Nou inderdaad! Wij hebben altijd honden en katten gehad vroeger. En vogels. Maar ik vind het ‘je komt bij mij op bezoek en anders kom je maar niet’ wel erg hard als het bv om je neefje gaat… Mijn neefje gaat echt op alle fronten voor welk huisdier dan ook.
Eigenlijk denk ik persoonlijk ook dat iemand die echt angstig is, liever niet langskomt als een hond ergens in huis rond loopt of heel de tijd zichtbaar zit aan een raam buiten. Constante angst van: hij gaat toch niet komen e. Neen ik zou echt naar een andere oplossing zoeken en het persé thuis willen afspreken wat uit mijn hoofd zetten. Ons huis en onze afspraken wat betreft waar de hond mag komen ( niet boven) zijn eigenlijk ook niet zo geschikt om dieren in een andere ruimte te steken bedenk ik mij net En de glazen magneet deur tussen de inkom en de rest van het huis, zou wel eens snel kunnen open zijn ( toilet bezoek, kind die eventjes naar boven gaat, ...)
Inze binnenkatteb gaan zekf altijd op ons bed liggen wanneer er veel visite in huis is, ze houden niet van drukte. Onze dochter heeft een hulphond die ze juist ook bij drukte nodig heeft. Dus die is bij haar en gaat niet in de gang oid. Maar die is dan aan het werk dus zit alleen bij haar en mag niet geaaid worden, gaat ook niet zelf naar andere mensen toe.
Hier heb ik ook echt een hekel aan. M’n schoonzus/zwager hebben ook een hond die slecht opgevoed is. Vreselijk. Springt tegen je aan, wil je steeds likken en probeert je eten te pikken. Dan blijf ik wel thuis..
Ik zou de hond of katten dus niet wegdoen. Op dit moment hooguit eventjes omdat ze nu pas 9 maanden is en nog een heleboel moet leren. (waar we dan ook continue mee bezig zijn) Maar over het algemeen bij een opgevoede hond dus niet, en nee, ook niet voor angstige mensen of kinderen. Het is mijn huis en wil iemand dan niet komen, dan kom je niet. Mijn dochter was ook altijd panisch voor mannen. Vanaf haar geboorte al. En waarom? Geen flauw idee. Alleen bij haar vader niet maar iedere andere man (zelfs opa en mijn broertje) die hoefde maar naar haar te kijken en het was gillen en krijsen. Vreselijk vond ze het. Had ik dan maar moeten verwachten dat waar ik ook kwam iedere man zich uit de voeten maakten omdat mijn kind bang was? Ehh, nee dus. Naar mijn persoonlijke mening geloof ik echt dat je soms ook gewoon te soft bent, ook met een angst voor iets. Niet alles natuurlijk maar iets wat je in de maatschappij regelmatig tegenkomt (dus een hond of kat) zou je "gewoon" moeten overwinnen. Op een flatgebouw staan (om een voorbeeld eruit te pikken wat ik ergens las) is nu niet iets wat je dagelijks meemaakt dus is niet echt een vergelijking. Mijn dochter kon dus gillen wat ze wilde maar haar oom pakte haar gewoon uit d'r stoeltje of iets, dan duurde dat 5 min en was het klaar. Nu is ze bijna 4 en nog erg verlegen bij vreemde mannen maar meestal na een paar min is dat over. Ieder zijn ding natuurlijk.
Eigenlijk had ik mij voorgenomen niet te reageren. Sommige reacties kan ik echt boos om worden. Het mag duidelijk zijn dat bij sommigen het begrip voor kinderen die anders zijn/reageren ver te zoeken is. Bij ons weten mensen dat onze dochter angstig is voor honden, en gaan we dus niet op bezoek bij mensen (zelfs oma) waar een hond is. Gelukkig snappen veel mensen in onze omgeving dat, en komen ze bij ons (zonder hond), of spreken we elders af. Maar er zijn er altijd bij die het lijken te ‘vergeten’ of het afdoen als iets dat vast meevalt of denken dat het spontaan over zal gaan als ze hun hond zou ontmoeten. Het bekende ‘hij doet echt niks’ syndroom. Vorig jaar met de verjaardag van m’n dochter gingen we met familie bbq-en in onze tuin, toen vroeg er iemand of ze de hond mee mocht nemen. Ik zal nooit vragen of verwachten dat iemand z’n hond in een andere kamer wil houden, dat is aan de ander om aan te bieden en in te schatten of dat überhaupt kan. Maar tuurlijk is het wel jammer als er nooit iets mogelijk is, doordat iemand heel stellig is dat het het probleem van het kind is, en dat de hond er gewoon bijhoort. (zoals ik hier ook lees) Een beetje begrip kan wel, toch? Ontopic: ik zou de hond er niet bij doen, of maar even. Dat is dan vooral in het belang van de hond, want dertig mensen, en zeker binnen, is echt wel druk. En lief van de opa’s dat ze zo dol erop zijn, maar dat volstoppen zou ik als baasje niet relaxed vinden.
