Goedenmorgen, Allereerst hoop ik dat ik welkom ben op jullie forum ondanks dat ik zelf geen kinderen of kinderwens heb. Excuus alvast als ik dit in de verkeerde catogorie staat maar ik vond het het beste hier thuis passen, en waar kan ik dit beter vragen op een forum vol moeders en aankomende moeders. Sinds kort ben ik tante van een prachtig nichtje. Het is de mooiste baby die ik ooit heb gezien (waarschijnlijk zeggen alle tantes dat ) en ben onwijs trots op me zus en haar man. Mijn zus en ik zijn niet alleen zussen. Maar ook elkaars beste vriendin. We bespreken alles en voor haar zwangerschap deden we regelmatig leuke dingen. Ik wist van haar kinderwens af en vanaf het moment van het stoppen met de pil tot nu ben ik van alle veranderingen op de hoogte gebracht. Hartstikke leuk en vol bewondering heb ik de zwangerschap gevolgd. Ikzelf heb op het moment geen kinderwens en heb een onwijs druk leven. Ik heb een fulltime baan met afwisselende werktijden , net zoals mijn man die regelmatig van huis is voor zijn werk. Als ik niet aan het werk ben ben ik bezig met mijn paarden, mijn hond, het huishouden en onderhoud ik ook nog wat sociale contacten. De dagen dat ik vrij ben zijn ook altijd wel druk of dan wil ik een momentje samen met mijn man. Dit heeft nog nooit een probleem gevormd voor mijn zus en iedere dag spreken we elkaar via de telefoon. En hebben regelmatig etentjes, verjaardagen, en gaan lekker shoppen (ook tijdens haar zwangerschap). Nu heeft mijn zus geen prettige zwangerschap gehad en behoorlijk wat complicaties gehad waardoor zij noodgedwongen eerder met "zwangerschapsverlof" moest gaan. Zij kan ook geen moment stil zitten en heeft veel te weinig rust gepakt. Hierdoor is ze naar mijn inziens veel te vermoeid haar bevalling tegemoed gegaan. Op alle mogelijke manieren heb ik geprobeerd vrij te krijgen omdat ze graag wilde dat ik er bij was. Ik wilde niets liever dus heb met veel pijn en moeite vrij kunnen krijgen. Mijn zus werd ingeleid in het ziekenhuis en ook daar ging het niet van een leide dakje. Veel complicaties tijdens de bevalling, veel bloed verlies en het duurde allemaal heel lang. Uiteindelijk was ze daar dan, mijn prachtige nichtje. Mijn zus was kapot. Lichamelijk en geestelijk.. dit was ook echt duidelijk te merken. Wat mij logish lijkt want het is niet zomaar wat natuurlijk.. een kindje krijgen. Lichamelijk zal zij helemaal herstellen natuurlijk dat komt uiteindelijk allemaal goed, maar geestelijk is er verder geen aandacht aanbesteed (door dokters , haar omgeving heeft het onderling wel besproken omdat ze zich vreemd gedroeg en we het in de gaten zouden houden). En dit terwijl ze bij de dokters aangaf dat ze niet durfde te slapen omdat ze bang was dat ze dood zou gaan en nog meer van die kleine dingetjes, daar moest ze maar overheen komen en dat was wennen en normaal na een bevalling. Echter een week na thuiskomst zat ze duidelijk niet goed in haar vel. Nu krijgt zij weinig support van haar man en laat hij haar behoorlijk zitten. Hij gaat op pad om leuke dingen te doen en me zus is al weer vanaf dag 1 vol op bezig in het huishouden en met de kleine, absoluut niet goed want ze moest echt rusten. Ik heb toen in overleg met een ander familielid de dokter gebeld. Ik merkte aan alles dat ze zich niet in orde