Ik kan niet huilen. Maakt niet uit wat er gebeurt, ik vind het wel heel erg en krijg een brok in mijn keel maar tranen komen nooit tevoorschijn.
Ik ben echt verschrikkelijk... Huilen om van alles, zelfs bij animatie films. Waardeloos.... Groot contrast ook net mijn partner die niet kan huilen.
Nee, niet meer. Voorheen wel, maar ik ben harder geworden denk ik, want ik huil echt zelden. Ik kan wel ontroerd raken en tranen in m'n ogen. Maar echt huilen, ik weet de laatste keer echt niet meer.
ja hoor, ben best gevoelig, en vooral als ik iemand zie huilen, dan houd ik het ook niet droog. En ook bij zielige films.
Ik huil vrij snel, hormonen enzo. Mijn moeder heeft het ook. Maar ik huil dan weer niet op momenten dat het moet/hoort: bij begrafenissen, wanneer een vriendin huilt of bij films. Ik huil meteen zodra mijn moeder of vriend begint te huilen. En ik huil ook vaak van geluk.
Ik huil de laatste tijd wel snel, komt omdat mijn vader 2 maanden geleden is overleden. Sommige dagen huil ik om alles.
Ik hoor bij de categorie die snel huilt i.d. sinds mijn zwangerschap maar het is nooit meer over gegaan. Daarvoor ook wel maar niet zo snel. Nu echt im het minste of geringste. Pas om kinderen voor kinderen om het liedje " tweedehands jas.. " DUH En ik kan het dan echt niet tegenhouden. Vind het soms ook wel vervelend. In werksituaties bv. Maar ik ben echt een beetje emotioneel incontinent wat huilen betreft..
Ik ben erg hoogsensitief en kan al huilen als iemand "boe" tegen me zegt. Maar gek genoeg om films, boeken, muziek etc. heb ik dat helemaal nooit. Daar lijk ik spontaan emotieloos geworden, haha!
Ja, ik huil best snel. Vaak omdat ik dingen moeilijk onder woorden kan brengen. Dus ook vaak uit frustratie of omdat ik heel boos ben.
Ik huil super snel bij films sinds de zwangerschap van mijn dochter, vroeger nooit. Als iemand alleen al geld geeft aan een dakloze, huil ik met tuiten..
Ik huil als ik verdrietig ben vrij snel. Bij een film nooit tenzij ik zwanger ben. Bij elke bevalling begin ik tegenwoordig te huilen omdat ik t zo prachtig vind en nu weet hoe t voelt om mee te maken.
Bij films huil ik alleen als ik zwanger ben of mijn menstruatie heb/moet krijgen. Verder huil ik vooral als ik vreselijk boos ben. Ik word nooit zwart voor mijn ogen of verlies mijn controle, ik begin gewoon te huilen. Waardoor ik nog bozer word en dus nog harder moet huilen. En dan huil ik niet op de zielige manier, maar gewoon een enorm woest gezicht met tranen die over mijn wangen lopen en een snotneus hahaha.. Verder huil ik trouwens niet zo snel. Afgelopen jaar alleen wat meer door omstandigheden, maar normaal bijna nooit.
Yep! Ik ben een echte jankerd Soms probeer ik de tranen tegen te houden, maar dat lukt echt nooit.. Op zich niet erg, maar ik huil dus echt echt echt heel erg snel... Dagje Schiphol staat garant voor vele tranen bij mij, staan er onbekende mensen afscheid te nemen van elkaar, gaat er 1tje huilen en hoppa, daar ga ik alweer... totaal onbekende mensen voor mij, maar ik sta gewoon mee te brullen alsof ik zelf afscheid neem van diegene.... best gênant eigenlijk gelukkig ben ik onherkenbaar hier
Ik ben een enorme huilebalk. Bij het minste of geringste gaan de sluizen open. Helemaal op dit moment is er geen houden aan. Vindt het soms wel eens frustrerend, dat ik mijzelf niet kan "beheersen".
Tot mijn 20e huilde ik echt zo goedals nooit tenzij er iemand was overleden of iets anders dat echt impact maakt. Wat er precies gebeurd is weet ik niet maar sinds een paar jaar ben ik compleet omgeslagen en huil ik heel snel...ben daar niet erg blij mee
Laatste keer dat ik heb gehuild was toen mijn zoontje 3 tot 4 dagen oud was. Was wel 24u non stop behalve toen ze me vol hadden geduwd met slaappillen, toen sliep ik 3u om weer verder te huilen. Toen wisten we niet of hij het wel ging redden. Daarna die week nog gehuild maar verder helemaal niet meer. Ik kan het niet Of jawel maar ipv te huilen krijg ik nu de slappe lach. Heel raar. Wil huilen en begin te lachen
Huilen doe ik nauwelijks. Laatste keer is al zeker 2 jaar terug. Echter ben ik wel een stukje emotioneler geworden en krijg wanneer iets me raakt (meestal doordat ik het vroeger heb meegemaakt) wel sneller waterige ogen.