Ik denk dat wanneer het gaat om kinderen of mensen die extreem reageren op honden het ook meer richting een fobie gaat dan echt gewoon een angst die iedereen wel eens heeft. Dat de hond niet in de buurt mag zijn door een fobie is dan heel anders dan wat speelt bij uw dochter. Daar hoor je gewoon rekening mee te houden in mijn ogen. Maar hoe je dat invult bepaal je zelf. Rekening houden met kan veel meer zijn, dan de hond buiten steken of in zijn/haar bench.
Ik snap dit echt helemaal. ik heb 1 zoon die ook als kind meerdere keren bijna overlopen is door honden op het strand/bos, want ja daar lopen ze los, komen ongevraagd rond je rennen als je daar nietsvermoedend met je schepje een zandkasteel bouwt, en er staat opeens een hond naast je. nou als volwassenen schrik je daar niet van, maar als kind is het alsof er een olifant, nijlpaard of neushoorn opeens naast je opduikt, ik denk dat menig volwassene daar ook wel een trauma van over kan houden. mijn zoon gaat dus ook niet graag bij kinderen met honden spelen. onlangs haalde ik hem op bij iemand met een hondje, en de hond hadden ze heel lief in de bench gedaan. vond ik een fijn idee, ook voor de hond, zoveel mensen zoveel prikkels, kan me voorstellen zeker met kleine kinderen dat ze ook agressief kunnen worden als iets niet helemaal goed gaat. en kinderen zijn soms ook gewoon lomp en onhandig met dieren. Zelf zou ik dus ook geen katten of honden bij een verjaardag doen, als ze in een andere ruimte of bench kunnen vind ik het prima. maar loslopend, zwiepend met die staarten en losse haren tussen de visite. nee. Zelf heb ik helemaal geen probleem met honden of katten. zijn leuk om te aaien, lekker zachte vacht. maar ik ben geen huisdieren mens.
Onze kat houdt niet van drukte en lawaai, dus zij gaat in de bijkeuken bij verjaardagen.. Ik zelf hou niet van honden, vind het ook niet fijn wanneer er een hond rondloopt als ik ergens op visite ben. Ik heb gewoon een bepaalde angst voor (grote) honden. Tijd terug werd ik ook ineens in m'n kuit gebeten door een hond toen ik op visite was het was niet hard ofzo, maar ik liep langs hem en hij hapte naar mij. Bleek het dus een hond met gebruiksaanwijzingen te zijn (straathond die uit het buitenland naar Nederland is gekomen via zo'n organisatie). Onverwachts aaien door kinderen houdt hij ook niet van. Nouja ik verwacht dus dat zo'n hond aan de lijn gaat wanneer ik op visite kom met mijn kinderen Nu waren die mensen zelf ook op visite daar waar wij kwamen dus ik kon er moeilijk wat van zeggen, maar als je zelf al weet dat je hond wat gebruiksaanwijzingen heeft, hou hem dan gewoon bij je. Zijn ook wel eens op visite bij iemand met een hond die niet echt consequent opgevoed is. Dan zit je gezellig te kletsen, komt die hond ineens op je of gaat met z'n snuit snuffelen aan de gebakjes op tafel, ik vind dat gewoon smerig. Als je dat dan ook niet consequent bestraft, leren ze dat nooit.
Nou eerlijk… ik zou daar dus wel iets van zeggen, maakt niet uit waar ik/die ander zijn…. Je brengt de mensen daar in gevaar en vooral mijn kinderen….
Wat is er onbegrip aan dat mensen, mits hun huisdier goed is opgevoed en dus gewoon blijft liggen slapen, nergens op reageert, niet blaft, niet bijt, niet gromt, in de woonkamer laat? Mijn hond is als bovenstaande, niemand heeft last van haar. Waarom zou ik haar in de gang moeten zetten ? Toilet is overigens ook in de gang dus niet handig. maar leg mij eens uit waarom je van een dood kleedje ( dat is haar bijnaam omdat zij dus nergens op reageert) last zou hebben? en onbegrip?? ZIJ woont er! Niet mijn visite! Waarom zou ik onrust bij haar creëren door haar “ als straf” op de gang te zetten, misschien moet je de rollen omdraaien, want er is blijkbaar 0 begrip voor de hond. Misschien je kind aanleren dat als het bij een ( goed opgevoede) hond gewoon uit de buurt moet blijven en dat normaal gesproken een hond dan niks doet. En mocht de hond wel komen ze dan in elk geval niet moeten gillen, krijsen en stuiteren, wat veel kinderen dus doen.