voelt vooral geestelijk. Deze moest toestemming hebben van haar om langs te komen en daar heeft ze mee ingestemd. De dokter heeft haar lichamelijk onderzocht en heeft een gesprek met haar gehad. Dit luchtte haar duidelijk op en er werd ook gezegd dat als ze zich weer rot ging voelen op tijd aan de bel moest gaan trekken. Nu zijn we een aantal weken verder en krijgt zij nog weinig support van haar man. Me zus voelt zich duidelijk in de steek gelaten door hem en kan echt niet genieten van haar babytje. Ik heb hier al een paar keer met haar over gepraat en dat doet haar goed. Maar toch merk ik iets aan haar wat ik niet kan plaatsen.. haar gedrag is afwijkend van wat ze normaal vertoond. Ook roept ze dat ze binnenkort in elkaar klapt en het niet meer trekt. Ik heb al meerdere keren bij haar man aangegeven dat hij met haar moet praten en dat er een oplossing moet komen.. dit gebeurd alleen niet. Ik heb haar al die tijd (voor mijn gevoel) gesupport, gesteund en interesse getoont. Ik maak me ook echt heel erg zorgen om haar omdat ik bang ben dat ze in een depressie terecht kom. Nu voelt ze zich door iedereen in de steek gelaten, en ik hoorde vanochtend na een gesprek met mijn moeder dat ze zich ook door mij in de steek voelt gelaten. Dit omdat ik nooit even een bakkie kwam doen en altijd maar "even snel" langs kwam. Dit laatste klopt wel maar dat is dus om een glimp van mijn prachtige nichtje op te vangen. Met verschonen, in bad doen en dat soort dingen ben ik echt niet handig en dat vind ik zelfs een beetje eng. Dit heb ik ook gezegd en duidelijk gemaakt maar ze vind dit raar. Ook ben ik dit jaar met oud en nieuw niet thuis en hier is ze ook boos over. Waar ik nu mee zit is dat ik bang ben dat dit de verkeerde kant opgaat. Ik heb geen verstand van baby's, zwangerschappen, bijkomende hormonen en alles wat daar bij hoort. Ik wil met haar gaan praten maar ik moet wel weten in welke richting ik het moet zoeken en ik zoek eigenlijk naar tips, en de vraag is dit allemaal normaal? Hoort het erbij? Of is er misschien toch iets anders aan de hand? Alsvast bedankt als je het hele verhaal hebt gelezen en ik ben benieuwd naar de reactie's Liefs, Francis.
Gefeliciteerd met je nichtje en wat lief dat je zo om je zus denkt. Het klinkt een beetje als een Postnatale depressie in mijn oren, maar dat weet ik niet zeker. Er zijn vast betere ervaringsdeskundigen op dat gebied, onder ons. Sterkte hoor!
Bedankt voor je snelle reactie en je felicitatie! Ik hoop dat het verhaal er een beetje duidelijk staat maar het komt over alsof ze zich helemaal alleen voelt en door niemand begrepen en geholpen.. Nu is het dus zo dat iedereen het bij mij neerlegt. Alleen omdat ik echt geen vestand heb van baby's en alles wat erbij hoort (en dan vooral de emoties) weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Postnale depressie heb ik inderdaad al gegoogeld en het zou zomaar kunnen. De eerste keer toen ik de dokter had gebeld was ze in eerste instantie kwaad, en toen ik zei dat ik bang was dat ze depressief werd ging ze huilen, waarna er iemand nog een schepje bovenop gooide "nou dat had ik zeker wel herkend hoor ". Na het gesprek kwam ze dat ze het fijn vond dat ik toch had gebeld omdat ze in een dipje zat en er met iemand over te praten. Groetjes Francis.
