zo goed het kind van de buren kunnen zijn. O wat moest ik er aan wennen dat daar ineens een klein mormeltje was die al mijn aandacht opeiste. Soms was het half vijf in de middag en had ik nog niets gedaan omdat ik continue met haar bezig was. Dit is langzaamaan overgegaan omdat ik er ook aan wende dat ze er was en me aan haar ging hechten. Ineens van de een op de andere dag zul je merken dat het je niet meer irriteert. Je moet erg wennen aan je nieuwe leven en je ingeleverde vrijheid blijheid van voor je zwangerschap.
Mijn dochter sliep heel weinig en als ze sliep, dan was het op mij, dus het klinkt makkelijk, maar de praktijk is soms heel anders
idd hier ook, soms kwam ik erachter aan het eind van de dag en had ik mn tanden niet eens gepoetst !!!
Maar dat bedoelde ik: als je baby je zo bezig houdt dat je niet eens even naar de wc kan, denk ik dat er meer achter zit. Dan denk ik dat ze veel huilt. Meer huilt dan een "normale", rustige baby. En meer dan slechte timing dat de baby toevallig net huilt als moeders naar de wc wilt.
Yep, hier ook een baby die maar heel erg weinig sliep (en nog steeds trouwens), dus om nou te zeggen dat alle baby's van 3 weken de hele dag slapen klopt niet helemaal... De eerste weken was ik bijna alleen met mijn dochter bezig en had ik amper momenten voor mezelf. Voor mij kwam het keerpunt toen ik weer ben gaan werken! Ik weet dat veel moeders dat moeilijk vinden, maar ik vond het heerlijk! Ik weet dat mijn dochter goed verzorgd wordt (anders zou ik haar nooit ergens achterlaten!!!) en ik heb letterlijk en figuurlijk afstand gekregen. Daarna vond ik het makkelijker om haar af en toe wat los te laten en bijvoorbeeld een avondje wat voor mezelf te doen (bijv. weggaan met vriendinnen of zo).
Hier eigenlijk niet veel, ze had wel verborgen reflux, maar na 4 maanden was het huilen ineens over/minder.... dus gewoon echt een huilbaby. ze ha en cb zeiden dat ook...
Hier sliep ze ook weinig in t begin, de eerste 4 maanden, heel veel bij je willen zijn. en nu slaapt ze nog weinig, soms 2 slaapjes, soms ook maar 1. als ze 2 uur op een dag slaapt overdag is t veel... en ben helaas thuis blijf mama... lekker dat je weer kan werken