Misschien moet je dan wat beter lezen. Er is niets, helemaal niets wat wij niet geprobeerd hebben. Tot therapie aan toe. Iemand met een ernstige fobie kun je niet uitleggen dat die niet moet schreeuwen, dat is onmogelijk. Ik kan je niet uitleggen waarom ze daar "last van heeft" (het gaat veel verder dan dat) want ik ben zelf niet bang van honden, ik weet dus niet wat zij voelt. Net als dat ik niet begrijp wat mensen met hoogtevrees of met een spinnenfobie voelen, ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat het vreselijk zeer doet dat een kind nooit bij een neefje en nichtje op verjaardag kan omdat de hond niet een uurtje uit de kamer kan. En dat ons dat ook nog verweten wordt dat we niet komen met haar en ze daardoor ook haar verjaardag overslaan. Voor iets waar een kind helemaal niets aan kan doen en zelfs therapie gevolgd wordt. Onbegrip omdat nu door meerdere uitgelegd wordt dat het niet zo simpel is en ik dan nog lees: " je moet je er overheen zetten" of " je kunt er ook te flauw mee omgaan". Als jong kind liep ze liever het risico aangereden te worden als ze ineens de straat op rende dan dat ze langs een hond moest. Overgeven als ze wist dat we ergens kwamen waar een hond was. Omdat ondanks goede afspraken sommige baasjes het toch beter vonden om haar met de hond te confronteren zonder dat we dat wisten en ze op den duur helemaal niemand meer vertrouwde die beloofde de hond in de gang te doen. Terwijl we met de therapie bezig waren en wr vaak zat uitgelegd hebben dat we niks mogen forceren van de speltherapeut en het stap voor stap op haar aanwijzingen moet.
Ja, dat snap ik, hier gaat de hond wel even een halfuur op de gang als het moet, of we lijnen haar in de kamer aan zodat ze niet bij iemand zou kunnen komen. Maar uren op de gang, dat zou ik dan weer niet doen. nogmaals; onze jongste kat is oprecht gevaarlijker dan de hond. Die zet ik dus wel op de gang omdat zij krabt of bijt als ze chagerijnig is
Vooral eens met het laatste, maar ik heb er net zo’n pesthekel aan als kinderen een koekje, kaas, worst of chips half opeten en weer terug op de schaal leggen, of alles aanraken en na tig dingen aangezeten te hebben pas pakken. dan heb ik dus serieus gegeten en gedronken, ik gruw daar van!
Ik begrijp ook echt niet hoe in die context mensen hun hond verkiezen boven een neefje/nichtje op visite die paar verjaardagen per jaar. Echt verdrietig
Nou in dat geval zou ik het ook niet erg vinden, als je er geen last van hebt. Tenzij er hele kleine kinderen rondkruipen ofzo.
Ja maar dan is het toch zaak dat je daar wat van zegt, of het nu een hond is of een kind. Niet de ene keer zeggen 'foei bella niet op de tafel/bank' en 3 seconden later bella z'n gang laten gaan.
Tja, mijn hond komt niet op de bank, maar ik zie geregeld kinderen op verjaardagen ( van vrienden, buren etc) dat zij pakken en neerleggen, of eten en het teruggooien, of overal aanzitten. Ik hoef dan ook echt niks meer
Omdat wanneer je een hond afzonderde zonder logische reden voor de hond zelf, deze dat als straf ziet. Een hond is een gezelschapsdier, een roedeldier. Hij heeft niks fout gedaan en begrijpt natuurlijk ook niet waarom hij uit zijn kamer , weg bij zijn roedel wordt weggestuurd. Dat is voor een goed afgerichte hond onbegrijpelijk. Hij houdt zich nl aan de regels van de roedel en wordt toch uit de roedel gehaald. maw: mijn hond wordt ontregeld door iemand die van buiten de roedel komt. Daar zit ik als hondeneigenaar ook niet op te wachten. En ja, ook al is het kort, de hond begrijpt niet wat hij fout heeft gedaan