Ik ben ook zo ziek geweest tijdens mijn zwangerschap. Gelukkig stopte het met 17 weken oid. Ik ben nooit opgenomen geweest maar op een gegeven moment scheelde het niet veel. Toen mijn maag zo overstuur was dat ik echt helemaal niets meer binnen hield heb ik hele kleine beetjes cola light gedronken. Gek genoeg kwam het daar wat van tot rust (???). Maar of dat nou echt een beproefde methode is? Wie weet helpt het iemand anders ook. Ik zou heel graag over een tijdje willen proberen om voor een tweede te gaan, maar het idee om weer zoveel over te geven & misselijk te zijn houdt mij echt tegen. Ik hoop dat er tegen die tijd alweer een nieuw middeltje tegen misselijkheid...
dat hoor je vaker dat cola helpt. Het werd mij toen aangeraden bij de huisartsenpost en die zeiden dat het velen de zwangerschap door hielp. Mij heeft het niet geholpen. Wel was het even fijn op die m anier wat suiker binnen te krijgen. Mijn zoontje is 3 a 4 maanden jonger dan jouw kindje. Dus denk dat ze het met jou nooit over primperan hebben gehad. Sinds korte tijd is bekend dat dit ook genomen mag worden in de zwangerschap. Dat hielp mij redelijk goed. Beter als emesafene. Als je er weer aan toe bent om zwanger te worden, merk je dat vanzelf. Ikke nog niet in ieder geval. Soms twijfel ik ook wel of ik nog hier moet meelezen en schrijven. Het is toch een pijnlijk onderwerp voor me.
Marieke: nee, dat middel ken ik inderdaad niet. Van emasafene werd ik heel moe en wazig. Maar dankzij die zetpillen hield ik altijd wel iets binnen, waardoor ik dus niet opgenomen hoefde te worden. Stiekem hoop ik dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap gewoon niet misselijk ben... Volgens mij heb ik jouw verhaal ook wel een beetje meegekregen destijds (ik las nog wel eens mee hier) en heb jij het echt heel erg zwaar gehad. Met ziekenhuisopnames en al... Dat kan zo traumatiserend zijn. Ik heb gelukkig een hele goede 2e helft van de zwangerschap gehad zonder kwaaltjes. Bij mij was het juist, hoe verder in de zwangerschap hoe beter ik mij voelde... Toch hakken wekenlang overgeven er ontzettend in. Het heeft mij toen volledig uitgeput. Alsof je lichaam geen enkele voedingsstof meer heeft om te functioneren. En hoe moet dat dan straks als je al een kleintje hebt rondlopen?? Aan de andere kant moet je er misschien maar onbevangen ingaan en zien waar het schip strandt...Inderdaad, het komt vanzelf wel weer, zwanger willen zijn. Eerlijk gezegd zei ik direct na de bevalling tot ongeveer 2 maanden geleden: het is toch ook prima als er 3 jaar tussen de kindjes zit?? En nu begin ik het al bij te stellen...
van primperan wordt je ook suf, maar dat merkte ik vooral de eerste paar weken. Daarna raak je er volgens mij aan gewend. Ik heb inderdaad 5x in het ziekenhuis gelegen. De laatste keer met 18 weken. Na de 20 was het gelukkig aan de beterende hand en ben ik van de max. dosering gaan afbouwen met primperan. Met 26 weken gebruikte ik alleen incidenteel een keer een 5 mg primperan. Als ik meer als 3 x overgaf op een ochtend. Want ben na het afbouwen tot aan de bevalling bijna elke dag nog aan het overgeven geweest. Zo begon ik de dag. Ik had ook een hekel aan savonds naar bed gaan, want ik wist hoe ik dan de dag weer zou beginnen. HAhA Het is inderdaad traumatiserender als je denkt, terwijl ik er toen meestal wel nuchter onder was. De klapt komt later. Ik heb ook echt veel gehuild door de uitputting. Jeeh, wat is dat erg. sorry meiden die er nog middenin zitten. Ik weet nog hoe het is. Heb ook net een flinke buikgriep gehad, dus was ook weer een herinnering aan de zwangerschap en daardoor weer minder kriebels om weer zwanger te worden.
cola hielp bij mij ook best inderdaad. marieke, ik had in dec ook buikgriep, wat extra ellendig is dat dan weer inderdaad. En gelijk ook mijn hubbie weer overstuur, die wil ook weer niet nu. Zucht.
