Soms kunnen mensen zoiets niet zelf een plekje geven (vind dat overigens een vreselijke uitspraak, een plekje geven) en dan kan therapie, vooral emdr heel goed helpen. Het maakt de gebeurtenis niet beter of slechter, het helpt je het te accepteren en door te gaan met je leven zonder dat het trauma zich steeds opdringt. Natuurlijk is er een verschil in een heftige gebeurtenis die niet uitmondt in een trauma of een gebeurtenis die echt een trauma oplevert. De eerste is zelf te verwerken, de tweede niet. En dat hangt echt van elke situatie en elk mens af.
Slachtofferhulp vond ik vreselijk. Heb ik gehad toen ik van mijn vriendje met losse handjes af ging. Ik spendeerde oud en nieuw in het ziekenhuis omdat ik ging bowlen met een collega en hij dat niet oke vond. Na een jaar had ik pas de moed om aangifte te doen tegen hem en tegen alles wat kapot was (hij had me gebruikt als sloopbal en alle spullen kapot getrokken&gegooid). Toen vroegen ze slachtofferhulp om een verklaring en hun reageerde met dat ik alleen maar op wat geld uit was... Ik was student hij had alles kapot gemaakt waar ik ontzettend hard voor gewerkt had en nu moest ik overnieuw beginnen dus ja toen ze me geld aanboden voor de geleden schade die ik bij hem niet durfde te verhalen nam ik het aan en zo kon ik overnieuw beginnen maar het praten hielp niet dus gaf aan dat dat niet meer nodig was maar om dan te zeggen dat het me puur om het geld te doen was...? Ik wist toen ik eraan begon niet eens dat ze dat konden doen... Vond het zo'n k*tstreek en voelde me zo klote! De man waar je je gevoelens uit en als eerste durft te vertellen wat er die avond gebeurd was die dan zoiets zegt... Het is ondertussen al 10 jaar geleden maar nog steeds als ik daaraan denk voel ik me klote. Stomme mensen hebben me financieel een hart onder de riem gestoken en dat toen geestelijk kapot gemaakt met een mes in mn rug.
20 jaar geleden heb ik gezien hoe een oudere mevrouw met haar fiets werd overreden door een betonwagen. Vrouw fietste rechtdoor en betonwagen sloeg rechtsaf. Ik zal nooit meer dat levenloze lichaam vergeten wat op straat lag.
Ik ben ook gelovig maar toen 4 maanden terug mijn vader vanuit het niets zo maar overleed heb ik zeker niet gedacht. Ach het was zijn tijd. Troost voor ons is dat hij nu thuis bij God is maar begrijpen waarom het zo moest gaan. Daar heb ik ook geen antwoord. En als een kind overlijd dat ben ik ook verbijsterd en huil ik de ogen uit mn hoofd.
Ik vind als gelovige niet dat het 'tijd was voor die kinderen om dood te gaan' maar wel dat het lot zo beslist heeft om te overlijden. Het is natuurlijk enorm zielig en triest en een enorme beproeving voor de achterblijvers. Zou niet weten waarom dit voor een ander kwetsend zou zijn?
Heel heftig ts, en andere meiden die ook verschrikkelijke dingen hebben gezien. Zeker nu ik moeder ben komen zieke of dode kindjes zo hard binnen, al zie ik het maar op tv, ik zit direct te janken! Ik heb een (gelukkig) mislukte zelfmoord poging van mijn broer gezien. Dit heeft wel even tijd gekost om te verwerken, gelukkig gaat het nu echt goed met hem! Verder ook wel eens een persoon op straat zien liggen die heel erg veel bloed rond zijn hoofd had, er stonden al mensen bij en we hoorde de ambulance aankomen, we zaten in de auto, dus we zijn verder gereden, maar het was een naar gezicht.
ik zou een afspraak maken bij je huisarts en hij/zij kan je dan doorverwijzen na de juiste persoon. Wanneer dit jouw dagelijkse leven belemmert zou ik er echt niet te lang mee zitten.
Ik bedoelde niet dat je het zo letterlijk een plekje moet geven. Ik bedoelde meer dat het uiteindelijk een plekje krijgt. Soms met hulp van een ander (professioneel of juist niet) en soms alleen. Ik denk niet dat iemand na een gebeurtenis weet hoe ze dit gewoon "eventjes" een plekje kunnen geven dat heb ik verkeerd neergezet. Ik weet wat een trauma is (denk ik) mijn oom heeft zichzelf voor mn neus door zn hoofd geschoten hij had niet door dat ik de kamer inliep. Ik herinner me er echt helemaal niets van en moest van anderen horen dat dit op die manier gebeurd was dus Ik geloof echt dat mijn lichaam zal een soort verdedigingsmeganisme heeft voor dingen die je zelf niet zelf kunt verwerken.
