hier ook altijd rare vragen, leuk om te horen dat het overal een ergernis is en niet alleen hier hier de ergste, net bevallen en dan alleen maar zeggen wat zal het zwaar zijn, wennen he, ze zal wel veel last hebben van krampjes, heel zwaar allemaal, kun je het wel aan. mijn reactie: wat is het tegenovergestelde van een postnatale zwangerschapsdepressie want ik dit op mij roze wolk en ben er niet vanaf te krijgen hele grote ogen van de cb dame, ow ow nee uhm tja dat weet ik eigenlijk niet Zegt genoeg denk ik, waarom geen woord voor de mooie dingen die er zijn en de mensen die gelukkig wel heeel lang op een roze wolk zitten? *zit er hier nog steeds op hihi maar blijven me maar vragen of ik het niet zwaar heb, reageer maar niet meer erop*
Nee vragen ze nooit, maargoed man en ik gaan eigenlijk altijd samen.. we vinden het allebei leuk en tot nu toe is mijn man altijd vrij geweest als we een afspraak hadden..
ik stoor me niet echt aan hun vragen, vind ik alleen maar goed zeker als mensen het opvoeden zwaar vinden en hierbij wat advies willen hebben, maar zich ervoor schamen om erover te beginnen. ik denk dat veel mama's het erg persoonlijk aantrekken en zich daarom zo irriteren en bij elk volgend bezoek borrelt die ergernis weer op en sta je strak van de adrealine Ik merk wel verschillen tussen de ene wvk en de andere en de kinderartsen onderling. Dat zal elke moeder wel hebben. Met de één kan ik lezen en schrijven en de ander weer minder (chineze afkomst en daardoor soms moeilijk verstaanbaar) de ene vpk volgt alles strikt volgens het groeiboekje en de grafiekjes en slaat al op tilt als je je kind teveel melk geeft omdat hij niets anders wil drinken, waar de ander weer heel relaxt antwoordt en voor je gevoel veel beter naar je luistert. Ik pik eruit wat voor mij nuttige informatie is, de rest gaat het andere oor er zo weer uit.
Ik begrijp niet waarom mensen zo snel op hun tenen getrapt zijn met dergelijke vragen. Bij 10 man zullen de vragen niet van toepassing zijn, maar bij de 11e misschien wel, en die zal er vreselijk mee geholpen zijn of worden of kan erger worden voorkomen. Niet iedereen zal wanneer het tegenzit of tegenvalt of problemen heeft dit zelf aangeven (uit schaamte misschien?) en pas wanneer iemand ernaar vraagt pas aangeven dat hulp misschien wel nodig is. En er staat natuurlijk niet op je voorhoofd geprint hoe jij je voelt in je (nieuwe) moederschap.En als je iets niet vraagt, komt je er ook niet achter toch? Niet zo aanstellen, gewoon antwoord geven en voor de rest lekker laten lopen als het niet van toepassing is.
Vragen over hoe het moederschap bevalt, prima. Maar als er dingen gesuggereerd gaan worden ben ik ook gauw klaar. Zolang die bezoekjes niet verplicht zijn...
Glimworm, dat heb ik ook. Met de arts kan ik heel goed overweg, maar met die vepleegkundigen niet (zijn er 3 en met 2 van de 3 kan ik echt totaal niet overweg). Ze behandelen je echt alsof je niet helemaal goed snik bent hier.
Het ligt er natuurlijk wel heel erg aan hoe dingen gevraagd worden en in welke context. Ik ben bijna 4,5 jaar samen met mijn (Turkse) man en bij alle grote gebeurtenissen (begon al bij samenwonen) kreeg ik veel vragen hoe mijn man daar wel niet over dacht. Uuhm ,nouja, gewoon...Net zoals ik? Nu met de zwangerschap ook.. 'O je man wil vast een zoon he, dat is in die cultuur toch belangrijk'. Nee.. mijn man wil boven alles dat ons kind gezond is, zoals de meeste mensen. Veel mensen gaan er toch nog (onbewust of niet) vanuit dat een relatie met iemand van een andere (Niet Westerse of Islamitische) achtergrond niet gelijkwaardig is. Alsof de vrouwen met een moslimman een stel huissloven zijn die zwijgend het aanrecht poetsen de hele dag. Als er bij elk gesprek (met wie dan ook) dezelfde dingen gevraagd worden is dat prima. Maar waarom zou bij een gemengde relatie zoiets wel benadrukt worden en bij een 'gewone' relatie niet? Zo kunnen er dus wel degelijk problemen over het hoofd worden gezien, bij mensen waar geen extra aandacht aan wordt besteed. Ik word er eerlijk gezegd een beetje moe van dat veel mensen nog steeds denken dat mijn man (en veel moslimmannen) een stel horken zijn die schijt hebben aan hun vrouw, aan de huishouding, kinderopvoeding ed.