Het is natuurlijk altijd moeilijk om als leek een diagnose te stellen en zeker omdat jij ook nog eens haar zus bent en dus allesbehalve objectief. Maar misschien is het een idee om tegen je zus te zeggen dat je echt bezorgd om haar bent en samen nog eens naar een deskundige te stappen? Alleen, je kunt haar natuurlijk niet dwingen om hul te zoeken en als zij het initiatief niet neemt, kan het wel eens lastig worden, denk ik. Misschien spelen er meer dingen een rol, dat kan ook. Kennissen van ons hebben net een baby gekregen (overigens een super super super makkelijk kindje, en dat na een vlekkeloze zwangerschap met een dito bevalling), maar toch valt het ouderschap hun tegen. Ze zeggen het niet ronduit, maar je merkt het aan alles. En dat is misschien wel een gedeelte van het probleem. Je mag niet zeggen dat je niet op een roze wolk zit, als je zwanger bent. Je mag niet zeggen dat ouder worden, lang zo rooskleurig en geurig niet is, als je dacht. Je mag niet ronduit toegeven dat het ouderschap je relatie ook onder druk kan zeggen. Maar waarom eigenlijk niet? Het is een heel ingrijpende verandering in je leven en daarnaast zit je met gierende hormonen en een uit elkaar getrokken lichaam. En gewoon kunnen zeggen dat alles niet meevalt, zou voor veel mensen een grote opluchting zijn, te meer als de maatschappij er geen oordeel aan vast zou hangen (oh die houdt niet van haar kind etc.). Maar goed, het is allemaal maar een schot in de ruimte hoor! Ik ken je zus natuurlijk niet en de situatie ook niet, maar nogmaals, er kunnen gerust meerdere dingen bij elkaar zijn, die haar op dit moment dwars zitten.
Ten eerste denk ik dat je eens een open en eerlijk gesprek met haar moet hebben over jou gevoel en waar je je zorgen over maakt. Ik denk ook dat je haar man erbij moet betrekken (misschien ziet hij het niet, denkt dat het erbij hoort of doet aan struisvogelpolitiek, of ontwijkt het omdat hij niet weet wat hij ermee moet) En ik zou hulp voor haar gaan zoeken voordat het mogelijk escaleerd. Heel veel sterkte!!! Ik weet uit ervaring hoe het is om je vriendin in een depressie te zien belanden en je kunt er niets aan doen.
En dit is ook waar, er spelen zich meer dingen af in rationele sfeer. Maar ze is wel duidelijk dat ze het niet ervaart zoals ze had verwacht, dat ze er af en toe spijt van heeft, dat ze moe is en binnekort in elkaar stort, en dat ze zich onbegrepen voel en door niemand gesteund en dat ze het allemaal zelf moet doen. En dat is dus wat me zorgen baart, want dat is niet zo. Op haar man na... Het gesprek gaat er zowiezo komen, maar wat er inderdaad eerder is gezegd. Ik ben niet objectief en ervaren genoeg om te zien of er daadwerkelijk een probleem is, of er hulp nodig bij is, of dat dit normale reactie's zijn...
Wat is nu precies een probleem? Voorbeeldje: Ik heb mijn been gebroken (al lang terug hoor), gecompliceerde breuk met 18 weken gips. Maar desondanks heb ik bijna alle 18 weken gewerkt. Want of ik nu thuis op een stoel zat of op mijn werk.... Een vriend van ons brak ook zijn been (of eigenlijk een scheurtje in 't been) maar hij had hier voor zijn gevoel zoveel last van, dat hij niet kon werken. (het gips was zo zwaar) Mijn moraal is: Het is dus een probleem op het moment dat de betrokkene het als een probleem ervaart. En als ik jouw berichtjes zo lees, denk ik dat je zus zeker het gevoel heeft dat ze met problemen zit. De belangrijkste vraag is: van wie verwacht ze de oplossing? Want eerlijk gezegd... jij kunt het niet voor haar oplossen.