Dat je dat vind is niet kwetsend. Hoe het uitgesproken word is soms kwetsend voor mensen. Als je net je kind hebt verloren en iemand zegt "dat is het lot nou eenmaal" is dat niet helemaal oke
Weet je de gedachte zelf is helemaal niet kwetsend. Het uitspreken naar mensen toe op een bepaalde manier dan is het pas kwetsend. Overigens al geloof je hierin wilt helemaal niet zeggen dat wij er niet mee zitten. Ik heb dik 10 jaar! heel veel moeite gehad met het overlijden van mijn broertje. Het maakt de gedachte wel een stuk makkelijker maar een 'plek' geven heeft echt tijd nodig. Bij elk persoon.
Ik ben het dit keer met je eens. Heb zelf een aantal traumatische ervaringen gehad. Met sommige dingen kon ik dealen. Met 2 echt niet. De hele tijd speelde de film zich opnieuw af. Toen heeft EMDR mij echt heel goed geholpen. Ik heb er mindfullness bij gehad en kreeg mijn leven weer terug. Ik ben de beelden in mijn hoofd niet kwijt, maar ik kan er nu weer mee omgaan als ik eraan denk. Ts: wat verschrikkelijk zeg! Heel veel sterkte bij de verwerking
Er is hier twee jaar geleden een ongeluk gebeurt met een kindje dat de weg overstak en is geschept door een auto. Je zag echt dat fietsje liggen, een paar meter verder een kinderschoentje en dan daarachter een scherm waar dat kindje achter lag. Later is hij overleden. Dat beeld zal ik ook nooit vergeten, maar het is niet meer dat ik er dagelijks aan denk, wel als ik een trauma-helikopter zie. Bij mij is het toch wel weer gesleten dat gevoel.
TS, hoe lang is het geleden dat je dit zag? Het is normaal om de eerste dagen-weken-maanden er (in steeds mindere mate) mee bezig te zijn, het weer voor je te zien, er verdrietig om te zijn. Het is ook normaal om er na een jaar, bijv. bij de volgende vakantie, nog weer even aan te denken en weer verdrietig te zijn. Het is niet 'normaal' als je er na vele maanden-jaren nog dagelijks aan denkt, verdrietig om wordt, dingen om laat, piekert over je kinderen, etc. In het eerste geval zou ik het toelaten: die gevoelens horen er nu eenmaal bij. Tegenwoordig is het haast niet meer geaccepteerd om ergens zo erg mee bezig te zijn, er zoveel over te voelen. De wereld is vol met grofheden en de verwachting is vaak dat je er even overheen stapt. Natuurlijk niet, je hebt 3 overleden kinderen gezien.. Dat moet slijten! Laat die gevoelens toe, je hoeft het niet los te laten of weg te stoppen. In het tweede geval zou ik overwegen hulp te zoeken, omdat het dan buiten proportie raakt. Ja, het is heel erg, heel schokkend, maar het heeft dan een te grote invloed op jouw leven. Het was niet jouw persoonlijke leed, het zegt niets over de kans die jouw kinderen hebben om iets te overkomen, etc. En als je het daar wel op betrekt is het goed om hulp te zoeken. Sterkte!
Bedankt voor jullie lieve reacties en adviezen! Voor mij is een stap naar hulpverlening altijd een beetje groot. Ik denk altijd; ik ben maar een vreemde die het slechts heeft gezien, ik ben niet 'emotioneel betrokken', hulpverleners maken dit zovaak mee dus niet piepen. Maar ongeacht dat je er niets mee te maken hebt blijft het gewoon super heftig. Het is gelukkig niet zo dat het mijn dagelijksleven beinvloed ofzo. Ik zie gewoon wel regelmatig het beeld voor me.. Die voetjes onder de lakens, die schoentjes die meters verderop lagen etc.. En dan één volwassene helemaal in paniek.. Brr kippenvel!! Ik blijf er inderdaad gewoon over praten nu.. En mocht ik toch op den duur het idee hebben dat het dwars blijft zitten ga ik er wel wat mee doen waarschijnlijk. Ik hoop dat het gewoon gauw weg zakt.. Heftig ook wat andere vrouwen hebben meegemaakt/gezien. Confronterend!
Ja inderdaad een dooddoener bij mijn miskraam. En nu ik geen kinderen meer kan krijgen krijg ik te horen dat het zo heeft moeten zijn. Dan denk ik: rot toch een eindje op.
Dit is nog vers hoor, dus inderdaad wel gewoon een normaal proces. Vroeger was er een vriendinnetje van mij samen met haar moeder overleden bij een auto ongeluk dus sinds dien wel redelijk angstig met auto rijden maar dat is ook mijn karakter hoor. Maar na dit gezien te hebben werkt het niet mee. Maargoed ik weet ook dat het je inderdaad de eerste tijd even goed bezig kan houden en dat het (meestal/hopelijk) vanzelf weer weg ebt.