zelfs bij de kinderarts vragen ze dat of je nog bij ej partner bent toen ik alleen kwam met zoontje . en bij kinderarts(uroloog) en of hij nog bij je woont jaa dat vragen ze inderdaad in mijn geval vroegen ze dat omdat ze in de naaste families nog dingen wilde weten stel je bent niet samen meer willen ze het niet vragen
Oh ja. Wij hebben regelmatig op het cb gevraagd om tips daar onze zoon niet graag slaapt. Hij zet het standaard op een brullen. Overigens is hij de gehele dag hardstikke vrolijk maar ik zag in de computer laatst staan dat hij 'overmatig huilt'. Dat weet ik dan ook weer dacht ik. Na de test of hij een blokje kon overpakken en wat vraagjes tikte wvp allerlei velden vol met als tekst bij de conclusie: 'een goed kind'. Ik kwam niet meer bij. Maar ben uiteraard blij met mijn goede kind, had ik al die testjes niet voor nodig, dat wist ik zo ook wel !
helemaal mee eens. de voorbeeld-vragen die hier gegeven worden vindt ik doodnormale vragen. het CB heeft een signalerings-functie. o.a. op de gezondheid van je kindje maar ook op evt. mishandeling of verwaarlozing en hulp aan te bieden als het bijv. met ouders niet goed gaat. er zullen best ouders zijn bij wie het niet goed gaat en die het niet aangeven. dit kan wel grote gevolgen hebben voor het gezin en voor het kindje. dus, alleen maar goed. ik ben (bewust) alleenstaand mama en ik heb ook vragen gekregen of ik het allemaal wel trek. bij elke bezoek. en hoe ik alles doe, "zal best zwaar zijn" enz. alleen maar goed en ik zie dit totaal niet als bemoeierij of rare vraag of wat dan ook. het is belangstellend en voor hun nodig om een zo goed mogelijk beeld te kunnen krijgen. zo vinden mensen het ook raar als ze de vraag krijgen of ze kind wel eens een tik gegeven hebben. helemaal niets raars aan. er zullen zat mensen zijn die gewoon niet goed weten hoe ze op gedrag van kind moeten reageren en uit frustratie kind een tik geven. CB kan hierop inspringen en je tips geven hoe je het anders kan doen. alleen maar goed. uit frustratie een tik geven kan namelijk ook uitlopen op veel erger..... hier ook altijd dezelfde VP en arts.
Ja ik! En dat was meteen de reden om te zeggen ik kom niet meer ( ook niet voor de prikken die krijgt hij bij de HA ) De eerste keer dat de wijkverpleegkundige thuis kwam vroeg ze: Is het kindje gepland/gewenst? Ben je wel getrouwd? ( Hangt een mega grote trouwfoto aan de muur ) En is de vader wel in beeld? Toen moest ik naar het bureau toe. Je zoon is te dik hij krijgt zeker te veel eten. Hoeveel krijgt hij eigenlijk? Oh nee dat is precies wat hij moet hebben. Toen gaf ik brood en mijn zoontje liet zijn flessen staan dronk nog maar 100cc ohh nee dat is te weinig hij moet 150+5 hebben. Laatste keer daar ohhh je zoon is spectaculair gegroeid ik wil hem nog een keer wegen want het klopt niet. Ohhh het klopt wel jeetje wat geef jij hem allemaal? Toen kwam er iemand thuis ivm slaapproblemen. En werd er van alles gezegd en gevraagd behalve besproken over het slaapprobleem. En toen heb ik het complete dossier opgevraagd en toen ik die las gelijk vermeld dat ik niet meer kom.
Is dat een rare vraag dan als je man/vriend er bijvoorbeeld Turks uitziet. Bekijk het eens van de andere kant, wat nou als ze een heel verhaal afsteekt en je verstaat er niks van. Dan is het weer: ze ziet toch dat ie niet nederlands is?
Ik vind het ook niet raar dat ze zulke vragen stellen. Die vraag zal vast niet 'boem pats' uit de lucht zijn gekomen! Zal wel een aansluitende vraag op iets anders zijn geweest. Ik ben er blij van dat ze zoveel vragen en vind het zeker niet raar. In het begin vond ik het ook zwaar en veel werk, en door de vermoeidheid kon ik ook minder hebben. Toen ik dat aangaf vroegen ze ook wel naar mijn dagritme en welke hulp ik kreeg en 'accepteerde'. Ik heb het altijd gezien als open vragen, en ze krijgen een open en eerlijk antwoord. Uiteindelijk vragen ze het niet met foute bedoelingen of om je af te branden, maar meer om dingen naar boven te krijgen die je misschien uit jezelf niet zo snel zegt. Nou ja lang verhaal kort verhaal, ik vind het niet raar.
Tja die vragen hebben ze ook wel eens gesteld. Ik heb toen een keer manlief gestuurd omdat ik zelf niet kon. Nou ze vielen zowat flauw. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt, dat een man alleen met een kindje kwam en dat hij ook nog wist hoe hij het moest verzorgen. pffff hij komt niet van Mars mijn superman. Alleen kreeg ik laatst weer te horen dat zoonlief te licht was. Maar ja hij heeft de bouw van zn vader en die is ook altijd te licht. Maar zoonlief eet goed. Alleen was hij super eigenwijs bij de laatste cb controle. Hij wilde de stomme blokkentest niet doen, want dat was voor babies en hij speelt al met grote jongens legol. pfff hoezo eigenwijs. Nou het werd nog erger. ze willen altijd zn balletjes controleren, maar toen die cb arts zn onderbroek naar beneden wilde doen, vertelde mn kleine man dat dat niet mocht, want de piemel en balletjes zijn van mij, en alleen mama,papa, opa, oma en de leidsters van het kdv mogen daar aankomen om schoon te maken. Ik was op dat moment super trots op mn manneke. Hij kan goed voor zichzelf opkomen. Gelukkig vonden ze dat hij het goed doet. Maar dat wisten wij al.