ha meiden @ een tweede: tja moeilijk hoor, hier duurde het 7 jaar eer we weer zo ver waren. Wat een ramp is zo'n HG zwangerschap toch. Ik snap dat wel hoor, ook over dat meelezen, het maakt toch wat bij je los of je blijft het herleven. En uiteindelijk is het 't allemaal dubbel en dwars waard, maar heel lang voelde ik mij gewoon gelukkig genoeg met 1 kind en was ik bang om voor een tweede te gaan en als ik dan toch al gelukkig was, waarom dan eraan beginnen? Ik heb nooit echt veel verdriet gehad dat ik wel wilde maar het van de HG niet aandurfde, wel verdriet met het verwerken van de eerste zwangerschap, maar gek genoeg had ik nooit het idee dat ik door de HG geen tweede "mocht". Wel zaten manlief en ik altijd samen op een lijn. Hij wilde wel iets sneller als ik een tweede maar stond helemaal achter mij als ik aangaf er niet aan toe te zijn. Wat was hij dan ook blij dat ik 6 weken na het verwijderen van de Mirena zwanger was. Zo. Ik kon me niet meer bedenken hihi. Maar met 7 weken zwangerschap lag ik al aan het infuus en dan donder je wel van je wolkje af. En nu na 30 weken, poef, ik probeer heel positief te blijven hoor maar eigenlijk ben ik het nu zo zat! Ik voel me er dan weer schuldig om en weet waarvoor ik het doe, maar het is soms zo'n gevecht. Elke dag is zwaar en er is genoeg om van te genieten en dan doen we ook, maar ondertussen sleep je wel iets mee. Ik heb manlief ook echt nodig en ik zou er ook nooit aan begonnen zijn als hij niet ook helemaal voor zo'n zwangerschap had willen gaan. Na goed dat was even mijn ei. Hoe is het met de rest van jullie? Hoe houden jullie het vol?
Voor meiden die twijfelen over een tweede of met de verwerking van HG worstelen : Steunpunt Hyperemesis Gravidarum (HG) - Extreme Zwangerschapsmisselijkheid Edit, je ziet het niet staan maar als je op de link klikt kom je meteen op een blog.
Hoi meiden! Met mij gaat het sinds de magische grens van 12 weken ietsje beter. Ik ben nog steeds flink misselijk, maar de zwaarte is er vanaf. Ook is het spugen onder controle en gaat het alleen mis als ik iets te enthousiast ben. In de ochtend de kat optillen kan al funest zijn. Wel ben ik nog steeds enorm overgevoelig voor beweging, lezen en het gebruik van mobiel of laptop. Ik hoopte te kunnen lezen, dan vliegt de dag zo voorbij! Maar helaas, het is nog steeds alleen tv dat ik het beste verdraag. Ik word alleen helemaal gestoord van mijn maag. Ik moet constant iets in mijn mond hebben om de misselijkheid onder controle te houden. Ik vlieg dan ook door de snoepjes heen! Zodra ik niets eet of ergens op zuig, dan speelt mijn maag gelijk op. Alleen heb regelmatig echt even nergens zin in. Dat constante eten is zo niets voor mij en staat me enorm tegen. Maar ja, als het helpt... Ik focus me nu op de grens van 16 weken. Op die manier is het te doen. Dan leef ik ergens naar toe dat vlakbij is. Nog maar drie weken! Doordat het nu wat meer te verdragen is voel ik me een stuk positiever. Enige waar ik zo nu en dan bang voor ben is dat het zo de hele zwangerschap gaat en ik niet meubels kan shoppen en al die andere leuke voorbereidingen kan doen. Maar daar probeer ik niet teveel aan te denken. Gelukkig heb ik goede afleiding in de vorm van een kat. Ze is vanaf het begin niet bij me weg te slaan! Helaas ligt ze het liefst op mijn buik (slecht idee!), maar het is wel fijn hele tijd zo'n knuffel bij je te hebben.
Deze mag wel weer een upje krijgen Hoe gaat het met alle meiden? Henrieke, gaat het nog steeds wat beter?