Nee dat kan ik ook niet, en heel bot en grof gezegd vind ik ook niet dat ze dat van mij kunnen verlangen.. Of is dat weer slecht om te zeggen. Ik wil met alle liefde helpen, luisteren en praten maar dan moet er wel wat aangegeven worden. Dat gebeurd nu niet alleen komen "omstanders" naar me toe dat ik haar laat zitten met kerst en oud en nieuw en dat ze daar mee zit, en dat ze steun uit mij wilt halen, maar dat ze zich veraden voelt door mij Terwijl ik me juist zo'n zorgen maak.. pff lastig dit.
Pff lastige situatie zeg! Ik sluit me aan bij de reacties die hierboven al zijn gegeven. In je verhaal geef je ook aan dat je zus het raar vindt dat jij niet zoveel met baby's en de baby-verzorging hebt. Tja, ik snap jou heel goed en ik vind het knap dat je dat ook gewoon duidelijk hebt aangegeven bij je zus. Maar ik denk dat er op dit gebied (helpen badderen, verzorgen etc) misschien wel heel wat hormonen meespelen. Als je net bevallen bent is het (normalerwijze) natuurlijk als kersverse moeder geweldig om de hele tijd over je baby'tje te vertellen en veel mensen vinden het inderdaad prachtig als ze dan ergens mee mogen meehelpen. Dan kan je wel eens vergeten dat sommige mensen daar niet zo op zitten te wachten. Als je zelf ergens helemaal vol van bent en jullie voor de komst van de baby eigenlijk ook alles deelden, kan ik me nu van haar kant voorstellen dat ze hier een beetje teleurgesteld over is. Begrijp me niet verkeerd, ik zeg niet dat dat terecht is. Jij bent er 100% voor haar en als ik je verhaal lees denk ik dat ze heeeeel erg blij mag zijn met zo'n betrokken zus. Maar dat kleine stukje uit je verhaal probeer ik nu eventjes een beetje op te helderen. En als je dan al neigt naar misschien wel een PND, dan kan het zomaar zijn dat je dus het gevoel krijgt dat jij er ook minder voor haar bent. Volkomen onterecht natuurlijk, maar ja, waarschijnlijk lijken een boel dingen in haar situatie voor haar nu eigenlijk erger/zwaarder dan ze daadwerkelijk zijn. Echt moeilijk, maar wel heel lief dat jij je in ieder geval om je zus blijft bekommeren. Veel sterkte, ik hoop dat jullie snel de juiste hulp vinden zodat ze ook wat meer van haar kleintje kan genieten.
Nee natuurlijk niet. Ik denk dat het heel goed is dat je dit zelf zo voelt. Je kunt haar probleem (om het even wat het nu precies is) namelijk ook helemaal niet oplossen, dat kan ze alleen maar zelf. Je kunt ook haar relatie niet fixen en de wereld niet rozer maken dan hij is. Wat kun je doen? Benadrukken dat jij je zorgen om haar maakt Zeggen dat je het naar vindt dat zij zich zo in de steek gelaten voelt Aangeven dat je van haar houdt Maar ook duidelijk maken (naar haar en andere omstanders toe) dat zij een leven heeft met haar vriend en kindje en dat JIJ niet verantwoordelijk bent voor het welslagen van dat leven en dat je zus haar handje vasthouden tijdens de feestdagen het probleem echt NIET gaat oplossen. Ik weet het, lekker makkelijk praten zo vanaf achter de laptop. Ben zelf helemaal geen held in grenzen trekken, maar ik heb wel enige ervaring met depressieve mensen in mijn omgeving en daarom weet ik, dat jij het probleem niet kunt oplossen (er even vanuit gaande dat er een depressie is).