Die specifieke vraag is mij persoonlijk niet gesteld. Ik merkte wel dat ze heel nieuwsgierig waren naar mijn man, en mijn keuze voor de islam. En ze vroegen me wel of mijn man mij mee hielp.. een beetje 'verpakt' door te vragen 'vindt hij het niet erg om luiers te verschonen?' Mijn man is 1 x meegeweest naar het cb, en in de kraamweek heeft ie zich amper vertoond als iemamdn van het cb of kraamzorg er was. Ook de stagiaire van de verloskundige zei, goh is je man er weer niet. Ik ben toch zo benieuwd naar de nieuwe papa, elke keer als we komen is hij er niet. Hint hint, haha. Wij kregen wel allebei afzonderlijk een vragenlijst over onze jeugd en opvoeding en hoe we die ervaren hebben,die we afzonderlijk in moesten vullen. Echt hele rare vragen die je dan meerkeuze moest beantwoorden. "ik ben wel eens geslagen" "ik voelde me ongewenst" "mijn ouders hielden niet van mij" Maar ook over je welzijn. "ik heb vaak het gevoel dat ik niet weet waar ik voor leef." "ik ben erg onzeker" en over de opvoeding van je kind "soms heb ik spijt dat ik kinderen heb gregen" "als mijn kind huilt, laat ik hem soms gewoon huilen." "als hij een vieze luier heeft kan hij die best nog een paar uur aan". Vragen in die trant. Heel raar. Dat was zgn om risicogezinnen in beeld te krijgen. Die heb ik dus niet ingevuld he. Ik vond het al erg genoeg dat ze in de kraamweek hier over de vloer kwamen. Je moet weten dat alles gedocumenteerd wordt en vastgelegd wordt. Nu denk je vast, dat is vast niet erg als je niks te verbergen hebt.. Maar wat hebben zij er voor baat bij, moet je maar denken? Stel dat jij er na d ebevalling helemaal door heen zit, en je meldt je depressief bij je huisarts.. daar laat je vallen dat de zorg voor je kind je nogal zwaar valt, en de vader is nou ook niet bepaald behulpzaam.... ondertussen heeft het CB ook het een en ander gedocumenteerd; dat je de opvoeding zwaar vindt.. en dat je huis er nogal rommelig uit zag tijdens het huisbezoek. Vader helpt niet mee. Er hoeft maar 1 troela te zijn die er van maakt dat jij je kind verwaarloost omdat je depressief bent en er zijn genoeg dingen om dat te onderbouwen. Bovendien heb je destijds toen ook de vragenlijst ingevuld, waarbij je aan hebt gegeven dat je wel eens geslagen werd door je ouders, of dat je je baby wel eens laat huilen. Nou dan behoor je zeker tot die risicogroep. Ik heb zelf in pedagogisch/maatschappelijk werk gewerkt en ik weet hoe het daar aan toe gaat. Die mensen houden van labeltjes plakken, en als ze eenmaal beginnen met vooroordelen, dan zijn ze niet meer te stoppen. Ik was echt verbaast hoe snel jeugdzorg ingeschakeld werd in sommige gevallen. Ik hou me ook altijd een beetje op de vlakte bij het CB. Ze hoeven mij echt niks te vragen wat hen niks aangaat. @ ts; Belachelijk trouwens die opmerking van je huisarts. Heb je daar wat van gezegd? Ik zou echt niet meer door zo iemand geholpen worden.
Ik vraag me dat ook wel af, hoor, wat er allemaal met die informatie gedaan wordt. En ook hoe goed die informatie is en hoeveel het maar de interpretatie is van de persoon die je voor je hebt. Wij vonden Fay in het begin behoorlijk schrikken (ze was een behoorlijke krijsbaby) en voelden ons vrij snel een "risicogezin" (moeder aan een eind, vader een eind... en oh ja, we konden soms geen wijs meer uit de tegenstrijdige opvoedadviezen die bij Fay allemaal nog niet aansloegen). Ik vraag me wel af wat er in mijn dossier staat. Ze hadden immers ook al bedacht dat Fay extra inentingen nodig had omdat ik misschien wel zou terug emigreren naar mijn geboorteland. (ik ben "gewoon" nederlands, maar mijn ouders woonden voor werk in het buitenland). Wij hebben volgens mij nooit zo'n rare vragenlijst hoeven invullen, gelukkig maar! Voor je het weet ben je risicomoeder, ofzo. (Overigens, het gaat heel goed met Fay en met ons. Bepaald geen risico-gezin.... maar ik vraag me toch wel af wat er in haar/ons dossier staat)