Hallo lang al niks gezegd hier. Hier gaat het. Spugen is nu gestopt gelukkig, alleen nog super misselijk. Maar goed. Bijna 20 weken en dinsdag 20 weken echo Arbo heeft me in ieder geval nog tot 28 maart op non actief gezet, dus dat scheelt. ben benieuwd naar de anderen. groetjes hugbear
Na meer dan een week niet te hoeven spugen (jeej!), was het gister toch weer raak. Ik moest vroeg opstaan vanwege iets en dat ging dan ook gelijk mis. Nadeel is alleen dat ik me dan de hele dag flink beroerd voel. Vandaag weer lang in bed kunnen blijven liggen en het gaat gelijk een stuk beter. Inmiddels is er ook eindelijk bloed geprikt en ja, thuis! Met veel pijn en moeite kwam er iemand langs. Wat een hoeveelheid buisjes! Jeetje! Volgende week weer afspraak bij de vk en krijgen als het goed is voor het eerst het hartje te horen. Aangezien ik nog steeds misselijk ben en er verder weinig verandering is, ga ik er vanuit dat alles nog steeds goed gaat. Wat ik wel grappig en opmerkelijk vond was een gesprek met mijn oma. Ik lijk nl ontzettend op haar. Ze vertelde dat zij bij iedere zwangerschap doodziek was. Terwijl de arts de bevalling inleidde stond zij nog boven de gootsteen! Ik vraag me dan toch af of het niet iets genetisch is. Vooral omdat ik in andere dingen ook zo op haar lijk, ze is met haar 101 jaar dan ook mijn heldin!
Voor de positieve noot: na 10 weken aan 1 stuk door spugen, 9 dagen in het ziekenhuis en soms hele dagen huilen omdat ik niet wist waar ik het zoeken meost (20-25 keer per dag overgeven ondanks primperan en emesafene) ben ik nu met 19+4 gestopt met overgeven, van de pillen af en zelfs alweer fulltime aan het werk!!!! Wie had dat gedacht!!!! Ik ben echt heel blij..
wow dat is echt goed meid, fijn!!! Ik loop met 32 weken nog te spugen. Krijg er zo'n harde buiken van. Herkent iemand dit dat je met een harde bui staat te spugen? Mijn buikspieren zijn ook megasterk van al dat gespuug dus dat is dubbelop hard dan :/
Ik kan me hier ook melden ben zondag wee thuisgekoem na een ziekenhuisopname van 4dgn wegens uidroging ik kreeg vorige week naast het spugen er ook nog diarree bij. Ik voelde me in het ziekenhuis beter dan nu ik weer thuis ben alles valt me zo zwaar op de maag. Ik heb gisteren sinds dagen weer 1 keer overgegeven maar het zit me nu alweer hooog. Van mijn zoontjes ben ik ook misselijk geweest maar niet zo erg dan in deze zwangerschap ik hoop dat het straks echt wat beter word
Heb dat ook heel extreem gehad vanaf week 6. 3x opgenomen geweest, aan het infuus. Laatste keer was ik zo uitgedroogd dat ze de infuusnaald niet eens konden prikken. Ben nu 27 weken zwanger. Het is ietsje minder geworden maar zit nog steeds bijna elke dag een de prinparan zetpillen. Zonder deze zetpillen red ik het echt niet. Nog even een paar weekjes volhouden.
Ik ben nu 20 weken zwanger en geef nog altijd over 's morgens en ben dan tot een stuk in de namiddag misselijk. Als ik me rustig hou, kan ik mijn eten in de namiddag wel binnenhouden. Komt erbij dat ik bij het minste dat ik doe, uitgeput ben. Ondertussen ben ik al bijna 3 maanden niet gaan werken. Ook kom ik niet zo vaak buiten omdat ik me zo uitgeput voel. Begint toch ferm tegen te steken! Ook mentaal begint dit wat zwaar door te wegen nu. Hoop dat ik me binnenkort lichamelijk beter voel zodat ik me mentaal ook kan herpakken! Hele dagen thuiszitten en niet veel kunnen doen, het hangt nu echt mijn keel uit! :x
Ik kijk nu ook echt naar mijn bevalling. Ben nu ruim 37 weken, dus ze mag komen. Dan stopt eindelijk het spugen! Ik mag eigenlijk niet klagen hoor, sinds een paar weken is het nog maar een paar keer per dag. In tegenstelling tot eerst 15 x per dag.
Nog maar 37 weken! Dan kan je idd al uitkijken naar de bevalling hé! Ik ben nu al een beetje aan het aftellen, maar het duurt nog wel even van mij. (Nu 21e week) Hoop doet leven zeker? Vanmorgen terug overgegeven, nu al hele tijd misselijk en moe. Dag per dag nemen zoals hij komt, dat is iets dat ik ondertussen al geleerd heb Succes met de bevalling over 3weken!
Ha smartie, staan ze er bij jou voor open om eerder te gaan strippen bijvoorbeeld? Of wil je rustig afwachten? Ik hoop wel voor je dat je lekker op tijd mag bevallen, 37 wk is veilig he. Succes met de laatste weken/ dagen.