Ik weet niet hoe oud je nichtje nu is, maar ik weet nog goed hoe het was toen onze dochter werd geboren. Ik vond het ook echt heel erg zwaar, de eerste 6 maanden. Ik was gewend aan heel veel vrijheid en ging er vaak op uit om leuke dingen te doen, dus na haar geboorte voelde het alsof ik thuis 'gevangen' zat. Ik had me ook ingelezen hoe het zou zijn met een baby, maar toch was het zo anders dan ik had gelezen. Ik dacht dat ik heel goed tegen huilende baby's kon, maar wat viel (en valt) dat tegen wanneer het je eigen baby is. Alles draaide alleen nog maar om de baby, er waren dagen dat ik nergens aan toe kwam, maar alleen maar aan het rondlopen was met haar en waarbij ik steeds maar aan het proberen was om te begrijpen wat er was. Ik houd van voorspelbaarheid en dat is geen goede combinatie met een baby, kan ik je vertellen.....Als mijn vriend aan het werk was, waren er dagen dat ik alleen maar naar de klok aan het kijken was, tot het moment dat hij weer thuis kwam. Nu had ik aan hem wel veel steun, dus ik weet niet hoe ik het had moeten redden zonder hem. Misschien heeft je zus op dit moment veel meer behoefte aan iemand die haar echt thuis helpt. Die de zorg van de baby even van haar overneemt,zodat zij even tijd voor zichzelf heeft. Ik weet nog dat ik ook echt het gevoel had dat ik mezelf was kwijtgeraakt in die periode en ik had het dus ook echt nodig om er eens met vriendinnen tussenuit te gaan. Misschien kan je haar overhalen om er eens gezellig tussenuit te gaan en dan moet haar man wel voor hun dochter zorgen. Ik hoop dat je haar kan helpen, je klinkt in ieder geval als een lieve zus!
Super dat je zoveel om je zus geeft en lief dat je zo vaak langsgaat. De periode met een baby is gewoon ook zwaar. Bovendien ben je hormonaal nog echt niet op orde. Dit kan doorslaan naar een PND, maar hoeft niet. De enige die een flinke schop onder zijn kont moet hebben, is haar man. Wat is dat voor slappe hap? Zelf lekker weggaan en je vrouw en kind laten zitten?? Ik kan daar heel slecht tegen, ik ken hem helemaal niet en misschien loopt hij wel weg voor de problemen omdat hij neit weet wat te doen, maar als kersverse vader heb je je verantwoordelijkheid te nemen. Omdat jullie band zo goed is, zou ik eens een avond bij haar langsgaan en echt praten. Laat haar haar gevoelens uitspreken waar haar man bij is. Het is tijd dat hij een wake-up call krijgt. Als zij namelijk de steun krijgt van haar partner en ziet dat ze niet alleen is, kan ze zich veel meer ontspannen en zal ze het beter aankunnen. Ze heeft steun en begrip en nogmaals heel veel steun nodig, want anders komt ze in een afglijdende schaal. Het is nog niet te laat, als haar man maar ophoudt zo'n egoist te zijn. En is er niemand anders in de omgeving die haar wat zou kunnen ontlasten qua verzorging? Jullie moeder bijvoorbeeld? Verder is het heel normaal als je je wankel voelt na een bevalling, mijn dochter is nu bijna 8 maanden, de bevalling ging super en ik had een geweldige kraamtijd, maar toch had ik toen gedachtes waarvan ik nu denk: toen was ik echt niet helder! Zwanger zijn, bevallen en dan ook borstvoeding geven doet veel met je lichaam en geest.
Poeh, wat een lastige situatie. Het enige wat ik kan bedenken: vraag aan haar wat zij het liefste wil. Bij mij wilde iedereen onze dochter vasthouden en in bad doen, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde er juist 100% voor onze kleine zijn. Wat had ik het heerlijk gevonden als iemand een pan eten had gebracht, de stofzuiger door het huis had gehaald of de badkamer had gesopt. Je kunt niet ruiken waar iemand behoefte aan heeft, dus vraag het. En als je het niet kunt geven (zoals een badje, wat ik me heel goed kan voorstellen), dan kun je altijd nog dingen gaan aanbieden. Heel veel succes en ik wou dat ik zo'n zus had!